Stemmingmakerij

Onderstaande foto kwam ik vandaag tegen op facebook en die was, helaas, door een ‘vriend’ geliket en -erger nog- gedeeld. Ik kan zulke stemmingmakerij niet zo heel goed hebben. Ik snap het ook niet, denkt zo’n ‘vriend’ nou echt dat dit waar is? Wat een oelewapper dan zeg, iemand die nou niet bepaald nadenkt of even wat feiten checkt. En voor de duidelijkheid: de ‘vriend’ in dit voorbeeld is geen echte vriend, meer een zijdelingse passant waarmee ik toch ‘bevriend’ ben. Ook raar eigenlijk realiseer ik me als ik dit zo typ.

Er zijn wel meer ‘vrienden’ die regelmatig, in mijn ogen, stomme berichten liken of delen. Berichten die gevoelens van onbehagen voeden, mensen tegen elkaar opzetten en die vaak niet eens gebaseerd zijn op de feiten. Ik vind het echt zo bijzonder dat mensen zoiets doen en zich zonder nadenken allerlei dingen aan laten praten of zich laten gebruiken om toch een soort van ‘fakenews’ te verspreiden.

Zo’n foto als hierboven, wie verzint zoiets nou eigenlijk, en waarom wordt het geplaatst onder de noemer van ‘Help de zorg’? En waarom verzint iemand dat? Dat bedrag dat genoemd wordt is zo absurd. Bizar vind ik het dat mensen dit geloven. Als je vervolgens alle reacties onder dit soort berichten leest, dan zou je zomaar ineens je vertrouwen in de mensheid verliezen. Verschrikkelijk. Ik heb er geen ander woord voor. Wat een haat, frustratie, onzinnig ‘ik ben zielig’ gedrag en vul het maar in. Ik weet dat ik het niet moet doen, want het frustreert me enorm en ik word er ook wel verdrietig van, maar toch lees ik ze soms. Dom!

Ik weet best dat iedereen zijn eigen mening mag hebben. Dat lijkt me logisch. Maar zorg dan wel dat die mening goed beargumenteerd is. Soms ga ik wel eens een mondelinge discussie aan met een ‘vriend’ die een dergelijk bericht deelt of liket. Maar dan alleen als ik die persoon goed genoeg ken om er nog enigszins energie in te willen stoppen. Gewoon om te proberen te snappen waarom hij/zij zoiets vindt. Ha, meestal hebben ze niet eens echte argumenten, gaat het meer om een gevoel. Tja, wat dat betreft is social media niet bepaald social. Maar ja, dat wisten we natuurlijk allemaal al wel. Soms denk ik dat dat hele social media circus maar weer gesloten moet worden, dat zou volgens mij een heleboel haat en nijd schelen.

Afscheidstoernee

Nog drie nachtjes slapen en dan brengen we De Student naar Schiphol. Op dit moment ben ik er vrij relaxed onder, maar het zou zomaar kunnen dat dat maandag ineens volledig omdraait. De afgelopen twee weken had De Student vrij. Heerlijk een aantal dagen waarin ze niets (nou ja, noem het onderstaande maar niets) hoefde en er een einde kwam aan vijf maanden zes dagen in de week werken. Ze had het dus verdiend.

En wat deed de dame onder andere tijdens deze twee weken durende ‘afscheidstoernee’:

  • Veel uitslapen. Verdiend en zeer nodig. De Student heeft astma en dat vergt af en toe behoorlijk wat van haar.
  • Shoppen met haar lieve moedertje!
  • Lunchen met 1. haar peettante, 2. de ene vriendin, 3. de andere vriendin.
  • Een dagje naar de Efteling
  • Een bezoek aan haar school om haar komende stage door te nemen.
  • Weekendje Antwerpen met Haar Lief.
  • Haar kamer poetsen.
  • De laatste aankopen voor haar verblijf in Kaapstad organiseren.
  • Genieten van een afscheidsavondje met opa en oma, haar schoonvader, zijn vriendin, haar schoonzusje en haar vriendje en ons natuurlijk.
  • Bij haar andere opa een avondje op bezoek.
  • Bij een vriendin die het laatste jaar heel veel te verstouwen (want na het overlijden van haar vader verloor ze nog drie andere familieleden) heeft gehad op bezoek gaan.
  • Met haar zusje naar de bioscoop.

