Agenda

Ieder jaar brengt sinterklaas voor Mr. T. een agenda mee. Nog gewoon een papieren exemplaar want dat vind ik toch wel handig moet ik zeggen. Al verklaren best een aantal mensen mij wat dat betreft voor gek want het is zo handig als je meteen op je telefoon kunt zien of je afspraken heb. Ha, dat zal best, maar ik vind het zo nog prima.

En als er dan een keer iets afgesproken moet worden en ik weet niet of ik (of wij) kan (kunnen), dan wachten ze maar tot ik thuis ben.

We gebruiken al jaren dezelfde agenda en die staat hieronder.

Het is gewoon een superhandige agenda met meer dan genoeg ruimte. De bovenste rij is voor Mr. T., dan kom ik, dan volgt er een een lege rij die is voor ‘gezinsafspraken’, dan volgt de rij voor De Student en De Scholier sluit te gelederen.

Nou is het wel handig als de agenda goed bijgehouden wordt en vooral de dames vinden dat af en toe best lastig. Inmiddels hebben we de regel ‘als er niets staat’ dan ben je beschikbaar. En dat werkt vrij aardig moet ik zeggen.

Vertel, van wat voor agenda maak jij gebruik? Via de telefoon/tablet of nog gewoon een papieren exemplaar? En hoe worden ‘familieafspraken’ bijgehouden?

Hoe gaat het eigenlijk met De Scholier?

Nou, ik kan GELUKKIG (!!!) niet anders zeggen dan goed. Heel goed. Goed, goed, goed! En daar ben ik (en met mij Mr. T., De Student en uiteraard De Scholier) heel erg blij mee.

De dame zit nu in 3 Havo en haar oude klas is volledig uit elkaar gehaald. Het was een heel bijzondere klas die tweede met een heel bijzondere groepsdynamiek en na wat ik hier bijvoorbeeld schreef zijn er nog een boel onacceptabele dingen gebeurd. We keken de klok dan ook vooruit naar de zomervakantie en wat was het fijn toen het eindelijk zo ver was.

Die zomervakantie deed haar goed. Zowel psychisch als lichamelijk (ze heeft inmiddels nauwelijks klachten meer). En haar nieuwe klas is echt heel fijn. Er zitten leuke kinderen in, ze heeft met een aantal meiden een leuk groepje en ook het schoolwerk gaat hartstikke goed.

Ze is een paar weken geleden nog een keer naar de psycholoog geweest en omdat die ook vond dat het goed gaat hoeft ze pas in januari weer een keer voor een soort van ‘onderhoudsbeurtje’.

Met voetballen gaat het goed, ze heeft al weer ruim een half jaar een zaterdagochtend baantje (hetzelfde werk als dat haar zus deed: echt zo leuk die champignonbakjes klaarzetten, maar hé, zo leren ze dat geld verdiend moet worden), ze past regelmatig op, spreekt veel af met vriendinnen, doet ook dit jaar weer mee aan de toneelvoorstelling, houdt van de typische muziek waar de jeugd van tegenwoordig nu eenmaal van houdt, maar houdt ook van geweldige pianomuziek en andere ‘bijzondere’ muziek voor een 14-jarige, zingt regelmatig keihard de ‘mooiste’ liedjes, pianoot op z’n tijd een liedje, haalt streken uit met Suske waarmee ze alles kan doen, experimenteert met make-up (wel een beetje teveel naar mijn zin), is af en toe heerlijk aan het puberen, maar is het grootste deel van de tijd vooral heel gezellig om erbij te hebben.

Het gaat, kortom: en daar ben ik zo ontieglijk blij mee!

My own private war & Granny Project

Laatst was er een documentairefestival hier in de gemeente en ik ging naar twee documentaires kijken. De eerste was ‘My own private war‘ en daar ging ik samen met Mr. T. heen. De tweede was ‘Granny Project‘ en daar ging ik alleen naar toe (een soort van oefenen voor straks in december haha).

In allebei de documentaires draait het -opnieuw- om oorlog en allebei waren ze enorm boeiend.

