20 Jaar! ♥♥♥

Vandaag vieren we de 20’ste verjaardag van De Student! Vandaag ook vier ik 20 jaar moederschap! Wat is het een cadeautje om de moeder te mogen zijn van dit machtig mooie mensenkind. Wat houd ik toch intens van haar en wat vind ik het bijzonder om samen met haar door het leven te gaan.

En met haar toestemming deze foto van haar terwijl ze aan het genieten is in Kaapstad. Ze staat er tenslotte toch niet herkenbaar op.

Open brief aan heel rijke en daardoor waarschijnlijk ook machtige mensen

Beste heel rijke en daardoor waarschijnlijk ook machtige meneer of mevrouw,

Ik schrijf u een open brief om u te melden dat ik niet heel veel van u begrijp. Dat ik niet heel veel begrijp van uw nijpende wens om steeds rijker en machtiger te worden. Heus, ik begrijp daar niets van. Wat is daarvan dan het nut? Wordt u daar per definitie gelukkiger van?

Natuurlijk, ik ken u niet. Ik ken uw beweegredenen om te doen wat u doet niet. En uiteraard zal het gros van u van goede wil zijn. Maar toch. Waarom dan steeds meer, meer, meer?

Heeft u kinderen? Kleinkinderen misschien? Denkt u nooit aan hun toekomst? Of gaat u ervan uit dat u, mocht de nood ooit écht aan de man komen, u uw familie en uw dierbaren wel kunt beschermen tegen die rampspoed. Heeft u in uw tuin een bunker die bestand is tegen de grootste natuurrampen, de heftigste oorlog. Een bunker vol met luxe, voorraden voor tientallen jaren, ongetwijfeld een zwembad, sauna en wat u nog meer nodig denkt te hebben. Zodat u en uw geliefden die rampspoed zult overleven. Maar hoe zit het dan met ons, arme stumperds. Of mijn kinderen en kleinkinderen?

Denkt u nooit aan de toekomst van al die miljoenen en miljoenen andere mensen? Mensen die het ongeluk hebben (al weet ik niet of het een ongeluk is natuurlijk) om niet zoveel geld op de bank te hebben, mensen die maar wat aanmodderen, maar tegelijk dus ook die mensen die waarschijnlijk deels de prijs betalen voor uw rijkdom en macht? Natuurlijk chargeer ik, en ik weet ook heus wel dat ik u niet allemaal over een kam mag scheren. Maar schaamt u zichzelf niet als u zich realiseert dat u, samen met een aantal anderen, net zoveel bezit als pak ‘m beet 80% van de wereldbevolking. Schaamt u zich dan niet kapot? Schaamt u er zich niet voor dat u alleen maar rijker lijkt te willen worden. En machtiger? En dat vaak ten koste gaat van heel veel. Ten koste van andere mensen, ten koste van natuur en milieu? Schaamt u zich daar niet voor? Wanneer heeft u genoeg? Bent u nou nooit ‘ns tevreden? Nee, echt niet, ik ben niet jaloers, bij lange na niet. Ik zal eerlijk bekennen: soms droom ik ook wel van de jackpot, maar ik zou me geen raad weten met zoveel geld. Ik zou er denk ik zeker niet gelukkiger van worden.

Uiteraard begrijp ik best dat al dat geld dat u waard bent waarschijnlijk deels vast zit in bedrijven, onroerend goed, niet bestaand geld waarmee u nog meer geld maakt en wat dies meer zij. Maar ik weet zeker dat u ook nog gewoon heel veel geld op de bank heeft staan. Veel meer dan dat u ooit uit zult kunnen geven. Veel meer dan dat u, uw kinderen, kleinkinderen, achter-et-cetera-kinderen ooit op zullen kunnen maken. Ongetwijfeld zult u ook best af en toe goede doelen steunen, misschien stopt u daar wel heel veel geld in waardoor u heel veel goeds doet en dat juich ik uiteraard van harte toe. Waarschijnlijk heeft u af en toe ook wel het idee dat u het toch nooit goed doet in de ogen van al die minder bedeelde of minder machtige mensen. Dat kan best. Dat weet ik niet. Ik sta immers niet in uw schoenen.

