Kruidenvrouwtje

Hier schreef ik al dat ik steeds minder pakjes en zakjes gebruikte in de keuken en hier wist ik trots te melden dat ik dus nooit meer pakjes en zakjes gebruikte. Gossie, dat dat ooit nog zou gebeuren.

Schreef ik in juli 2016 nog dat ik dacht dat ik nooit een keukenprinses zou worden, zo zou ik mezelf nog steeds niet willen noemen, ik ben -denk ik wel- gepromoveerd naar keukenbarones (als dat woord zou bestaan uiteraard). Ik verzamel veel recepten, heb een aantal favoriete recepten die heel regelmatig op tafel komen en door al dat gekokkerel frummel ik vaak uit de losse pols zelf wat in elkaar.

Nou zal het heus niet altijd gezonder zijn wat ik nu kook, want bijvoorbeeld kookroom, crème fraîche en de kaas die ik soms door gerechten heen roer zijn niet heel verstandige keuzes (al gebruik ik soms wel de lightvariant) maar het is potjeverdikkeme wel allemaal reuzelekker.  En ook ketjap, maggi en sojasaus zijn natuurlijk niet supergezond natuurlijk. Maar hé, het is wel lekker (en ook daarvan koop ik soms de minder zoute variant).

Mijn kruiden- en specerijenvoorraad is inmiddels best gegroeid zoals je op de foto hieronder ziet (goed hé, grotendeels op alfabet geordend!). De pot zout is de tweede pot die ik in mijn leven gekocht heb. En als je bedenkt dat ik al sinds 1989 niet meer thuis woon, is dat dus heel, heel bescheiden natuurlijk (zout bederft niet, toch?). Ik kook nooit met zout (en jaha, ik weet dat er in bijvoorbeeld die ketjap die ik hier boven noemde een boel zout zit), maar echt zout dus nooit. Waarom heb ik het dan eigenlijk in de kast staan?

Het valt me trouwens op dat alle potjes vrij vol zitten op dit moment. Dat is eigenlijk best raar, want ik gebruik veelvuldig specerijen en (gedroogde) kruiden. Verse kruiden vind ik altijd wat lastiger, want het is vaak teveel voor wat ik nodig heb en weggooien dat vind ik zonde.

De oplettende kijker ziet dat er geen knoflookpoeder in het kastje staat. Nou, ik heb altijd knoflooktenen in huis (soms de verse variant). Ik gebruik echt in heel veel gerechten knoflook. Ik vind het lekker en ik vind het ook zo lekker ruiken als dat aan het bakken is. Tja, je kunt maar een tic hebben natuurlijk. 😉

Maar wat ik me nu afvraag … ontbreekt er volgens jou nog een specerij of kruid in mijn kastje? En zo ja, welke is dat dan? En heb je er dan ook meteen een lekker receptje bij?

Drie op een rij

Maar weer even drie boeken in een logje.

Als eerste wil ik het hebben over ‘Een meisje uit Oradour‘, een zeer indrukwekkend boek. Al moet ik zeggen dat met name het hele ‘Amerikaanse’ stuk wel wat korter had gekund al begrijp ik dat er een voor het duiden van het verhaal een ‘trigger’ nodig was.

Te midden van de overblijfselen van haar verwoeste huis in het Franse dorpje Oradour zit een jong meisje met een gietijzeren pot in haar handen. Het meisje wordt meegenomen naar een klooster, waar ze opgroeit in de veronderstelling dat haar familie door de griep is omgekomen. Twintig jaar later wordt Christine Lenoir geteisterd door nachtmerries en onbegrijpelijke flashbacks. Ze besluit terug te keren naar de plek waar ze is opgegroeid: het Franse dorpje Oradour-sur-Glane. Hier ontdekt ze de schokkende waarheid over haar jeugd en de gruwelijke gebeurtenis die er plaatsvond tijdens de Tweede Wereldoorlog op 10 juni 1944.

