Zoals je misschien nog wel weet ga ik binnenkort iets doen wat ik nog nooit gedaan heb, maar waarvan ik denk dat ik het wel kan. En daar hoort natuurlijk wel een zekere voorbereiding bij. Die voorbereiding bestond uit het lezen van dit boek:
Inmiddels heb ik hem een paar keer mogen ‘ontmoeten’. Of nou ja, ontmoeten, ik wisselde in totaal misschien zo’n 100 woorden met hem, maar ik zag hem veel vaker. Vaak was hij dan in gezelschap van schoolkinderen met wie hij, keer op keer, ‘blood on the risers‘ zong. Wat een kerel is ie toch, die Vincent J. Speranza, een heuse ijzervreter. De laatste keer dat ik hem zag, bij de herdenking op 17 september, zat hij met opgerolde mouwen, toe te kijken. En het was koud toen! Maar goed, daar wilde ik het niet echt over hebben.
Speranza namelijk schreef dus dat boek ‘Nuts!‘ en dat las ik vorige week dus met veel interesse. Waar gaat deze biografie over?
On 22 December 1944, during the Battle of the Bulge, with the Germans surrounding the Belgian town of Bastogne, a German messenger brought a message from his commander to Brigadier General Anthony McAuliffe, acting commanding of the 101ste Airborne Division, demanding his surrender. McAuliffe’s response was simply: “Nuts!”
Manning a foxhole on the perimeter around Bastogne was nineteen-year-old army private Vince Speranza, a machine gunner with the 501st Parachute Infantry Regiment. This is Vince’s story of the Battle of the Bulge and his life before and after the battle. Vince shares his memories from early childhood through his service in World War II and his life up until now as he stands on the verge of turning 90. A story you will long remember. Vince will be in Bastogne, at his original foxhole, on the 70the anniversary of the Battle of the Bulge, drinking Airborne Beer, which his actions many years ago inspired.
Ik vond het een ontroerend mooi boek moet ik zeggen. Het is echt heel bijzonder om zo’n levensverhaal te lezen. Over opgroeien in armoede op Staten Island, over Italiaanse gezelligheid in Amerika, over de opleiding tot soldaat, de oorlog (wat eigenlijk maar een klein deel van het boek omvat en eigenlijk is dat natuurlijk ook zo, zeker als je, zoals Vince inmiddels 94 bent) en vooral ook de jaren daarna: zijn grote liefde voor Iva, zijn kinderen, zijn vak, zijn laat opkomende interesse voor terugkeren naar Europa. Dat alles samen maakt hem voor mij een heel bijzondere man. Natuurlijk was hij in de oorlog, maar dat vormde hem maar ten dele. De jaren daarna zijn net zo bepalend. Vince komt pas 65 jaar na de oorlog weer terug naar Europa. Hij was een man die heel bewust koos voor een carrière als schoolmeester en die het nu een van zijn grootste taken vindt om jonge kinderen te vertellen over de oorlog (en om met hen veel en vaak dat lied te zingen). Dat filmpje moet je echt even kijken want je ziet ook dat hij hier een tandemparachutesprong in maakt! Heerlijk zoals Speranza in dat filmpje te zien is met zijn sigaar en opgerolde mouwen en zowel zijn hardheid als zijn zachtheid te zien.
Een mooi stukje uit zijn boek vind ik: I walked out by myself, kneeled at the first of the white crosses and tried to pray. I didn’t get very far before the sobs came. I bowed my head als low as I could, trying to hide my weakness. I didn’t do very well. Marco and Will came and got me and walked me to the car. I did okay on the way home. Sometimes I wonder why I keep going back to revive those images. Why don’t I just stay away from them and try to forget. Then I stop wondering and know why. It’s because I do not want to forget them now. I want to remember them, talk about them, pass them on to as many people as I can before I leave this earth to make up for te 65 years of neglect when I spocke nothing of the war. Our people should know and remember. I’m going to do what I can to help.
Het boek is inmiddels 5 jaar oud. Als het goed is, zal Speranza in december ook in Bastogne zijn om daar 75 jaar ‘Battle of the Bulges’ te herdenken. Hij is nu 94 jaar oud, maar dat geef je hem absoluut niet. Wie weet zie ik hem daar ook. Zittend aan een Airborne Beer: bier dat zijn naam te danken heeft aan een prachtige actie van Vince in 1944 en daarover kom je hier meer te weten.
Het zijn prachtige mensen, deze stokoude veteranen. Het is triest om te weten dat ze er over een paar jaar niet meer zullen zijn. Wat kunnen we nog veel van hen leren.