Weet u, ik vind het maar oneerlijk verdeeld allemaal. En er zijn een heleboel dingen die mij best wel zorgen baren. Ik denk dat ik dan ook nog wel wat meer open brieven zal gaan schrijven. Open brieven die waarschijnlijk door niemand gelezen zullen worden, en die eigenlijk nooit volledig zullen benoemen wat ik wil zeggen. Wat ik wil zo ontieglijk veel zeggen. Tegen zoveel mensen in de wereld. Tegen rijke mensen, asociale mensen, lieve mensen, arme mensen, oneerlijke mensen, grove mensen. En ik zou ook zoveel tegen mezelf willen zeggen. Sterker nog: ik zeg al heel veel tegen mezelf. Tegelijk weet ik dat ik dat wat ik wil zeggen nooit allemaal op papier zal krijgen. Er is gewoon niet genoeg ruimte voor beschikbaar. Het zou waarschijnlijk ook totaal onbegrijpbaar worden en een eventuele nuancering zou ook ontbreken. Waardoor het er maar staat te staan. En misschien/waarschijnlijk niet begrepen zal worden. Of misschien toch wel. Maar resultaat zal het niet hebben, dat staat wel vast. Het enige resultaat is dat ik het nu even kwijt ben. En dat is fijn.

Nou dag dan maar rijke en machtige meneer of mevrouw en met heel vriendelijke groeten,

Mrs. T.

Het achtste leven (voor Brilka)

Wat een pil zeg dat ‘Het achtste leven (voor Brilka)‘ van Nino Haratischwili. Maar ook wat een prachtig boek! Haratischwili heeft werkelijk waar een monumentaal boek geschreven waarin ze de geschiedenis van Georgië en het reilen en zeilen van een familie en passant in elkaar verweeft. De geschiedenis van Georgië is natuurlijk onlosmakelijk verbonden met dat grote land erboven en dat is uiteraard volop in het boek terug te vinden.

“Het achtste leven (voor Brilka)’ van Nino Haratischwili is een monumentaal, tolstojaans familie-epos dat zes generaties omspant tussen 1900 en nu. Dit verhaal over acht levens van één Georgische familie begint in een kleine stad tussen Georgië en Azerbeidzjan, waar een getalenteerde chocolatier zijn dochters grootbrengt en en passant een recept bedenkt voor een verrukkelijke chocoladedrank met gevaarlijke krachten. Het brengt hem rijkdom en aanzien, maar dat betekent in die tijd ook al spoedig gevaar.
Nitsa is de achterkleindochter van Stasia, een van de dochters van de chocolatier. Ze woont in Berlijn en vertelt op meeslepende wijze, en ook met veel ironie en humor, de dramatische geschiedenis van haar familie en die van de “rode’ twintigste eeuw.

De chocolatier (die eigenlijk maar weinig in het boek naar voren komt en ook het verhaal rondom de chocloade vind ik geen rol van betekenis spelen) heeft vier dochters waarvan vooral Stasia en Christine een rol in het boek spelen. Er overkomen hen dramatische dingen. Stasia heeft twee kinderen, Kitty en Kostja. Het leven van Kitty kent grote verschrikkingen maar het lukt haar uiteindelijk een leven op te bouwen in Engeland en daar zelfs beroemd te worden. Gelukkig zal ze echter nooit worden. Kostja vond ik niet te begrijpen en tegelijkertijd ook weer wel. Hij maakt carrière in het leger en doet verder ook heel geheime dingen, kent vele privileges, zet de hele wereld naar zijn hand en is ontzettend dominant. Maar gelukkig is hij niet. Elene is de dochter van Kostja, en ook haar leven is vooral triest te noemen. Elena schenkt het leven aan twee dochters Daria en Nitsa. Beiden geboren in de jaren zeventig van de vorige eeuw dus ook zij maken vele dingen mee die de wereldgeschiedenis kenmerken. Brilka tenslotte is de dochter van Daria.

Het hele boek is vol historische feiten en onlosmakelijk verbonden met de geschiedenis van de Sovjet-Unie en dat maakt het boek nog interessanter, maar soms ook best lastig te lezen. Er zijn uiteraard ook veel personages, dus het is af en toe goed opletten.Lenin, Stalin, Beria, en nog veel meer leiders, ze komen allemaal voorbij. De showprocessen en goelagkampen, de tsaar, de strijd tegen Hitler en de Koude Oorlog, het komt allemaal voorbij. En uiteraard ook het uiteenvallen van de Sovjet-Unie waardoor Georgïe dan wel onafhankelijk wordt, maar ook in chaos gesleurd wordt.