Dit staat er op internet over ‘My own private war’:

Hoe kom je in het reine met je oorlogsverleden en hoe zorg je ervoor dat je je kinderen er niet mee belast? In deze persoonlijke documentaire probeert Lidija Zelovic een antwoord te vinden op die vraag. Zelovic groeit op in Sarajevo, toen nog Joegoslavië, waar in 1992 een burgeroorlog uitbreekt die de bevolking tot op het bot verdeelt. In 1993 vlucht ze naar Nederland. Als oorlogscorrespondent voor onder andere de BBC en later als filmmaakster probeert ze dichter bij de waarheid achter oorlog te komen. Vrienden en familieleden gedragen zich anders, ook nu de oorlog al lang is afgelopen. Wat is er met hen gebeurd? Tijdens het maken van de film komt Zelovic steeds meer tot de overtuiging dat de eigenlijke oorlog in mensen zelf woedt, ook in haar.

De eerste 10 minuten vond ik het wat warrig allemaal, maar op een gegeven moment zat ik echt helemaal in het verhaal van Zelovic en kon ik alleen maar vol verwondering en bewondering naar haar werk kijken. Wat een krachtige vrouw, ze oogt hartstikke fragiel, maar wow, wat een kracht. Zelovic schuwt harde discussies niet en ik vond het echt zo bijzonder om haar gesprekken met bijvoorbeeld haar vader of een goede vriend van vroeger te zien. Ik zou zeggen, kijk vooral de documentaire een keer als je daar tijd voor hebt. Dat kun je via deze link doen.

Bijzonder aan het festival was dat de makers ook aanwezig waren dus dat gold in dit geval ook. Na afloop werd Zelovic geïnterviewd en was er de gelegenheid om vragen te stellen. Interessant vond ik. En verhelderend. Voordat Mr. T. en ik weggingen hebben we nog even kort met haar gesproken en ook daarvan kan ik alleen maar zeggen ‘heel bijzonder’. Ik was echt onder de indruk.

De tweede documentaire ‘Granny Project’ begon eigenlijk ook wel wat warrig en wazig. Althans, voor mij dan. Net als ‘My own private war’ was deze in het Engels en dat is ook wel wat lastig te volgen vind ik, zeker als er nog ander geluid op de achtergrond meedraait. Maar ook voor deze documentaire gold na een kwartiertje was ik volledig verkocht.

“Granny Project” is a seven-year- long investigation of three young men coming to terms with their heritage through the extraordinary lives of their grandmothers: an English spy, a dancer from Nazi Germany and a Hungarian communist Holocaust survivor. These guys move back and forth across Europe at the same time as their grandmothers set off on a virtual journey of memory. They transport their grannies back to their youth and in doing so provide us with an insight into the transcendental connection between grandparents and grandchildren, on the verge of the 21st century. Granny Project is a coming of age story of three young men and a ‘coming out of age’ tale of their grandmothers, an experiment to form a language which the forthcoming generations could use to keep the values, generated in the 20th century, alive. The film deals with classic values and taboo-like historical topics – and the method used is equally important as it gives an insight to the zeitgeist of the young today.

Echt ook een heel bijzondere documentaire. De humor van de jongens, maar ook van de oma’s (vooral van de Britse dame!), de ontmoetingen over en weer (op een gegeven moment ontmoeten de oma’s elkaar ook), de confronterende issues die aangestipt worden, de serieuze verhalen en boodschappen. Echt heel bijzonder. En ook zo bijzonder dat het hele traject zeven jaar in beslag genomen heeft. De Britse oma heeft het eindresultaat nooit gezien, zij overleed i 2016, de andere twee oma’s leefden op het moment dat ik de documentaire zag nog steeds want ook hier was de maker aanwezig. Echt heel erg bijzonder. Ik ben blij dat ik gegaan ben. Hier kun je de trailer zien, ik heb helaas de film niet op het internet kunnen vinden.

Gek eigenlijk, ik kijk zelden documentaires. En ik denk nu dus dat ik best wel wat gemist heb. Is er een documentaire waarvan jij denkt: die moet Mrs. T. zeker een keer kijken? En waarom?

Het instituut & Meester Mitraillette

Een heerlijke dikke pil is ‘Het instituut‘ van Stephen King en ik heb genoten van dit boek.