Gisteren kreeg ze van haar school het punt voor haar binnenlandse stage binnen en wow, een 8,3! Dat is echt supergoed vind ik. Het bedrijf heeft ook een waarachtig prachtige beoordeling ingevuld, dus jullie begrijpen dat ze helemaal happy is.

Inmiddels zijn de tickets van Haar Lief ook geboekt en het geeft gewoon een heel fijn gevoel om te weten dat hij vanaf 1 maart 10 dagen bij haar is. Ze kunnen dan samen het land (een beetje) verkennen en samen mooie nieuwe herinneringen maken.

Op het moment dat ik dit logje typ zit ze met Haar Lief in een restaurant te vieren dat ze morgen twee jaar verkering hebben. En morgenavond dan geeft ze een afscheidsfeestje voor haar vriendinnen. Maandag wordt een inpakdag en maandagavond zal best een beetje een bijzondere avond worden. We zullen ons wekelijkse rikavondje gewoon door laten gaan want per slot van rekening zal ze het liefste die laatste uurtjes met Haar Lief op de bank doorbrengen zonder dat paps en mams er ook nog bij zitten te zitten.

Nog drie nachtjes slapen …

 

Gedoe

Er is zoveel wat ik zou willen typen, maar het is zo lastig om het hele verhaal goed en vooral duidelijk op het scherm te krijgen. Feit is dat er weer ‘ns gedoe is in de klas van De Scholier. En gedoe is in dit geval een understatement. Maar pfffft, kan het nou nooit ‘ns soepel gaan? Kan het nou nooit ‘ns zo zijn dat kinderen gewoon aardig tegen elkaar zijn, dat ieder kind zich senang voelt en zichzelf kan zijn. En ik weet heus wel dat dat niet realistisch is, en dat af en toe een ruzietje hier en daar niet zo erg is, maar wat er in die klas van De Scholier gebeurt is wel heel extreem.

De Scholier heeft inmiddels -gelukkig- haar plekje wel gevonden in de klas. Maar, jemig wat is het een bijzondere groep kinderen bij elkaar. Er zitten, sorry dat ik het zeg, een paar echte prinsesjes in de klas die de hele sfeer bepalen. Zoals dat met tienermeisjes vaak is, heb je daarnaast de meelopers en de meisjes die er niet bij horen. De Scholier hoort er niet bij, maar heeft, zoals ik hierboven al schreef een groepje gevormd met andere meisjes die er niet bij horen omdat ze … zijn (en op die puntjes kan van alles ingevuld worden, echt geen idee wat de criteria zijn om toegelaten te worden tot de populaire kant). Maar goed, dat terzijde.

Dat groepje waarin De Scholier zit bestaat uit zes meisjes en twee jongens. Van die zes meisjes is een meisje (een tijd geleden alweer) opgenomen in een kliniek vanwege anorexia. Van de vijf overgebleven meisjes is er eentje bij die zwaar ADHD heeft en een andere die een verleden heeft van automutilatie, die grote problemen thuis heeft en die enorme woedeaanvallen heeft. Wat wil nu het geval: dat laatste meisje heeft behoorlijke trammelant met de andere drie meisjes uit het groepje. De Scholier was een tijdje ook wel ‘even klaar met haar’ want ze drukt een erg negatief stempel op het groepje. Maar zoals het meestal met De Scholier gaat, probeert ze het dan toch weer ook voor dat ene meisje goed/beter/fijner te maken. De Scholier en zij gaan dus weer goed met elkaar om, de andere drie blijven bozig. Volg je het nog? Ik ook nog amper, ik heb er soms moeite mee hoor om het allemaal te blijven volgen. Dit logje heet natuurlijk ook niet voor niets ‘gedoe’.

