‘Moeders lichaam‘ van Joris van Casteren is het waargebeurde verhaal van een zoon die het lichaam van zijn gestorven moeder ruim twee jaar lang in huis hield.

Piet van der Molen is een kinderloze vrijgezel die nooit heeft gewerkt en
altijd thuis is blijven wonen, in het Zuid-Limburgse dorp Oirsbeek.
Broers of zussen heeft hij niet. Na de dood van zijn vader verlangt moeder
dat Piet diens plaats inneemt. Als moeder in de snikhete zomer van 2013 overlijdt, besluit Piet haar in huis te houden. Hij blijft gesprekken met haar voeren, zijn verdriet is groot. Tweeënhalf jaar later staan er twee agenten bij hem op de stoep. Een paar uur later kijkt de straat toe hoe mensen in witte pakken een gammele kist naar buiten takelen.

Ik vond dit een heel bijzonder boek waarop ik heel raar reageerde. Tenminste, dat vond ik. Als je puur naar de feiten kijkt is die Piet gewoon een eikel eerste klas. Nooit gewerkt, feitelijk ook gewoon werk weigeren, wel steun trekken, overal een mening over, raar in de omgang (zeker ook met vrouwen), heel rechtlijnige ideeën en toch, toch had ik ergens ook wel wat sympathie voor hem. En dat terwijl hij natuurlijk echt een heel raar en akelig mannetje is.

Hoe dat komt? Door de schrijfstijl van Van Casteren? Door de toch redelijk ongezonde verhoudingen waarin Piet opgroeide? Ik kan er de vinger niet opleggen. Ik vond het in ieder geval een interessant boek dat behoorlijk wat indruk gemaakt heeft.

Al heel lang geleden las ik ‘De schaduw van de wind‘ en zes jaar daarna las ik ‘Het spel van de engel‘. Zeven jaar later las ik achter elkaar deel 3 en deel 4 van de monumentale serie ‘Het kerkhof der vergeten boeken’ van Carlos Ruiz Zafón.

‘De gevangene van de hemel‘ is een minder zwaarlijvig (want veel minder bladzijdes dan de eerste twee delen en het deel erna) maar er wordt wel veel in duidelijk gemaakt.

Fermín Romero de Torres staat op het punt te trouwen met zijn geliefde Bernarda. Een bezoekje van een duistere persoon, kreupel en met slechts één hand, die een peperdure editie koopt van De graaf van Montecristo, zet alles op losse schroeven. Barcelona, 1957. Daniel Sempere en zijn vriend Fermín Romero de Torres, de helden uit De schaduw van de wind, moeten er opnieuw op uit om de grootste uitdaging van hun leven het hoofd te bieden. Net nu het leven hun schuchter begon toe te lachen, duikt er een verontrustende figuur op in de boekwinkel van de heer Sempere en hij dreigt een gruwelijk geheim te onthullen dat al decennia ligt begraven in het duistere geheugen van de stad.

Ik kan niet anders zeggen dan dat het een heerlijk boek is. Maar dan is daar het vierde en laatste deel en man, man, man wat is dit een pareltje! ‘Het labyrint der geesten‘ is fantastisch!

Daniel Sempere droomt nog vaak over zijn moeder die onder verdachte omstandigheden gestorven is. Zijn beste vriend Fermín probeert hem op eigenzinnige wijze te helpen, maar om van zijn nachtmerries af te komen, moet Daniel het mysterie rond haar dood ontrafelen. Net als hij denkt een stap dichter bij de waarheid te zijn, ontmoet hij de eigengereide Alicia Gris. Een geheime opdracht heeft haar van Madrid naar haar geboortestad Barcelona gebracht, een plek met veel pijnlijke herinneringen. Ze moet de verdwijning van een belangrijk politicus ophelderen en volgt een spoor naar Daniels boekhandel. Hun zoektochten blijken nauw verweven en leiden hen naar een duister complot uit het verleden dat elke verbeelding tart. Het brengt niet alleen hun eigen leven in gevaar, maar ook dat van diegenen die hun dierbaar zijn.

Een zeer fijne schrijfstijl. Heel veel humor verweven in de zinnen. Gruwelijke gebeurtenissen maar ook broederschap, liefde, spanning. Politieke intriges, de burgeroorlog, drama’s en liefde. Het zit er allemaal in en nog heel veel meer. Alicia Gris vond ik een geweldig personage net zoals Fermín dat opnieuw is.

Het enige wat het voor mij toch lastig maakte was het feit dat ik het eerste en tweede deel zo lang geleden heb gelezen dat ik niet meer alles precies wist. En daarbij zijn er wel heel veel personages wat het soms wel wat lastig volgen maakt. Maar verder: vooral lezen! Maar dan toch het beste zonder al die jaren ertussen.