Ergernis

Geplaatst op 30 januari 2020 door Mrs. T

Hier erger ik me mateloos aan. Gooi verdorie je zooi thuis in de kliko! Ik vind het choquerend als ik, al wandelend, zie hoeveel zooi er overal ligt. En helemaal erg is het in de buurt van de grote gele M hier. Bizar vind ik het dat mensen dus bij de McDrive iets ophalen, het opeten en daarna de rotzooi buiten kieperen.

Ik heb één keer iemand aangesproken toen ze een nieuw pakje sigaretten openmaakte en het cellofaantje op de grond gooide. Zei iets in de trant van ‘doe je dat thuis ook?’. Mmmm, ik kreeg me toch een grote mond terug ‘waar ik me in *(*#$&@ mee bemoeide!’.

Wat ik ook heel bijzonder vind is hoe collega’s omgaan met het gebouw waarin ze hun werk doen. Als je thuis koffie morst, dan ruim je dat toch op? Nee hoor, op kantoor doen we dat niet. Als je thuis blaadjes van de planten op de grond ziet liggen of andere troep, dan ruim je dat toch op? Zal best wel, maar op kantoor doen we dat niet hoor, dat moet de schoonmaak maar doen. Hetzelfde met kruimels op een tafel, koffiekringen of -helemaal erg- remsporen in het toilet. Stelletje viespeuken!

Wat ergert jou mateloos?

Beschermd: Schoonzoon

Geplaatst op 27 januari 2020 door Mrs. T

Een onmogelijke keuze

Geplaatst op 26 januari 2020 door Mrs. T

Een prachtig boek vond ik ‘Een onmogelijke keuze‘ van Clare Mackintosh.

Pip en Max hebben een gelukkig huwelijk. Wanneer hun zoontje Dylan ongeneeslijk ziek wordt vechten ze voor zijn leven, maar ze komen uiteindelijk voor de moeilijkste beslissing van hun leven te staan. Pip wil de behandeling stoppen. Max wil deze voortzetten. Een onmogelijke keuze. Stel dat je het op dat moment niet eens wordt en dat de rechtbank een besluit neemt voor jullie.

Alleen al het nadenken over een ziek kindje en het verdriet en de zorgen die dat met zich meebrengt. Halverwege het boek gaat Mackintosh twee kanten op en dat maakt dit bezoek echt heel bijzonder en heel mooi. Voor mij dan tenminste. Ik vond het een ontroerend mooi boek dat ik met veel aandacht gelezen heb want dat verdient een boek als dit met een zo moeilijk thema.

Als je helemaal aan het eind van het boek leest dat de auteur zelf ook een dergelijke onmogelijke keuze heeft moeten maken, dan wordt het boek nog bijzonderder. Ik zeg lezen!

Kindertijd

Geplaatst op 23 januari 2020 door Mrs. T

Ik las ergens een superleuk lijstje en kopieerde het daarom naar mijn blog. Maar nu weet ik niet meer waar ik het heb gelezen, dus een linkje plaatsen gaat helaas niet.

Verder heb ik een geheugen als een zeef, dus ik ben bang dat ik een aantal vragen niet eens kan beantwoorden.