Maar eigenlijk dekt ‘gedoe’ totaal niet de lading, want het ene meisje zat inmiddels zo met zichzelf in de knoop dat ze tegen De Scholier zei ‘dat het allemaal niet meer hoefde voor haar, dat haar leven uitzichtloos was, dat haar ouders niet van haar hielden, dat ze doodmoe werd van zichzelf, dat niemand haar aardig vond, dat ze de pijn niet meer kon verdragen, dat het beter zou zijn als ze er niet meer was …’. Dat is nogal wat nietwaar? En of ze echt duidde op zelfmoord of niet, dat weet ik niet, maar je zal het maar allemaal aan moeten horen. De Scholier heeft, uiteraard, tegen haar gezegd dat ze geen domme dingen moest doen, maar ze heeft ook contact gezocht met de mentor (die ziek bleek) en is vervolgen naar de teamleider gegaan om zo goed mogelijk het hele verhaal te doen. De teamleider heeft accuraat gehandeld, de zorgcoördinator van de school erbij gehaald, het meisje uit de klas gehaald, de ouders geïnformeerd et cetera. Ook gaf hij richting De Scholier aan heel erg trots op haar te zijn omdat ze zo goed gehandeld heeft. Vervolgens heeft hij mij aan het einde van de middag gebeld omdat iets dergelijks uiteraard impact heeft op kinderen. We spraken elkaar toen uitgebreid en ach dacht ik, als ik dan toch die man aan de lijn heb, dan zal ik maar ‘ns wat dingen vertellen over hoe het er in die klas aan toegaat. Gelukkig was dat voor hem geen verrassing, hij gaf aan dat de klas echt hun aandacht had.

Enfin: ik kom thuis en ben nog geen seconde binnen of De Scholier zegt al ‘ik moet even met je praten’. Vervolgens komt het hele verhaal naar buiten en nog veel meer. Zoals onder andere dat zij en de drie andere meisjes het verzoek hebben gekregen om hierover niets te vertellen en ook niets op social media te delen over de situatie. Een verzoek dat mij vrij logisch lijkt. Nou is het natuurlijk zo dat ‘de prinsesjes’ een relletje ruiken en daarom, min of meer, van De Scholier en de drie anderen eisen dat ze vertellen wat er aan de hand is. Zij doen dat dus -netjes- niet. Vervolgens krijgen zij continu het verwijt van ‘de prinsesjes’ dat het hun schuld is en worden ze behoorlijk onder druk gezet en wordt het steeds grover. Een van ‘de prinsesjes’ maakt het echt helemaal bont door te melden ‘ik ruk je slokdarm eruit’ als je het nu niet vertelt. Grote paniek natuurlijk bij de twee waarop zij zich voornamelijk richtte. Echt, ik vind het bizar, wat is dat voor een taalgebruik? Waar haalt zo’n kind zoiets vandaan? Hoe kunnen kinderen zo gemeen en hard tegen elkaar zijn?

Ik ben zo ontieglijk blij met de openheid van De Scholier. Ze vertelt (bijna?) alles thuis. Heeft dat wat wij haar en haar zus altijd vertelden over boze en fijne geheimen toch zijn nut gehad.

Maar verder, pffft, wat een gedoe … En man, man, man, wat gun ik haar (en eigenlijk iedereen) gewoon een fijne en onbezorgde schooltijd zonder dat je bang hoeft te zijn, maar ook zonder dat je je zelf blijkbaar alleen goed kunt voelen door andere kinderen zich rot te laten voelen.

Zus nummer twee, drie en vier

Die zeven (of zes?) zussen laten me momenteel nog niet echt los. Hoe bijzonder dat ik na deel één echt helemaal compleet en finaal in die serie zit terwijl ik er weinig van verwachtte. Dat me totaal verliezen in de boeken gaat trouwens vooral om de historische stukken want wow, die zitten echt zo mooi in elkaar. En bij ieder boek googel ik erop los om de echte personages beter te leren kennen, de muziek te luisteren of gebeurtenissen na te zoeken.