Midden in de nacht, in een huis in een rustige straat in een buitenwijk van Minneapolis, worden de ouders van Luke Ellis stilletjes vermoord. Luke zelf wordt in een zwarte SUV geladen en weggereden. Dit alles duurt minder dan twee minuten. Luke wordt wakker in het Instituut, in een kamer die precies op zijn slaapkamer lijkt, alleen zonder raam. Aan de andere kant van de deur zijn meer deuren, met daarachter meer kinderen, die daar allemaal op dezelfde manier zijn beland als Luke. Kalisha, Nick, George, Iris en de tienjarige Avery hebben allen speciale krachten, zoals telekinese of telepathie. Zij zitten in Voorkant. Ooit waren er nog meer kinderen, maar die zijn naar Achterkant verhuisd. Het personeel van deze sinistere faciliteit, dat onder leiding staat van de genadeloze mevrouw Sigsby, wil de bovennatuurlijke gaven van de kinderen inzetten voor zijn eigen doeleinden. En deinst nergens voor terug om dat te bereiken. Als je meewerkt, krijg je muntjes voor de automaten. Zo niet, dan wacht een wrede straf. Hoe meer kinderen er naar Achterkant worden gestuurd, hoe wanhopiger Luke wordt om te ontkomen en hulp te zoeken. Maar er is nog nooit iemand uit het Instituut ontsnapt …

Ik vond het echt weer een heerlijke King en heb het boek met heel veel plezier gelezen. Wat een geweldige auteur is King toch, hij schrijft zo soepel en meeslepend en de personages komen op mij zo echt over (zowel de good als de bad guys). Je moet natuurlijk wel openstaan voor een vleugje bovennatuurlijkheid, maar als je dat doet dan zul je net zo van dit boek genieten als dat ik dat deed.

Meester Mitraillette‘ van Jan Vantoortelboom is van een heel andere orde, maar man, man, man wat is dit ook een prachtig en indrukwekkend boek.

De Eerste Wereldoorlog, een jonge schoolmeester staat voor het vuurpeloton, als deserteur veroordeeld tot de dood. Waarom is hij gedeserteerd? Wat heeft de jongen Marcus Verschoppen ermee te maken? En zijn moeder? Jan Vantoortelboom laat op onnavolgbare wijze zien hoe schuldgevoelens een leven kunnen ontwrichten.

Dit is wel een heel korte ‘achterflap’ eigenlijk maar eigenlijk is dat ook niet relevant voor het boek. Het eerste hoofdstuk gaat meteen over David die voor het vuurpeloton staat en dat te lezen maakt dat je wilt weten wat hier dan allemaal aan vooraf is gegaan. Vantoortelboom doet dat op buitengewoon indringende manier, schrijft prachtige (bijna) poëtische zinnen, rijgt fantastische zinnen aaneen en dat alles maakt dat je (tenminste ik) maar door en door wilt lezen. Tegelijkertijd vertelt hij ook heel veel niet en laat hij het aan de lezer open die dingen zelf in te vullen. Echt een prachtig boek.

Als ik zou moeten kiezen tussen deze twee boeken dan zou me dat niet lukken omdat het twee totaal verschillende genres zijn en ik heb van allebei volop genoten. Maar vertel ‘ns, naar welk boek gaat jouw voorkeur uit?

Stroomstoring

Zo hé, dat was wel even ‘afzien’ hoor afgelopen zondag. Om 17.45 uur, ik was aan het strijken weet je nog, ging bij de laatste dekbedovertrek het lampje van het strijkijzer uit. Ach, dacht ik, dat springt zo wel weer aan en daarbij, het strijkijzer is nog heet, dus die overtrek krijg ik wel af. En dat kreeg ik. Toen ik naar beneden ging was er echter nog geen stroom en een half uur later nog steeds niet. Inmiddels hoorde ik van de op straat verzamelde buren dat het wel ‘ns lang zou kunnen gaan duren.

Dus tja, toen gingen De Student, haar lief en ik maar even ‘uit eten’, we moesten toch wat nietwaar (De Scholier was niet thuis, die was naar haar allereerste festival en dat verzacht uiteraard de pijn van het missen van een tripje naar de Mac)? De grote gele M voorzag ons van voedsel en koffie en we togen weer richting huis, maar al wat we er vonden: in ieder geval geen stroom. De buren hadden het intussen hartstikke gezellig op straat want ze stonden er nog steeds met een mannetje of 10.

De storing zat ergens in een rijtje van 12 huizen en ons huis stond daar natuurlijk tussen. Niet fijn natuurlijk. Enexis was inmiddels al enige tijd bezig om te bekijken hoe en wat, maar voorwaarde voor het opsporen van de storing was dat er in alle huizen iets in de meterkast gedaan werd en tja, de mensen van het eerste huis waren niet thuis. Het gaat om mensen die het huis huren en er was wel iemand die de sleutel had maar die wilde de deur niet open maken want tja, dat kon natuurlijk niet zo maar. Mmmm, die meneer had natuurlijk zelf wel stroom. Uiteindelijk is er dus via een groot gat in de grond bij die mensen de kabel doorgeknipt en kon de meting beginnen. Ik heb daar niet veel van meegekregen want ik ging maar even mijn telefoon opladen bij mijn ouders.

