Dat bovenstaande is natuurlijk een regel uit ‘Pa‘ van Doe Maar. En ik vind dat niet meer dan normaal. De Scholier vertelde laatst dat ze, tegelijkertijd met zeven klasgenootjes, bij de moeder van een schoolvriendin kwam en dat zij de enige was die de moeder een hand gaf. Huh? Dat vind ik dus heel raar. Leren die kinderen niet dat ze zich voor horen te stellen?
Nog zoiets … blijkbaar vinden ze het bij mij op mijn werk heel normaal dat op de website mensen met ‘je’ en ‘jij’ aangesproken worden. Ook staat in ons standaardsjabloon voor brieven de aanhef ‘Beste …’. Nou, no way dat ik dat doe. In mijn toespraken spreek ik mensen aan met U (uiteraard wel afhankelijk van de inhoud: laatst bij een jeugdlintje was het wel ‘je’ en ‘jij’) en een brief begint altijd met ‘Geachte …’ (soms gevolgd door / beste …).
Ik heb nooit U gezegd tegen mijn ouders en ik kan me niet meer herinneren hoe het met mijn grootouders zat (ik denk je en jij, maar ik weet het echt niet meer), maar ik heb mijn schoonouders in het begin wel altijd met ‘U’ aangesproken. Net zoals ik vreemden altijd aanspreek met ‘U’. In geval van een hiërarchische band wacht ik altijd even af of de ander aangeeft dat er getutoyeerd kan worden. En het is eigenlijk altijd zo dat de ander al vaak aangeeft ‘zeg maar je hoor’. Noem me ouderwets, maar ik vind echt dat dat zo hoort.
Hoe zit dat bij u/jou? U of je en jij? Wat zeg/zei je tegen je (groot)ouders, ooms/tantes, werkgever et cetera?
Ik denk dat we in Vlaanderen allemaal wat informeler zijn 🙂 Daar is het al ‘gij’ wat de klok slaat. ‘Je’ wordt enkel gebruikt in de omgang met kinderen, waarom snap ik ook niet, ik vind het hoogst irritant dat mensen tegen kinderen ineens AN gaan proberen te praten. Soit. ‘U’ wordt enkel in heel formele omstandigheden gebruikt. Zelfs naar klanten toe doen wij van ‘je’ in de mail. (Toegegeven niet alle bedrijven doen dat hoor.)
In het dorp waar we wonen is – U – zo totaal niet gebruikelijk. Iedereen zegt jij en je, en als je al begint met -u- dat wordt je al gauw aangezegd dat ze dat maar niks vinden. Van huis uit wel aangeleerd en dus zeg ik wel vaak -U- tegen mensen die ik nog niet eerde heb ontmoet en die ik dus ook niet ken. Enige etiquette is toch wel fijn!
Eerlijk gezegd verbaast het me een beetje dat je wel strikt bent op U maar niet je ouders of grootouders daarmee aansprak? Zo hoorde het vroeger juist!
Ik ben een nakomer, en mijn brussen hadden het U al vervangen door je, dus nooit zelf aan begonnen bij mijn ouders. Nog wel bij oma, en heel soms een vreemde die zelf nogal de boot afhoudt of hele oude bejaarden. Maar verder niet. Niet op het werk, zeker geen collega’s. Ik vind het zelf ook heel normaal dat op de website over je wordt gesproken. Eerlijk gezegd voel me er onprettig bij als men U tegen me zegt. Of ik voel me heeeeel oud, of ik denk dat ze iets van me willen, meestal is het dan een gladde autoverkoper ofzo. Mijns inziens is het niet helemaal meer van deze tijd.
Tegen mijn ouders zeg ik ‘je’ en daar ben ik blij mee, want ‘u’ vind ik afstand scheppen (zei ik wel tegen mijn opa en oma). Heb het idee dat het ook met generatie te maken heeft, want mijn ouders zeiden wel ‘u’ tegen hun ouders. Tegen andere mensen die ouder zijn zeg ik ‘u’.