Storm‘ neemt ons mee naar Noorwegen waar we kennismaken met Edvard Grieg en Henrik Ibsen, Anna Landvik en wat verder in het verhaal naar gebeurtenissen in Leipzig in aanloop naar de Tweede Wereldoorlog. Ook in de huidige tijd maakt Ally (zus nummer twee) de nodige dingen mee maar uiteindelijk komt het voor zover mogelijk allemaal goed. ‘Storm’ vond ik zeer de moeite waard.

Naar mijn bescheiden mening is ‘Schaduw‘ minder boeiend ook al leest ook dat boek als een tierelier. In dit boeken winnen de historische stukken het royaal van het hedendaagse deel met Star (zus nummer 3) in de hoofdrol. Bizar zeg, hoe een Alice Keppel haar leven leefde en hoe mooi om te zien dat Riley figuren als Beatrix Potter in haar boek verwerkt. Dat doet ze echt supergoed.

Nee, dan ‘Parel‘, voor mij de topper tot nu toe! Wat een machtig mooi deel uit de reeks. CeCe’s verhaal en de manier waarop deze zus nummer vier het leven beleeft, maar vooral ook het historische deel met Kitty, Drummond, Charlie en Camria vond ik echt buitengewoon mooi. Riley verwerkte ook in dit boek ware gebeurtenissen en personen zoals de ramp met de Koombana en Albert Namatjira, Erg mooi en indrukwekkend en schokkend om te lezen hoe men omging met de aboriginals.
  
Goed, vier delen heb ik nu uit en ik begin zo meteen aan deel vijf: Maan. Het boek zal ongetwijfeld dezelfde opzet hebben als de eerdere vier delen maar het bijzondere is toch echt wel dat dat (nog?) niet verveelt. Als ik na dit vijfde deel maar niet in een enorm gat val …

Ladies and gentlemen she’s got it!

Poe poe, eindelijk kan De Student ook dat visum afstrepen. Vanochtend heeft ze het in Den Haag op kunnen halen. Wat een opluchting is dat zeg. Ze heeft er echt een heleboel tijd en energie in moeten stoppen en ook een boel stress om gehad, maar het is gelukt!

Afgelopen vrijdag heeft ze haar binnenlandse stage afgerond en dat betekent dat de dame nu twee weken vrij heeft (en dat heeft ze verdiend na vijf maanden zes dagen in de week werken). Die stage heeft ze overigens tot volle, volle, volle tevredenheid afgerond en ze heeft al een vakantiebaan geaccepteerd op die afdeling. Ook leuk dat ze vandaag zelfs al een appje kreeg van haar leidinggevende daar dat ze haar misten daar. Dus hoe goed heeft ze het dan wel niet gedaan? Maar goed, dat geheel terzijde. Alhoewel: ik ben gewoon gruwelijk trots op mijn dochter en dat mag ook best ‘ns gezegd worden nietwaar?

Die twee weken vakantie vult ze met de laatste dingetjes organiseren maar ook met het veelvuldig afspreken met vriendinnen en uiteraard krijgt Haar Lief ook de nodige aandacht. Komend weekend verblijven de tortelduifjes in Antwerpen en gisteren gingen De Student en ik samen naar Eindhoven. Allereerst Zuid-Afrikaanse Rands ophalen bij het grenswisselkantoor zodat ze alvast een klein geldvoorraadje heeft. En daarna shoppen. Hahaha, is het heel erg als ik zeg dat ik al jaren mijn meiden aan de Dr. Martens wil, maar dat me dat nog nooit gelukt is. Tot een tijdje terug De Student aangaf er over te denken die toch te willen lopen. En wat zijn nu betere schoenen voor zo’n onderneming naar de andere kant van de wereld? Enfin, er kwamen Dr. Martens voor haar en per ongeluk (tja, impulsaankoop zal ik maar zeggen) voor mij. De platte voor haar en die met hak -uiteraard- voor mij.
 
Enfin, ik heb de mijne vandaag de hele dag aangehad en ze lopen heerlijk, maar ook dat geheel terzijde.