En daar tussendoor leven de personages uit het boek dus hun gecompliceerde levens. Nitsa vertelt het verhaal van haar familie aan Brilka en moet vele angsten en frustraties overwinnen voordat ze zichzelf openstelt voor Brilka. Uiteindelijk doet ze dat en dan is het boek afgelopen. En dat, lieve lezers, is verdomde jammer!

“Wees alles wat wij wel en niet waren. Wees een luitenant, een koorddanseres, een matroos, een toneelspeelster, een filmmaker, een pianiste, een minnares, een moeder, een verpleegster, een schrijfster, wees rood en wit of blauw, wees chaos en hemel, wees hen en mij en wees dat alles ook niet, dans vooral ontelbare pas de deux. Ik heb alle woorden voor je opgeschreven die ik bezat.”

Ieper met De Scholier

Ach Ieper, Ieper wat was je toch weer mooi. Al is het raar om te praten over mooi als er tegelijk zo’n beladen en verschrikkelijke dingen gebeurd zijn in het verleden. Maar het in de Eerste Wereldoorlog totaal verwoeste Ieper is immers prachtig herbouwd. Echt prachtig. Maar goed, dat schreef ik hier ook al.


Wat is het bijzonder om een tripje als dit samen met De Scholier te maken. Wat is ze geïnteresseerd en wat is ze, gelukkig, ook nog gewoon een heerlijke 14-jarige die snel schakelt van totale misère naar shoppen/eten/ijsje en dat soort zaken.

Op zaterdag gingen we naar In Flander Fields waar ik in december ook al met Mr. T. was. Maar we wandelden ook veel rond en shopten wat. Uiteraard gingen we ‘s avonds naar de Menenpoort voor The Last Post. We waren er om 19.25 uur, maar het was al hartstikke druk. We hadden dus helaas niet zo’n goede plek als de vorige keer. In tegenstelling tot die keer echter (toen de hele ceremonie alleen uit The Last Post bestond en daarom al na een paar minuten voorbij was) werden er nu ook een achttal kransen gelegd en waren er diverse andere muzikale bijdragen waarvan de violiste die solo ‘you raise me up’ speelde bij mij echt kippenvel veroorzaakte. Zo mooi, zo fragiel en tegelijk zo krachtig.

Het is zo bizar om te weten dat in de Menenpoort de namen van bijna 55.000 nooit meer teruggevonden of geïdentificeerde Britse soldaten gegraveerd staan.

Toen de ceremonie afgelopen was gingen we naar Depot waar we heerlijk gegeten en lekker gekletst hebben en gelukkig ging ons gesprek ook over luchtige dingen.

We hadden een supertoffe B&B (heel gastvrije ontvangst (helaas had de eigenaresse het zo vurig door ons gewenste boek ook nergens kunnen vinden maar we kregen wel helemaal gratisch twee andere interessante boeken) met een prachtige kamer en een geweldige badkamer (nu wil ik ook zo’n regendouche) en daar hebben we de rest van de avond lekker doorgebracht.

Na een perfect verzorgd ontbijt reden we naar Museum Passchendaele 1917. Dit museum ligt in een prachtig park en we hebben er bijna 4 uur doorgebracht. Wat een boel informatie, ik heb er een heleboel van geleerd en het is echt ontzettend mooi aangepakt allemaal. Heel goede audiotoer, veel te zien, uitgebreide en boeiende informatie. En hoe zwaar het onderwerp ook is, en hoe verschrikkelijk de meeste dingen die je leest, het museum heeft geen nare sfeer of zo. Ik begrijp best dat dit misschien niet heel duidelijk overkomt, maar anders kan ik het niet omschrijven.

Hoe overleef je  zoiets? Als moeder in Australië zie je je jongens richting een oorlog ver weg gaan en ze sneuvelen alle drie binnen twee dagen. Wat een drama!

