Witte vleugels zwarte vleugels * De witte kamer * Laatste weduwe

Witte vleugels zwarte vleugels‘ van Sue Monk Kidd maakte diepe indruk op mij.

Charleston, South Carolina, begin 19e eeuw Voor haar elfde verjaardag krijgt Sarah het tienjarige slavenmeisje Hetty ‘Handful’ cadeau. Er ontstaat een gecompliceerde maar hechte vriendschap, die hun levens zal beïnvloeden. Gedurende vijfendertig jaar worden de meisjes gevolgd op hun levensweg. Ze worden geconfronteerd met verdriet, hoop, geschonden vertrouwen, onbeantwoorde liefde en haat. Hetty weet haar kracht en levenslust te behouden, terwijl Sarah de moed vindt om zich samen met haar jongere zus Angelina in te zetten voor de afschaffing van de slavernij en de rechten van de vrouw.

Ik vond het een indrukwekkend en prachtig boek dat, maar dat had ik tijdens het lezen niet eens door, deels gebaseerd is op het leven van Sarah en Angelina Grimké. Wow, wat een leven hebben die dames geleefd! De verhaallijn met Handful is vooral aangrijpend en heftig, wat is de slaven toch veel leed aangedaan. Verschrikkelijk.

Een zin vond ik overigens wel heel bijzonder. Op een gegeven moment zegt Hetty iets in de trant van ‘zij zijn dan wel vrij van lichaam, ik ben in ieder geval vrij van geest’. Die zin is zo raak. Hetty is slaaf maar haar gedachten zijn vrij, Sarah en Angelina mogen dan wel ‘vrij van lichaam zijn’, hun geest zit vast in conventies, vooroordelen en verwachtingen. Dit boek is een echte aanrader.

* * *

 ‘De witte kamer‘ van Samantha Stroombergen verraste mij ook best positief.

In een park in Leiden doet een wandelaar een schokkende vondst: een uitgemergeld lichaam met het cijfer 5 in zijn buik gekerfd. Het slachtoffer was journalist bij een bekend opinietijdschrift, verdween enkele maanden daarvoor en liet een afscheidsbriefje achter. Rechercheur Léon Coeur is geschorst vanwege een schietincident en moet zich eigenlijk gedeisd houden, maar ziet deze moordzaak als zijn kans om te bewijzen dat zijn team niet zonder hem kan. Hij besluit de hulp in te roepen van zijn nichtje Hanna, die criminologie studeert. Als blijkt dat de journalist is onderworpen aan een wrede Midden-Oosterse marteltechniek, opsluiting in een volledig witte kamer, vermoeden ze dat hij te veel wist over de recente terroristische aanslag in Amsterdam. Was hij een complot op het spoor? Was de werkelijke dader van de aanslag wel de vluchteling die samen met de bom tot ontploffing kwam? Stukje bij beetje komen Léon en Hanna dichter bij de angstaanjagende waarheid.

Vooral het begin van het boek vond ik zeer de moeite waard en dat maakte dat ik toch zo snel mogelijk het einde wilde bereiken. Helaas werd het boek richting dat einde wel wat minder boeiend moet ik zeggen, maar voor een debuut en voor een Nederlandse schrijver toch zeker een goed eerste boek.

* * *

Tenslotte las ik toch dat boek waar ik het in dit logje over had: ‘Laatste weduwe‘ van Karin Slaughter.

Een onschuldig uitje verandert in een nachtmerrie wanneer Michelle Spivey wordt ontvoerd terwijl ze met haar dochter aan het winkelen is. De politie zet een grote zoekactie op touw en haar partner doet een emotionele oproep in de media, maar Michelle is en blijft spoorloos. Een paar weken later, op een rustige zondagmiddag, worden Will Trent en Sara Linton plotseling opgeschrikt door het geluid van explosies. Ze gaan erop af, maar binnen no time loopt alles volledig uit de hand: Sara wordt gekidnapt en Will moet noodgedwongen undercover. De situatie voert hen naar een afgelegen plek in de bergen, naar de vreselijke waarheid over het lot van Michelle en een moordzuchtige radicale groepering…

Het boek wist me best wel te boeien al vond ik het allemaal wel wat bekend overkomen. Net alsof ik al ooit een boek dat hierop lijkt gelezen heb. Dat kan natuurlijk best wel, want sektes en afzondering en radicaliseren is al vrij vaak in boeken beschreven. En tja, het boek vond ik oké. Maar waar ik nou eigenlijk vooral nieuwsgierig naar ben is hoe Wil en Sara zich in al die voorgaande boeken hebben ontwikkeld. Ik ben immers met deel 1 gestopt voordat ik wist hoeveel trauma’s Wil opgelopen heeft in zijn jeugd en hoe hem dat vormde tot de blijkbaar uiterst bijzondere man die hij nu is. En dat vind ik dus wel jammer.