Want wat ik eigenlijk vooral wilde vertellen en wat echt super-, super-, supertof voor De Student is, is dat Haar Lief begin maart een dag of 10 naar haar toekomt. We verrasten haar afgelopen vrijdag met dit nieuws en het is zo mooi om te zien hoe ontroerd ze was en hoe opgelucht en vooral ook hoe blij! Ze vindt het zo ongelooflijk fijn en zijn komst scheelt haar zoveel stress (en daarmee ons ook want zo werkt het nu eenmaal) dat, ook al zal het afscheid nog best kl*te zijn, ze inmiddels met veel meer enthousiasme en optimisme naar haar grote avontuur kijkt.

Dieptepunt

Ik weet heus wel dat een lage rente gunstig is voor het kopen van een huis (en verder reikt mijn financiële kennis eigenlijk niet want ik ben een nitwit op dat gebied). Maar of dat ook geldt voor het afsluiten van andersoortige leningen dat weet ik eerlijk gezegd niet eens. Ik denk van niet, want als de banken iets kunnen verdienen, dan zullen ze het niet laten.

Wat ik wel weet is dat ik nog nooit, nooit, nooit zo weinig rente heb gehad op mijn spaarrekening. En dat is heel suf want op die rekening staat best een heel mooi bedrag. Ik kan daar niet zo heel goed tegen. Want ik herinner me de tijd nog dat ik best een tof bedrag ontving als het nieuwe jaar begon.

Heus, ik beschouw de banken echt niet als bron van alle kwaad, maar ergens toch ook wel een beetje. Ze creëerden nog niet zo heel lang geleden een crisis om u tegen te zeggen, maar nog steeds bepalen zij zo goed als alles wat de gewone man en vrouw wel of niet kan. Banken hebben, vind ik, een heel grote verantwoordelijkheid, maar ik denk niet dat ze die nemen. Investeren in foute handel en wandel is voor zover ik weet gemeengoed en dat alles komt omdat money -helaas- nog steeds makes dat the world goes round.

Enfin: ik het met mezelf afgesproken dat ik, zodra ik moet gaan betalen om mijn spaargeld op de bank te laten staan, dat ik het dan acuut opneem en wel ergens in een oude sok verstop. Geen idee of dat verstandig is, maar het idee alleen al dat ze op die manier ook nog aan me gaan verdienen (ik vind de kosten voor bankpas en zo al meer dan voldoende), dat kan er bij mij echt niet meer in.

Aftellen

En we tellen af maar man, man, man wat vind ik het spannend … en leuk en stoer en af en toe een beetje eng en fantastisch en een enorme kans en een geweldige verrijking en wat zal ik haar missen en wat zal ik me regelmatig zorgen maken en me afvragen wat ze aan het doen is en hoe het met haar gaat en of ze wel gelukkig is en of ze zich wel redt en tegelijkertijd weet ik dat ze het vast en zeker gaat bolwerken want ze is niet niets die oudste dochter van me die prachtige dame die zo zelfbewust en tegelijkertijd ook zo onzeker kan zijn en wat zal ze machtig mooie herinneringen gaan maken en veel over zichzelf en het leven leren en genieten en mooie dingen zien en waarschijnlijk ook minder mooie dingen en wat zal zij op haar beurt Haar Lief missen en ons en alle andere mensen waar ze van houdt en gedachtes dwarrelen door mijn hoofd en ik vraag me af hoe ik die drie maanden door ga komen en tegelijkertijd weet ik ‘wat zijn nou drie maanden’ en ik gun het haar zo maar jemig, wat houd ik van dat meisje en wat wil ik er graag altijd voor haar zijn en ik vertrouw haar en ben zo trots op haar en ik weet dat ik los moet laten, los moet laten, los moet laten …

Nog drie weken en dan is ze weg …

Poetseritus

Potjeverdulleme, was ik vandaag even aangestoken door de ‘poetseritus’. En omdat dat niet heel vaak voorkomt, leg ik het meteen maar even hier vast. Zodat ik het nooit vergeet en aan Mr. T. kan laten zien dat ik op 5 januari 2019 gewoon enorm hard opgeruimd heb. 😉

De dag begon als een normale zaterdag; eerst op de hometrainer, naar de bakker, de benedenverdieping poetsen en mijn ouders die komen lunchen. Maar toen, echt toen sloeg het virus zomaar pats boem toe.