In Passchendaele loop je op een gegeven moment door nagemaakte Duitse en Britse loopgraven. Toen ik er even bovenuit keek zag ik twee dappere klaproosjes … treffend nietwaar?

Na een lekkere versnapering gingen we richting Tyne Cot Cemetery waar de waanzin van de oorlog keihard aanwezig is. Het is een van de vele WOI-begraafplaatsen in de Westhoek en het is intens heftig om te weten dat van de bijna 12.000 soldaten die er begraven liggen er ruim 8.000 niet geïdentificeerd zijn. Verschrikkelijk.

Om de dag luchtig te eindigen besluiten we om naar de zee te rijden waar we heerlijk uitwaaien en gezandstraald worden, kletsen, lachen en de conclusie trekken dat, ondanks de heftige dingen die we gezien hebben, we vooral genoten hebben van het samen zijn.

Op zoek naar hét idee …

Binnenkort start De Student met haar vierde jaar aan de Hogeschool. Wow, die meid studeert half 2020 gewoon helemaal af als alles volgens planning verloopt.

Het afgelopen jaar heeft ze twee toffe stages gelopen waarvan de stage in Kaapstad natuurlijk een fantastische ervaring was en ze heeft de laatste weken van het studiejaar nog een minor (ik moet zeggen dat ik niet heel veel meer snap van hoe opleidingen in elkaar zitten maar volgens mij heette het minor) marketing gedaan die ze ook met een prachtig punt heeft afgesloten.

Ze heeft echt de perfecte studie gekozen en leert heel veel. Het is prachtig om te zien hoe ze zich ontwikkelt en het past helemaal bij haar dat ze als afstudeerrichting ‘packaging’ (want nadenken over hoe je voeding wilt/kunt verpakken, prototypes ontwikkelen en nadenken over duurzaamheid (heeft ze heel erg hoog in het vaandel, ik hoop dat dat nog lang zo blijft)) heeft gekozen.

Enfin: het komende jaar bestaat uit twee blokken → 1. een eigen project en 2. een afstudeeropdracht. Bij dat eigen project is het de bedoeling dat de student zelf ‘iets ontwikkelt/bedenkt/maakt/presenteert’. En dat is nog best lastig natuurlijk.

Want wat gaat ze bedenken? En waarmee kan ze het verschil maken? En wat is nou echt iets wat duurzaam is, weinig milieubelastend, goedkoop in productie en handig in gebruik? Gaat ze iets revolutionairs ontdekken wat de plastic soup doet verdwijnen? Wow, als dat toch ‘ns zou kunnen. Maar laten we realistisch zijn … ik denk dat dat er niet in zit.

Zelf vind ik dat er best een boel lastige verpakkingen zijn die best verbeterd kunnen worden, ook hebben we het wel ‘ns over mensen met weinig kracht in hun handen en hoe frustrerend het dan moet zijn dat je sommige verpakkingen bijna niet open kunt krijgen. En volumeverkleining komt ook regelmatig ter sprake. Want als je je afval veel kleiner weg kunt gooien, dan scheelt dat natuurlijk ook een boel. Of wat te denken van verpakkingen die bestaan uit verschillende materialen en hoe tof zou het zijn als je die heel gemakkelijk uit elkaar kunt halen om het op de juiste manier te scheiden.

Enfin: dit is natuurlijk voor jou het moment om jouw frustratie rondom verpakkingen hier te delen of juist aan te geven wat jij nou mist in verpakkingsland. Met welke verpakking heb je altijd ruzie met het openmaken en wat zou jou nou helpen? Deel je frustratie en je idee hier en wie weet besluit De Student zich daarin vast te bijten.

Overigens weet ze niet dat ik dit logje schrijf. Maar wees gerust dat ik de (ongetwijfeld vele) ideeën allemaal met haar zal delen. Want hé, mijn lezers zijn allemaal consumenten en hebben ongetwijfeld allemaal een mening over verpakking(smaterial)en.

In Vlaamse velden

De Scholier is erg geïnteresseerd in geschiedenis (ze denkt er zelfs over om -wie weet- geschiedenislerares te worden) en met name de Eerste Wereldoorlog heeft haar interesse. Ik vind het vrij bijzonder dat zij zich daar zo mee bezighoudt maar ja, dat het een bijzonder kind is, dat wisten we natuurlijk al lang.