Is er iemand die me beknopt die informatie kan geven? En als je dan toch bezig bent, vertel ook even wat meer over Sara. Dank!

Boete

Ik appte de meiden laatst een berichtje over de boete die er vanaf 1 juli staat op appen op de fiets. En uiteraard bevond ik mij in een niet voortbewegende staat toen ik hen dat appte. In dat appje maakte ik de dames duidelijk dat eventuele boetes voor hun eigen rekening zouden komen.

Geen idee of de dames appen op de fiets. Ik hoop van niet, maar ik weet ook dat het niet reëel is om te denken dat ze nooit zulke dingen doen. Maar nogmaals: ik hoop van niet. Ik vind het al behoorlijk vervelend dat (vooral) De Student vaak rondfietst met oortjes in. De muziek mag van mij dan ook nooit hard staan. Maar of ze zich eraan houdt? Ik weet het niet. Ik hoop het! En man, man, man, wat zijn het er veel die appen op de fiets en wat kan het toch ongelooflijk verkeerd aflopen.

Eerlijk gezegd kan ik het niet eens. Appen op de fiets. Of in de auto. Ik ben zo gewend om gefocust te zijn op het verkeer en ik vind het ook zo suf, dat altijd maar bereikbaar willen zijn. Of moeten zijn. Of denken te moeten zijn. Vooral dat laatste is een issue geloof ik.

Maar nogmaals: ik kan het niet eens. Ik kan niet naar beneden kijken als ik fiets. En dan ook nog typen. Dat gaat never nooit niet lukken. Gelukkig maar.

Tot grote frustratie van De Scholier zeg ik er ook altijd iets van als ik iemand zie appen op de fiets. Meestal iets in de trant van ‘niet appen joh, hartstikke gevaarlijk!”, of ‘boe’.  Maar goed, dat is ‘voor schut’ aldus De Scholier en ze denkt ongetwijfeld ook ‘waar bemoeit mama zich nu weer mee’. Maar eerlijk? Ik hoop dat iemand dat ook doet richting De Student of De Scholier als zij al append op de fiets zitten.

Mijn telefoons staan heel vaak op stil. Heerlijk rustig. Mijn werktelefoon gaat sowieso op stil als ik thuis ben. Ik loop er dan wel af en toe langs en kijk of ik nog iets heul belangrijks heb gemist. En afhankelijk daarvan reageer ik. Of niet. Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben. Als ik tijdens het fietsten gebeld wordt, dan ga ik stilstaan en neem op. In de auto neem ik sowieso nooit op. Maar goed, vaak staat de telefoon gewoon op stil.

Appen in de auto. Ook zoiets. Nog nooit gedaan. Ook dat kan ik niet. Je kunt toch niet op het verkeer letten dan. Maar jemig, wat zijn er veel mensen die wat dus blijkbaar wel kunnen. Echt ongelooflijk. Tot het een keer verkeerd gaat …

Hoe zit dat met jou? App je ooit op de fiets? In de auto?

De vergeten Deverill, Hannekelief & The hate u give

Santa Montefiore schreef inmiddels al een vierde deel rondom de ‘Deverills’ en dat moet je natuurlijk lezen als je de eerste drie delen al gelezen hebt. Waar gaat ‘De vergeten Deverill‘ over?

Kasteel Deverill, 1892. De zeventienjarige Arethusa Deverill is een ongetemde schoonheid. Ze weigert zich erbij neer te leggen dat vrouwen alleen maar geschikt zijn om te trouwen en kinderen te krijgen. Om te ontsnappen aan een huwelijksaanzoek, overtuigt ze een nicht van haar vader ervan haar uit te nodigen voor het balseizoen in Londen. Ze geeft niets om de aristocratische mannen die haar daar het hof proberen te maken, maar als de Madison Brothers uit New York komen optreden op het bal, verandert haar leven ingrijpend.

