Echt, ik kan er maar één ding van maken: LEES DIT BOEK EN DOE HET SNEL WANT HET IS ONTROEREND EN PRACHTIG!!!!

Kinderpsychiater Julia gaat na een vervelende, in de pers breed uitgemeten kwestie die haar reputatie schaadde, op verzoek van de politiechef – haar zus – terug naar haar geboortestadje om een uit het bos gevlucht verwilderd meisje onder haar hoede te nemen. Het lukt haar om de ongeveer vijfjarige Alice, zoals ze haar noemt omdat het kind zo geniet van Alice in Wonderland, beschaving bij te brengen en ze vraagt adoptie aan. Alles lijkt goed te gaan, totdat de echte vader op komt dagen en de werkelijkheid rond ontvoering en mishandeling in de bossen achterhaald wordt. Ondertussen hebben Julia en haar zusje de ware liefde gevonden.

Ik vond ‘De kleur van de sterren‘ eigenlijk vooral een heel vaag boek. Omdat er echter echt bestaande mensen in voorkomen en het niet heel dik was heb ik het toch maar uitgelezen.

September 1871. De zestienjarige Arthur Rimbaud, zelfverklaard poëtisch genie, ontvlucht Charleville en zijn familie. Paul Verlaine wacht hem op in Parijs. Ondanks het grote leeftijdsverschil en het prille huwelijk van Verlaine storten de twee dichters zich in een passionele homoseksuele relatie.
Januari 1931. Na de dood van tante Mi blijft Louise in het Kortrijk van de jaren dertig alleen achter met haar broertje Marcel. Tante Mi zorgde voor de twee sinds de dood van hun ouders bij een treinongeval. In die jaren kwam met enige regelmaat een sinistere man langs, gekleed in een lange zwarte jas en een hoge hoed. Tante Mi stuurde Louise en Marcel dan de deur uit en sprak urenlang met de man, die Louise de boodschapper noemde.
Het medaillon dat Louise als erfstuk heeft gekregen, bevat een mysterieuze boodschap. Haar zoektocht naar het antwoord zet een serie gebeurtenissen in gang waarin Louise onverbiddelijk mee gezogen wordt. Via de Vlaamse dichter Guido Gezelle komt ze bij de twee Parijse dichters terecht. Samen met haar vriend, de kreupele maar geniale Leon, gaat Louise op zoek naar de betekenis van alle verwijzingen naar Rimbaud en Gezelle. Als Louise dicht bij de waarheid komt, is daar onverwacht die duistere figuur uit haar kindertijd, de boodschapper.

Nee, ik kan niet heel enthousiast zijn over het boek en vond een aantal gebeurtenissen eerlijk gezegd ook verschrikkelijk vergezocht. Jammer, want de omschrijving belooft eigenlijk veel goeds.

* * *

Hierna las ik ‘De poppenspele van Warschau’. Ook dit boek is deels gebaseerd op de verschrikkelijke gebeurtenissen in het getto in Warschau en er komen een aantal historische figuren in voor. Mijn interesse in geschiedenis verpakt in romans is groot, dus dit boek moest ik lezen.

Mika, een veertienjarige Joodse jongen, woont in het getto van Warschau. Wanneer zijn grootvader op straat wordt doodgeschoten, erft Mika diens jas. In de voering van de jas vindt hij een handpop. Zo wordt Mika poppenspeler. Hij vermaakt de kinderen van het getto maar wordt ook gedwongen voor de Duitse troepen op te treden. Tot op een dag het hele getto wordt ontruimd. Samen met zijn nichtje Ellie gaat Mika ondergronds. Een van zijn poppen, de prins, reist mee met de Duitse soldaat Max naar de hel van Siberië. Het zal twee generaties duren voordat Mikas poppen weer herenigd worden.

Het eerste deel met Mika in de hoofdrol vond ik eerlijk gezegd het minst aantrekkelijke. Natuurlijk zijn de historische feiten dan wel het beste controleerbaar, maar in mijn optiek paste de stijl van schrijven niet bij de leeftijd van de dan 14-jarige Mika. Wel erg interessant was natuurlijk het googlen naar al die mensen die echt geleefd hebben zoals bijvoorbeeld Janusz Korzak, Irena Sendler, Sophie Scholl, Sylvyn Rubinstein en Adina Blady of zaken en gebeurtenissen waar ik nog nooit van gehoord had zoals ‘Die EdelweissPiraten‘ of ‘het Rosenstrasse Protest‘.Het deel met Max in de hoofdrol vond ik erg interessant, te meer omdat ik zelden eerder iets las over Duitse soldaten die na de oorlog gevangen zaten in Siberië. Ook het feit dat Max met zulke problemen en een enorm schuldgevoel zijn verdere leven leeft vond ik erg boeiend. Deel drie waarin de kleindochter van Max het boek aan elkaar verbindt vond ik ook mooi. Al met al toch weer een boek dat zeer de moeite waard is al moet je misschien, net als ik, wel even wennen aan de schrijfstijl (of beter denkstijl van Mika) in deel 1.

* * *

En dan is daar ineens (voor mij tenminste) deel VI van de millenniumboeken met Lisbeth en Mikael in de hoofdrol. Waar gaat ‘Zij die moet sterven’ over?

Lisbeth Salander maakt zich op voor de finale strijd met haar zus… Op een morgen wordt een dakloze man dood aangetroffen in een park. Mikael Blomkvist, die vastloopt in een artikel over Rusissche troll factories, wordt door lijkschouwer Frederika Nyman gebeld omdat zijn nummer bij deze man is aangetroffen. Weet hij wie de onbekende dode is? Lisbeth Salander bevindt zich op dat moment in Moskou. Ze heeft haar uiterlijk aangepast en heeft besloten om nooit meer de prooi te zijn, maar de jager. Op een feest in een restaurant waarvan de eigenaar ook het brein achter een aantal troll factories is, wil ze eens en voor altijd met haar zus Camilla afrekenen…

Ik vond deel 4 waarin Lagercrantz het stokje van de veel te vroeg gestorven Stieg Larsson overneemt niet zo goed (maar hé, ga er maar aan staan om die eerste drie boeken te overtreffen), deel 5 werd al veel beter maar helaas houdt Lagercrantz dat wat mij betreft in deel 6 niet vol. Ik vind vooral de stukken over de sherpa en daarmee de verhaallijn van Mikael warrig en chaotisch. Het deel met Lisbeth spreekt mij meer aan. Op ongeveer twee derde komen de beide lijnen samen en dan wordt het toch wel een boeiend boek met een behoorlijke climax. Omdat de schrijfstijl wel heel fijn is, leest het boek lekker vlot weg en heb je het al met al zo uit.