Laatst was er een documentairefestival hier in de gemeente en ik ging naar twee documentaires kijken. De eerste was ‘My own private war‘ en daar ging ik samen met Mr. T. heen. De tweede was ‘Granny Project‘ en daar ging ik alleen naar toe (een soort van oefenen voor straks in december haha).

In allebei de documentaires draait het -opnieuw- om oorlog en allebei waren ze enorm boeiend.

Dit staat er op internet over ‘My own private war’:

Hoe kom je in het reine met je oorlogsverleden en hoe zorg je ervoor dat je je kinderen er niet mee belast? In deze persoonlijke documentaire probeert Lidija Zelovic een antwoord te vinden op die vraag. Zelovic groeit op in Sarajevo, toen nog Joegoslavië, waar in 1992 een burgeroorlog uitbreekt die de bevolking tot op het bot verdeelt. In 1993 vlucht ze naar Nederland. Als oorlogscorrespondent voor onder andere de BBC en later als filmmaakster probeert ze dichter bij de waarheid achter oorlog te komen. Vrienden en familieleden gedragen zich anders, ook nu de oorlog al lang is afgelopen. Wat is er met hen gebeurd? Tijdens het maken van de film komt Zelovic steeds meer tot de overtuiging dat de eigenlijke oorlog in mensen zelf woedt, ook in haar.

De eerste 10 minuten vond ik het wat warrig allemaal, maar op een gegeven moment zat ik echt helemaal in het verhaal van Zelovic en kon ik alleen maar vol verwondering en bewondering naar haar werk kijken. Wat een krachtige vrouw, ze oogt hartstikke fragiel, maar wow, wat een kracht. Zelovic schuwt harde discussies niet en ik vond het echt zo bijzonder om haar gesprekken met bijvoorbeeld haar vader of een goede vriend van vroeger te zien. Ik zou zeggen, kijk vooral de documentaire een keer als je daar tijd voor hebt. Dat kun je via deze link doen.

Bijzonder aan het festival was dat de makers ook aanwezig waren dus dat gold in dit geval ook. Na afloop werd Zelovic geïnterviewd en was er de gelegenheid om vragen te stellen. Interessant vond ik. En verhelderend. Voordat Mr. T. en ik weggingen hebben we nog even kort met haar gesproken en ook daarvan kan ik alleen maar zeggen ‘heel bijzonder’. Ik was echt onder de indruk.

De tweede documentaire ‘Granny Project’ begon eigenlijk ook wel wat warrig en wazig. Althans, voor mij dan. Net als ‘My own private war’ was deze in het Engels en dat is ook wel wat lastig te volgen vind ik, zeker als er nog ander geluid op de achtergrond meedraait. Maar ook voor deze documentaire gold na een kwartiertje was ik volledig verkocht.

“Granny Project” is a seven-year- long investigation of three young men coming to terms with their heritage through the extraordinary lives of their grandmothers: an English spy, a dancer from Nazi Germany and a Hungarian communist Holocaust survivor. These guys move back and forth across Europe at the same time as their grandmothers set off on a virtual journey of memory. They transport their grannies back to their youth and in doing so provide us with an insight into the transcendental connection between grandparents and grandchildren, on the verge of the 21st century. Granny Project is a coming of age story of three young men and a ‘coming out of age’ tale of their grandmothers, an experiment to form a language which the forthcoming generations could use to keep the values, generated in the 20th century, alive. The film deals with classic values and taboo-like historical topics – and the method used is equally important as it gives an insight to the zeitgeist of the young today.

Echt ook een heel bijzondere documentaire. De humor van de jongens, maar ook van de oma’s (vooral van de Britse dame!), de ontmoetingen over en weer (op een gegeven moment ontmoeten de oma’s elkaar ook), de confronterende issues die aangestipt worden, de serieuze verhalen en boodschappen. Echt heel bijzonder. En ook zo bijzonder dat het hele traject zeven jaar in beslag genomen heeft. De Britse oma heeft het eindresultaat nooit gezien, zij overleed i 2016, de andere twee oma’s leefden op het moment dat ik de documentaire zag nog steeds want ook hier was de maker aanwezig. Echt heel erg bijzonder. Ik ben blij dat ik gegaan ben. Hier kun je de trailer zien, ik heb helaas de film niet op het internet kunnen vinden.

Gek eigenlijk, ik kijk zelden documentaires. En ik denk nu dus dat ik best wel wat gemist heb. Is er een documentaire waarvan jij denkt: die moet Mrs. T. zeker een keer kijken? En waarom?