Dag 2018

2018 Was een jaar van thuis zijn, liefde, De Student, De Scholier, Mr. T, werken, mensen ontmoeten, verjaardagen, langzaam herstellen van het Hantavirus, droge ogen, me regelmatig druk maken over de wereld waarin we leven, me regelmatig druk maken over wat er met Nederland aan de hand is, Depeche Mode, bloed geven, teleurstelling in een goede vriendin, nieuwe messen, de tweede keer slagen voor het theorie-examen en wat later in één keer voor het praktijkexamen, heel veel prachtige boeken, een enkel minder boek, rare afboekingen van beltegoed, kou in februari, uitpraten, De Scholier aan het carnavallen, donorwet, kerstvakantie tijdens de voojaarsvakantie, met De Scholier naar Rijssen, hosice voor oom P., opnieuw een voorstelling door De Scholier, maandelijkse meidenavonden, theater en bioscoop, rikken, 48 en 95, twaalf jaar bloggen, Suske en Wiske, verandering, soms positief, soms negatief, gemeenteraadsverkiezingen, een val van de trap door De Scholier, weerborstels, Elbow (zo ongeveer het allermooiste concert dat ik ooit zag), een verkocht huis (!), Ali B, 22 jaar samenwonen, de derde mudrun van De Scholier, opvliegers, 8 jaar getrouwd zijn, Candy Crush, Trivia Crack en talloze spelletjes WordFeud, opnieuw een gestolen telefoon, overlijden oom P. en een grandioze ‘afscheidstour’ met talloze motorrijders voor hem, lintjesregen, schooladvies VWO maar we kiezen voor HAVO, herstelde nieren, dodenherdenking met daarbij een gedicht voorgedragen door De Scholier, De Scholier 13 jaar, vele rondjes op de hometrainer en still counting, De Scholier aangereden, fiets total loss, nieuwe fiets, AVG, De Kunsthal, hyperrealisme, De Student bij RTL Late Night en -zo goed als- continu in beeld, netwerken, Vele hemels boven de zevende in filmvorm, heel veel kilometers wandelen, De Luizenmoeder, Buxusmot dus buxus kapot, Facebook en inmiddels ook Instagram, verdwenen mail, eindelijk een structurele oplossing voor de urenkwestie op het werk, Outlander, Klem, Familie Kruijs, Killing Eve, Gevoel voor Tumor, een overleden vader in de vriendinnengroep van De Student, marktplaats, Playmobil, tuinset en schommelstoel, klimroos, aan de slag met de veranda (en die is bijna af en het is mooi!!!), De Student naar Griekenland, De Student en Haar Lief gaan samen op vakantie met de camper, nieuw vrijwilligerswerk (secretaris van een vrouwenvereniging en ik weet nog niet zo goed of ik het wel leuk vind), high wine met De Student, kunst- en cultuurfestival, gedoe rondom inenten, lul niet lolly, veteranen, op vakantie met nichtje in Frankrijk, een lange hete zomer, BBQ’s, heel veel spelletjes doen, loslaten, de liefste 52, De Scholier 19, tekentablet,aanloop naar 75 jaar bevrijding, blijdschap, lief, leed, dankbaarheid, vele goede dingen, stage dichtbij huis en stage heel veel weg, bezoek Koningin, Lili en Howick, visumstress, sexting, vriendendag, genieten, ambassadeurs bij de herdenking, victory dinner, drama in Oss, A star is born, heup, young americans, reünie middelbare school, De Scholier helemaal klaar bij de kinderarts, vergeten je fiets op slot te zetten en dat ie dan meteen gestolen wordt, voor de zoveelste keer naar een ‘afscheidsconcert’ van Doe Maar, rekentoets, verstandskiezen, zorgen, lachen, feesten, dansen, poetsen, uit eten, wassen, nog minderder twitteren, onkruid wieden in de voortuin, DesignMuseum, feestmiddag gouden huwelijken, 24 jaar samen, een heerlijk avondje, Enkeltje Holandija en nog veel meer leuke voorstellingen, helaas nog altijd pijn in het lijf maar recent met CBD olie begonnen dus wie weet, keuken poetsen, opnieuw een ex-beugelbekkie, een afgebroken kies, 38 KO’s en 2 jeugdlintjes, twee daagjes Ieper, kersttradities, het hele jaar zonder ook maar één zakje of pakje gekookt, veel nieuwe recepten geprobeerd,Top 2000, dromen, domweg gelukkig in de …straat en nog heel veel meer.

2019 … here we come!

Dagboek van mijn verdwijning

Zo, dat was weer een heel mooie thriller zeg dat ‘Dagboek van mijn verdwijning‘ van Camilla Grebe. Waar gaat dit boek over?

Acht jaar geleden vond Malin Brundin in het bos het skelet van een meisje. Nu is ze politieagente en wordt deze cold case opnieuw geopend. Samen met profiler Hanne Lagerlind en inspecteur Peter Lindgren probeert ze de moord op te lossen. Hanne doet haar best haar beginnende dementie te verbergen door nauwgezet een dagboek bij te houden over alles wat ze zou kunnen vergeten. Dan verdwijnen zowel Peter als Hanne. Hanne wordt volledig uitgeput en uitgedroogd teruggevonden, ze heeft geen idee wat er met haar is gebeurd en haar dagboek is verdwenen. Peter wordt nog steeds vermist. Wanneer vervolgens het lichaam van een vrouw wordt gevonden op dezelfde plek waar ooit de overblijfselen van het meisje lagen, wordt duidelijk dat deze twee moorden en Peters verdwijning met elkaar te maken hebben.

Ik moest even in het boek komen, maar dat duurde dus maar even. 😉 Wat volgde was een mooie opbouw van het boek rondom Malin, Hanne en Jake. Jake stal mijn hart en Malin is, met al haar gecompliceerde gedachten een zeer interessant personage. En Hanne, ach die Hanne toch die probeert haar dementie te lijf te gaan door alles op te schrijven.