In welk jaar ben je geboren? → 1970, ik zie dit jaar dus Sarah!
Heb je foto’s van jezelf van toen je jonger was? → Natuurlijk. Zoals deze, wat een schatje was ik toen!
Welke TV shows keek je als kind? → Uh, geen idee eigenlijk. Weet wel dat ik toen ik wat ouder was Dallas, Dynasty en The Flying Doctors keek. Verder is er weinig blijven hangen eigenlijk.
Wat wilde je vroeger worden als je later groot was? En wil je dat nog steeds worden? → Schrijfster. En ik vind dat ik dat ook ben. Soort van. 😉
Laat een filmpje zien van jezelf toen je jonger was. → Die heb ik niet. Denk ik. Toch mam?
Wat was je favoriete speelgoed toen je een kind was? → Ik denk boeken.
Wat is het meest gênante dat je ooit gedaan hebt als kind? → Ik heb ooit tekeningen uit een biebboek gescheurd omdat ik ze zoooooooo mooi vond.
Lees iets voor dat je geschreven hebt toen je een kleuter was? → Uh … ik denk niet dat ik daar nog iets van heb.
Drie liedjes die je als kind geweldig vond. → Ook geen idee.
Wat was het grappigste waar je je ooit als verkleed hebt met Carnaval/Halloween → Ik vierde wel carnaval als kind, hoe ik verkleed was weet ik zo 123 niet meer. Ben wel ‘ns prinses van de buurtvereniging geweest en toen vond ik mezelf supermooi. Verder herinner ik me nog de witte stofjassen die we dan helemaal onderkalkten met ‘grappige’ teksten en tekeningen.
Vertel iets grappigs wat je hebt meegemaakt als kind. → Het is echt zo stom, maar heel veel herinneringen heb ik niet, of ze zijn een soort van ‘aangepraat’ denk ik of ik baseer ze op foto’s die ik zie. Ik heb in ieder geval een heel fijne en veilige kindertijd en jeugd gehad, dat weet ik wel. En vooral mijn oma van moederskant zal altijd een speciaal plekje in mijn hart houden.
Zijn er speciale dingen die je bewaard hebt van toen je een kind was? → Ik heb niet veel meer van toen. Wat dat betreft zijn de meiden straks ‘beter’ af, van hen heb ik een heleboel bewaard.
Wat is iets geks dat je altijd deed als kind? → Ook geen idee. We speelden veel buiten meen ik; paaltjesvoetbal, voetballen, landjekap, stieken. Maar ik las ook veel. Ik heb ooit frikandellensoep gemaakt met mijn neef. Die prutsten we in elkaar bij hem op de boerderij, ergens buiten bij de stal. Is dat gek genoeg?
Wat is het engste dat je je kan herinneren wat je meegemaakt hebt als kind? → Ik herinner me niet heel iets engs. Het kan natuurlijk zijn dat ik dat verdrongen heb ;-). Heb als 5-jarige lang in het ziekenhuis gelegen, maar ook daar geen herinneringen van.
In welke opzichten is de wereld nu anders dan toen je een kind was? → Volgens mij vooral in de snelheid waarmee nieuws naar ons toekomt. Wij groeiden in zalige onwetendheid op. Al is dat natuurlijk ook niet helemaal waar. Maar er was om 20.00 uur het NOS-journaal en dat was het wel zo’n beetje in het dorp waar ik opgroeide. Ook toen was er wel groepsdruk, maar toch lijkt het mij minder heftig allemaal. En het grootste verschil is natuurlijk internet, social media en gamen. Wij waren vroeger toch echt wel vaak buiten en werden ook niet zo gepamperd. Als we vroeger op school iets verkeerd hadden gedaan, dan kreeg de leraar van je ouders gelijk. Nu moet de leraar zich vaak verantwoorden omdat ouders niet geloven dat hun ‘bloedje’ ook maar iets verkeerds doet. Dat vind ik een heel bijzondere ontwikkeling. Maar ik weet perse of het vroeger beter was hoor. Wat je niet kent, kun je niet missen en tijden veranderen nu eenmaal.

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

In welk jaar ben je geboren?
Heb je foto’s van jezelf van toen je jonger was?
Welke TV shows keek je als kind?
Wat wilde je vroeger worden als je later groot was? En wil je dat nog steeds worden?
Laat een filmpje zien van jezelf toen je jonger was.
Wat was je favoriete speelgoed toen je een kind was?
Wat is het meest gênante dat je ooit gedaan hebt als kind?
Lees iets voor dat je geschreven hebt toen je een kleuter was?
Drie liedjes die je als kind geweldig vond.
Wat was het grappigste waar je je ooit als verkleed hebt met Carnaval/Halloween
Vertel iets grappigs wat je hebt meegemaakt als kind.
Zijn er speciale dingen die je bewaard hebt van toen je een kind was?
Wat is iets geks dat je altijd deed als kind?
Wat is het engste dat je je kan herinneren wat je meegemaakt hebt als kind?
In welke opzichten is de wereld nu anders dan toen je een kind was?

Die gaan we missen

Geplaatst op 20 januari 2020 door Mrs. T

Zo hé, aan de ene kant wel verwacht, maar ook gehoopt dat het niet zou gaan gebeuren. Onze Commissaris van de Koning gaat ons verlaten en dat is erg jammer.

Het is niet zo dat ik dagelijks met hem te maken had, verre van, maar hij was voor mijn werk wel van groot belang. En de manier waarop hij over ‘vieren en herdenken’ denkt past naadloos bij die van mij.

