Wat zou ik graag even de tijd een maandje of drie doorspoelen want man man man wat is het veel op dit moment. En voor alle duidelijkheid, bijna alles doe ik met heel veel liefde maar ik ben mezelf een beetje kwijt aan het raken geloof ik. En daar houd ik niet zo van want ik ben heel erg gesteld op mijn eigen dingen en tijd voor mezelf en ik houd vooral bijzonder veel van af en toe alleen zijn en aan die me-time ontbreekt het me nu behoorlijk.
Wat houdt me dan zoal bezig?
- Operatie en herstel Mr. T.. En het gaat hartstikke goed maar hij kan niets in huis doen en ook al helpt mijn moeder waar ze kan (thanks mam), het is toch anders dan anders en kost tijd en energie die ik ook in andere dingen zoals hieronder moet stoppen dus het past allemaal niet.
- Zo ongeveer continu bezoek in huis en wederom, keifijn voor Mr. T., maar geen moment voor ‘niets’.
- Grote zorgen om De Scholier die al zes weken gebukt gaat onder hevige rugpijn. Die therapie krijgt die vooralsnog geen sikkepit helpt. Die waarschijnlijk een bulging disc heeft maar die daarnaast ook stijf van de stress staat in verband met een boel gedoe op school.
- En hoe goed het ook met De Student gaat daar in Kaapstad, en het gaat gelukkig echt heel erg goed, ik mis haar ontzettend. Ik mis haar zo dat ik me zelfs af en toe afvraag of dat wel normaal is.
- Enorme drukte op het werk en toch regelmatig het idee hebben dat ik (te) veel dingen alleen moet doen of niet ergens anders neer kan leggen. En hoe erg ik my job ook love dat is lastig.
- Pijn in het lijf en opvliegers. Aan dat eerste ben ik wel gewend, maar die opvliegers zijn echt verschrikkelijk. En ik geloof dat ik er niet eens zo heel veel heb per dag.
- Het mooie weer en dat ik dan morgen zoveel moet doen dat ik misschien amper buiten kan zijn en ik houd zo van buiten zijn.
- Die bestuursvergadering van het nieuwe vrijwilligerswerk dat ik ben gaan doen
(daar heb ik nog niet eens over geblogd maar dat komt omdat ik eigenlijk best spijt heb dat ik me uiteindelijk toch heb laten overhalen en ja ik weet dat ik dat met twee vingers in de neus doe, maar het kost wel weer allemaal tijd …)die ik dan ook nog heb morgenmiddag en waar ik totaal geen zin in heb. - Of het nieuws van een vrouw hier uit het dorp (die ook nog eens een collega is) wier man al een jaar of drie kanker heeft, en die nu zelf alvleesklierkanker met uitzaaiingen in de lever blijkt te hebben. Ze hebben twee tienerdochters. Helpt het haar dat het mij zo bezig houdt? Geen zier. Helpt het mij? Ook helemaal niets, maar ik heb dat uitknopje nog steeds niet gevonden.
- De naderende carnaval die Mr. T. niet kan gaan vieren en dat is jammer voor hem maar dat is niet anders. De Scholier echter heeft snode plannen voor vier dagen vertier en dat betekent voor mij dat ik me daar ook weer naar moet plooien in verband met halen, brengen, nog meer halen en brengen en dus niet naar bed kunnen terwijl ik zo moe ben en logeetjes en zo, maar vooral ook de stille angst dat De Scholier het misschien toch niet zo leuk zal hebben (en wat doet dat dan met haar?), of misschien dat ze teveel last van haar rug heeft of … en ja ‘de mens lijdt het meest …’ dat weet ik allemaal wel.
- En … en … en …
Kortom een boel gedoe en heus ik weet dat alles relatief is en ik hoop dat ik het nu ook een beetje van me afgeschreven heb. Maar mag het alstublieft snel half mei zijn?
Ik denk dat het heel normaal is dat je je dochter, die immers zo ver weg zit, zo hard mist! Natuurlijk! Wel fijn te lezen dat het goed met haar gaat daar 🙂 Hopelijk vlot het herstel van Mr. T goed, en vind je op een dag dat uitknopje – dan mag je me ook laten weten waar het zit!
Wat lijkt het me heerlijk, zo maar ineens vier maanden verder! Een beetje zomer, een beetje verder in herstel. Dat gun ik jullie ook!
Ach dit lees ik nu pas! Ik hoop dat de tijd al wat meer rust heeft mogen geven! Die tobben-uit knop is niet te vinden (hier ook niet). Take care!
oh mrs T, soms lijkt alles idd tegelijkertijd te komen. Focus je op de belangrijkste dingen en schrap al het andere. dat kan later wel weer..sterkte
Begrijpelijk dat het je allemaal even teveel wordt, alles komt tegelijk.