Het boek zit goed in elkaar al vond ik op het laatst een ontwikkeling wel wat vergezocht. Alhoewel tegelijkertijd past het wel helemaal in het boek. Kortom: een boek dat het verdient gelezen te worden. Doen hoor!

To blog or not to blog …

Ik denk dat ik mezelf inmiddels wel een oudgediende in blogland mag noemen. In maart 2006 publiceerde ik mijn allereerste schrijfseltje op het weeweewee en sindsdien zijn er vele schrijfsels gevolgd.

Het is mijn streven zoveel mogelijk variatie aan te brengen in dat wat ik blog en ik merk dat dat steeds lastiger wordt. Veel dingen heb ik al ooit ‘gezegd’ en trouwe lezers weten inmiddels wel wat mijn kijk op het leven is. Het gevaar van herhaling ligt dan ook al geruime tijd op de loer. Of dat erg is, weet ik niet. Ik denk van niet, maar tegelijkertijd werpt het toch een soort van drempel op om opnieuw over een dergelijk onderwerp te bloggen.

De kinderen blijven een dankbaar onderwerp, maar tegelijkertijd moet ik daar -terecht-steeds zorgvuldiger mee omgaan (zij vragen tenslotte niet om een bloggende mama) en het grootste deel van de blogjes over de meiden worden dan ook achter een wachtwoord gezet.

Tegelijkertijd is het blogwereldje niet meer zo druk als vroeger. Van de oude garde is (bijna?) niemand meer over en dat vind ik wel jammer. Sommigen van hen twitteren nog wel (maar dat doe ik bijna niet meer), zitten op facebook (daar heb ik twee accounts, maar ik vind facebook ook steeds minder leuk worden door alle reclames en de voor mij ondoorgrondelijke systematiek van de volgorde van hoe de berichten geplaatst worden) of instagram (daar ben ik sinds kort ook te vinden), dus helemaal uit het oog zijn ze natuurlijk niet. Er is een groepje bloggers dat ik zelf volg en dat zal ik ook zeker blijven doen want ik vind het leuk om te zien hoe het hen vergaat.

Maar toch … hoe verder? Als ik iets meemaak waarvan ik denk ‘ha, dat is blogwaardig’ schrijf ik er een blogje over. Als ik een mooie foto maak die het delen waar is, dan komt ie hier te staan. Als ik een artikel lees waarvan ik denk ‘interessant om te delen’, dan zal ik het zeker niet laten en uiteraard zal ik dan mijn visie met jullie delen. Als ik een boek uit heb, zal ik mijn mening daarover kenbaar maken. Maar voor de rest … let it go. Ik denk dat ik op die manier mijn zin het bloggen nog wel een tijdje volhoud. Het vaste stramien van iedere maandag, woensdag, vrijdag en zondag een blogje laat ik vanaf 2019 dus los.
Hoe zit het eigenlijk met jou? Al lang aan het bloggen? Nog niet blogmoe? Krijg je veel reacties? Bezoek je veel blogs? Hoe kom jij aan je inspiratie?

Onder de indruk in en van Ieper

Afgelopen weekend trok ik er eindelijk (want lang geleden) weer ‘ns op uit met Mr. T.. We vertrokken halverwege de zaterdagochtend richting Ieper. Ieper is nog best een eindje rijden eigenlijk (ruim 240 kilometer) maar de reis verliep voorspoedig en rond 13.00 uur arriveerden we in Ieper. En wow, waren wij even totaal verrast. Wat een prachtige stad! Ieper immers is tijdens ‘De Groote Oorlog‘ volledig verwoest. Na de herbouw lijkt het echter alsof de Middeleeuwse gebouwen nooit iets is overkomen. Hoe anders leerde ons bezoek aan ‘In Flander Fields‘ ons die zondag…

De zaterdag hielden we -redelijk- luchtig. Het weer werkte wat dat betreft heel goed mee want de lucht was stralend blauw. We starten met een lekkere lunch en deden toen een stadswandeling door Ieper. En nogmaals: wat een prachtige stad en wat een boel te ontdekken.

Uiteraard zagen we een boel verwijzingen naar WOI. We kwamen een oorlogskerkhof tegen, bezochten uiteraard de Menenpoort (zwaar, zwaar, zwaar onder de indruk van de grootte van die poort en het feit dat er 55.000 (!!!!) namen op de wanden staan van vermiste soldaten.

Zie je die foto hierboven. Zie je die getallen. Echt: ik vind het onvoorstelbaar en ongelooflijk. Onvoorstelbaar en ongelooflijk dat we niets maar dan ook niets lijken te leren van dit soort verschrikkelijke getallen …

Na de wandeling hebben we ingecheckt in het hotel en daarna moesten we al weer snel terug naar de lakenhal omdat we meegingen met de ‘Nachtwacht‘ een wandeling onder begeleiding van een heuse nachtwacht met hellebaard, ratel en flambouw. De Nederlandse rondleidingen zaten al vol, dus we hadden aangemeld voor de Engelse maar gelukkig konden we alles meer dan goed volgen. Het was een leuke en interessante rondleiding die zich toespitste op Ieper in de middeleeuwen, maar dat kan natuurlijk ook niet anders want de nachtwacht was toen actief en in latere jaren niet meer.

Ik vond dat het af en toe leek dat we achter Zorro aanliepen, met zijn breed uitwaaiende cape en lamp en de mooie verlichting van de stad gaf een extra beleving aan de wandeling. Ook het bezoek aan de ijskelder (waar we in mochten) en de bijzondere akoestiek die we daar te horen kregen vond ik heel bijzonder. Een aanrader dus!

Na deze sfeervolle wandeling was het natuurlijk tijd voor ‘The Last Post‘. Vanaf 1928 wordt hier iedere dag (IEDERE DAG) om 20.00 uur The Last Post gespeeld. Tijdens WOII werd het tijdelijk gedaan in Brookwood, maar al op de dag van de bevrijding van België werd er meteen weer in Ieper geblazen. Wat bijzonder! We waren er rond 19.35 uur en het was er al behoorlijk druk.

Maar het werd in die 25 minuten daarna nog veel en veel drukker. Van de Nachtwacht hadden we gehoord wat de beste plek was om te gaan staan en we stonden uiteindelijk dan ook helemaal vooraan.