We gaan maar rustig afwachten wie zijn opvolger wordt. Er zit niets anders op.

Weet jij wie de commissaris in jouw provincie is en wat hij doet?

De erfgenamen & Bloemen voor mijn dochter

Geplaatst op 19 januari 2020 door Mrs. T

‘Rusland‘ was al een enorm dikke pil en dat gold ook voor ‘De erfgenamen‘ van Ildefonso Falcones. Ook dit boek was op de e-reader ruim 1500 bladzijdes. Dat maakt dat ik in 2020 pas twee boeken uit heb waar ik nu even een logje over schrijf.

Rond 1400 wordt de stad Barcelona steeds machtiger door de bloeiende handel en scheepvaart. Tegelijk wint de kerk aan invloed en is er voortdurend strijd tussen zowel edelen en koningen van de verschillende rijken, als tussen die edelen en koningen onderling.
Tegen die achtergrond vertelt Ildefonso Falcones het pakkende, avontuurlijke verhaal over twee vrienden. Bernat, de zoon van Arnau (uit De kathedraal van de zee), begint als kaperkapitein; zijn vriend Hugo werkt noodgedwongen voor de aartsvijand van Arnau. Hun leven staat steeds op z’n kop door liefdesperikelen, intriges en machtswisselingen in Catalonië. Is hun vriendschap tegen dit alles bestand?

Ik vond het een mooi boek, maar ook wel een heel veel feiten bevattend boek. Een beetje een vergelijkbaar gevoel als dat ik met ‘Rusland’ had. Je hebt feiten en feiten en niet alle feiten vond ik even interessant. Falcones schrijft wel heel mooi en het leest ook allemaal erg fijn. Je sluit Hugo gewoon in je hart, wat die man allemaal mee moet maken, verschrikkelijk gewoon. Je leeft helemaal met hem, Mercé en alle andere personages mee. En tjonge jonge, ellende, groepen uitsluiten en geweld: het is helaas van alle tijden …

Dan ‘Bloemen voor mijn dochter‘ van Sarah Jio.

Twee vrouwen zijn met elkaar verbonden door de oorlog, de stad Parijs, een mysterieuze stapel liefdesbrieven en door de tijd. Een vrouw komt bij in het ziekenhuis, ze is in de war en lijdt aan geheugenverlies. Ze krijgt te horen dat ze Caroline heet en al jaren een eenzaam en teruggetrokken leven leidt in een appartement aan de Seine. Verder is het enige houvast dat ze heeft wat vage flarden van herinneringen aan een man en een jong kind, en Caroline probeert uit alle macht haar verleden terug te krijgen. Als Caroline naar huis mag, vindt ze daar in een kast een stapel brieven van ene Celine, een jonge weduwe die in de Tweede Wereldoorlog met haar vader en dochter in hetzelfde appartement woonde en die werkte in een bloemenwinkel. Geschokt leest ze over de nazicommandant die Celine chanteerde met haar Joodse afkomst en haar dwong zijn minnares te worden. Over de afschuwelijke dingen die Celine moest doen om haar innig geliefde dochter te beschermen. Naarmate Caroline verder leest, komen er steeds meer herinneringen boven, en langzamerhand realiseert Caroline zich hoe sterk de overeenkomsten tussen haar en Celine zijn.

Tja, wat vind ik nu eigenlijk van dit boek? Wel mooi maar ook wel heel ‘gemaakt perfect’ op de een of andere manier. Heel goed kan ik het niet uitleggen. De cadans in de twee verhaallijnen lijkt te veel op elkaar: de manier van denken van zowel Celine als Caroline komen veel te veel overeen, er zit geen verschil in en dat vond ik dus suf. Ook vond ik het wel een heel erg hoog ‘Haar naam was Sarah-gehalte’ hebben. Er gebeuren nogal onwaarschijnlijke dingen in het boek en op het laatst waren er wat slordigheidjes omdat men een paar keer ‘papa’ heeft vertaald terwijl er volgens mij ‘opa’ had moeten staan. Niet goed natuurlijk.

Maar, het leest supergemakkelijk, heeft uiteraard een boeiend thema en je hebt het snel uit. Dus ik zou toch maar zeggen: lezen!