Hopelijk zit je snel weer in een wat rustiger vaarwater. Voor nu even een dikke knuffel!
Pfff, ik wilde dat ik een oplossing kon geven, maar dat gaat natuurlijk niet zomaar. Ik hoop dat je het volhoudt en snel een moment voor jezelf kan vinden, hoe kort ook!
Dat verhaal van kanker, vreselijk!!! Echt… vreselijk. Ik stond laatst in de AH en las de Linda. Het artikel ging over een vrouw die haar man verloor aan kanker. Iets wat al bekend was. Alleen kreeg haar zwangere dochter heel onverwachts ook te horen dat ze kanker had. Die vrouw verloor in één maand haar man én dochter. Het kindje werd gehaald met een keizersnede. Mijn God, wat heb ik staan huilen in de supermarkt. Vreselijk, echt vreselijk! Dat zijn ook weer die momenten dat ik dankbaar ben voor alles wat ik heb.
Dat klinkt wel als heel druk!!!
Nog 2½ maand en dan ☀
Hè bah! Soms moet je gewoon even kunnen mopperen, niet?
Misschien dat van je af schrijven een beetje lucht geeft. En het meeleven van ons allen hier…? Fijn ook dat je hulp hebt van je moeder (en je vader op de achtergrond, ongetwijfeld ook), dat Mr. T begrijpt dat het soms wat veel is en dat de Student het naar haar zin heeft en dat de Scholier carnavalsplannen durft maken ondanks pijn en gedoe. Dat lees ik er dan toch ook allemaal tussendoor. Dus ik gun je de doorspoelknop, al heb ik ‘m ook nog niet uitgevonden.
Ja, natuurlijk is dat allemaal relatief. Maar wel veeeeeeel. Gelukkig zijn er dingen bij die vanzelf voorbij gaan en dan krijg jij weer een beetje ruimte. Even doorbijten en op tijd de boel de boel laten en een half uur gaan wandelen. In je eentje. Lekker puh!
Denk om jezelf, lief kind. Er is maar één Mrs T, en die kan zich niet in vieren splitsen. (Makkelijker gezegd dan gedaan, I know, maar je leest alsof je rechtstreeks op een burnout afstormt. Tijd om te gaan minderen. En om je zorgen te delen. Weet Mr T hoe zwaar je het hebt? Of je moeder? Aan ons heb je weinig. Wij kunnen mooie woorden schrijven, maar jij en je omgeving moeten het doen.)
Ik maak van mijn hart geen moordkuil dus ja Mr. T. weet het en hij snapt het ook. En ik mopper dan even flink en het komt vaak ook weer allemaal goed hoor.
Hulkenknuffel!
Ik heb ook Ymea gebruikt maar hielpen ook niet bij mij. Het enige wat mij enigszins verlichting gaf waren DIM Capsules. Dat was een tip van Ka. Maar je weet het eigenlijk nooit echt of iets helpt. We moeten er gewoon doorheen. En soms zijn die opvliegers wel handig. Vooral als het buiten heel koud is 😉
Sterkte met alles!
Tja, soms heb je van die periodes dat alles tegelijk lijkt te komen en je van hot naar her holt. En wat herken ik dat van een bestuursklus toch maar weer gaan doen terwijl je achteraf denkt, was dit wel zo verstandig. binnenkort blog ik daar zelf over. Sterkte met het volbrengen van allerlei taken.
En toch kan een mens vaak meer dan hij/zij denkt, als het moét. Dus dingen die niet moeten schrappen en naar buiten móet met dit mooie weer. Maar gelukkig zijn sommige dingen te overzien, zodra je man weer op de been is krijg je weer meer ruimte, hoop en bid dat hij niet dement wordt want dan kun je met een beetje pech niet eens rustig naar de wc of onder de douche.
Dat is ook allemaal wel erg veel. Bijna alles van je lijst zal wel weer goed komen denk ik. Maar nu is het veel!!!
Ach jee. Ja, da’s wel een boel veul om te te moeten regisseren! Begrijpelijk dat het je boven je hoofd lijkt te groeien. Houd je grenzen in de gaten en ‘nee’ zeggen mag hoor! Tegen vrijwilligerswerk en extra carnavalstaxiritjes en tegen alle andere zaken die je van jezelf moet en mss door iemand anders of gewoon niet kunnen worden uitgevoerd. Succes met prioriteiten stellen!