Zeer indrukwekkend. Ik kan niet anders zeggen. We hebben naderhand nog even met de vier heren gesproken en daarna was het toch echt tijd om wat te gaan eten. Het was daar lekker en gezellig en rond 22.45 uur waren we terug in het hotel.

Na een redelijk goede nachtrust was het tijd om te gaan ontbijten (prima verzorgd) en checkten we uit. Doel van de ochtend: In Flander Fields …

En man, man, man wat ben ik daarvan onder de indruk. Het is zo heftig wat er daar allemaal te zien is, wat een oorlog moet dat geweest zijn. Eindeloze gevechten om een paar kilometer land. Miljoenen doden en evenzovele gewonden. Verschrikkelijk, verschrikkelijk …

Het lukt In Flander Fields wel om al die gruwelijkheden op een zeer mooie en indrukwekkende wijze te presenteren. Er zijn heel veel objecten te zien, veel verhalen te lezen, zeer confronterende foto’s te zien (maar dan zo dat je ze niet meteen ziet), heel bijzondere filmprojecties en nog veel veel meer. Wat goed is, vind ik, is dat ze ook de Duitse kant aan het woord laten. Van een gewone Duitse soldaat tot de uitvinder van het chloorgas die daarmee zoveel dood en verderf zaaide. De film van de soldaat die na zo’n gasaanval ‘op moest ruimen’ … echt kippenvel. Zo heftig, zo verdrietig, zo akelig, zo naar …

We zijn bijna drie uur in het museum geweest en stapten stilletjes in de auto. Ons doel was Kemmel, waar we de Kemmelbergroute wilden gaan wandelen. In tegenstelling tot gisteren was het nat en somber weer, maar tijdens onze wandeling was het droog. Ook hier is verschrikkelijk gevochten en zijn vele mensen gesneuveld of gewond geraakt. De vele bomkraters in de omgeving, de vele monumenten en oorlogskerkhoven, het is om stil van te worden.

Stil werden we ook van het feit dat we af en toe behoorlijk op moesten letten, het had veel geregend, dus de grond was drassig en het was af en toe spekglad. Maar ondanks de somberheid van het weer was het ook erg mooi. Daar te wandelen in de lente of de zomer moet geweldig zijn.

We sloten de wandeling af met koffie met gebak en stapten daarna in de auto om naar huis te rijden. Het was voor Mr. T. trouwens best een pittige wandeling en helaas is goed te merken dat echt flinke stukken wandelen er niet meer inzit voor hem.

Het was fijn om weer twee daagjes samen te zijn en ik vond het allemaal erg indrukwekkend. Ondanks de heftigheid van sommige dingen kan ik je Ieper en omgeving van harte aanbevelen.

IJskoud & Sneeuwengelen

Twee boeken in een logje van een schrijfster die eigenlijk een schrijver is, die in 2011 overleden is, maar onder wiens naam nog steeds boeken uitkomen. Beetje vaag eigenlijk. Net zoals de boeken moet ik zeggen. Maar ja, dát had ik natuurlijk kunnen weten, dus waarom ik er dan aan begon? Joost mag het weten.

Allereerst las ik ‘IJskoud‘. Waar gaat dit boek over?

In 1993 verdwijnt tijdens nieuwjaarsnacht de zestienjarige Johanna van Vliet op mysterieuze wijze. De politie staat voor een raadsel, het lijkt alsof het meisje in het niets is opgelost. Niemand heeft die bewuste nacht iets gezien en al snel lopen de weinige sporen die er zijn dood. Vijfentwintig jaar na dato verdiept inspecteur Ben de Groot van het coldcaseteam zich opnieuw in de zaak, in een ultieme poging hem alsnog op te lossen. Maar wanneer hij de familie hierover inlicht, lijken Johanna’s broer en bejaarde vader onaangenaam verrast door deze ontwikkeling. Johanna’s moeder is bijna aan de verdwijning van haar dochter ten onder gegaan, wat voor nut heeft het dan nu om alles weer op te rakelen? Alleen Johanna’s nichtje Olivia – die enkele jaren na de verdwijning is geboren – toont interesse in het mysterie rond haar tante. Zij begint haar eigen onderzoek en volgt een spoor dat uiteindelijk strekt tot in Denemarken en Groenland. Maar hoe meer ze ontdekt, hoe meer haar eigen leven in gevaar komt.

Mmmm, ik kan niet zeggen dat dit boek me echt kon bekoren. Beetje simpel allemaal vond ik het. En ook behoorlijk vergezocht en ook nogal ‘grote stappen, snel klaar-achtig’. Als je begrijp wat ik bedoel.

Ik denk wel dat een zekere meneer die inmiddels al weer lang in Spanje uit aan het rusten is, dacht ‘hé, ik zie dat Mrs. T. een boek van Suzanne Vermeer op haar e-reader heeft staan, laat ik haar dan op pakjesavond nog maar een boek van die schrijfster geven want ze vindt het dan vast een goede schrijfster’. Want wat kreeg ik op 5 december? Jawel: een heus papieren boek met de titel ‘Sneeuwengelen‘.

Ze waren met z’n zessen en kenden elkaar uit het Leidse studentenleven. Een hechte club meiden die lief en leed met elkaar deelden, en die elk jaar samen op wintersportvakantie gingen. ‘De sneeuwengelen’ noemden ze zichzelf. Succesvol in hun werk, niet altijd even succesvol in de liefde, en de wereld leek aan hun voeten te liggen. Totdat een van hen kwam te overlijden…De dood van Daphne komt keihard aan in de groep, maar tegelijkertijd maakt het de band tussen de vrouwen nog sterker. Ze sluiten een pact en beloven elkaar dat ze altijd voor elkaar zullen zorgen, zoals ze ook voor hun vriendin hadden gezorgd toen zij ziek werd. Dan slaat het noodlot toe. Een ongeluk, niemand weet precies hoe het heeft kunnen gebeuren. Maar bepaalde zaken kloppen niet. Was er misschien opzet in het spel? Maar waarom? En wie zou er dan achter zitten? Langzaam maar zeker komen er barstjes in wat de perfecte vriendinnengroep leek te zijn.