De Student en haar lief speelden intussen een spelletje en toen mijn telefoon opgeladen was ging ik maar lezen. Toch wel fijn zo’n e-reader met ingebouwde schermverlichting. Want laten we wel wezen, kaarsen zijn hartstikke gezellig, maar echt heul veul licht geven ze ook niet.

Lang verhaal kort: om 2.00 uur ‘s nachts hadden we eindelijk weer stroom. En waarom ik dat precies weet? Omdat er iemand beneden moest blijven om de mannen van Enexis weer binnen te laten om iets in de meterkast aan te passen en de boel weer te verzegelen (en die eer viel natuurlijk aan Mr. T. te beurt). Ruim 8 uur zonder stroom dus. Niet handig, maar we hebben ons dit keer aardig gered. Maar jemig, wat zijn we toch ook enorm afhankelijk van stroom en ontzettend onthand als het er niet is.

Op instagram reageerde al iemand met ‘geboortegolf over 9 maanden?’ maar ha, dat is niet aan de orde hoor. Een veteraan (met een guesthouse in Zweden) bood me al aan om even bij hem op expeditie te komen zodat ik even kon wennen aan een paar dagen geen stroom en water. Misschien is dat wel iets. Voor ooit.

Zou jij je goed redden als je langere tijd zonder stroom zou zitten? Heb je hiervoor hulpmiddelen in huis?

Aan de andere kant – Overloon & Ysselsteyn

Ik heb deze week vakantie (een soort van noodgedwongen, want ik heb veel te veel uren staan en die moet ik opnemen van mijn leidinggevende dus dat doe ik dan maar terwijl ik weet dat ik daar volgende week enorm veel last van heb en daardoor weer automatisch extra uren moet draaien, maar hé, dat snapt zo’n leidinggevende dan weer niet maar dat allemaal geheel terzijde) en gisteren had Mr. T. ook vrij want dat heeft hij altijd op maandag (en omdat Mr. T. dan altijd alle was wegstrijkt deed ik dat al op zondag terwijl Mr. T. kantinedienst draaide want ik had voor gisteren een fietstochtje in gedachten maar ook dat geheel terzijde) dus reden we gisteren samen, met de fietsen achterop de auto, naar Overloon.
We gingen de fietstocht ‘Aan de andere kant’ fietsen al had ik die wel wat ingekort (van 60 kilometer naar ongeveer 45 want dat is voor Mr. T. voldoende heuptechnisch en derrièretechnisch gezien). De boodschap van de fietstocht? Bekijk de oorlog ook ‘ns van ‘de andere kant’ want ook daarvoor zou inmiddels ook ruimte moeten zijn. Ik denk dat dat kan, maar dat is voor mij misschien gemakkelijk gezegd omdat ik de oorlog natuurlijk niet mee heb gemaakt. Het is echter wel zo dat mijn schoonvader (96), een Joodse vrouw (88) (ondergedoken tijdens de oorlog en haar vader is vermoord) die ik ken en zelfs de WOII-veteranen die ik ontmoet diezelfde mening hebben. We zullen het nooit vergeten, maar er moet/mag ruimte zijn voor ‘vergeving’ en dialoog.
Zo kom je onderweg bovenstaande banken tegen. Helaas is de foto niet heel goed, maar linksboven in de hoek staat ‘Aan de andere kant’ gebrand en ik vind dit een mooie symboliek. Die lange bank die doorsneden wordt door de wand, met daarin meteen letterlijk en figuurlijk ruimte voor een gesprek.

Hierboven het eerste monumentje dat we tegenkwamen. Overloon viert momenteel 75 jaar bevrijding en het verbaasde me enorm om te zien hoeveel onkruid er bij het monument was. Dát was mij niet overkomen hier in onze gemeente. Ik werd er zelfs een beetje nijdig van. Oorlogsmonumenten horen er eigenlijk altijd netjes bij te liggen, maar zeker in periodes dat er herdenkingen zijn moet het onderhoud (tijdelijk) opgeschroefd worden. Maar hé, wie ben ik?
Het bovenstaande monument greep me zo naar de keel. Een moeder en haar vijf kinderen: in één klap weg. De waanzin van oorlog!