Nantucket, Massachusetts, 1962. Als na de dood van Arethusa Clayton blijkt dat zij haar as wilde laten uitstrooien op een heuvel bij het Ierse kasteel Deverill, zijn haar kinderen stomverbaasd. Zij hebben nog nooit van het kasteel gehoord, hoewel ze weten dat hun moeders meisjesnaam Deverill was en dat ze als jonge vrouw de armoede in Ierland ontvluchtte. Nog groter, en onaangenamer, is de verrassing als blijkt dat Arethusa een derde van haar erfenis nalaat aan een onbekende. Als er op de uitvaart geen enkel familielid van hun moeder aanwezig blijkt te zijn, realiseert dochter Faye zich dat ze eigenlijk niets over haar weet. Waarom wilde Arethusa na haar dood terugkeren naar het land waaraan ze bij leven een hekel leek te hebben?

Tja, wat kan ik ervan zeggen? Eigenlijk heb ik het boek vooral ‘scannend’ gelezen want ik denk niet dat de bijna 500 pagina’s mij anders zo erg hadden kunnen boeien dat ik het helemaal uitlas. Het was een prima boek hoor, de stukken die ik gelezen heb, maar verder ook wel heel veel langdradig en zoetsappig gedoe.

 * * *

Dan ‘Hannekelief’, een boek gebaseerd op het verhaal van een Joods meisje dat tijdens de Tweede Wereldoorlog in een dorp hier op een kilometer of vijf vandaan ondergedoken zat. Hanneke is als jong meisje door Ru Paré naar V. gebracht waar zij terechtkwam in het boekwinkeltje van ‘de Badkaat‘ (aan wie we op 4 mei al een keer aandacht besteed hebben). Via de Badkaat en kwam Hanneke in E terecht waar ze liefdevol is opgevangen door tante Joske en oom Jan en waar zij gewoon meedraaide in het dagelijkse leven. Men had bedacht dat Hanneke gerust een meisje uit Indonesië kon zijn wier ouders tijdens het bombardement van Rotterdam om het leven kwamen. Tijdens Operatie Market Garden lag E. middenin de frontlinie en zijn tante Joske, haar babietje Regientje en Hanneke op de fiets voor het oorlogsgeweld gevlucht. Hanneke zat achterstevoren op de pakkendrager en trok zo de wieg met daarin Regientje mee. Op hun vlucht komen ze ook in ons dorp terecht waar ze een nachtje overnachten. Uiteindelijk vindt de moeder van Hanneke haar dochter terug omdat Hanneke haar een keer een brief geschreven heeft met ‘Houdoe Hanneke’ eronder. Haar moeder fietste vervolgens heel Brabant door om uiteindelijk herenigd te worden met haar dochter.

Het boek is een echt kinderboek en leest dus heel gemakkelijk. Het is wel een heel intens boek met mooie opmerkingen/gedachtes van Hanneke waarvan ik betwijfel of een achtjarig meisje ze zo denkt. Tegelijk zou het best kunnen eigenlijk. De zin ‘in die laarzen zit veel stamp’ vond ik zo bijzonder, die zit nog steeds een beetje in mij hoofd. Hanneke heeft het dan over de laarzen van de Duitsers, boze laarzen dus. Met veel stamp.

Het boek is geschreven door een man uit een ander kerkdorp van onze gemeente en is ook opgenomen in het lesmateriaal voor alle scholen in onze gemeente. Ru Paré redde vele kinderen en daarover is een expositie genaamd ‘de onderduikkinderen van Tante Zus’ samengesteld. Die expositie komt eind augustus voor een paar maanden naar onze gemeente.

Ik heb het boek ‘Hannekelief’ met veel interesse gelezen en was er van onder de indruk. Dat komt natuurlijk deels omdat het me ‘werktechnisch’ raakt, maar vooral toch ook om het verhaal en omdat ik vind dat we dit soort dingen nooit moeten vergeten.