Tja, sorry. Ik kan echt niet enthousiast worden van dit soort boeken. Zo simpel, zo knullig, zo niet interessant. Ik heb het uitgelezen want een gegeven paard et cetera … Maar ik hoop niet dat ik nog ooit een boek van deze schrijver krijg. En nou toch ook gewoon proberen te onthouden dat ik geen boeken van hem/haar (ik weet niet wie de boeken nu schrijft) meer moet gaan lezen. 
 

Kerstklstokje

Hier gelezen en te leuk om niet zelf ook te plaatsen.

  1. Wat betekent kerst voor jou? → Gossie, daar heb ik eigenlijk nog nooit zo over nagedacht. Ik ben niet gelovig, dus wat dat betreft zegt kerst me niet veel. Tegelijkertijd zetten we wel de kerstboom en hechten we ook wel weer aan tradities (van onze ouders). Ik denk dat kerst voor mij vooral samenzijn is. Even alle tijd hebben voor elkaar. Waarderen wat je hebt. Ondanks, of misschien juist dankzij, alle verplichtingen. En die verplichtingen voelen voor mij niet als verplichtingen trouwens ook al ziet onze kerst er al jaren hetzelfde uit.
  2. Hoe ziet jouw ideale kerst eruit? → Die ‘verplichtingen’ van ons zijn al jaaaaaaren hetzelfde. Kerstavond met vrienden (de zogenaamde ‘eenzame kerstavond groep’) eten en spelletjes doen, eerste kerstdag bij de familie van Mr. T. en tweede kerstdag met mijn familie. Een ideale kerst is het als het droog is, de lucht blauw en het lekker koud/fris is buiten.
  3. Wat is je favoriete kerstfilm? → Die heb ik niet. Geen ‘Home alone’ of ‘The sound of music’ voor mij. Toevallig ben ik vorige week wel naar ‘All you need is love’ geweest en dat ging natuurlijk over de kerstspecial van dat programma. Prima film om met vriendinnen naartoe te gaan, maar niet meer dan dat. Als ik dan toch een kerstfilm moet noemen dan is het ‘The bridges of Madison County’. 
  4. Welk liedje moet er absoluut spelen met kerst? → Dat zijn er wat mij betreft drie. 1. 2000 miles van The Pretenders, 2. Stop the cavalry van Jona Lewie en 3. Christmas was a friend of mine van Fay Lovsky.
  5. Hebben jullie tradities met kerst? Welke? → Zie antwoord 3.
  6. Wat staat er bovenaan jouw wishlist voor kerst? → Wij doen geen cadeautjes met kerst want bij ons staat pakjesavond wat dat betreft op eenzame hoogte. Als ik dan toch een wish moet doen: dan hoop ik dat iedereen van wie ik houd blij, gelukkig en gezond het komende jaar door mag hobbelen.
  7. Liever een witte kerst of eentje in de zon? → Eentje in de zon dus. Maar dan wel hier. Met een blauwe lucht. En koud. Zodat je een heerlijke wandeling kunt maken.
  8. Doe een kerstwens! → Heb je even? Ik heb eigenlijk zoveel wensen. Vrede op aarde, geen ongelijkheid meer, geen onfatsoenlijk gedrag meer, elkaar dingen gunnen, niet verongelijkt zijn, vriendelijk zijn, geen honger meer, goed verdeelde welvaart, een gezond milieu, dat money doesn’t make the world go round, dat rare presidenten wieberen, dat mensen tevreden zijn, dat er geen sexueel geweld meer is, zoveel te wensen …
  9. Een echte kerstboom, een neppe of helemaal geen? → Een neppe, al weer 20 jaar dezelfde. En hij is nog net zo mooi als 20 jaar geleden. Dit keer voor het eerst met 1000 lichtjes (want twee snoeren van 500). En dit keer ook voor het eerst: Jezus, Maria, Jozef, de koningen en wat geiten die gewoon in de boom hangen (zie foto hieronder). Want ons kerststalletje (tja, als ik dan kijk naar mijn antwoord op vraag 1 is dat niet zo heel consequent natuurlijk al hoort het verhaal van Jezus natuurlijk wel bij kerst ook al geloof ik er niet in) was een beetje gesneuveld in de doos.
  10. Wat is jouw ultieme tip voor een kerst zonder stress? → Ik heb sowieso niet zo heel veel stress geloof ik. Tweede kerstdag komen ze hier eten maar daar laat ik mezelf niet gek door maken hoor. Ik ga iets lekkers koken en hoop vooral dat het een gezellige boel wordt.
  11. En last but not least: wanneer doen jullie de cadeautjes open? → Niet, want die cadeautjes horen wat mij betreft toch echt bij pakjesavond.


Doe je ook mee? Selecteer onderstaand lijstje, control c en control v in het reactieveld.

  1. Wat betekent kerst voor jou?
  2. Hoe ziet jouw ideale kerst eruit?
  3. Wat is je favoriete kerstfilm?
  4. Welk liedje moet er absoluut spelen met kerst?
  5. Hebben jullie tradities met kerst? Welke?
  6. Wat staat er bovenaan jouw wishlist voor kerst?
  7. Liever een witte kerst of eentje in de zon?
  8. Doe een kerstwens!
  9. Een echte kerstboom, een neppe of helemaal geen?
  10. Wat is jouw ultieme tip voor een kerst zonder stress?
  11. En last but not least: wanneer doen jullie de cadeautjes open?


Eén jaar later

Het is vandaag woensdag 18 december 2018 en ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik op woensdagavond 19 december 2017 blij thuiskwam, mijn tas op zijn plekje neergooide en zei: ‘ik heb vakantie!’. Dat Mr. T. al een dag of 10 aan het sukkelen was was natuurlijk niet tof, maar het leek wel wat beter te gaan inmiddels dus dat zou vast goed komen.