Een tijd geleden ontdekte ze bij haar oppasadres (want wij zijn zo ongeveer nog de enigen zonder Netflix aldus De Scholier) de serie ‘In Vlaamse velden‘ en ze was er zwaar van onder de indruk en heeft de serie inmiddels al twee keer gekeken.

Toen Mr. T. en ik vorig jaar naar Ieper gingen vond ze eigenlijk dat zij ook mee zou moeten, maar hé, af en toe met je lief eropuit is natuurlijk ook heel belangrijk. Maar Ieper bleef haar trekken, net zoals ‘die Vlaamse velden’ en ze wil ook heel graag loopgraven zien.

Dus wat doet deze moeder dan? Die gaat gewoon morgen en zondag met haar jongste naar Ieper en omgeving. Geschiedenis snuiven, deze proberen te duiden (wat een verschrikkelijke dingen zijn er toen toch gebeurd) en hopelijk ook gewoon genieten van heel goed gezelschap.

En ik hoop, ik hoop, dat het dan ook eindelijk lukt om gewoon ergens het boek van die serie te kopen. Want dat boeken willen we heel graag, maar is helaas niet te koop (of tweedehands en dat willen we nou net niet in dit geval).

Verliefd op de Dordogne

Goed lieve lezers, ga er maar even voor zitten want hier volgt een uitgebreid (foto) verslag van de heerlijke tijd die Mr. T., De Scholier en ik hadden in de Dordogne. Ik denk oprecht dat ik mijn hart verloren heb aan die werkelijk waar prachtige omgeving.

Na een voorspoedige reis (helaas lag er wel al een bekeuring thuis toen we weer terug waren) kwamen we aan bij onze camping. Daar hadden we een stacaravan gehuurd waarvan we de vaatwasmachine niet (Mr. T. moet toch iets doen nietwaar) en de airco wel gebruikt hebben (tijdens het afwassen zette Mr. T. zijn muziek op, de deuren van de stacaravan gingen dicht, de airco aan en hij deed zijn ‘plicht’).

We hebben een aantal uitstapjes gemaakt maar zijn amper verder dan 30 kilometer van de camping vandaan geweest want het was gewoon overal mooi! Overal!!!
Erg mooi waren de Jardins de Marqueyssac en wat hebben ze een geluk daar dat de buxusmot hen nog niet gevonden heeft (en hopelijk blijft dat zo).

Ook bezochten we de Abdij van Cadouin. Eveneens erg mooi, maar eerlijk gezegd wel wat prijzig (€7,= entree) voor alleen een kloostergalerij om te bewandelen.

Ik vind de bouwstijl in de Dordogne zo ontieglijk mooi. Die stoere huizen met die grote keien, de kleuren. Het leek wel of iedere boerderij een soort van kasteel was. Zo mooi, zo gaaf.

Wat we twee keer gedaan hebben is aanschuiven bij de ‘gezamenlijke’ maaltijd op woensdagavond. Dat was echt zo tof! Je neemt een bord, glas en bestek mee en kunt aanschuiven aan de rijen lange tafels die klaarstaan. Rondom die tafels staan allerlei stands waar verschillende gerechten gekookt worden. Een hoofdgerecht kostte € 9,= maar het was ook mogelijk om een paar kleine gerechtjes te nemen voor (nog) lagere prijzen. Desserts kostten zo’n € 2,50 per stuk.

Op de eerste woensdag at ik daar het aller-, aller-, allerlekkerste walnotendessert dat ik ooit gehad heb (zie het blauwe rondje). Ik heb me de hele week verheugd op de week erna en het toetje. Mmm, best heel jammer dat het er toen niet was.

Enfin, je zit dus aan die lange tafels. Het is gezellig druk, het is prachtig weer en je raakt vanzelf met mensen in gesprek. Zo ontzettend tof. Echt een aanrader!

Helaas viel het wat tegen wat Mr. T. allemaal al kon. Het herstellen van die nieuwe heup heeft toch wel tijd nodig. Wat ook niet echt hielp was het feit dat het opstapje tussen veranda en stacaravan eigenlijk net iets te hoog was en van zulke dingen kreeg hij dan echt spierpijn. Hij heeft wel wat gewandeld en op een bepaald moment hebben we een wandeling die ik al gelopen had een keer samen gelopen omdat ik dacht dat hij die 7 kilometer wel aankon. Die route had niet veel hoogteverschil en, belangrijker, was redelijk vlak.