Ik moest mijn ouders aanspreken met U, toen onze dochter ging praten vond mijn vader dat ze hem mocht tutoyeren. Mijn moeder was het daar aanvankelijk niet mee eens en corrigeerde haar voortdurend, maar uiteindelijk ging ze overstag omdat mijn vader daar op stond. Bizar, ik sprak mijn ouders aan met U terwijl mijn dochter Je tegen ze zei! En mijn moeder heeft meer dan eens me erop gewezen dat ze ook beslist niet met Je wilde worden aangesproken door mij!
Ik vond als kind het zo afstandelijk om mijn eigen ouders met U te moeten aanspreken, voor mijn gevoel gaf dat zo’n afstand dat ik ze ook niet in vertrouwen kon nemen bij belangrijke zaken. Dus mijn dochter heb ik bewust bijgebracht dat ze tegen alle volwassenen U moest zeggen, maar tegen papa en mama dat niet hoefde (en tegen opa en oma hoefde dat dus ook niet!).
Je voorstellen en als je weg gaat bedanken voor het mogen spelen of eten/drinken wat je hebt gekregen heb ik haar zeker bijgebracht. Ik verbaas me er over dat iemand dat niet zou doen!
Op mijn werk tutoyeren we alle collega’s, ik ben 53 jaar en alle nieuwe, jonge collega’s beginnen heel beleefd met mij aanspreken met U, dus ik denk dat de meeste kinderen toch echt nog wel met dit fatsoen worden opgevoed (gelukkig maar!)
Ik u wat af. Zoon ook.
Voorstellen hoort er ook gewoon bij.
Bedrijf waar ik werkte deed ook alles in de jij-vorm. Het zijn keuzes (waar ik soms wel van afgeweken ben).
Ik ben ook opgevoed met u zeggen en je netjes voorstellen. Nu ik wat ouder ben doe ik het eigenlijk op gevoel. Ook met bijvoorbeeld patiënten waarbij ik tegen de een u zeg en van de ander weet dat ik je kan zeggen. Tegen mijn oma zeg wel nog altijd u.
Ik zeg nog steeds U tegen mijn moeder.
Het schijnt dat je u trouwens niet meer met een hoofdletter hoeft te schrijven.
Maar de jongetjes bijvoorbeeld zeggen je en jij tegen ons, vind ik prima.
Onbekenden, zeker als ze ouder zijn, altijd u, totdat ze zeggen dat ik wel jij mag zeggen 🙂 En dan vind ik dat soms nog moeilijk.
Mijn ouders waren ‘je’ en ‘jij’, ooms en tantes ook. Maar verder werd mij geleerd om netjes ‘u’ te zeggen. En handjes geven, he? Verschrikkelijk vond ik dat als kind! En nog steeds wel een beetje… Maar ik heb dezelfde normen en waarden meegegeven aan mijn dochter.
Overigens stond ik – toen zij in groep 8 zat – samen met andere moeders te wachten tot de hele klas op schoolkamp ging. Ik ergerde me te pletter aan de manier waarop veel van die kinderen tegen hun moeder spraken. Het “Jaha, z**k toch niet zo” en het “Dat maak ik zelf wel uit, jonguh” was niet van de lucht. Ondertussen ging mijn dochter om mijn nek “Dag mam, ik zal je missen, hoor”. En ik was een partij trots!
Mijn ouders waren papa/mama en jij/je, mijn schoonouders daarentegen zijn nog altijd ‘U’. Onze kinderen tutoyeren ons en ook hun tantes/omes en grootouders. We hebben – tot nog toe – één (Belgische) schoondochter en die heeft, merk ik, wel moeite met tutoyeren.
Allemaal heel normaal maar idd ik merk het gemak van de jongere generaties wel.