En gelukkig zijn het toch grotendeels fijne en goede dingen waar jij je druk over maakt. Ik ken het ideaal van “tijd alleen”. Dat was het moeilijkste voor mij, en blijft het moeilijkste om te krijgen. Niet teveel piekeren; niet alles willen doen en een beetje een “la maar waaien” houding aannemen. Ik voel met je mee! (Het van je af schrijven helpt misschien ook een beetje).
Doe maar voorzichtig, met al die drukte! Er komt een punt dat je lichaam zegt: ‘Ho! Stop! Geen mm verder meer.’ En dan ben je verder van huis….
Af en toe ‘nee’ zeggen dus tegen het bezoek? (lastig he?)
En die opvliegers… waarom ga je niet iets slikken hiervoor? Ik slik al jaren Ymea en heb 0 last van opvliegers! (en ja, ik zitten middenin de overgang! Mijn bloedwaarden liegen niet… Bovendien, ik dacht: laat ik eens proberen of ik al zonder die Ymea kan. Nou, niet dus! Ik kreeg opvlieger na opvlieger. Dus snel weer de pillen in huis gehaald en na 4 weken kon ik weer opgelucht adem halen… Pfttt)
Dat je de student zo mist kan ik me helemaal voorstellen! Ik weet hoe het is om iemand lang te moeten missen en dat is niet leuk! #understatement
Sterkte met alles! Enne… voorzichtig zijn met jezelf hoor! Er is maar één Mrs T.!
Ik Ymea me suf. En denk dus vooral dat ik nog tig opvliegers meer zou hebben als ik dat niet zou doen. Durf er niet mee te stoppen om dat te testen. 😉
Soms lukt het niet om jezelf een halt toe te roepen omdat de omstandigheden nou eenmaal zo zijn, maar inderdaad, er is een grens. Dat vrijwilligerswerk, hoe simpel het ook mag zijn, kun je er juist op dit moment niet bij hebben. Meid… ik ben dat pas gaan doen toen ik niet meer werkte. Dat lijkt mij voor jou ook vroeg genoeg.
Tja, alles bij elkaar is het gewoon veel. En dat je de Student zo mist is helemaal niet gek hoor. Had ik ook toen mijn zoon in Amerika was voor een jaar, toen hij nog maar 16 was. Veel te jong trouwens achteraf. Veel beterschap voor Mr T en de Scholier. En pas jij maar goed op jezelf hoor. Alles waar TE voor staat is niet goed!
Allemaal begrijpelijk, en nee, het helpt vaak niets om te piekeren, maar toch…. doe zoveel mogelijk rustig aan! Sterkte.
Je kan alleen goed voor anderen zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt. Dus niet twijfelen maar de rem er op zetten. Niet leuk, niet altijd handig, maar beter nu remmen dan te ver doorschieten en dan helemaal stil komen te staan.
Gelijk even een time out aanvragen voor de dingen die niet direct noodzakelijk zijn. Gewoon zeggen dat je de situatie anders had ingeschat en dat je nu even niet beschikbaar bent. Verder gewoon een keer weg gaan als er bezoek is voor je man. Gebruik dat bezoek. Zet de stofzuiger midden in de kamer als er iemand komt en als ze dan vragen waarmee ze kunnen helpen…..nou daarmee dus. En even met je man delen hoe het voelt voor jou en kijken of dingen anders kunnen.
De rest is niets aan te doen waarschijnlijk maar je bent er gevoeliger voor omdat je tegen je eigen grens qua incassering aan zit.
Toitoi met alles en lekker van je af bloggen
t vrijwilligerswerk kan vast moeiteloos door iemand anders worden overgenomen, niemand is namelijk onmisbaar, dus dat zou je al kunnen doen, hoe leuk je het misschien ook vindt, dat is er al 1.
Met t mooie weer wel naar buiten, alleen wat echt zeeeeer dringend is doen, de rest blijft vast wel liggen toch.
En inderdaad wat hierboven ook wordt genoemd, een oplossing met carnaval zou zijn dat de scholier bij iemand een nachtje logeert, en dan af en toe even laat weten dat t goed gaat?
Het zijn inderdaad heel veel dingen, maar er zijn zeker ook practische dingen bij die je mijns inziens makkelijk kunt veranderen.
Misschien denk je makkelijk praten, maar ik spreek echt uit ervaring, en go als je dan ziet dat als jij niet overal bij bent , dat dan toch alles wel gewoon doordraait.
Het is ook superleuk veel bezoek voor mr.T, ook daar kun je echt wel een beetje in sturen.
Het zijn allemaal maar kleine dingetjes, maar ze gaan echt het verschil maken!
liefs
Zo. Dan.
Ik begrijp dat het je naar de keel vliegt. Dit is veel. Veel te veel.