Ik weet nog dat ik erg moe was. Er was een boel gedoe op het werk en ik had zo’n zin in de vakantie: even helemaal niets. Het tweede dat ik tegen Mr. T. zei was ‘ik weet dat je niet fit bent, maar zou je morgenochtend tegelijk met de meiden op willen staan, dan kan ik lekker een keer uitslapen’. Mr. T. vond dat geen probleem. En toen ging de telefoon: de huisarts die aangaf dat Mr. T. als de sodemieter naar het ziekenhuis moest vanwege ernstig nierfalen.

Uiteindelijk moest hij negen dagen blijven en werd onze kerst een heel andere dan verwacht. Gelukkig is alles helemaal goed gekomen, maar het zijn wel dingen die je niet meer vergeet. Hoe kwetsbaar het leven is en hoe veel geluk hij gehad heeft dat een huisarts in opleiding dacht ‘toch maar even bloedonderzoek laten doen’. Want het had heel anders af kunnen lopen namelijk. Het hele gebeuren liet ook zien hoe goed we het samen hebben. Natuurlijk is er best wel ‘ns gedoe of is het ‘saai’ maar mijn moeder zegt niet voor niets altijd dat saaie dagen eigenlijk het allerbeste zijn. Want dan gaat het goed. In feite.

Het volgende ‘karwei’ dat voor ons ligt is die nieuwe heup van Mr. T.. Op 31 december moeten we weer terug naar de kliniek waar hij laatst is geweest. Toen was de boodschap dat ze ‘er nog niet aan wilden om hem te opereren, want hij was nog zo jong’. Diclofenac zou verlichting moeten geven, maar die is hij niet gaan slikken. Want, ook al zijn zijn nieren hersteld, langdurig gebruik van diclofenac is voor nieren heel erg slecht. Hij behelpt zich nu met paracetamol, maar echt een oplossing is dat natuurlijk niet. Hij loopt mank, trekt met zijn been en belast daardoor zijn andere heup extra. Dat kan natuurlijk nooit goed zijn. Omdat ik na morgen opnieuw vakantie heb (heb er zin in!!!) ga ik 31 december mee naar de kliniek. Ik hoop dat we samen de arts kunnen overtuigen dat dit niet opereren geen optie is, want zo is het geen doen. Enfin: we gaan het meemaken!

Visum

Goed, de volgende stap in het komen tot een visum is genomen. Een week of zeven geleden ging De Student richting Den Haag voor haar visum en een week later ging ze nog een keer (maar dat weten jullie vast nog wel).

Die tweede keer dat ze er was kreeg ze een heleboel formulieren mee met daarin allerlei zaken die ze moest regelen. Nou, dat regelen heeft best een boel tijd gekost. Zo moest ze longfoto’s laten maken zodat ze daar in Zuid-Afrika zeker weten dat ze geen TBC heeft, een VOG opvragen, haar vliegtickets (heen en terug) al boeken, de stageovereenkomst van het bedrijf hebben, de inhoud van de stage op papier hebben, een verklaring hebben waaruit blijkt dat ze toch heus ook weer weg gaat, haar huisvesting in Kaapstad al geregeld hebben, een kopie van het paspoort van de huiseigenaar hebben met daarop een (recent) gedateerde stempel van een beëdigd Zuid-Afrikaanse notaris, een Zuid-Afrikaanse zorgverzekering hebben, een gezondheidsverklaring regelen, inentingen halen en dan vergeet ik misschien nog wel wat dingen.

Ik ben er trots op dat De Student zich heel goed heeft voorbereid en echt alles zelf uitgezocht heeft. Soms zat ze wat dat betreft echt supererg in de stress, maar ze deed het toch maar.

De ervaringen met de ambtenaren van de ambassade zijn, als je googlet, niet heel positief en daar kwam De Student afgelopen vrijdag achter. Toen immers ging ze die hele papierberg inleveren. Weet je, vriendelijkheid kost helemaal niets denk ik altijd maar, maar De Student had dus de pech dat ze een superchagrijnige beambte trof. Lang verhaal kort: de stage-inhoud die het stagebedrijf had opgesteld was te mager en ze moest dat dus aanvullen. Dat moest voor 11.30 uur gebeuren of ze kon pas weer na 9 januari 2019 langskomen (en dan zou het wel heel erg moeilijk worden om het visum voor 29 januari te hebben)! Het was toen 9.15 uur. Toen had De Student wel even grote paniek natuurlijk. Maar ze is niet niks die Student van mij, dus ze belde naar het stagebedrijf met het beleefde, doch zeer dringende verzoek of ze alste-, alste-, alsteblieft per omgaande een uitgebreidere stageinhoud konden sturen. De director moest ‘within 15 minutes to a meeting’ maar hij zou zijn best doen.

Printen op de ambassade kan ook niet, daarvoor moest ze naar een printshop toe. Dus De Student wandelt, haar mail continu verversend, richting printshop en uiteindelijk komt de verlossende mail. Snel printen, weer snel terug en inleveren die hap.

En nu is het dus duimen. En duimen. En duimen. Dat het goed komt. Op tijd. Dat zal toch zeker wel?

Mijn verhaal / Becoming

En zo las ik een keer een heus papieren boek. Een boek dat de Sinterklaas helemaal voor me had meegebracht vanuit Spanje. Wat vond ik van ‘Mijn verhaal / Becoming‘?

Toen Michelle Robinson klein was, was haar wereld de South Side van Chicago, waar zij en haar broer Craig in het appartement van hun ouders op de eerste verdieping een slaapkamer deelden en waar ze in het park tikkertje speelden en waar haar ouders, Fraser en Marian Robinson, haar opvoedden tot een oprechte en zelfverzekerde jonge vrouw. Maar het leven bracht haar al gauw naar heel andere werelden, onder andere de collegezalen van Princeton, waar ze voor het eerst voelde wat het betekende om de enige zwarte vrouw in de zaal te zijn, tot de glazen kantoortoren waar ze als topbedrijfsjurist werkte – en waar op een zomermorgen een rechtenstudent genaamd Barack Obama voor haar bureau verscheen en haar zorgvuldig geplande leven in de war schopte.