Als jij de keuze hebt uit een boek van 1500 bladzijdes of een van 275: welk boek zou je dan kiezen (en oh, hoe heerlijk, dat ze op een e-reader gewoon allebei evenveel wegen).

Dans!

Geplaatst op 16 januari 2020 door Mrs. T

Ik vind dit zo’n fijn filmpje! En ik vind het zo’n fijn filmpje omdat het laat zien dat op heel de wereld gedanst wordt. Dat mensen blij worden van muziek en dat blij worden van muziek mensen laat dansen.

Zelf ben ik echt heel erg van het dansen. Soms dans ik met De Scholier hier in huis op een liedje dat we mooi vinden. Zo lekker, doen we eigenlijk veel te weinig. En het aanrecht afpoetsen na het koken gaat zoveel fijner als je erbij swingt. Wat overigens ook voor de badkamer geldt.

Vorige week nog hadden we weer een feest van een vriendin die 50 werd en die het uitgebreid vierde en ik sta dan het grootste deel van de avond op de dansvloer. Ik houd ook van heel veel verschillende muziek dus er zijn weinig nummers die ik niet leuk vind om op te dansen. Een foxtrotje met Mr. T. op z’n tijd? Heerlijk! Los dansen? Geweldig ~~(al vind ik die rijtjes waarin we dan altijd op de een of andere manier vaak terecht komen zo suf dat ik er vaak doorheen ga dansen)~~!

Het belooft een goed dansjaar te worden want er zijn een aantal 50-jarigen dit jaar. En daar ben ik er een van. In maart komt Sarah ook bij mij langs. En dat gaan we begin april vieren met een fijn feestje omdat we dan ook bijna 10 jaar getrouwd zijn. Nu al zin in.

Ben jij van het dansen en wat is jouw ultieme dansplaat. Laat het weten, want wie weet zet ik hem dan op de playlist van mijn feest.

Wij zijn de politiek

Geplaatst op 13 januari 2020 door Mrs. T

Op mijn verlanglijstje plaatste ik een heus boek en van de goedheiligman kreeg ik het ook nog ‘ns. Waar gaat ‘Wij zijn de politiek‘ van Daan Roovers over?

Politiek is bij uitstek een zaak die je niet aan politici moet overlaten,’ zegt Denker des Vaderlands Daan Roovers. “Het wordt tijd om groot onderhoud te plegen aan het democratische systeem.’ Hoe kunnen we meer betekenis geven aan onze gedeelde publieke sfeer? We maken gretig gebruik van onze vrijheid van meningsuiting, maar mag je eigenlijk alles zeggen? En laten we ons niet veel te makkelijk uit elkaar spelen door populisten en trollen? De extreme stemmen eisen onze aandacht op, ten koste van de redelijke en de gematigde, terwijl die in de meerderheid zijn. Daan Roovers pleit in ‘Wij zijn de politiek’ voor een nieuw politiek bewustzijn en een beter begrip van vrijheid en verantwoordelijkheid. Want wij zijn heel wat meer dan ons brein: wij zijn de politiek. “Het is Daan Roovers’ persoonlijke missie om filosofie in de publieke ruimte te brengen. In deze spannende tijd voor de democratie helpt zij ons om samen na te denken over de betekenis van burgerschap.’ – Michael Sandel, auteur van Rechtvaardigheid en Niet alles is te koop.

Wat een HEERLIJK boekje (het is iets meer dan 100 bladzijdes dun en leest erg gemakkelijk!) is dit. Een boek dat eigenlijk gewoon iedereen zou moeten lezen. Omdat, als iedereen dat zou doen en er vervolgens naar zou handelen (tja, dromen mag, toch?), de wereld dan meteen stukken mooier zou worden. In alle opzichten!

Goed, ik ga nog een boel woorden typen over dit boekje en vraag me af of iemand dit gaat lezen, maar hé, niet geschoten is altijd mis.