Met name de stukken waarin Michele Claire Lucas de gebeurtenissen op 10 juni 1944 beschrijft zijn zeer indrukwekkend. Eerst tekent ze op hoe verschillende mensen hun dagelijkse bezigheden hebben, hoe ze de dag beleven, wat hun plannen zijn en hoe (een aantal van hen) uitkijkt naar het communiefeest van de dag erna. Daarna tekent ze de komst van de SS op en het drama dat zich daarna voltrekt. Zeer indrukwekkend net met koude rillingen gelezen. Wat zijn mensen soms toch beesten! Ondanks die heftigheid een boek dat het verdiend door een breed publiek gelezen te worden … opdat wij niet vergeten!

Ten tweede is daar ‘De vrouw na mij‘.

Kun jij tussen de leugens door lezen? Nellie kan niet praten over die avond die zo mooi begon maar eindigde met de politie. Bij Richard voelt Nellie zich nu veilig. Richard is lief, attent en beschermend. Haar vrienden en moeder vragen zich af of hij niet te mooi is om waar te zijn… Vanessa woont bij haar tante. Iedere ochtend als ze wakker wordt, slaat de werkelijkheid weer in als een bom. Ze denkt aan Richard en aan haar vervangster. Wat doen ze nu? En wat zou haar tante doen als ze zou weten wat Vanessa heeft gedaan? Je denkt dat je weet wat er aan de hand is, maar… Neem nooit zomaar iets aan. Wie vertelt de waarheid? Wie kun je vertrouwen?

Uh, wat moet ik hier nou van zeggen. Een mooi boek, maar op een gegeven moment is er zo’n rare ontwikkeling dat ik wel vijf keer terug heb moeten lezen en dat het dus even duurde voordat ik er weer in zat. En wat verderop is er weer een vreemde draai. Maar verder zeer vlot geschreven en onderhoudend.

Tot slot is daar ‘Panic Room‘ en ook dat boek heb ik met veel plezier gelezen al vond ik het af en toe ook wat wazig en rommelig en lukte het mij niet continu de bijrollen uit elkaar te houden.

Makelaar Don Challenor krijgt de opdracht om een verkoopbrochure te maken van een landhuis aan de kust van Cornwall. Het was eigendom van de mysterieuze Jack Harkness, eigenaar van een groot farmaceutisch bedrijf. In Cornwall ontmoet hij Blake, een jonge vrouw met een duister verleden die op het huis past. Bij het opnemen van het huis ontdekt Challenor de aanwezigheid van een ontoegankelijke ruimte, een paniekruimte denkt hij. Maar er zijn meer mensen geïnteresseerd in het huis en vooral in het geld dat Jack Harkness verduisterd zou hebben. Zij denken dit in handen te kunnen krijgen door Challenor te bedreigen. Samen met Blake probeert hij deze lieden te slim af te zijn en tegelijkertijd te ontdekken wat Harkness verbergt.

Don en Blake zijn twee figuren die je meteen sympathiek vindt en het is mooi om hun gedachtengangen te volgen (de hoofdstukken zijn om en om vanuit hun perspectief geschreven).

De uiteindelijke ontknoping is best heel bijzonder en stemt tot nadenken. Wat ik wel erg jammer vond was dat er geen epiloog was want ik had heel graag willen weten hoe het Don en Blake verder zou vergaan.


Naar welk boek gaat jouw voorkeur uit?