Zowel praktisch als emotioneel. Zéker voor een gevoelig iemand die het anderen graag naar de zin maakt. Die geneigd zijn zichzelf onderaan het lijstje te zetten en te vinden ‘dat dit allemaal moet kunnen’, of dat het nu eenmaal zo is.
Ontzettend herkenbaar en in elk geval mijn grootste valkuil.
Er zijn dingen waar je geen invloed op hebt. Niet op de situatie van je dorpsgenoot/collega en dat dit ook jou diep raakt. Het hakt er in, het siert je
en dat is zoals het is.
Ik denk altijd: ik heb 2 opties. Of ik accepteer dat dit zo is en ga de strijd één voor één aan. Kijk niet vooruit, maar alleen naar de dingen nu. Of ik ga mezelf hoger op het lijstje zetten en ga dingen elimineren; ten gunste van je zelf, maar ten koste van een ander. Dat wel ja.
Maar weet je, dat mà g toch…
Je hebt er misschien niets aan, je vraagt ook helemaal geen advies natuurlijk. Maar ik voel wél met je mee en hoop voor jou ook dat het snel mei is. Of misschien iets korter bij: dat carnaval snel voorbij is. Dan heb je alvast weer twee hobbels genomen. Trouwens, dat hele carnaval zorgt er misschien wél voor dat mensen geen tijd hebben om op bezoek te komen…
Sterkte! Voor jou en je gezin, want het valt allemaal niet mee…
Sinds ik het ‘uit’- knopje heb ontdekt gaat het hier prima. Maar dat feit helpt jou geen moer …. Ik heb ook eigenlijk geen tips voor je, geen idee hoe ik dat knopje heb weten te vinden. Misschien kan het vrijwilligerswerk even op een laag pitje worden gezet of misschien worden uitgesteld?
Let goed op je zelf, neem gas terug, zorg dat er op enig moment toch voldoende tijd voor jezelf is!!
Arme scholier, zij is zo gevoelig dat ze er ook nog eens enorme rugpijn van krijgt. De rug is duidelijk haar zwakste schakel.
Jeetje, dat is ook allemaal niet niks wat je voor je kiezen krijgt. Geen wonder dat je het pittig vindt. En als de boel thuis ontregeld is, en anders dan anders, dan helpt dat zeker ook niet. Ik voel met je mee en wens je veel uithoudingsvermogen en elke dag toch hopelijk minstens 10 minuten om even tot jezelf te kunnen komen.
Jij lijkt in een aantal opzichten wel mij. Maar dat had ik al vaker geconstateerd. Zou het komen omdat we allebei Brabants zijn? Ik ben in ieder geval blij te lezen dat het met de student in Kaapstad zo goed gaat, dat vroeg ik me al een tijdje af. En de rest tsja… Zullen we samen een hele poos onderduiken op een onbewoond eiland, en dat dan als we weer terugkomen alle problemen en zorgen als sneeuw voor de zon zijn verdwenen. Dat lijkt me wel wat…
Ik begrijp je helemaal. Dat vrijwilligerswerk zou ik even stop zetten als ik jou was. Met al die zorgen heb je meer dan genoeg op je bordje liggen. Ik duim voor snel herstel van je gezinsleden en voor jou!
Dat is wel heel veel. Te veel. Ik hoop dat het je gaat lukken om toch wat rustmomenten in te bouwen in dit drukke leven. Veel sterkte.
Oh… Arme jij! Nee, het helpt vast niemand dat je er allemaal zo mee bezig bent, maar je kunt het ook niet stoppen. Toch een klein, eigenwijs tipje: Misschien soms toch bezoek weigeren om even tijd voor jezelf te hebben? Dat heb je gewoon nodig om vol te houden. Of iemand anders die thuis het bezoek even regelt, zodat jij naar buiten kunt?
Heel veel sterkte!
Ho ho ho…ff wat rustiger aan doen hoor anders lig je straks zelf in de lappenmand en daar heeft niemand wat aan! En dat je de oudste zo mist is heel natuurlijk hoor. Zelf ben ik een jaar van slag geweest toen de oudste de deur uit was.
Och vrouwke waar ben je aan begonnen?! Vrijwilligerswerk echt serieus? Heb je het niet druk genoeg? Kies aub even voor jezelf en je man en kind dat zullen ze toch begrijpen?
Hee! Je mag best even aan de rem trekken hoor! Het IS ook een heleboel wat je op dit moment op je bord hebt!! Kun je misschien het vrijwilligerswerk opzeggen? of het tijdelijk bij iemand anders neerleggen? Misschien kan Scholier tijdens de carnaval een dagje bij iemand anders logeren? zodat jij een nachtje voor je zelf hebt? Even bijkomen….!
Sterkte en een hoop rust wens ik je