In dit boek beschrijft Michelle Obama voor het eerst de beginjaren van haar huwelijk, waarin ze probeert een evenwicht te vinden tussen haar werk en gezin enerzijds, en de snel verlopende politieke carrière van haar man anderzijds. Ze maakt ons deelgenoot van hun gesprekken over of hij zich kandidaat moet stellen voor het presidentschap en als het zover is, over haar rol als populaire, maar vaak bekritiseerde persoon in zijn campagne. Ze vertelt alles met charme, humor en ongebruikelijke openhartigheid en geeft een levendig verslag van binnenuit over zowel de historische lancering van haar familie in de wereldwijde spotlights als hun leven in hetWitte Huis in die acht gedenkwaardige jaren, waarin zij haar land leert kennen en het land haar.

‘Mijn verhaal’ voert ons door de bescheiden keukens in Iowa en de balzaal van Buckingham Palace, door momenten van verbijsterende droefenis en verbazingwekkende veerkracht. Het voert ons tot diep in de ziel van die unieke, baanbrekende persoonlijkheid die ernaar streeft oprecht te blijven en haar persoonlijke kracht en stem in dienst te stellen van hogere idealen. Door haar verhaal eerlijk en moedig te vertellen daagt ze ons allemaal uit: wie zijn wij en wat willen we worden?

Ik vond het een erg boeiend boek al moet ik eerlijk bekennen dat ik soms (vooral in het begin van het boek) af en toe wel wat stukjes heb overgeslagen. Maar wát een leven beschrijft Michelle. Wát een leven! Echt, dat er gewoon nog mensen zijn die überhaupt de politiek inwillen en dan ook nog voor die baan gaan.

Nou hebben politici voor een groot deel natuurlijk zelf in de hand hoe er naar ze gekeken wordt, maar man, man, man, wat een wespennest daar aan de overkant van de oceaan. Het zou over de inhoud moeten gaan, maar het is zoveel meer. De vooroordelen waar Barack en Michelle mee te maken krijgen, het net iets meer moeten presteren, de zorgen om de dochters. Het feit dat er meer naar de jurkjes en nagellak van Michelle gekeken wordt dan naar wat ze zegt, de continu aanwezige bewaking, de verschrikkelijk lastige problemen waarmee Barack te dealen krijgt, altijd maar op moeten letten op wat je doet en zegt, hoe je beweegt en nog veel, veel meer.

Het boek leest vlot en ik denk  dat Michelle zeer openhartig is. Ze vertelt over haar (jongste) jeugd, over school, haar ouders en broer, over studeren, werken, haar miskraam, zwanger raken, haar eeuwige twijfel tussen moederschap en carrière en nog veel meer. Het is bizar om te lezen hoe het eraan toe gaat in het Witte Huis en tegelijkertijd ook hartstikke interessant natuurlijk. Er zit ook de nodige humor in en de manier waarop Michelle over Barack schrijft is echt supertof. Wat een wederzijds respect moet daar zijn. Maar hé, dat kan ook niet anders, want anders is het leven daar in Washington ook echt niet vol te houden. De foto’s in het boeken geven een extra inkijkje in hun leven en maken het helemaal af.

Ik had al respect voor Barack en Michelle, maar dat is na het lezen van dit boek alleen nog maar gegroeid. Daarnaast is het ook een boek dat tot nadenken stemt. Kortom: een echte aanrader.

CBD

Twaalf jaar geleden postte ik een blogje over dat ik me kl*te voelde en ondanks het feit dat ik vele, vele pogingen heb gedaan om van die pijn af te komen is dat nog steeds niet gelukt. Het is echt niet zo dat ik er nu nog zo vreselijk onder gebukt ga als destijds, maar ik kan me de dag niet meer heugen dat ik pijnvrij was.

Ik heb in het begin regelmatig geblogd over allerlei pogingen die ik gedaan heb om van die pijn af te komen en er zijn ook best periodes geweest dat het goed/beter ging, maar pijnvrij … nee, dat kan ik me dus niet herinneren. Op dit moment kan ik daar vrij goed mee omgaan, maar nog altijd zijn er momenten dat ik van ellende niet weet waar ik het moet zoeken en dan gaan lijf en hoofd niet heel goed samen kan ik je wel vertellen.

Ook ben ik een enorm slechte slaper, maar daar lig ik over het algemeen niet wakker van. Het is ook pertinent niet zo dat ik tobbend in mijn bed mezelf lig op te vreten. Ik lig vooral te niksen eigenlijk als ik niet kan slapen. Maar fijn is het natuurlijk niet.

Een blogger die ik al langere tijd volg is een hele tijd geleden gestart met het gebruik van CBD-olie en hij is lyrisch over wat het hem gebracht heeft. Een andere blogger twitterde deze week dat ze, voor het slechte slapen dat ze deed, weer een nieuwe fles CBD-olie gekocht heeft want dat hielp haar toen enorm. En van meerdere kanten hoor ik dat het toch echt wel een soort van wonder(?)middel is.

En verhip, volgens het alwetende internet schijnt het ook nog te helpen tegen overgangsklachten want die opvliegers die inmiddels gewoon dagelijks op komen draven ben ik ook kotsbeu.

Ik was er al enige tijd over aan het nadenken om het middel een kans te geven en omdat ik eergisteren bij de huisarts was (vanwege een slijmbeursontsteking in mijn heup en dat is ook niet leuk al denk ik niet dat CBD daartegen helpt) heb ik het er even met haar over gehad. Zij gaf aan het middel te kennen en er ook goede verhalen over gehoord te hebben ook al is vaak niet wetenschappelijk bewezen. Het kan in ieder geval totaal geen kwaad om het een kans te geven.

Lang verhaal kort: ik heb woensdagavond een flesje besteld en als het goed is, ligt dat vandaag in de brievenbus en kan ik aan de slag. Ik ben benieuwd.

Enkeltje Holandija

Eigenlijk klopt de titel van dit blog (en dus de voorstelling waar ik het over wil hebben) voor geen meter. Want -gelukkig- bleek het ‘Enkeltje Holandija’ voor Ismir Hero uiteindelijk helemaal geen enkeltje te zijn. Inmiddels woont hij, samen met zijn partner, deels in Sarajevo en deels in ‘Holandija’.