Mmmm …

… was ik gisteren nog zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk, gisterenavond en vandaag heb ik toch met enige behoorlijke verbijstering gekeken naar kiezend Nederland. In godsnaam, hoe is het mogelijk dat een type als Baudet dit soort resultaten geboekt heeft? Ongelooflijk! Een partij zonder ook maar enig programma voor de provincie(s), met ongetwijfeld veel te weinig capabele mensen onder de gelederen, met een partijleider die het nodig vindt nogal denigrerend over vrouwen te praten, die een soort van naaktfoto van zichzelf meent te moeten plaatsen, die duidelijk laat zien weinig respect te hebben voor bepaalde gebeurtenissen en/of mensen en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Proteststem ammehoela! Ga je zitten schamen! Dit zijn gewoon stemmers die niet nadenken over wat voor consequenties dit kan hebben (en oké, ik zal niet iedereen over een kam scheren, maar ik wed dat 80% van de stemmers op FvD uit een soort van onterechte ontevredenheid gestemd heeft). Ontevredenheid die eigenlijk totaal niet gepast is. Er zijn weinig landen waar het zo goed is, als in Nederland. En ja dat heb ik al vaker geschreven en ja, er kunnen dingen beter, maar in de kern is het bijna nergens zo goed als in Nederland. We zijn niet voor niets zo ‘vrolijk‘.

Echt: ik vind het bizar dat zoveel mensen op zijn partij gestemd hebben. Ik vind het niet alleen bizar, ik vind het ook best dom. Ik heb het landelijke (!) partijprogramma (hallo allemaal, we stemden gisteren voor de provinciale staten!) even doorgekeken en echt, er zitten best een aantal zaken bij waarvan ik denk: ‘goh, dat is zo gek nog niet’. Maar tegelijkertijd is FvD volgens mij toch vooral een partij van onrealistische proefballonnetjes, veel schreeuwen, weinig bereidheid in de spiegel te kijken en nul bereidheid tot het sluiten van compromissen (en heus, zonder compromissen gaat het niet!). Tegelijkertijd vind ik FvD wat minder eng dan de PVV en ik denk dat die partij zijn langste tijd ook wel gehad heeft dat laten de uitslagen dan ook wel zien en vind ik behoorlijk positief, dat dan weer wel 😉.

Kijk, ik ken meneer Baudet natuurlijk niet persoonlijk, maar van de beelden die ik van hem op tv gezien hebben vind ik het eigenlijk toch vooral een soort van corpsbal die dat stadium nooit ontgroeidis. Als ik nu al lees dat hij ‘nieuwe verkiezingen wil‘, dan weet ik dat hij het niet begrijpt. Nieuwe verkiezingen is niet in het landsbelang, maar vooral ter meerdere eer en glorie van Thierry himself. Volgens mij is het alleen maar goed dat de verhoudingen op dit moment liggen zoals ze nu komen te liggen. Dan leert Baudet dat politiek bedrijven compromissen sluiten is en de andere partijen zullen zich realiseren dat de politiek van nu totaal anders is dan die van 10, 15, 25 of 40 jaar geleden en ook daar is (over het algemeen) niets mis mee.

Maar wat ik me vooral afvraag is het volgende: wat nu als alle mensen die stemgerechtigd zijn, ook echt waren gaan stemmen. Hoe zou de uitslag dan geweest zijn? Zou FvD dan ook zo’n succes gehad hebben (en laten we wel wezen: zij konden alleen maar winnen. Coalitiepartijen betalen bijna altijd de prijs voor regeringsdeelname) of misschien nog wel meer stemmen binnengehaald hebben? Of zouden partijen als VVD, CDA, D66, PvdA en dergelijke daar juist profijt van gehad hebben? Zouden al die suffe nietstemmers nu spijt als haren op hun hoofd hebben omdat ze thuis gebleven zijn? Of zijn het mensen die het echt de ballen kan schelen. Ik vind het bizar en ben het dan ook roerend eens met de tekst van Babs Gons hierboven.

Enfin, we gaan het meemaken. En stiekem hoop ik dat Maarten van Rossum het bij het rechte eind heeft.

Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk …

Onderstaand artikel stond vandaag in de krant. En gossie denk ik dan ‘wat mis ik?’. Waarom heb ik dan toch steeds in de indruk dat ‘wij Nederlanders’ een stelletje ontevreden, klagende en nurkse mensen zijn die anderen (en dan vooral buitenlanders ik kwam vandaag mijn oude buurvrouw tegen bij het stembureau die zonder ook maar enige gêne even meldde ‘ik ga stemmen want anders nemen de buitenlanders het hier over’) niets gunnen terwijl we blijkbaar op nummer 5 van de geluksladder staan. En voor alle duidelijkheid, als ik in mijn omgeving kijken, dan valt dat met die ontevredenheid, dat klagen en die nurksheid reuze mee. Waar ik denk ik last van heb is dat, vooral op internet, in kranten en op televisie, vooral de ‘onfijne’ dingen benadrukt worden, de verschillen, het wij tegen zij-gevoel en dat soort stomme dingen.

Terwijl ik er echt oprecht van overtuigd ben dat Nederland een van de beste landen is om in te wonen. En ja, ik ben me terdege bewust van allerlei dingen die hier spelen.

Hieronder staat onder andere de zin: Nederlanders lijden aan cultuurpessimisme. We zoomen te veel in op dingen die niet goed gaan, terwijl alle lijstjes aantonen dat we gelukkiger zijn dan ooit’. Best herkenbaar volgens mij.

Dat stukje over Frankrijk hierboven, daarvan denk ik eigenlijk stiekem wel een beetje dat ik zou willen dat dat hier ook nog gemeengoed was (luisteren naar je ouders, de meester is de baas). Want ik moet zeggen dat ik dat toch wel mis af en toe. Natuurlijk is het goed dat kinderen zelfbewust(er) zijn en zo. Maar ik denk wel dat we een beetje doorslaan met het op een voetstuk zetten van ons kroost.

Over onderstaand artikel heb ik dan dus ook wel een mening. Ik heb zes jaar lang een meisjeselftal gecoacht en hoe leuk dat ook was, het kostte tegelijkertijd best heel veel kruim. Want als je je realiseert dat ik daarmee alweer een jaar of vier geleden gestopt ben dan betekent dat dat de meiden in het laatste jaar dat ik ze begeleidde ongeveer 14 / 15 waren (en dat ik begon toen ze rond de 9 waren). Met de regelmaat van de klok was ik vrij wanhopig als het ging om het gedrag van een aantal van die meiden. Niet luisteren, klieren en buitensluiten. Ongelooflijk. Nou weet ik best dat je van kinderen van die leeftijd nog niet te veel zelfreflectie mag verwachten, maar je mag toch zeker wel verwachten dat ze naar iemand anders luisteren? Dat ze gewoon het respect/benul hebben dat daar een paar volwassen vrijwilligers staan die hun tijd opofferen om voor hen dingen mogelijk te maken. En dat ze het heus niet altijd met die vrijwilligers eens hoeven te zijn, maar dat dat ook op een normale manier gemeld kan worden? En dat ze vooral moeten snappen dat ze niet het belangrijkste op de wereld zijn, dat er naast hen nog een heleboel andere belangrijke meisjes zijn. En jongens. En oma’s en opa’s en volwassen mensen en dat die allemaal in een soort van harmonie met elkaar moet leven en dat dat niet gaat lukken als je alleen maar naar jezelf kijkt.

Vaak blijkt er meer aan de hand’, ik snap het, maar ik vind het lang niet altijd een geldig excuus. Het leven is nu eenmaal compromissen sluiten, af en toe slikken en af en toe je zin door drijven. En daar groei je van: in alle opzichten.
Enfin, dit is weer zo’n logje waarin het me wellicht niet helemaal gelukt is om uit te leggen wat ik bedoel. Want van ‘vrolijkheid’ ben ik toch weer een beetje in de klaagmodus terecht gekomen. Hahaha, niets menselijks is mij vreemd.

Symbolica

Jemig, het is alweer zeven jaar geleden dat ik voor het laatst in De Efteling was. Nee, dan De Scholier: die enorme bofbips gaat gewoon in 6 maanden tijd 3 (DRIE!!!) keer naar deze wereld vol wonderen.

In oktober ging ze met haar school in verband met het 70-jarige bestaan, morgen gaat ze met oma en opa en haar nichtje en volgende week maandag gaat ze -opnieuw- met haar school.

