Twee boeken in een logje van een schrijfster die eigenlijk een schrijver is, die in 2011 overleden is, maar onder wiens naam nog steeds boeken uitkomen. Beetje vaag eigenlijk. Net zoals de boeken moet ik zeggen. Maar ja, dát had ik natuurlijk kunnen weten, dus waarom ik er dan aan begon? Joost mag het weten.

Allereerst las ik ‘IJskoud‘. Waar gaat dit boek over?

In 1993 verdwijnt tijdens nieuwjaarsnacht de zestienjarige Johanna van Vliet op mysterieuze wijze. De politie staat voor een raadsel, het lijkt alsof het meisje in het niets is opgelost. Niemand heeft die bewuste nacht iets gezien en al snel lopen de weinige sporen die er zijn dood. Vijfentwintig jaar na dato verdiept inspecteur Ben de Groot van het coldcaseteam zich opnieuw in de zaak, in een ultieme poging hem alsnog op te lossen. Maar wanneer hij de familie hierover inlicht, lijken Johanna’s broer en bejaarde vader onaangenaam verrast door deze ontwikkeling. Johanna’s moeder is bijna aan de verdwijning van haar dochter ten onder gegaan, wat voor nut heeft het dan nu om alles weer op te rakelen? Alleen Johanna’s nichtje Olivia – die enkele jaren na de verdwijning is geboren – toont interesse in het mysterie rond haar tante. Zij begint haar eigen onderzoek en volgt een spoor dat uiteindelijk strekt tot in Denemarken en Groenland. Maar hoe meer ze ontdekt, hoe meer haar eigen leven in gevaar komt.

Mmmm, ik kan niet zeggen dat dit boek me echt kon bekoren. Beetje simpel allemaal vond ik het. En ook behoorlijk vergezocht en ook nogal ‘grote stappen, snel klaar-achtig’. Als je begrijp wat ik bedoel.

Ik denk wel dat een zekere meneer die inmiddels al weer lang in Spanje uit aan het rusten is, dacht ‘hé, ik zie dat Mrs. T. een boek van Suzanne Vermeer op haar e-reader heeft staan, laat ik haar dan op pakjesavond nog maar een boek van die schrijfster geven want ze vindt het dan vast een goede schrijfster’. Want wat kreeg ik op 5 december? Jawel: een heus papieren boek met de titel ‘Sneeuwengelen‘.

Ze waren met z’n zessen en kenden elkaar uit het Leidse studentenleven. Een hechte club meiden die lief en leed met elkaar deelden, en die elk jaar samen op wintersportvakantie gingen. ‘De sneeuwengelen’ noemden ze zichzelf. Succesvol in hun werk, niet altijd even succesvol in de liefde, en de wereld leek aan hun voeten te liggen. Totdat een van hen kwam te overlijden…De dood van Daphne komt keihard aan in de groep, maar tegelijkertijd maakt het de band tussen de vrouwen nog sterker. Ze sluiten een pact en beloven elkaar dat ze altijd voor elkaar zullen zorgen, zoals ze ook voor hun vriendin hadden gezorgd toen zij ziek werd. Dan slaat het noodlot toe. Een ongeluk, niemand weet precies hoe het heeft kunnen gebeuren. Maar bepaalde zaken kloppen niet. Was er misschien opzet in het spel? Maar waarom? En wie zou er dan achter zitten? Langzaam maar zeker komen er barstjes in wat de perfecte vriendinnengroep leek te zijn.

Tja, sorry. Ik kan echt niet enthousiast worden van dit soort boeken. Zo simpel, zo knullig, zo niet interessant. Ik heb het uitgelezen want een gegeven paard et cetera … Maar ik hoop niet dat ik nog ooit een boek van deze schrijver krijg. En nou toch ook gewoon proberen te onthouden dat ik geen boeken van hem/haar (ik weet niet wie de boeken nu schrijft) meer moet gaan lezen.