Ik ruimde de kerstboom op, ruimde heel, heel, heel veel spullen op van de meiden (ontiegelijk veel knutselspul, strijkkraaltoestanden, kraaltjes, onaffe tekeningen, legio oppe stiften, klei en nog heul veul meer) die in een kast in de berging staat.

Toen ruimde ik een van onze kasten op en man, man, man wat een bende is het daar toch altijd in. Ik heb wat dit betreft enorm gefaald waar het de opvoeding van de meiden en Mr. T. betreft, dat zullen jullie begrijpen. Zelf maak ik namelijk nooit troep! Een boel lege verpakkingen van schoolkoeken (gewoon de laatste pakken en de verpakking laten liggen), snoepjes en dat soort dingen, snoepgoed dat al lang over de datum is, uitgedroogde lijmtubes, stukjes inpakpapier en overal zwervende servetten, een enorme rotzooi in allerlei bakjes die ooit volgens een bepaald systeem ingeruimd waren, maar waarin nu alles door elkaar ligt, 942 (het kunnen er ook iets minder zijn) kaarten (waarvan een deel ontvangen en een deel nog te versturen), tig doosjes van ooit gekochte smartphones of andere apparaten met nog wat snoeren erin, een toetsenbord en een verdwaalde muis, 15 vazen en nog heel veel meer.

Oh, wat hebben wij veel stiften, pennen, potloden, gummen, puntenslijpers en van dat soort spul in huis. Alle stiften heb ik getest. Deed ie het niet, dan moest ie weg. Dat gold ook voor zielige potloodjes en zo. Al met al is er een heleboel weggegaan. Echt, hoe zijn we ooit aan al die dingen gekomen?

Een heleboel heb ik (uiteraard uitgesorteerd naar plastic, papier en afval) weggegooid, maar er gaat ook nog best teenentander richting rommelmarkt.

En nu ga ik zitten wachten op een een ‘ramenwasseritusaanval’. Dat zou best goed uitkomen namelijk.

Heb jij ook ooit last van ‘poetseritus’?

Alleen voor jou & De zeven zussen

Wat een ongelooflijk mooi boek is ‘Alleen voor jou‘ van Luke Allnutt. Dit was echt weer zo’n boek waarin je maar wilt blijven lezen. Terwijl je tegelijkertijd baalt als je het uit hebt, want pffft, lukt het wel om weer zo’n mooi boek te vinden.

Rob en Anna Coates zijn erg gelukkig met elkaar, ondanks totaal verschillende achtergronden, maar wel beiden degelijk opgeleid en zeer welvarend. Na enige miskramen wordt hun zoon Jack geboren, de kroon op hun geluk. Als Jack zeven jaar is, wordt bij hem een hersentumor geconstateerd. Vanaf dat moment gaat alles fout: Rob vertrouwt te veel op wat hij leest op internetfora en in uiterste nood ontvoert hij Jack naar een dubieuze kliniek in Praag. Het kind sterft en zijn huwelijk is kapot. Hij raakt aan de drank en belandt in een verdere neerwaartse spiraal, tot hij besluit zijn lot te aanvaarden en zich een weg terug te vechten naar een normaal bestaan.

Een heel mooi en aangrijpend thema vond ik, bijzonder ook dat het in dit geval vanuit de mannelijke beleving geschreven is. De wanhoop van Rob, zijn ultieme pogingen om zijn zoon te redden, ik vond het aangrijpend en indrukwekkend. Daarbij schrijft Allnutt in een zeer fijne stijl, dus het was -ondanks het zware thema- een ‘feestje om dit boek te mogen lezen.

Tja, en dan heb je zo’n mooi boek gelezen dat bijna ieder boek wat je daarna gaat lezen wel tegen moet vallen. Ik koos daarom voor het eerste deel van ‘De zeven zussen‘ van Lucinda Riley, een boekenreeks die enorm gehypet wordt en die volgens mij ‘iedereen al gelezen heeft’. Ik verwachtte dan ook niet heel veel maar dit boek heeft me, na een wat stroef begin, zeer aangenaam verrast.

