Eigenlijk klopt de titel van dit blog (en dus de voorstelling waar ik het over wil hebben) voor geen meter. Want -gelukkig- bleek het ‘Enkeltje Holandija’ voor Ismir Hero uiteindelijk helemaal geen enkeltje te zijn. Inmiddels woont hij, samen met zijn partner, deels in Sarajevo en deels in ‘Holandija’.

Maar dat geheel terzijde. Afgelopen zaterdag ging ik met Mr. T. naar de voorstelling ‘Enkeltje Holandija‘. Een voorstelling die Nick Teunissen schreef op basis van het verhaal van zijn vriend Ismir. Ismir die in 1994 uit Sarajevo vluchtte en uiteindelijk in Nederland terecht kwam.

Nick speelt, vergezeld door drie muzikanten, een solo van anderhalf uur. Een solo waarin hij vertelt over wat Ismir meegemaakt heeft en tegelijkertijd vertelt hij -vond ik- heel veel niet. Waardoor er ruimte is om zelf in te vullen en te interpreteren. Mooi deed hij dat. Ik vond het spel van Nick geweldig. Momenten van rauwheid, boosheid, verdriet en angst wisselen af met humor en mooie liedjes. Tijdens de voorstelling had ik een paar keer dat ik dat ‘oh, wat mooi, die zin moet ik onthouden …’. Helaas. Niet gelukt, want er volgde weer een mooie, en weer, en dan weer een liedje en dan ineens, schoten. Kortom: zeer indrukwekkend.

Op de website is onder andere dit te lezen: ”In Nederland zijn wij na 70 jaar gewend geraakt aan vrede. Zo langzamerhand zijn er bijna geen getuigen meer van vlees en bloed die kunnen spreken over hoe het is om zoiets te moeten verliezen. Eén van de belangrijke drijfveren voor het maken van mijn voorstelling Enkeltje Holandija is dat ik, in alle bescheidenheid, graag wil bijdragen aan herinneren, herdenken en onthouden. Omdat ik ervan overtuigd ben dat inleving en empathie helpen tegen intolerantie en angst.
In Enkeltje Holandija neem ik u mee naar de Balkan. Een verhaal dat dicht bij mij staat; mijn partner komt er vandaan, maar ook de nabijheid in geografische en culturele zin speelt een rol. En natuurlijk de tijd. De afgelopen jaren stonden in het teken van het opbouwen van een nieuw bestaan. Vooral vooruit kijken. Nu velen zijn gesetteld, kijkt men langzaam aan weer terug. En die verhalen wil ik nú optekenen, zonder te wachten tot het laatste moment. Verhalen over ultieme veerkracht.”

Mr. T. en ik gingen ook naar een korte inleiding voorafgaand aan de voorstelling. Tijdens dat halve uurtje vertelde Ismir zeer beknopt over wat hem is overkomen. Het is bijna niet voor te stellen dat zo dichtbij zo’n gruwelijke oorlog heeft kunnen plaatsvinden. Het laat maar weer ‘ns zien hoe fragiel alles is. Ik vond zijn afsluiting ‘het is niet de vraag óf er weer een oorlog in de Balkan gaat komen, het is de vraag wanneer dat zal gaan gebeuren’ behoorlijk heftig. Wanneer leren we het nou eens?

Mocht je in de gelegenheid zijn deze voorstelling te gaan zien (volgens mij is de speellijst op de website niet actueel want ik sprak Nick na de voorstelling even (om hem te complimenteren met zijn spel) en toen gaf hij aan dat de speellijst inderdaad nog niet bijgewerkt is: gaan! Het is een zeer indrukwekkend geheel. En mocht je hem kunnen combineren met ‘Theater na de dam’ op 4 mei (dan is de voorstelling te zien in Amsterdam) dan verwacht ik dat het nog meer indruk op je zal maken.