Een heerlijk boek dus, vol zinnen die tot denken aanzetten. Die dingen in perspectief plaatsen, die je uitdagen om na te denken. Ik zal een paar stukjes hieronder overnemen. Maar echt, doe jezelf een plezier en lees het zelf. Heus, het doet geen pijn! 😉

Laat ik beginnen met deze en die komt wel binnen vind ik, het voor mij belangrijkste stukje heb ik even vet gemaakt: ‘De vrijheid van meningsuiting is uitgegroeid tot de holy grail van de liberale samenleving’, zegt Daan Roovers. ‘Iedereen beroept zich er te pas en te onpas op, terwijl ik denk dat dit niet juist is. Het is een politiek grondrecht, zeker, maar de vrijheid van meningsuiting beschrijft de verhouding tussen burger en overheid, niet die tussen burgers onderling. Dat is een belangrijk verschil.’. Dit vind ik zo’n mooi stukje. want het is echt wel iets wat (voor mij althans) de kern raakt: niet tussen burgers onderling. Dus gedraag je verdulleme en denk even na voordat je een ander finaal afmaakt op social media of in real life. En nog een kleine nuance: ook richting de overheid hoeft het niet zo grof hoor. Je wilt niet weten wat voor brieven wij bij de gemeente binnenkrijgen, hoe grof, hoe asociaal en angstaanjagend. C’est le ton qui fait la music …

Ik vind het mooi om te lezen dat Roovers geen voorstander is van referenda (in ieder geval niet in de huidige vorm, ze pleit wel voor meer betrokkenheid van mensen (van hoog tot laag, rijk tot arm et cetera bij politieke vraagstukken). Die mening deel ik volledig. Referenda zorgen alleen maar voor gezeik en gezanik. Roovers zegt: De parlementaire democratie is nog maar twee eeuwen oud, en enkele radicale vernieuwingen zoals het algemeen vrouwenkiesrecht (1919) zijn nog jonger. Het is helemaal geen gek idee om in onze tijd, waarin de techniek en de globalisering onze wereld zo snel veranderen, de democratie opnieuw te vernieuwen. Zolang dat maar niet betekent: laten we over van alles gaan stemmen. Want enkel referenda helpen dus niet. Dat is een heel oppervlakkige reactie op een veel dieper liggend probleem. Een schijnoplossing. We moeten manieren vinden om het politieke gesprek en de politieke meningsvorm niet langer uit te besteden aan een speciale klasse en ze weer werkelijk deel te laten worden van onze levens.

Een ander interessant stukje over het publieke debat: We hebben een publieke sfeer waarin grote monden oververtegenwoordigd zijn. Kijk, wat we goed voor elkaar hebben is dat iedereen spreekrecht heeft. Je hoeft niet rijk of machtig te zijn om aan het woord te komen. Maar onze publieke sfeer is zo sterk gepolariseerd. Daar hebben de traditionele media ook wel een handje van. Daar geldt ook: liever een paar stevige meningen op elkaar laten ketsen dan een genuanceerd gesprek. Dat is leuk voor de uitzending, maar het levert de samenleving niets op. En op internet geldt dit in extremis. Dat geeft een dynamiek aan het publieke debat waarin het hele midden verdwijnt. Dat is mijn belangrijkste diagnose ten aanzien van de publieke sfeer in Nederland, online maar ook offline: het midden wordt te weinig gehoord. … Ons grootste probleem is niet zozeer de overheersing van de ene klasse over de andere, of de hardnekkigheid van antiwetenschappelijke scepsis, racisme of homofobie, maar de overheersing van de extreme stem over de gematigde. Roovers roept in feite dus ook de media op om de dingen anders aan te gaan pakken. Ik vraag me dat al lang af: waarom altijd die extremen, waarom altijd die krantenkoppen die vaak het tegengestelde beweren van wat er in het artikel zelf staat maar wel bij mensen ‘onderbuikgevoelens’ creëren en waarom niet veel meer goed en positief nieuws?

Een boodschap van Roovers aan ons waarin ze aangeeft dat we allemaal samen verantwoordelijk zijn voor de wereld waarin we leven: Politiek is verantwoordelijkheid dragen voor de wereld van morgen. Daar actief jouw bijdrage aan leveren, dát is politiek. Misschien komt het door het economische systeem waarin wij leven dat we het zo moeilijk vinden om dit in te zien. We zijn eraan gewend om taakjes uit te besteden waar we geen zin in hebben of waar we niet goed in zijn. Ik vind dat ze dat mooi omschrijft. Een aantal (want helaas, helaas gaan we lange niet allemaal) van ons gaat naar de stembussen en denkt daarmee klaar te zijn. Maar op onze eigen schaal kunnen we op allerlei manieren bijdragen aan de wereld waarin we leven. Niet alleen door het goede voorbeeld te geven, door positief en opbouwend kritisch te zijn,maar ook door ons in te zetten voor dingen. We hoeven uiteraard niet allemaal activist of demonstrant te worden, maar je kunt ook vrijwilliger worden, mensen helpen of wat dan ook.

