En we tellen af maar man, man, man wat vind ik het spannend … en leuk en stoer en af en toe een beetje eng en fantastisch en een enorme kans en een geweldige verrijking en wat zal ik haar missen en wat zal ik me regelmatig zorgen maken en me afvragen wat ze aan het doen is en hoe het met haar gaat en of ze wel gelukkig is en of ze zich wel redt en tegelijkertijd weet ik dat ze het vast en zeker gaat bolwerken want ze is niet niets die oudste dochter van me die prachtige dame die zo zelfbewust en tegelijkertijd ook zo onzeker kan zijn en wat zal ze machtig mooie herinneringen gaan maken en veel over zichzelf en het leven leren en genieten en mooie dingen zien en waarschijnlijk ook minder mooie dingen en wat zal zij op haar beurt Haar Lief missen en ons en alle andere mensen waar ze van houdt en gedachtes dwarrelen door mijn hoofd en ik vraag me af hoe ik die drie maanden door ga komen en tegelijkertijd weet ik ‘wat zijn nou drie maanden’ en ik gun het haar zo maar jemig, wat houd ik van dat meisje en wat wil ik er graag altijd voor haar zijn en ik vertrouw haar en ben zo trots op haar en ik weet dat ik los moet laten, los moet laten, los moet laten …
Nog drie weken en dan is ze weg …
Hoe mooi geschreven; ik krijg het gevoel even een blik in mijn ouders hun hoofd te kunnen werpen toe ik voor vijf maand vertrok 🙂 En ja, spannend is het zeker! Maar oh, wat gaat ze er veel aan hebben!
Maar manmanman, wat kun je trots zijn op je kind. En op jezelf als opvoeder. Ze droomt, ze durft, ze doet!
Wat spannend en heftig tegelijk. Maar het komt allemaal goed,en de tijd vliegt.
Oh, ik snap je helemaal. Zo stoer, zo spannend, zo mooi. En ze kan dat best. Tenslotte hebben jullie haar opgevoed. De mijne kocht een hondje toen ze 18 was. ‘Da’s mooi’ dacht ik ‘die gaat voorlopig nergens heen’ xD
Ja, dat valt niet mee als moeder! Mijn dochter vertrok vorig jaar naar China en dat vond ik ook heftig. Maar het viel enorm mee moet ik zeggen. En ergens gaf het ook meer ruimte aan mezelf als persoon : )
Ik kan me heel goed voorstellen dat je het spannend vindt. Loslaten is niet altijd zo makkelijk gezegd als gedaan.
Ik voel met je mee. Dochterlief is deze zomer in haar eentje wezen backpacken in Japan. Heel leuk maar ook heel spannend, zeker toen er zelfs twee keer een cycloon raasde over het gebied waar zij toevallig was. Sterkte!
In liefde loslaten, moeilijk hé! Maar het is inderdaad “maar” drie maanden en die vliegen om!
Loslaten is altijd moeilijk, maar wanneer de afstand dan ineens enorm is..Pfff. Sterkte. Maar ook wow.
Ik voel met je mee. Het voelt leeg zonder dat ene kuiken in het nest. Maar wat een mooie kans voor haar. Je mag ook trots zijn – op haar en op jezelf!
Loslaten valt niet altijd mee ….
Ik kan er over meepraten. Hier een dochter die 16 oktober in het vliegtuig naar Thailand is gestapt om te gaan backpacken. Van te voren veel zorgen gemaakt, en als nou dit, en als nou dat, achteraf jammer , want ze doet niet anders dan genieten en is nog geen dag alleen geweest. Onderweg ook af en toe vrijwilligers werk.
Via thailand, cambodja, vietnam nu in indonesie.
Ze is nu 20 en heeft vanaf haar 15e een reisrekening geopend, want dit moest en zou ze doen. Ze zegt nu ook: wat ben ik blij dat ik t gedaan heb, deze ervaring pakt niemand me meer af, zoveel lieve mensen leren kennen, waarvan enkele zeker vrienden voor t leven zijn.
Probeer t los te laten, t gaat zoals t gaat, maar die gaat ook vast enorm genieten.
En natuurlijk kijk ik er naar uit dat ze half februari hier weer thuis is, maar dit neemt niemand haar meer af. Denk dat t je leven enorm verrijkt
groetjes
Ook ik kan ervan wakker liggen. Denkend aan de geweldige kans die ze krijgt, denkend aan de onzekerheid die dit meebrengt en vooral denkend aan de prachtige kleindochter die dit zeker gaat redden. En loslaten is moeilijk zeker voor.ouders maar ook voor grootouders.
Prachtig geschreven en wat moet dat goed voelen voor haar als ze dit leest 🙂 xx
Ik kan het me zo goed voorstellen…. Het is opeens wel heel snel uitvliegen en loslaten zo. Het hoort er bij, natuurlijk, maar voor moeders is het best een hele stap. Sterkte!
En houd die quote maar goed in gedachten en tel de dagen vast af tot ze weer terug komt.
Oh ik herken je gevoelens helemaal. Onze dochter ging een jaar naar Amerika toen ze net achttien was. Ik heb haar zelf gestimuleerd hoor, maar ik vónd het vreselijk. Na een aantal maanden zijn we haar op gaan zoeken en gingen samen met haar naar Washington én New York. Toen was het goed.
Ik voel met je mee.
Wat mooi geschreven. Ik voel het helemaal mee. Het gaat haar lukken, ze zal het soms moeilijk hebben en dan ben jij ver weg, maar ook dan komt het goed.
En het zijn niet ‘maar drie maanden’, dit is het grootste loslaten wat je zullt moeten doen als moeder.
Wanneer gaat ze weg?
29 januari stapt ze op het vliegtuig.
Spannend en begrijpelijk dat je er zoveel mee bezig bent. Loslaten valt niet mee.