In Ysselsteyn kom je vervolgens langs het Duitse oorlogskerkhof. Ik zou zeggen, lees vooral even de link en dan het kopje onder Kapitein Timmermans. Het lijkt me dat de titel van de fietstocht ‘Aan de andere kant’ daar voldoende uitgelegd wordt. Hoe bijzonder is het dat Timmermans in 1948 al op die manier in het leven stond?
Mr. T. en ik liepen over dat kerkhof rond en werden er stil en verdrietig van: 31.598 graven met voornamelijk Duitsers (ook 550 Nederlandse SS’ers/NSB’ers). Die Nederlanders maakten destijds een bewuste keuze door de kant van de Nazi’s te kiezen, maar voor hoeveel van die Duitse jonge jongens gold dat ze geen keuze hadden? Of naar het front of geëxecuteerd worden in verband met dienstweigering?
Maar sowieso, honderden en honderden kruisen, rijen dik, zo ver als je kunt kijken. Hier kwam ‘Aan de andere kant’ wel heel duidelijk naar voren wat mij betreft. De waanzin van oorlog!

De fietstocht leidde ook langs oorlogskerkhoven in Overloon en Venray. En al zijn die veel kleiner, je weet wat deze mannen gedaan hebben voor onze grootouders, ouders en daarmee voor ons en dat verdient een eeuwigdurend respect en evenzo lange aandacht wat mij betreft.

Albert Schweitzer zei het ooit ‘Soldatengraven zijn de grootste predikers voor vrede‘ en wat heeft die man daarmee gelijk. En wat zou ik graag willen dat iedereen dat snapte. Wat zou ik graag willen dat vooral de mannen die op dit moment in sommige landen aan het roer staan dat snappen! Oorlog hoort in het museum!
De fietstocht voert de fietser ook dwars door het museum in Overloon en dat is een bijzondere gewaarwording. Als je door het museum fietst dan passeer je banieren met daarop een rennende geallieerde soldaat die neergeschoten wordt: op de laatste banier ligt hij (dood?) op de grond. Dat maakte op mij heel veel indruk, ik werd er echt door geraakt. Aan de andere kant (daar heb je hem weer) van de banieren staat een rennende Duitse soldaat. Op de laatste banier ligt hij ook (dood?) op de grond. Heel confronterend. De waanzin van oorlog!
Er gebeuren de laatste tijd sowieso heel mooie dingen vind ik. Al is het natuurlijk raar om ‘mooi’ te schrijven als het over zoiets verschrikkelijks gaat. Er zijn veel persoonlijke verhalen opgetekend die het verleden moeten borgen, en er worden meer en meer gezichten bekend van onze bevrijders van vroeger. Heel belangrijk denk ik, want op het moment dat je een gezicht voor je ziet, dan is het veel minder abstract en komt het des te meer binnen.
Bijzonder om in Overloon het verhaal tegen te komen van een gebeurtenis hier amper 4 kilometer vandaan.
De fietstocht voerde uiteraard langs veel beladen dingen, maar was vooral ook heel mooi. We hadden prachtig weer en hebben het grootste deel van de tocht zonder jas gefietst, heerlijk geluncht en lekker gekletst.

De meeste mensen deugen

Een boek met zo’n titel, dat moet ik natuurlijk lezen en dat deed ik dan ook. Wat vind ik van ‘De meeste mensen deugen‘ van Rutger Bregman?

De mens is een beest, zeiden de koningen. Een zondaar, zeiden de priesters. Een egoïst, zeiden de boekhouders. Al eeuwen is de westerse cultuur doordrongen van het geloof in de verdorvenheid van de mens. Maar wat als we het al die tijd mis hadden? In dit boek verweeft Rutger Bregman de jongste inzichten uit de psychologie, de economie, de biologie en de archeologie. Hij neemt ons mee op een reis door de geschiedenis en geeft nieuwe antwoorden op oude vragen. Waarom veroverde juist onze soort de aarde? Hoe verklaren we onze grootste misdaden? En zijn we diep van binnen geneigd tot het goede of het kwade? Adembenemend, weids en revolutionair – De meeste mensen deugen herschrijft niet alleen de geschiedenis, maar werpt ook nieuw licht op onze toekomst. Reacties: “Een indrukwekkend boek.’ – Jan Terlouw “Rutger Bregman sleept je mee.’ – Geert Mak “Of je het nou eens of oneens bent met Rutger Bregman, hij is een belangrijke stem binnen onze generatie. Fascinerend boek, lees het.’ – Tim Hofman “Cynici en zwartkijkers kunnen inpakken. Een heerlijk boek voor iedereen die echt realistisch wil zijn.’ – Beatrice de Graaf.