Ik ben benieuwd of je dit hele logje hebt doorgelezen? Of je je een beetje kunt vinden in de korte stukjes die ik hierboven neergetypt heb (en uiteraard mag je het daar ook niet mee eens zijn, oh hoera voor de democratie) en het allerbelangrijkst: of je het boekje zelf nu ook gaat lezen en gaat verspreiden binnen de mensen uit jouw omgeving. Want echt, ik denk dat dat alleen maar goed zou zijn, hoe meer mensen dit boekje lezen hoe beter. En als ze dan toch bezig zijn, dan kunnen ze met dat boek van Bregman ook nog vooruit). Ons land, de wereld heeft behoefte aan een positieve kijk of dingen en ik denk oprecht dat een boekje als dit daaraan bij kan dragen. Lezen dus!

Ik heb nog nooit

Geplaatst op 9 januari 2020 door Mrs. T

Ik heb nog nooit:

geskydived
in een limo gezeten
een tattoo laten zetten
gezwommen in een zee
gedoken
in een ambulance gelegen
een cruise gemaakt
iets laten piercen (of vallen oorbellengaatjes ook onder piercen, dan wel namelijk)

Wat zouden ze eigenlijk bedoelen met betrekking tot tv debuut gemaakt? Want eigenlijk heb ik dat natuurlijk ook nog nooit gedaan. Ik ben wel al een aantal keer op tv geweest, maar ik werd nooit geïnterviewd of iets dergelijks. Dus eigenlijk heb ik dat ook nog noit gedaan.

En wanneer is iemand een celebrity? Als ze in een film spelen of mag iets anders ook (als ze bijvoorbeeld op tv komen). Want ik heb best wel wat beroemdheden ontmoet inmiddels. En hen ook gesproken en zo. Dus ik vind dat ik dat wel ooit gedaan heb.

Welke dingen van dit lijstje heb jij nog nooit gedaan?

Raak. In alle opzichten!

Geplaatst op 7 januari 2020 door Mrs. T

Ver-geet-mij-niet

Geplaatst op 4 januari 2020 door Mrs. T

Toen ik acht jaar oud was, ging ik onderduiken. Ik nam afscheid van mijn vader en moeder en dacht dat het maar een paar weken zou zijn. Maar het duurde en duurde maar, er kwam geen eind aan en ik heb hen nooit meer gezien. Mijn vader was Charles de Jong. Hij stierf in Auschwitz en hij was zevenendertig. Mijn moeder was Catharine Spiero en ze stierf samen met haar moeder, Sara Verveer. Mijn moeder was negenentwintig en mijn … mijn oma was zesenvijftig.

De ouders van mijn vader waren David de Jong, hij werd achtenvijftig en stierf samen met zijn vrouw, Hesseline Lion, en zij werd zevenenvijftig. Mijn vader had één zus. Zij werd negenendertig en stierf op dezelfde dag als haar kinderen: Serina Mozes en David Mozes. Serina was mijn lievelingsnichtje en zij werd vijftien en David was maar drie maanden ouder dan ik. Ik speelde altijd met hem en hij werd negen. En ze zijn allemaal in Auschwitz gestorven.

Hun vader stierf in Sobibor. Hij werd vierenveertig. De broer van mijn moeder werd vierenveertig en stierf in Auschwitz. Een andere broer was tweeëndertig en hij stierf in Midden-Europa. En zijn vrouw was zesendertig en stierf in Auschwitz. En hun kinderen … en hun kinderen, Nico en Robbie, stierven toen ze vier en drie jaar waren en de oudste werd … leefde … na de oorlog, maar hij heeft zichzelf opgehangen na de oorlog.

En dan was er ook nog een zus van mijn moeder en zij werd zevenentwintig en stierf in Auschwitz. En ik wil jullie dit vertellen. En ik heb hen de rest van mijn leven gemist.

Een passage uit het boek ‘Ver-geet-mij-niet‘ van Bart van Es. Een passage die gelezen en gezien moet worden vind ik, vandaar dat ik dit logje ermee begin.