Ik heb heel erg veel gewandeld daar (in totaal zo’n 175 kilometer) en op sommige plekken was het hartstikke instabiel lopen, veel (losse) keien, heel steil omhoog of juist omlaag) en dat durfde Mr. T. uiteindelijk toch niet aan. En ik kocht zo’n strohoedje en dat was geen overbodige luxe met al die zon op mijn niet zo dikke haardos.

Oh, vinden jullie de foto’s ook zo mooi. Ik wel. Ik kan er echt uren naar kijken. Maar het was gewoon het totaalplaatje. Prachtig weer steeds. Bijna elke dag strakblauwe luchten, De Scholier die op de camping een heel fijn clubje kinderen had om mee om te gaan, die zelfs een meisje leerde kennen hier uit de buurt, dus wie weet spreken ze nog een keer af.

En dat het voor Mr. T. wat tegenviel was natuurlijk keijammer, maar gelukkig is hij daar zelf heel nuchter onder. Hij heeft zich dan ook prima vermaakt met lezen, z’n sudoku’s en bijslapen.

Wat we nog meer gedaan hebben? De Scholier en ik zijn samen wezen kanoën (ook dat durfde Mr. T. niet aan in verband met het feit dat je toch best raar in zo’n kano zit en dat is voor een nieuwe heup misschien niet heel fijn), we zijn naar Domme geweest (wel heel toeristisch moet ik zeggen, maar dat komt waarschijnlijk omdat we er waren op de dag dat het markt was), naar Beynac-et-Cazenac (echt heel mooi!), De Scholier is wezen klimmen terwijl Mr. T. en ik haar verrichtingen vanaf de grond bijhielden. Vooral Mr. T. vond dat af en toe best spannend.

Mr. T. en ik zijn naar de grotwoningen onder Belvès geweest en we zijn daar ook samen heen gewandeld. Vanaf de camping was dat ongeveer 2½ kilometer. We hebben er heerlijk rondgewandeld, een terrasje gepakt, die grotwoningen gezocht (interessant, alleen lastig te volgen in het steenkolen Engels van de gids) en zijn weer teruggewandeld naar de camping.

Château de Castelnaud vonden we prachtig. Wat een enorm kasteel, wat een geschiedenis en echt heel mooi hoe het opengesteld was voor toeristen.

Het was zo’n relaxte vakantie al met al. Geen (of nou ja, nauwelijks) gedoe met onze puberende Scholier, prachtig weer, veel gewandeld, al met al weinig gelezen, regelmatig naar de Carrefour (eigenlijk al een uitstapje op zich, wát een winkel, zo veel aanbod, zo rommelig ook, zo onlogisch van opbouw en wat verbaas ik me toch vaak over de ‘staat’ van het aangeboden verse fruit en de verse groentes of zijn we in Nederland gewoon gigantisch verwend?), heerlijke koude witte biertjes gedronken, de finale van het vrouwen-EK kijken met allerlei andere campinggasten en nog zoveel fijne dingen meer.

Wat een nadeel had kunnen zijn (was het gelukkig niet omdat De Scholier snel een leuke groep had waar ze mee optrok) was dat we meteen de eerste twee weken van de schoolvakantie al daar waren. Zeker de eerste week was het nog niet druk op de camping en dat is toch wel jammer, want wat drukte op een camping is wel fijn.

Die camping zelf was trouwens supertof, erg mooi, een winkeltje voor de kleine boodschapjes, supervriendelijk personeel, animatie voor jong en oud.

Al met al is er maar één conclusie mogelijk: ik moet terug naar de Dordogne. Misschien volgend jaar al, misschien over een paar jaar. Maar ik moet terug. Zonder enige twijfel.

Het volgende logje zal achter een wachtwoord staan omdat ik dan ga laten zien dat wij zelf er ook écht waren!