Na de plotselinge dood van hun vader komen Maia en haar zussen bij elkaar in hun ouderlijk huis, een prachtig landhuis aan het Meer van Genève. De zussen werden als baby door Pa Salt geadopteerd en krijgen na zijn dood allemaal een brief met een mysterieuze verwijzing naar hun afkomst. Maia’s verleden brengt haar naar Rio de Janeiro. Daar aangekomen probeert ze met de weinige aanwijzingen die ze heeft haar achtergrond te ontrafelen. Het voert haar tachtig jaar terug in de tijd, naar de bouw van het wereldberoemde Christus de Verlosser-beeld én de roerige jaren twintig in Parijs. Slaagt zij erin haar ware identiteit te achterhalen?

Zoals gezegd, het eerste stuk vond ik wat moeizaam, maar ik ben blij dat ik toch doorgelezen heb. Met name het historische deel vond ik namelijk zeer bijzonder en de stukken daartussen die over de huidige tijd gaan werden ook heel wat beter dan het oorspronkelijke stroeve begin. Ik vond het boek zelfs zo mooi, dat ik gisteren in deel twee bezig ben en ook dat bevalt meer dan goed. Volgens mij zijn er na dit boek al drie delen in het Nederlands verschenen, dus ik kan nog even vooruit. Wat ik wel al zeker denk te weten is dat Pa Salt echt niet dood is. Waar ik dat op baseer? Geen idee, een gevoel.

Enfin: twee boeken dus die je echt moet lezen! Veel plezier!
 
Ken jij de boeken van ‘De zeven zusters’? Wat vond je ervan?

Nog één keer 2018

Allereerst: dat 2019 je maar alles mag brengen wat je wenst. Ik wens jou in ieder geval het aller-, aller-, allerbeste!

En dan deze klassieker … dit wordt immers alweer de elfde keer dat ik dit lijstje plaats. Kijk je even mee terug naar 2018?

  1. Wat heb je in 2018 gedaan dat je nog nooit eerder had gedaan?
  2. Welke landen heb je bezocht?
  3. Wat zijn je favoriete momenten van 2018?
  4. Wat is je grootste prestatie van het afgelopen jaar?
  5. Wat is je grootste fout van het afgelopen jaar?
  6. Wie of wat heb je het meeste geknuffeld in 2018?
  7. Wat is het beste dat je vorig jaar hebt gekocht?
  8. Waar heb je het meeste geld aan uitgegeven?
  9. Waar werd je heel erg blij van?
  10. Waar heb je om moeten huilen?
  11. Welke muziek zal je altijd herinneren aan 2018?
  12. Ben je in vergelijking met twaalf maanden geleden:
    [a] Dikker of dunner?
    [b] Blijer of somberder?
    [c] Rijker of armer?
  13. Wat had je vaker of meer willen doen?
  14. Wat had je minder willen doen?
  15. Ben je verliefd geworden?
  16. Wat was je favoriete TV-programma?
  17. Wat is het beste boek dat je in 2018 gelezen hebt?
  18. Wat is de beste (nieuwe) film die je afgelopen jaar gezien hebt?
  19. Wat deed je op je verjaardag?
  20. Heb je iemand gemist?
  21. Wat is het belangrijkste dat je in 2018 geleerd hebt?
  22. Geef 2018 een cijfer van 1-10.