Er staan poëziegedichtjes in en een heleboel foto’s en de layout past precies bij het soort boek vind ik. Het boek is niet via bol.com te koop en ik vermoed dat het ook niet in bibliotheken te leen zal zijn. Het is wel te koop voor € 12,50 en ik denk dat dat geen cent te veel is. Niet voor volwassen en ook niet voor (eventuele) (klein)kinderen. Ga naar hannekelief.nl en snuffel daar maar ‘ns rond. Het is echt een interessante website.

 * * *

Tot slot las ik ‘The hate u give‘ van Angie Thomas.

Starr Carters beste vriend Khalil wordt doodgeschoten door een politieagent. Khalil had geen wapen op zak maar was ‘vermoedelijk’ een drugsdealer. Verslagen door emoties probeert Starr zichzelf te herpakken in een samenleving vol ongelijkheid. De armoedige buurt waarin ze woont geeft een groot contrast met de school waar ze elke dag naartoe gaat. Overleven in deze twee werelden wordt steeds lastiger en de waarheid spreken krijgt een hoge prijs.

In het vliegtuig naar Kaapstad heeft De Student de film gezien die gebaseerd is op dit boek en zij was er zwaar van onder de indruk. Starr woont in een zwarte, arme wijk en de verschillen tussen blank en zwart zijn groot, er is veel agressie en wantrouwen tussen verschillende groepen. In de wijk zijn gangs die elkaar het leven zuur maken en ook al is dat natuurlijk hartstikke fout, ergens snap je het ook wel als je vanaf je geboorte eigenlijk al kansloos bent omdat het systeem nou eenmaal niet klopt. Al van jongs af aan leert Starr dat ze, mocht ze ooit aangehouden worden door een agent, haar handen omhoog moet doen en mee moet werken. Als Starr en Khalil worden aangehouden wordt Khalil zonder enige aanleiding door een agent doodgeschoten. De agent lijkt ermee weg te komen en Starr worstelt met wat ze moet doen. En of ze dat kan en of ze dat durft.

Het begin van het boek vond ik behoorlijk warrig en daar komen ook een heleboel namen in voor dus ik moest er even inkomen. Maar na dat wat stroeve begin heb ik het boek in één adem uitgelezen. Wat een vooroordelen leven er toch onder mensen. Wat een oneerlijkheid, wat een uitzichtloosheid ook. En wat een kanjer is Starr! Een boek dat het lezen waard is en ik zal binnenkort de film ook gaan kijken.

Naar welk boek gaat jouw voorkeur uit?

Seizoen 2019-2020

Op 7 mei gingen vriend W en ik naar de ‘vrienden van het theater-avond’. Vriend W is ‘vriend van …’ geworden want dat levert best een aantal leuke voordeeltjes op en je hebt voorrang bij het bestellen van kaartjes. Om 23.00 uur die avond kregen wij de nieuwe brochure overhandigd en al snel kwamen we tot de conclusie dat er weer veel en veel te veel leuks is het komend seizoen. Dat werd schrappen dus. Uiteindelijk heb ik voor de volgende voorstellingen kaartjes in huis:

  • Uiteraard zitten er twee kaartjes van Theo Maassen bij want tja, you’ll love him or you’ll hate him en ik love him very much.
    Zo heb ik die ‘hate’ juist voor Youp van ‘t Hek, maar ik ben de kwaadste niet en bestelde ook voor Van ‘t Hek kaartjes om die snel door te verkopen aan vrienden. Tja, als vriend heb je nu eenmaal voorrang bij het bestellen en zo maakte ik een paar mensen heel erg blij.
  • Ook gaan Mr. T. en ik naar iets heel bijzonders ‘Breeknacht‘. Daar ben ik echt heel benieuwd naar en ik denk dat het erg indrukwekkend zal zijn.
  • We zagen hem al eerder en ook dit keer zijn Mr. T. en ik van de partij. Wim Daniëls immers vinden wij een ware woordkunstenaar en we zijn bijzonder benieuwd naar zijn nieuwe voorstelling ‘De wondere wereld van de taal‘.
  • Op die zevende mei laat het theater ook altijd een aantal korte voorproefjes zien en een van die voorproefjes was ‘155‘. En wow, was dat even gaaf zeg. En dat ik Mr. T. zover kreeg om ook mee te gaan is zo mogelijk nog gaverder. Ik ben heel benieuwd, want het is nou eenmaal zo dat ik helemaal niets met motors heb en Mr. T. wel. Maar dat voorproefje was zo bijzonder dat ik denk dat ik best een paar uur iets met motors kan hebben.
  • Dan gaan we, wederom samen, naar de Nieuwjaarsconference van Rob Scheepers. Nou moet ik zeggen, als die net zo actueel is als zijn website, da belooft dat niet veel goeds. 😉
  • Met vriend W ga ik dan weer naar Pieter Derks. Nog nooit gezien, maar vriend W. moest anders alleen en dat is ook zo wat nietwaar? Ik offer me dan graag op.
  • En dan weer een cabaretiere die Mr. T. en ik al vaker zagen en die we echt zo tof vinden: Sara Kroos met haar show ‘verte’. We zijn erg benieuwd. Dit is wel een gevalletje van slechte planning want de volgende dag moeten mogen we alweer naar het theater.
  • Met mijn nichtje en haar vriend, Mr. T., vriend W en nog (ik geloof) 9 anderen gaan we naar The Pink Floyd Sound die The Wall spelen. Ik zag The Wall volgens mij al minstens vijf keer eerder en ook van de echte Pink Floyd en zelfs een keer in Berlijn door Roger Waters dus ik denk dat ik wel een soort van fan ben. En de muziek is natuurlijk fantastisch. En gelukkig beheerst The Pink Floyd Sound deze wonderbaarlijk mooie muziek zeer goed.
  • Beetje jammer dat Pepijn Gunneweg geen eigen website heeft. Althans, ik heb hem niet kunnen vinden. Met Mr. T. ga ik naar ‘The great wonder’ en in de theaterbrochure staat daar het volgende over: The Great Wonder is de eerste soloshow van acteur, presentator, komiek en voormalig Ashton Brother Pepijn Gunneweg. Het is een magisch schouwspel waarin hij verder gaat waar hij ooit gestopt is. Acts en trucs in een vierdimensionale show die zich voor, boven en tussen het publiek afspeelt. Gunneweg belooft een magische wereld met bizarre illusies, kleine poëtische nummers, vliegende vissen en gelanceerde kippen! Ik heb hem twee keer gezien bij de Asthon Brothers en dat was supertof. Benieuwd wat hij solo presteert.
  • En daar is dan die andere geweldige dame waar Mr. T. en ik altijd naar toe willen als ze in ‘ons’ theater speelt: Claudia de Breij. We zagen haar al veel vaker en haar shows zitten van begin tot einde echt ongelooflijk goed in elkaar. Cabaret in optima forma!
  • Mmmm, wel weer veel cabaret dit jaar, maar ach, iemand moet het doen nietwaar? En die arme cabaretiers moeten tenslotte ook centjes verdienen. Met vriend W ga ik nog naar Guido Weijers die ons een masterclass geluk zal geven. Nou ben ik over het algemeen hartstikke gelukkig dus ik weet niet of hij mij nog veel kan vertellen, maar dat ik ga lachen daar, dat staat wel vast.
  • In mijn vaste theater zal ik tenslotte, samen met Mr. T., de toneelvoorstelling ‘De vrouw die de honden eten gaf‘ gaan zien.Dit toneelstuk gaat over de vrouw van Marc Dutroux Michelle Martin. In de pers werd zij de meest gehate vrouw van het België genoemd, de vrouw die twee kinderen in een kelder had laten verhongeren en sterven. Haar daden – of gebrek aan daadkracht – leken onvergeeflijker dan die van haar echtgenoot, moordenaar en verkrachter Marc Dutroux. Het lijkt me een heel intens en bijzonder toneelstuk en ik ben daar dan ook erg benieuwd naar hoe verschrikkelijk de hele geschiedenis ook geweest is.
  • Met mijn Bowie-vrienden B. en H. ga ik ook nog naar Amsterdam waar ik Lazarus zal gaan zien. Ook daar heb ik heel veel zin in. Niet in het minst omdat we er ook ook nog een dagje Amsterdam aan vastplakken. Wel weer een beetje jammer dat dit ook slecht gepland is, want de dag ervoor zit ik bij Rob Schepers. Ik heb een heel zwaar leven inderdaad.
  • Verder vermoed ik dat er nog best wel wat bij zal komen. Waarschijnlijk zullen dat voornamelijk lokale voorstellingen zijn. Rondom 75 jaar bevrijden en herdenken worden er namelijk best een aantal interessante toneelstukken en muziekvoorstellingen verzorgd en ik denk zo maar dat ik daar ook bij aan zal schuiven.