Vakantieboeken

Oh, ik heb maar zes boeken gelezen sinds mijn vorige boekenlogje, en dat is heel weinig. Ik breng een deel van mijn tijd namelijk ook door met het zeer nuttige Candy Crush. Sinds het logje van toen inmiddels op level 2587, dus heel snel gaat het niet. Toch? Ik heb geen idee, maar dat geheel terzijde.

En verder ben ik sinds afgelopen zaterdag bezig in een boek van ruim 1300 bladzijdes dus een volgende boekenblogje zal ook nog wel op zich laten wachten.

Enfin, onderstaand, heel kort, mijn bescheiden mening over de boeken die ik las.

Het huis voor ongewenste meisjes‘ van Joanna Goodman vond ik echt een heel mooi en aangrijpend boek. Verschrikkelijk wat Maggie aangedaan is en wat Elodie allemaal overkomt. En wat een ontieglijke misdadigers, de mensen die besloten dat de tehuizen moeten veranderen in psychiatrische inrichtingen waardoor de kinderen geen onderwijs meer krijgen en moeten werken. Ongelooflijk dat zoiets kon gebeuren. Koud om het hart, kreeg ik het ervan. Een imposant boek dus van een geschiedenis waar ik nooit van geweten heb.

Quebec, 1950. Als Maggie op haar vijftiende zwanger raakt, dwingen haar ouders haar om het meisje ter adoptie af te staan. De rest van haar leven voelt Maggie het gemis. De kleine Elodie komt in een door nonnen gerund tehuis terecht. Maar dan volgt een wetswijziging die bepaalt een psychiatrisch ziekenhuis meer subsidie ontvangt dan een weeshuis, met catastrofale gevolgen. Om dat geld op te strijken verklaart de kerk de kinderen in hun zorg tot geestelijk gehandicapten. Met één pennenstreek wordt een generatie aan verloren kinderen gecreëerd – en Elodie raakt net als duizenden anderen verloren in een hels schemerbestaan.
Moeder en dochter vechten ieder voor zich tegen een gemeenschap die hen als minderwaardig ziet, in de hoop zichzelf en elkaar terug te vinden.

Eigenlijk vind ik de boeken van Arthur Japin altijd de moeite waard. Zeker als hij een historische gebeurtenis als leidraad neemt voor zijn boeken. Helaas was dat met ‘Kolja‘ heel anders. Ik vond het boek niet om doorheen te komen en heb na de eerste 50 moeizame bladzijdes het boek al scannend verder doorgeploeterd. Want ik wilde toch wel even het einde ‘meemaken’.

Kolja is acht jaar oud en doofstom als de broers Modest en Pjotr Iljitsj Tsjaikovski zich over hem ontfermen. Vele jaren reizen ze met de jongen door Europa en bevrijden hem uit zijn isolement. Wanneer de beroemde componist onverwacht overlijdt, twijfelt Kolja direct aan de officiële doodsoorzaak. De ware toedracht wordt angstvallig verzwegen, maar stilte kent voor een dove als Kolja geen geheimen. Hij heeft drie dagen – tot de staatsbegrafenis – om de waarheid te achterhalen. Maar terwijl Sint-Petersburg gonst van de geruchten, rijst de vraag of hij de Tsjaikovski’s, die hem leerden spreken, niet beter dient door nu te zwijgen.

Een kleine verrassing‘ van Hendrik Groen vond ik een plezierig boek met een heerlijke dosis humor. Ik vond vooral de stukken over politie, officier van justitie en gemeente echt heel grappig en passen bij deze tijd.

Hendrik Groen en Evert Duiker, trouwe vrienden in voor- en tegenspoed, zijn de zeventig ruim gepasseerd en het leven is in kalm vaarwater terechtgekomen. Elke week bezoeken ze elkaar, spelen een potje schaak, drinken een borrel en eten een hapje. Onderwijl nemen ze het leven door. Maar op zekere dag wordt de rust ruw verstoord als Evert bij Hendrik aankomt met als verrassing een onverwachte kleine gast. In een vlaag van verstandsverbijstering is hij aan de wandel gegaan met een éven onbeheerd achtergelaten kinderwagen met baby. Goeie grap, dacht Evert, maar Hendrik denkt daar anders over: die vindt het ongelooflijk stom. Als babysitter doen de vrienden het heel aardig, terwijl ze zinnen op een manier om het kleintje zo snel mogelijk weer ongezien bij de ouders terug te brengen. Maar het blijkt nog helemaal niet zo eenvoudig om van het ongewilde pleegouderschap af te komen.