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

En uiteraard vulde ik het lijstje zelf ook alvast in:

  1. Wat heb je in 2018 gedaan dat je nog nooit eerder had gedaan? → geen enkel pakje/zakje gebruikt om te koken. Alles wat ik kookte heb ik via recepten gekookt of ‘uit de losse pols’. En voor de duidelijkheid: ik gebruik nog wel bepaalde ‘kant-en-klare’ dingen zoals ketjap, sambal, kookroom en dat soort zaken.
  2. Welke landen heb je bezocht? → Frankrijk, België
  3. Wat zijn je favoriete momenten van 2018? → Gewoon, de alledaagse momenten dat iedereen thuis is. Samen eten, lunchen, kletsen. Wandelingen maken, naar het theater gaan, zoveel eigenlijk.
  4. Wat is je grootste prestatie van het afgelopen jaar? → Niet ten onder gaan aan een heleboel werkstress en niet wanhopen (meestal niet dan) door de altijd aanwezige pijn.
  5. Wat is je grootste fout van het afgelopen jaar? → Dat ik niet uitspreek wat ik van een bepaalde collega vind. Het gaat wel gebeuren want er zit me iets erg dwars, maar ik weet nog steeds niet hoe ik het moet aanvliegen.
  6. Wie of wat heb je het meeste geknuffeld in 2018? → De Scholier.
  7. Wat is het beste dat je vorig jaar hebt gekocht? → Alles wat met de veranda te maken heeft.
  8. Waar heb je het meeste geld aan uitgegeven? → De veranda, wekelijkse boodschappen en kleding.
  9. Waar werd je heel erg blij van? → Van de mensen om me heen en van mooie boeken, mooie films en theater.
  10. Waar heb je om moeten huilen? → Ik weet niet of het de overgang is, maar ik kan van sommige dingen heel emotioneel worden. Niet dat ik dan moet huilen, maar wel dat ik -zeg maar- natte ogen krijg. Ik kan me niet echt herinneren dat ik in 2018 echt gehuild heb.
  11. Welke muziek zal je altijd herinneren aan 2018? → ‘Shallow’ uit ‘A star is born’. Prachtig nummer!
  12. Ben je in vergelijking met twaalf maanden geleden:
    [a] Dikker of dunner? → Dunner (scheelt wel vijf kilo)
    [b] Blijer of somberder? → Dat wisselt. Als het om de mensen om me heen gaat blijer, als het gaat om wat er in Nederland/De Wereld gebeurt somberder
    [c] Rijker of armer? → Rijker. In alle opzichten.
  13. Wat had je vaker of meer willen doen? → Niets eigenlijk. Ik heb me in 2018 prima vermaakt.
  14. Wat had je minder willen doen? → Me zorgen maken.
  15. Ben je verliefd geworden? → Nee. Maar ik heb wel ontdekt dat ik gruwelijk gek op Mr. T. ben. Dat wist ik natuurlijk wel, maar als je lief zo ziek is, dan wordt het weer even extra duidelijk.
  16. Wat was je favoriete TV-programma? → Outlander, Hollands Hoop, Klem en nog wel wat andere series waar ik zo 123 niet opkom.
  17. Wat is het beste boek dat je in 2018 gelezen hebt? → Poe, moeilijk kiezen. Ik vond ‘Scherven van hoop’, ‘De negen dagen van Rabit Hayes’, ‘Dochter van het moeras’, ‘De 100-jarige die terugkwam om de wereld te redden’, ‘De buitenstaander’, ‘Wat Alice vergat’, ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’, ‘Herinneringen van een denkbeeldig vriendje’, ‘Het Duitse meisje’, ‘Wat het hart verwoest’, ‘Heelmeester’ en ‘Andersen’ de mooiste boeken van 2018. Mocht je interesse hebben, van al deze boeken vind je via de zoekfunctie hier rechtsboven wat ik ervan vond.
  18. Wat is de beste (nieuwe) film die je afgelopen jaar gezien hebt? → A star is born.
  19. Wat deed je op je verjaardag? → Nou, vooral een uurtje korter jarig zijn ;-). Zonder gekheid: mijn verjaardag (en die van mijn schoonvader) vieren.
  20. Heb je iemand gemist? → In het begin van het jaar een van mijn vriendinnen.
  21. Wat is het belangrijkste dat je in 2018 geleerd hebt? → Dat je thuis het allerbelangrijkst is en dat het die mensen goed gaat. Een cliché, ik weet het, maar heel erg waar.
  22. Geef 2018 een cijfer van 1-10. → Een 8.