In oktober 2015 deed ik nog een poging, maar uiteindelijk besloot ik toen dat De Student en De Scholier maar samen moesten gaan. Daar hadden de dames geen bezwaar tegen en ze hebben een heerlijke dag gehad met z’n tweetjes.

De Scholier heeft inmiddels dus al een paar keer mogen genieten van Symbolica en dat gaat morgen opnieuw gebeuren. Ze kondigde vandaag tijdens het eten overigens ook aan dat ze ‘later als ze volwassen is’ een jaarabonnement gaat kopen en dat ze dan heel vaak gaat. Jullie zien: ze is fan!

Ik vind De Efteling ook een fantastisch park, maar het is dus gewoon keilang geleden dat ik er was (in 2012 dus en daarvoor op huwelijksreis met mijn kersverse man en de meisjes in 2010. Dat was echt zooooooo gaaf!). Dat heeft te maken met het feit dat ik in steeds minder attracties durf (waarom dat dan is?) maar er zijn natuurlijk meer dan genoeg andere dingen te doen en te beleven. Het lastige is echter dat als je met z’n tweetjes gaat, dat je dan ook niet op zult splitsen. Dan gaat De Scholier bijvoorbeeld allemaal stoere en enge dingen doen en zit ik of continu te wachten of loop ik in mijn eentje rond in het sprookjesbos. Wat dat betreft hebben oma en opa het beter bekeken: ze zijn met viertjes en zullen best een aantal dingen samen doen, maar op een gegeven moment ook wel opsplitsen. Hartstikke handig natuurlijk dat ze elkaar via hun mobieltjes kunnen bereiken.

Maar goed: een van mijn goede voornemens is binnen nu en een jaartje of 2 of 3 toch een keer de magie van Symbolica te gaan beleven.

Hoe vaak ga jij naar De Efteling? Is het lang geleden dat je er voor het laatst was? Durf je overal in? En wat is je favoriete attractie? 

De experimenten & Leugens

Oh, wat zijn er toch veel verschrikkelijke dingen gebeurd tijdens WOII. Verschrikkelijk gewoon. En op de een of andere manier blijf ik die boeken toch maar lezen. Zo was daar ‘De experimenten‘ van Marion Pauw.

Vijftig jaar lang hebben ze elkaar niet gezien of gesproken. Maar nu is Alma ziek en dit weekend is er niemand anders om voor haar te zorgen dan haar stiefdochter Charlie. Zodra ze terug is in het huis van haar jeugd weet Charlie weer waarom ze het al die jaren geleden voorgoed heeft verlaten. Maar dan begint Alma te vertellen: over hoeveel mensen er in een kolenwagon passen; de eeuwige jeuk in de barakken; over de experimenten in Blok 10 van Auschwitz. Kan een gruwelijke getuigenis een levenslange verwijdering overbruggen?

In dit boek laat Pauw de lezer op een zeer intense manier meebeleven hoe kinderen (en daaruit voortvloeiend weer hun kinderen) soms worden belast door de trauma’s die hun ouders opgedaan hebben. In ‘De experimenten’ is Alma op de eerste plaats natuurlijk slachtoffer, maar richting Charlie is zij zonder meer dader. Door de trauma’s die zij opgelopen heeft is ze niet in staat om Charlie op een gezonde manier op te voeden en Charlie moet dealen met de trauma’s die haar op haar beurt aangedaan zijn. Ik vond het zeer heftig om te lezen hoe dat werkt, aan de ene kant heb je begrip voor Alma, zeker als je leest wat zij allemaal meemaakte, maar ook Charlie begrijp je goed. Zeker ook omdat Alma pas heel laat begint te vertellen wat haar is overkomen. Wellicht dat het begrip er eerder geweest was als Alma eerder open kaart gespeeld had. Hoe moeilijk ook? Soms vond ik Charlie wel heel hard, want ze kon zich natuurlijk ook wel een voorstelling maken van wat er misschien gebeurd zou kunnen zijn … En de rol en opstelling van haar vader pakt op z’n zachts gezegd ook niet heel goed uit voor Charlie. Al met al een interessant, maar ook heel heftig boek.