Gebroken‘ van B.A. Paris vond ik matig, voorspelbaar en soms ook wat langdradig. Maar het leest supervlot, dat dan weer wel.

Het begon op die avond in het bos. Cass Anderson stopte niet om een vrouw te helpen, en nu is die vrouw dood. Vermoord.
Sindsdien vergeet ze steeds meer: waar ze haar auto heeft geparkeerd, of ze haar medicijnen heeft ingenomen, waarom ze een kinderwagen bestelde ook al heeft ze geen baby.
Wat ze niet kan vergeten is de vrouw die ze misschien had kunnen redden en het verschrikkelijke schuldgevoel.
En de telefoontjes van iemand die zwijgt. Er is iemand die haar in de gaten houdt…

Silhouet van ijs‘ van Sandra Berg vond ik een wat bijzonder boek. Ik kan er niet precies de vinger op leggen. Ik vond de ontwikkeling die Penelope doormaakt erg leuk om te volgen, maar tegelijk vond ik dat het boek ook te lang was voor wat er nu precies allemaal gebeurde. Kan het niet beter omschrijven. Maar in ieder geval met (veel) meer plezier gelezen dan ‘Gebroken’ hierboven.

Penelope leidt een teruggetrokken bestaan. Dan treft ze haar enige vriendin en buurvrouw Emma, een oudere vrouw, bewusteloos aan in haar antiekwinkel. Emma droeg altijd een boek met zich mee. Terwijl zij in het ziekenhuis ligt, gaat Penelope op zoek naar de schrijver. Maar hij is een van moord beschuldigde man die spoorloos is verdwenen. En Emma’s familie wil de beademing gaan stopzetten, waardoor de tijd dringt.

Huis vol leugens‘ van Nicci French is het zoveelste boek dat ik van dit paar lees. Ik vond het vooral allemaal heel, heel, heel vergezocht. En af en toe werd er van alles verteld wat ik totaal niet interessant vond. Maar een prima, gemakkelijk lezend boek voor op de veranda van je stacaravan in machtig mooi Dordogne.

De vijfenveertigjarige Neve leidt een ogenschijnlijk gelukkig leven, met haar echtgenoot en drie kinderen. Schijn bedriegt, want ze heeft een affaire met een getrouwde man. Ze spreken regelmatig af in zijn pied-à-terre in Londen. Op een dag krijgt Neve een berichtje dat ze naar het appartement moet komen en ze treft daar haar minnaar dood aan; zijn schedel is ingeslagen. In paniek begaat ze een grote fout: ze maakt de plaats delict schoon, zodat het lijkt alsof ze er nooit geweest is. Ze wil niet dat haar affaire aan het licht komt. Maar daarna heeft ze geen keus: ze moet blijven liegen. Tegen haar gezin, haar collega’s en haar vrienden. En dan blijkt dat iedereen wel iets te verbergen heeft…

Time flies …

… when you’re having fun. En wat heeft ie gevlogen; die tijd. En die fun, die was er volop.

Het lijkt wel alsof het nog maar een paar dagen geleden is dat ik op kantoor uitlogde voor vier zalige weken vakantie. Dat het nog maar een paar dagen geleden is dat ik mijn werktelefoon helemaal uitzette en hem vervolgens tot gisterenmiddag uit liet staan.

Ik heb zelfs een paar dagen rondgelopen met het idee dat ik mijn wachtwoord om in te loggen vergeten was. Maar ook dat viel want mijn vingers typten het zo in toen ik gisteren inlogde om in ieder geval alvast de mail weg te werken zodat ik maandag redelijk relaxed kan starten.

Enniewee: ik heb een fantastische vakantie gehad (daarover volgende week meer) en heb aan de ene kant ontieglijk veel zin om weer aan het werk te gaan. Aan de andere kant: het wordt ook ontieglijk in het kwadraat druk de komende drie maanden. Zo druk dat ik af en toe niet weet hoe ik het allemaal moet managen. Maar goed, eerst nog een weekendje niets en dan de wekker weer op 7.00 uur.