Ik vond het een hoopvol en interessant boek. Grote delen van wat Bregman beschrijft vind ik logisch en als ik dat dan zo lees dan denk ik ‘dit boek zouden veel meer mensen moeten lezen’. ‘The will to doubt‘ van Bertrand Russell vind ik een heel interessant stukje uit het boek, want ik denk dat dat goed is. Dat we twijfelen, nuances zoeken, zelf nadenken, niet alles klakkeloos aannemen.

De stukjes over oorlogen en hoe soldaten reageren, hoe propaganda werkt, de felheid van denken en doen ver van het front en hoe het in de loopgraven was. Het is verhelderend en hoopgevend. Al vind ik sommige dingen die hij schrijft ook wel wat ver gezocht. Uiteraard moet ik Bregman ook maar op z’n mooie woorden geloven en ontbreekt het mij aan de tijd om -zoals Bregman aanraadt- zelf aan feiten checken te doen (want waar vind ik in hemelsnaam de juiste feiten?), maar nogmaals … hoopgevend. En dat vind ik wel tof.

Een paar, in mijn ogen, treffende stukjes:

Als je iets bestudeert, of een filosofie op waarde probeert te schatten, stel je zelf dan alleen de vraag wat de feiten zijn en welke waarheid door de feiten wordt ondersteund. Laat je nooit afleiden door wat je wilt geloven, of iets waarvan je denkt dat het nuttige sociale effecten zou hebben als het geloofd zou worden. Kijk louter en alleen naar de feiten.

en

Wat we moeten onthouden, en ik schrijf dit ook voor mezelf, is dat die ander op ons lijkt. Die boze burger in de krant, die crimineel met een zwarte balk voor zijn ogen, die vluchteling als statistiek – het zijn stuk voor stuk mensen van vlees en bloed. Mensen die in een ander leven onze vrienden, onze familie, onze geliefden hadden kunnen zijn. Zij hebben thuis ook mensen van wie ze houden. Als we ons ingraven in onze eigen loopgraven, verliezen we ons zicht op de werkelijkheid. Dan raken we ervan overtuigd dat een kleine, haatdragende minderheid representatief is voor de rest van de mensheid. Zo zijn een handvol eenzame en anonieme trollen op sociale media verantwoordelijk voor bijna alle haat op Twitter en Facebook. En zelfs achter de lelijkste toetsenbordridder kan nog een lieve vriend of trouwe mantelzorger schuilgaan.
Wie gelooft in het goed van de mens is niet slap of naïef. Wie geloof in vrede en vergeving is juist moedig en realistisch … Van de mooiste dingen in het leven krijg je alleen maar meer als je ze weggeeft: vertrouwen, vriendschap, vrede.

en

If you make a film about a man kidnapping a woman and chaining her to a radiator for five years – something that has happened probably once in history – it’s called searingly realistic analysis of society. If I make a film like Love Actually, which is about people falling in love, and there are about a million people falling in love in Britain today, it’s called a sentimental presentation of an unrealistic world. Richard Curtis (1956)

Bregman eindigt zijn boek met tien ‘leefregels’.

  1. Bij twijfel, ga uit van het goede.
  2. Denk in win-winscenario’s
  3. Verbeter de wereld, stel een vraag
  4. Temper je empathie, train je compassie
  5. Probeer de ander te begrijpen, ook als je geen begrip hebt
  6. Heb je naaste lief, gelijk ook anderen hun naasten liefhebben
  7. Vermijd het nieuws
  8. Sla geen nazi (of: steek een hand uit naar je grootste vijand)
  9. Kom uit de kast, schaam je niet voor het goede
  10. Wees realistisch

Als die 10 regels hier zo ‘sec’ staan te staan, dan komen ze best raar over. Sla geen nazi? Hoezo, sla geen nazi? Bregman licht in zijn boek iedere regel uitgebreid toe en dan maken ze een heleboel duidelijk.

Ik vond het een interessant boek, af en toe vrij pittig en ook wel langdradig af en toe, maar al met al zeer de moeite waard. Al is het toch maar om de hoopvolle boodschap.
Wat denk je? Ga jij dit boek lezen?

Beschermd: Usher

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gedacht(en) | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.