Dan is daar ‘Leugens‘ van T.M. Logan.

Joe Lynch is gelukkig getrouwd met Mel en ze hebben een zoon van vier, William. Op een middag rijden Joe en William samen in een auto, en zien Mel rijden. In een seconde besluit Joe de auto te volgen om haar te verrassen. Even later ziet Joe dat Mel een enorme ruzie heeft met een vriend van hen, en dat is de eerste aanwijzing dat Mel een geheim heeft. Joe kan alleen nog niet bevatten hoe groot dat geheim is.

Dit was een vlot te lezen thriller die laat zien hoe gemakkelijk (tenminste als je de kennis en middelen in huis hebt) een leven digitaal kapot te maken is en hoe gemakkelijk kwaadwillenden de verdenking op iemand kunnen laden. Dat is dus eigenlijk best zorgwekkend.

Op een gegeven moment komt er een plotwending die ik niet aan had zien komen, die ook behoorlijk ver gezocht was en die vervolgens ook helemaal uitgelegd wordt in dialogen dus dat vond ik wat minder. Maar al met al best een fijn boek na de heftigheid van ‘De experimenten’.

Ondertussen in Zuid-Afrika …

Terwijl Mr. T. aan het herstellen is van de heupoperatie (vandaag de hechtingen eruit gehaald en het gaat hartstikke goed al kreeg hij wel het dringende advies om nog minstens vier weken heel, heel, heel rustig aan te doen), De Scholier het carnaval ontdekt heeft (ze geniet met volle, volle teugen!) en ik gelukkig weinig last van de carnaval had, gewoon werkte en vandaag nieuwe wandelschoenen kocht gaat het aan de andere kant van de globe meer dan goed!

Na een week van wat acclimatiseren geniet De Student met volle teugen. Ze heeft leuke huisgenoten, een heel fijne stageplek, geniet van het prachtige weer en heeft sinds vrijdagavond Haar Lief op bezoek. Wat wil een meisje nog meer? Nou liefst natuurlijk dat Haar Lief nog langer blijft dan aanstaande zondag, want dan vliegt hij al weer naar huis, maar ja, dát zit er nou net niet in. Ach ja, je kunt niet alles hebben.

Intussen kan ik niet anders dan zeggen dat ik haar oprecht heel erg mis, maar dat het wel wat minder aanwezig is. Al zit ik te springen om informatie over de dingen die ze doet, om foto’s en wat dies meer zij. Af en toe deelt ze spontaan iets, vaker moeten we erom vragen. En ik weet best dat dat heel logisch is en dat dat betekent dat het goed met haar gaat.

Wat heeft ze tot nu toe, naast het stagelopen, onder andere gedaan/gezien: Tafelberg, strand, Robbeneiland, surfschool, Bo-Kaap, Kaap de Goede Hoop, Stellenbosch, pinguins, diverse wijnproeverijen, BBQ’s en feestjes met haar huisgenoten, Waterfront en nog een boel meer. Ze zag nog geen leeuwen (maar gaat vrijdag op safari, dus misschien komt dat dan) maar wel apen, struisvogels, leguanen, bonte bokken en nog vele meer beesten en beestjes.

Van haar uitje naar Bo-Kaap stuurde ze geweldige foto’s maar die plaats ik niet (ook niet achter een slotje want die zijn echt van haar, maar wow, wat is ze mooi en wat is het prachtig daar met al die gekleurde huisjes).

Maar ik heb wel wat foto’s gekregen van haar die ik hier kan delen. Het is er echt prachtig …

Het zal zondag best even lastig zijn als Haar Lief weer vertrekt, maar dan is het nog maar iets meer dan zeven weken en vliegt ze weer naar haar mamsie huis!