Ik vind ook dat je tegen oudere, onbekende en ‘hoger geplaatste” u behoord te zeggen. Ik was dat ook gewend van mijn werk bij de zusters. En even voorstellen vind ik ook netjes, evenals kinderen die bedanken voor het spelen. Jammer dat het helaas weinig gebeurt.
“Ik hou van u”, zeg ik als ik ‘s morgens in de spiegel kijk.
Ik vind dat zo mooi staan.
Helemaal zoals onze zuiderburen dat doen.
Klinkt zo lekker respectvol!
Opgevoed met U zeggen tegen volwassenen natuurlijk.En eigenlijk doe ik dat nog steeds . Het ergert me soms wel dat je inderdaad vaak met je en jij aangesproken wordt door piepjonge mensen. Vreemd genoeg gebruik in de ”
blogwereld” dan weer helemaal nóóit U , misschien wel omdat ik al tot de oudere behoorde toen ik terecht kwam in een wereld die toch meer het terrein van wat jongere mensen was op dat moment.
Ik ben heel erg van het beleefd zijn. Ik hou er gewoon van.
Heb Franse familie, Franse moeder en daar zeg je je tegen de hele familie maar daarbuiten tegen bijna iedereen U. Dus ook tegen mensen die jonger zijn en zo.
Doe ik hier ook regelmatig. Ik kan maar niet wennen en dat je en jou overal.
Kinderen krijgen heel weinig mee van thuis wat manieren betreft. Bij mijn vriendin met 2 pubers gaan de vriendjes in een keer door naar boven zonder hoi of boeh te zeggen. Ze heeft nu haar zonen , die trouwens wel heel beleefd zijn, gezegd dat ze tegen de vriendjes zeggen dat ze eerst gedag komen zeggen.
Ik ben zelf ook altijd erg van het ‘U’. Maar vaak wordt daar best afwijzend op gereageerd, waardoor ik me er bijna ongemakkelijk door voel. Toch vind ik het wel zo netjes.
Ik moest thuis altijd u zeggen en zo hebben we onze kinderen ook opgevoed. Toen ze volwassen waren mochten ze jij zeggen. Logisch zijn ze beleefd tegen vreemden. Je voorstellen en bedanken vind ik ook heel normaal.
“In geval van een hiërarchische band wacht ik altijd even af of de ander aangeeft dat er gevousvoyeerd kan worden.”
Getutoyeerd bedoel je 🙂
Ik schep er juist een groot genoegen in iedereen met ‘je’ aan te spreken (op winkelpersoneel en écht oude mensen na). Zeker als vrouw in het bedrijfsleven zit je voor je het weet vast in ‘u’ zeggen tegen een leidinggevende (of in mijn en ik denk ook jouw geval: wethouder/minister), die jou ‘je’ noemt. Dat liet ik me in mijn jongere jaren nog wel eens gebeuren, omdat de hiërarchie dat zogenaamde vereiste, maar nu zeker niet meer. Brieven naar onbekenden, of officiële brieven naar bekenden: vanzelfsprekend ‘geachte’ en ‘u’ (geen hoofdletter), maar mailtjes en apps vrijwel altijd ‘beste’ en ‘je’ (ik vermijd jij/jou/jouw).
En natuurlijk moeten mijn kinderen een hand geven als ze ergens op bezoek komen. “Bedankt voor het spelen” hoort er ook bij, hoe cliché ook. Maar goed, speeldate-etiquette is weer voer voor een nieuw blog!
Ja klopt, foutje.
En in geval van een nieuwe burgemeester, eerst even u en dan vragen wat hij wil. Intern dan je, en extern (afhankelijk van de situatie/setting) u.
Ben het helemaal met je eens.
Vond het alleen heel vervelend dat vriend van mn dochter de eerste tijd dat ie bij ons kwam, ons met U aansprak.
We voelden ons stokoud!
Ik moest mijn ouders met U aanspreken en alle andere volwassenen ook. En nog steeds spreek ik onbekenden en cliënten (in de zorg) met U aan.