Oh, wat zijn er toch veel verschrikkelijke dingen gebeurd tijdens WOII. Verschrikkelijk gewoon. En op de een of andere manier blijf ik die boeken toch maar lezen. Zo was daar ‘De experimenten‘ van Marion Pauw.
Vijftig jaar lang hebben ze elkaar niet gezien of gesproken. Maar nu is Alma ziek en dit weekend is er niemand anders om voor haar te zorgen dan haar stiefdochter Charlie. Zodra ze terug is in het huis van haar jeugd weet Charlie weer waarom ze het al die jaren geleden voorgoed heeft verlaten. Maar dan begint Alma te vertellen: over hoeveel mensen er in een kolenwagon passen; de eeuwige jeuk in de barakken; over de experimenten in Blok 10 van Auschwitz. Kan een gruwelijke getuigenis een levenslange verwijdering overbruggen?
In dit boek laat Pauw de lezer op een zeer intense manier meebeleven hoe kinderen (en daaruit voortvloeiend weer hun kinderen) soms worden belast door de trauma’s die hun ouders opgedaan hebben. In ‘De experimenten’ is Alma op de eerste plaats natuurlijk slachtoffer, maar richting Charlie is zij zonder meer dader. Door de trauma’s die zij opgelopen heeft is ze niet in staat om Charlie op een gezonde manier op te voeden en Charlie moet dealen met de trauma’s die haar op haar beurt aangedaan zijn. Ik vond het zeer heftig om te lezen hoe dat werkt, aan de ene kant heb je begrip voor Alma, zeker als je leest wat zij allemaal meemaakte, maar ook Charlie begrijp je goed. Zeker ook omdat Alma pas heel laat begint te vertellen wat haar is overkomen. Wellicht dat het begrip er eerder geweest was als Alma eerder open kaart gespeeld had. Hoe moeilijk ook? Soms vond ik Charlie wel heel hard, want ze kon zich natuurlijk ook wel een voorstelling maken van wat er misschien gebeurd zou kunnen zijn … En de rol en opstelling van haar vader pakt op z’n zachts gezegd ook niet heel goed uit voor Charlie. Al met al een interessant, maar ook heel heftig boek.
Dan is daar ‘Leugens‘ van T.M. Logan.
Joe Lynch is gelukkig getrouwd met Mel en ze hebben een zoon van vier, William. Op een middag rijden Joe en William samen in een auto, en zien Mel rijden. In een seconde besluit Joe de auto te volgen om haar te verrassen. Even later ziet Joe dat Mel een enorme ruzie heeft met een vriend van hen, en dat is de eerste aanwijzing dat Mel een geheim heeft. Joe kan alleen nog niet bevatten hoe groot dat geheim is.
Dit was een vlot te lezen thriller die laat zien hoe gemakkelijk (tenminste als je de kennis en middelen in huis hebt) een leven digitaal kapot te maken is en hoe gemakkelijk kwaadwillenden de verdenking op iemand kunnen laden. Dat is dus eigenlijk best zorgwekkend.
Op een gegeven moment komt er een plotwending die ik niet aan had zien komen, die ook behoorlijk ver gezocht was en die vervolgens ook helemaal uitgelegd wordt in dialogen dus dat vond ik wat minder. Maar al met al best een fijn boek na de heftigheid van ‘De experimenten’.
Ik wou ‘De experimenten’ op mijn leeslijst zetten maar ze hebben het niet in de bib, jammer genoeg!
Ze klinken allebei wel als geschikt leesvoer. Maar die eerste klinkt heftig. Die moet tussen twee heel simpele boekjes in.
Dank je wel voor de goede beschrijving, het boek van Marion Pauw ga ik dus zeker NIET lezen en komt in de rij NIETEN waar ik ook Schindler’s List heb ondergebracht. Ik krijg daar tijdens het lezen zulke vreselijke lichamelijke reacties van en als het uit is hele erge nachtmerries. Dus ik bescherm mijzelf. Maar dank zij jou ben ik toch een beetje op de hoogte.
Het eerste boek klinkt inderdaad heftig, maar zou ik wel graag willen lezen. Het andere boek lijkt me een heerlijk boek voor even tussendoor.
Ze staan beide op mije verlanglijst. De Experimenten is pas net uit en zal ik op moeten wachten.
Beide boeken intrigeren me.
Die overdracht van generatie op generatie blijf ik ook intrigerend vinden. In mijn eerste studiejaar (pedagogische wetenschappen) hoorde ik van een hoogleraar die nu onderzoek deed naar de derde generatie geteld vanaf de holocaust. Met andere woorden, als opa&oma in WOII verschrikkelijkheden meegemaakt hebben, heeft dat zijn weerslag op kinderen maar ook weer op hun kinderen. Tegelijk is het heel logisch, we geven zoveel (verkeerde en goede) patronen door. Wat me uit dat jaar ook bijgebleven is, is de grote mate waarin we hechtingspatronen doorgeven; 80 %! Dat wil dus zeggen dat, gelukkig, 80% van de kinderen die een goede hechting hebben met hun ouders (en dat is gelukkig het leeuwendeel) ook weer in staat zijn een goede hechting te creëren voor hun eigen kinderen. Maar ook dat 80% van de kinderen met een onveilige hechting dit weer doorgeeft als zij zelf kinderen krijgen, ook wanneer zij gedurende hun jeugd zijn opgevangen, begeleiding hebben gehad, als volwassenen in therapie gaan, etc. Ondanks al die hulp blijft het grootste gedeelte in het verkeerde patroon hangen.
Goed, ondertussen lees ik nog even wat anders. Onder andere recent John Boyne ontdekt, met om te beginnen ‘wat het hart verwoest’. Ik zie dat jij er ook lovend over was! Een bijzonder, ander, anders, boek vond ik deze week ‘het geluk, hier en nu’.
Ik blijf ook altijd lezen over WO2. En films zien. Soms denk ik dat ik er mee moet stoppen
Dat boek van Marion Pauw wil ik ook wel lezen. En gek is dat eigenlijk ja, de boeken over WOII vertellen allemaal vreselijke verhalen, maar toch lees ik ze ‘graag’. Ik roep dan ook heel vaak ‘Opdat wij niet vergeten’. Ik vind het zo belangrijk om er aandacht aan te (blijven) besteden.
Aantal boeken heb ik van Marion pauw, maar experimenten kende ik nog niet.
Ik sla deze twee even over. Ben nu op zoek naar luchtige boeken.