Maar dat geheel terzijde. Afgelopen zaterdag ging ik met Mr. T. naar de voorstelling ‘Enkeltje Holandija‘. Een voorstelling die Nick Teunissen schreef op basis van het verhaal van zijn vriend Ismir. Ismir die in 1994 uit Sarajevo vluchtte en uiteindelijk in Nederland terecht kwam.

Nick speelt, vergezeld door drie muzikanten, een solo van anderhalf uur. Een solo waarin hij vertelt over wat Ismir meegemaakt heeft en tegelijkertijd vertelt hij -vond ik- heel veel niet. Waardoor er ruimte is om zelf in te vullen en te interpreteren. Mooi deed hij dat. Ik vond het spel van Nick geweldig. Momenten van rauwheid, boosheid, verdriet en angst wisselen af met humor en mooie liedjes. Tijdens de voorstelling had ik een paar keer dat ik dat ‘oh, wat mooi, die zin moet ik onthouden …’. Helaas. Niet gelukt, want er volgde weer een mooie, en weer, en dan weer een liedje en dan ineens, schoten. Kortom: zeer indrukwekkend.

Op de website is onder andere dit te lezen: ”In Nederland zijn wij na 70 jaar gewend geraakt aan vrede. Zo langzamerhand zijn er bijna geen getuigen meer van vlees en bloed die kunnen spreken over hoe het is om zoiets te moeten verliezen. Eén van de belangrijke drijfveren voor het maken van mijn voorstelling Enkeltje Holandija is dat ik, in alle bescheidenheid, graag wil bijdragen aan herinneren, herdenken en onthouden. Omdat ik ervan overtuigd ben dat inleving en empathie helpen tegen intolerantie en angst.
In Enkeltje Holandija neem ik u mee naar de Balkan. Een verhaal dat dicht bij mij staat; mijn partner komt er vandaan, maar ook de nabijheid in geografische en culturele zin speelt een rol. En natuurlijk de tijd. De afgelopen jaren stonden in het teken van het opbouwen van een nieuw bestaan. Vooral vooruit kijken. Nu velen zijn gesetteld, kijkt men langzaam aan weer terug. En die verhalen wil ik nú optekenen, zonder te wachten tot het laatste moment. Verhalen over ultieme veerkracht.”

Mr. T. en ik gingen ook naar een korte inleiding voorafgaand aan de voorstelling. Tijdens dat halve uurtje vertelde Ismir zeer beknopt over wat hem is overkomen. Het is bijna niet voor te stellen dat zo dichtbij zo’n gruwelijke oorlog heeft kunnen plaatsvinden. Het laat maar weer ‘ns zien hoe fragiel alles is. Ik vond zijn afsluiting ‘het is niet de vraag óf er weer een oorlog in de Balkan gaat komen, het is de vraag wanneer dat zal gaan gebeuren’ behoorlijk heftig. Wanneer leren we het nou eens?

Mocht je in de gelegenheid zijn deze voorstelling te gaan zien (volgens mij is de speellijst op de website niet actueel want ik sprak Nick na de voorstelling even (om hem te complimenteren met zijn spel) en toen gaf hij aan dat de speellijst inderdaad nog niet bijgewerkt is: gaan! Het is een zeer indrukwekkend geheel. En mocht je hem kunnen combineren met ‘Theater na de dam’ op 4 mei (dan is de voorstelling te zien in Amsterdam) dan verwacht ik dat het nog meer indruk op je zal maken.

Verleden tijd

En daar is tie weer, die ruwe bolster, blanke pit: Jack Reacher. Ik weet niet wat het is met die boeken van Lee Child met Jack in de hoofdrol; ze zijn eigenlijk altijd soort van hetzelfde, maar ze blijven me boeien. Zo was het ook met ‘Verleden tijd‘.

In deze drieëntwintigste Jack Reacher thriller is Reacher op weg van Maine naar San Diego, liftend of te voet, het maakt hem niet veel uit. Als hij in New Hampshire de plaatsnaam Laconia ziet, besluit hij er een kijkje te gaan nemen, omdat het de geboorteplaats van zijn vader is. Bij navraag blijkt dat niemand zijn vader gekend heeft en ook in het bevolkingsregister is hij niet te vinden. Toch vindt Reacher enkele sporen en blijkt dat de Reachers woonden waar nu een motel is, op een afgelegen plaats waar vreemde dingen gebeuren en waarvan de eigenaar een zekere Mark Reacher is.

Opnieuw weer een prima boek en vooral die ‘vreemde dingen die in het motel gebeuren’ vond ik een bijzondere verhaallijn. Het zal toch zeker niet zo zijn dat dit soort dingen in het echt ook gebeuren dacht ik meerdere malen tijdens het lezen. Terwijl ik me tegelijkertijd realiseer dat het zomaar ook echt kan gebeuren. Als je soms leest wat er allemaal op het dark web gebeurt en verhandeld wordt, dan zou het me niet verbazen. Verschrikkelijk gewoon.

Het was een héérlijk avondje!

Oh, wat heb ik eergisteren weer genoten van een heerlijk avondje in gezelschap van Mr. T., De Student en Haar lief, De Scholier en mijn ouders. Dat betekende dat we naast een hele berg pakjes ook zeven surprises met gedichten te gaan hadden. Ik kan niet anders zeggen dan dat het heel erg leuke surprises waren.