Wat ook zo leuk is aan ‘vriend zijn’ is dat je over het algemeen gewoon superfijne plekken hebt. We zitten zo goed als altijd op de vijfde rij in het midden en dat zijn echt supergave stoeken.

Al met al belooft het weer een fijn theaterseizoen te worden. Ik heb er in zin in!

Gouden Kooi & De olijfboom

Een nieuw boek van Camilla Läckberg en dan ook nog zonder Patrik en Erica, dat maakt best benieuwd. Ik heb ‘Gouden kooi‘ dan ook snel gelezen.

Faye en Jack zijn het absolute droompaar. Ze hebben een succesvol bedrijf en wonen in een luxe appartement. Hun dochter Julienne is de bekroning van hun geluk. Maar schijn bedriegt. Fayes leven draait alleen nog om vertwijfelde pogingen het Jack naar de zin te maken, maar zijn verachting is in ieder gebaar zichtbaar. Wat verbergt haar eens zo lieve man voor haar? Wanneer Jack en Julienne niet terugkeren van een boottochtje en de politie bloedsporen in het appartement vindt, valt de verdenking al snel op Jack. Heeft hij zijn eigen dochter vermoord? Niets in Fayes leven is nog hoe het was…

Ik vond het een mooi boek. Af en toe wel wat vergezocht en af en toe ook voorspelbaar. Aan de andere kant zitten de plannen van Faye echt supergoed in elkaar en net als anders maak de schrijfstijl van Läckberg dat je maar blijft lezen en lezen en lezen. En als je het boek dan uit hebt (met nog een heel bijzonder toetje zelfs, ook als is dat wel weer een van die vergezochte dingen) dan baal je dát je het uit hebt.

De olijfboom‘ van Lucinda RIley was het eerste boek dat ik van deze auteur las dat niet over een van de zeven zussen ging.

Tijdens een zwoele zomer in Cyprus wordt de jonge Helena voor het eerst in haar leven verliefd. Nu, vierentwintig jaar later, erft ze het vakantiehuis waar ze destijds verbleef en ze besluit de zomer in Cyprus door te brengen met haar gezin. Maar zodra ze in het huis aankomt, wordt ze herinnerd aan de geheimen die ze destijds op het eiland heeft achtergelaten. Haar man, William, en haar zoon, Alex, weten niets van haar verleden. Een toevallige ontmoeting met haar jeugdliefde zorgt voor een botsing tussen Helena’s verleden en het heden, wat grote gevolgen heeft voor haar gezin. De dertienjarige Alex zoekt naar antwoorden en Helena weet dat ze niet langer kan weglopen voor de waarheid.

Een fijne, gemakkelijke, roman. Niet heel boeiend, soms zelfs wat langdradig maar verder vooral aangenaam leesvoer waarbij je niet al te lang hoefde na te denken. Wat me vooral bijblijft van dit boek is wat geheimen teweeg kunnen brengen tussen mensen en dat het gewoon echt, hoe pijnlijk ook, soms het beste is gewoon open kaart te spelen. Ik was in het boek vooral gecharmeerd van zoon Alex, wat een heerlijk joch was dat, met zijn dagboek en gedachtes.

En dan tot slot wil ik nog even melden dat ik begonnen was in ‘Triptiek‘ van Karen Slaughter maar dat ik het na een pagina of 80 weg heb gelegd. Op de een of andere manier weet Slaughter, die toch een razend populaire auteur is, mij niet echt te boeien. En dat is gek, zeker als ik de reacties op ‘bol’ lees. Ik begon in dit boek omdat ik een heel enthousiast verhaal las over haar laatste boek ‘Laatste weduwe‘ en ik dan toch graag vanaf deel 1 de serie lees. Tja, dat viel dus tegen.

Vertel: ben jij gecharmeerd van de boeken van Slaughter. Snap je me, of moet ik gewoon even doorbijten?