‘De bijenhouder van Aleppo‘ is een indringend boek over een actueel thema. Het gaat namelijk over Nuri en Afra, man en vrouw, die het oorlogsgeweld in Syrië ontvluchten.

Als ze alles hebben verloren wat hun lief is, vlucht bijenhouder Nuri samen met zijn vrouw Afra weg uit Aleppo. Op hun reis door een gebroken wereld worden ze niet alleen geconfronteerd met de schokkende realiteit van het vluchtelingenbestaan, maar ook met een onuitsprekelijk verdriet: het verlies van hun zoon Sami. Het enige wat hen op de been houdt, is de wetenschap dat Nuri’s neef en zakenpartner Mustafa op hen wacht in Groot-Brittannië, waar hij opnieuw is begonnen met het houden van bijen. Want: “Waar bijen zijn, zijn bloemen, en waar bloemen zijn, is nieuw leven en hoop.’

Ik vond dit een erg mooi boek, maar ook best ingewikkeld. Je moest er je aandacht goed bijhouden vond ik om het te kunnen blijven volgen. Al blijkt gaandeweg het boek dat dat ook wel logisch is, maar dat snap je pas als je het boek ook echt gaat lezen. Indrukwekkend in ieder geval: het leed van de oorlog, de schade die oorlog veroorzaakt in levens, wat mensen elkaar aandoen. Heftig om te lezen, maar eigenlijk een verhaal dat iedereen zou moeten lezen.

 * * *

‘Mijn broer heet Jessica‘ van John Boyne is fantastisch! Tja, Boyne is sowieso een van mijn favoriete schrijvers dus toen ik dit boek van hem tegenkwam wist ik niet hoe snel ik het moest gaan lezen. Het is een dunnetje (helaas), maar wederom van grote, grote klasse.

Broers Sam en Jason zijn altijd onafscheidelijk geweest. Tot Jason op een dag opbiecht dat hij zich al zijn hele leven een meisje voelt. Het is voor Sam en hun ouders een grote schok. Moeder is staatssecretaris met het doel premier te worden en een transseksueel kind is slechte publiciteit. Na een tijdje wordt de situatie voor Jason zo onleefbaar dat hij bij zijn tante gaat wonen, waar hij zichzelf kan zijn. Kan de familie uiteindelijk toch begrip opbrengen voor Jasons gevoelens? En hoe lang houdt Jason het vol zonder de acceptatie van de mensen van wie hij het meest houdt?

Echt, dit boek is zo mooi geschreven vanuit het gezichtspunt van Jason. Echt geweldig om te lezen. Heel, heel mooi! Snel lezen dus.

 * * *

Ik vind het wat lastiger om een goed ‘oordeel’ te vormen over ‘De stilte van de witte stad‘.

Tasio Ortiz de Zárate is een briljante archeoloog die twintig jaar geleden werd veroordeeld voor een reeks bizarre moorden in het rustige stadje Vitoria. Hij staat op het punt voor het eerst de gevangenis te verlaten, als de misdaden weer beginnen: in de kathedraal van Vitoria wordt een jong stelletje gevonden: naakt en om het leven gekomen door bijensteken in hun keel. Niet veel later wordt in de Casa del Cordon, een bekend middeleeuws gebouw in de stad, een ander koppel vermoord. De jonge inspecteur en profiler Unai Lopez de Ayala – beter bekend als Kraken – wil niets liever dan meer moorden voorkomen, maar een recente tragedie in zijn eigen leven maakt het hem moeilijk om deze zaak te behandelen als alle andere. Zijn onorthodoxe werkmethode wekt bovendien ergernis bij zijn baas. De tijd begint te dringen en de dreiging wordt alsmaar sterker: wie volgt?

Het is eigenlijk een fantastisch interessant boek, maar er komen wel heel veel lange Spaanse namen, plaatsen en andere items in voor en dat maakte het voor mij eigenlijk best lastig om mijn aandacht er goed bij te kunnen houden. De twee verhaallijnen (heden en verleden) in het boek geven een extra dynamiek aan het boek en maken gaandeweg natuurlijk een heleboel duidelijk. Al met al ook zeker een mooi boek, maar als ik deze drie op een rij moet zetten dan ziet dat rijtje er als volgt uit:

1. Mijn broer heet Jessica
2. De bijenhouder van Aleppo
3. De stilte van de witte stad