Zo maakte Mr. T. zijn surprise voor mij. Hij fabriceerde een lessenaar voor het houden van mijn toespraken en deed er een zeer mooi en uitgebreid gedicht bij. De Student maakte voor haar oma een heerlijke pan courgettesoep met spekjes en ook zij zorgde voor een tof gedicht. Haar Lief maakte voor opa een camper en in het gedicht dat erbij zat sprak de sint zijn waardering uit voor het uitlenen van de camper. De Scholier maakte voor haar zus een 10-tal tekeningen, stopte die in een fotoalbum en bracht daarmee de toekomst van De Student en Haar Lief in kaart. Fijn om te weten dat ze op hoge leeftijd nog steeds samen zijn en dat ze twee kinderen krijgen en drie kleinkinderen. Oma mocht voor Haar Lief een surprise maken en zij loste het gemis dat ongetwijfeld gaat komen als De Student in Zuid-Afrika zit op door een vliegtuig te maken zodat hij wanneer hij maar wil naar het zuiden kan vertrekken. Opa maakte voor Mr. T. een surprise door onze nieuwe veranda na te maken met daarin een heuse schommelstoel zodat ook Mr. T. straks lekker kan relaxen.

En ik, ik mocht voor De Scholier. Heerlijk om voor haar iets in elkaar te knutselen. En uiteraard ook om een gedicht in elkaar te frommelen. Het gedicht staat hieronder, de foto’s van de surprise staan daaronder.

Jouw surprise had ik dit jaar zo voor elkaar
Het gedicht maken dat duurde en duurde echter maar
Inspiratieloos was ik en ik had ook geen tijd
Wat moest ik toch schrijven voor jou, lieve meid?
Ik kan schrijven dat ik hartstikke trots op je ben
En dat ik wellicht ook wel een beetje ben jouw fan
Maar eigenlijk is dat natuurlijk wat raar van deze sint
Dus ik staarde me op het gedicht wel een beetje blind
…, af en toe is het leven voor jou best moeilijk
En brengen sommige zaken jou soms van je stuk
Dat is niet fijn maar geloof me lieve schat
Het ligt meestal niet aan jou, dus wie doet je wat?
Blijf jij maar gewoon je leuke, lieve en mooie ik
Mensen die jou niet echt zien, zijn gewoon niet goed snik!
Puberaal gedrag dat vertoon je inmiddels ook volgens je pa en ma
Soms knettert het en dan suddert het gedoe wat na
Maar wat mij telkens toch weer opvalt in jullie huis is dit
Er wordt veel van elkaar gehouden dus ik weet dat het goed zit
Puberen hoort er nu eenmaal een beetje bij nietwaar
Als jullie uiteindelijk maar blijven luisteren naar elkaar
Dan komt het vast goed wat ik je brom
Al zijn de ruzietjes meestal toch stom
Voetballen doe je graag en, vindt de Sint, heel erg goed
Soms scoor je zelfs met je linkervoet!
Trainen is gezellig, soms zelfs een beetje teveel nietwaar?
Want je komt er om te leren, van de trainer en van elkaar
En weet je waar ik echt heel erg blij mee ben
Dat je toch weer meedoet met toneel, ik ben -wederom- jouw fan!
Ik vind het stoer dat je er toch maar weer gaat staan
De uitvoeringen worden een succes, neem dat maar van me aan!
Wat dan weer iets minder van jou is, is je slordigheid
Die je laatst moest bekopen met wel een heel zuur feit
Je fiets niet op slot, dat is een beetje boel dom of niet
Dat ze toen meteen jouw fietst jatten deed je veel verdriet
Maar boos was je ook en je voelde je schuldig ook nog
Enfin, het is weer opgelost en daar gaat het om, toch?
Jouw telefoon wordt zeer intensief gebruikt en vertoont allerlei kuren
Hij is traag en laadt niet goed, hoe lang zal het nog duren?
Je wilt al zo lang een nieuwe, en dan het liefst een IPhone
Maar je ouders zeggen ‘doe maar gewoon, gewoon’
Ach weet je wat het is, ouders die snappen zulke dingen niet
En ik beken meteen, dat geldt ook voor mij en mijn piet
Enfin, dan je verlanglijstje, dat viel nog niet mee mijn kind
Sta ik daar in de Kruidvat maar wat ik vooral NIET vind
Is lichtroze nagellak van NYC, dat merk moest het zijn
Mmm, niet meer in het assortiment, ai dat doet pijn!
Want verder stond er niets, nada, nul op je lijstje
Je hebt alles al of niet veel nodig, dat prijst je
Maar hé, een oude man weet niet wat jonge meisjes willen
Ik zou er bijna van gaan gillen.
Uiteindelijk besloot ik gewoon wat andere make-up te pakken
Waarmee jij je nagels en zelfs je wimpers kunt lakken
Ik hoop dat het naar wens is, ik heb geen idee
Hopelijk stellen in ieder geval de kleurtjes je tevree
Goed lieve meid, ik brei een eind aan dit gedicht
Geen zorgen dus, het einde komt in zicht
Maar niet voordat ik het onderstaande nog even tegen je wil zeggen
Waarin ik ook mijn surprise aan je zal uitleggen
Op school heb je best een bijzondere klas
Jammer dat het niet altijd gezellig is, dat geeft toch geen pas
Gelukkig heb je je draai inmiddels toch gevonden
En voel je je met die acht klasgenootjes prima verbonden
Verder doe je gewoon keigoed je best in de klas
Daarmee zijn jouw ouders en ik enorm in ons sas
Talen, geschiedenis en aardrijkskunde liggen jou wel
Biologie vind je interessant en is dus ook geen hel
Maar ach en wee en wee en ach wat een gedoe
Wiskunde en rekenen daarvan snap je niet altijd de clou
Je maakt je druk over slechte uitleg en het niet snappen
Zou er het allerliefst gewoon mee kappen
Maar helaas lieve meid dat kan ik niet regelen voor jou
Dus schudde ik iets anders uit mijn mouw
Ik vond voor jou een heuse wiskunde-/rekenknobbel uit
Die je gaat helpen bij alles wat jij niet duidt
In die knobbel zit alles, van Pythagoras tot de moeilijkste som
Vanaf nu snap je gewoon alles wat ik je brom
Al denk ik dat je mijn uitvinding niet eens nodig zult hebben
Je haalde laatst immers een 6,9 en als ik me niet vergis
laatst zelfs een 7,4: dat is zeker niet mis
Goed, dat was het dan weer, ik deed mijn best voor jou
Pak nu maar uit, ja begin maar gauw!

Liefs,
Sint