Oxford-hoogleraar Bart van Es verliet Nederland jaren geleden, maar één verhaal uit zijn kindertijd verliet hem nooit: het verhaal van het jonge Joodse meisje Lientje dat door zijn grootouders verborgen werd gehouden voor de nazi’s. Ze voedden het meisje op als hun eigen dochter, maar decennia na de oorlog werd het contact plots verbroken. Wat is Lientjes verhaal? En wat veroorzaakte die diepe breuk?
Op een dag besluit Van Es Lientje op te zoeken. Ze is inmiddels in de tachtig en woont in Amsterdam. Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen hen, ook al brengen Liens verhalen verschrikkelijke gebeurtenissen aan het licht.
‘Ver-geet-mij-niet is een verhaal over tegenstrijdigheden – over grote moed en vrijgevigheid, maar ook over verkeerde intenties en diepe wonden. Over hoe onze pijnlijkste ervaringen ons vormen en hoe we daarmee in het reine kunnen komen, zelfs een mensenleven later.’

Ik vond dit een bijzonder ontroerend en een ‘de ogen openend’ boek moet ik zeggen. Want het laat vooral ook zien hoe ontheemd Lien (en dus ongetwijfeld heel veel onderduikkinderen) zich voelde na de oorlog. Hoe ze moest leren leven zonder haar familie, hoe er veel niet besproken en uitgesproken werd, hoe dat verwijdering creëerde en onbegrip veroorzaakte. Ik was onthutst om te lezen hoe men na de oorlog met de Joodse overlevenden omging, hoe de Rijkscommissie voor Oorlogspleegkinderen OPK opereerde in geval van Joodse kinderen die tijdens de oorlog ondergedoken hadden gezeten en van wie de ouders de oorlog overleefd hadden, ik had nog nooit gehoord van Le-Ezrath Ha-Jeled die de strijd aanging met de OPK. Bizar om zoiets te lezen.

Lien verblijft tijdens de oorlog op meerdere adressen, op één adres wordt ze gebruikt als sloof en ook aan seksueel misbruik ontkomt ze niet. Na de oorlog wil ze terug naar de familie Van Es maar in eerste instantie zeggen zij ‘nee’, dankzij Took Heroma mag ze uiteindelijk toch naar het gezin Van Es. Het oorspronkelijke ‘nee’, het niet gewenst zijn heeft echter -opnieuw- littekens veroorzaak bij Lien. Niet gewenst zijn, geen bodem hebben, nergens bijhoren, geen zekerheid hebben: het vormt Lien en maakt haar het leven moeilijk. Ze trouwt, krijgt kinderen en kleinkinderen, maar het verleden verwerkt ze niet. Uiteindelijk doet ze zelfs een zelfmoordpoging. Het is onthutsend om over haar leven te lezen. Lien en Bart spraken zelf over hun boek bij Pauw. Dat fragment is hier te zien. Gelukkig gaat het dan goed met haar. Eindelijk.

Uiteindelijk wordt het contact tussen Lien en de familie Van Es verbroken. De auteur schrijft daarover de volgende zin: Het is zoiets onnozels, een ruzie over een verjaardagsfeestje, vergeleken met een geschiedenis die hen samenbracht tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog. En dat is denk ik ook zo, maar mensen zijn nu eenmaal mensen met al hun onzekerheden, angsten, boosheid, frustraties en twijfels. Het feit dat er zo lang dingen niet uitgesproken werden, kan niet anders (denk ik) dan een escalatie veroorzaken. Maar wat jammer, wat jammer toch. Ik had Lien zo graag een fijn leven en gewenst gevoel gegund.

Er staan veel foto’s in het boek. En ook brieven en versjes uit het poëziealbum van Lien. Het maakt het boek levendig en nog realistischer. Het boek geeft ook een heleboel informatie over hoe bepaalde zaken destijds gingen en is wat dat betreft ook nog ‘ns heel interessant.

Op pagina 11 staat onderstaande foto die in de jaren 30 in Scheveningen gemaakt is:

Het is verschrikkelijk om vervolgens op bladzijde 214 te lezen dat van deze groep mensen (waaronder de ouders van Lien, twee tantes en een oom) maar één iemand (het meisje met de bal) de Tweede Wereldoorlog overleefd heeft. Wat een opgave moet dat zijn, met zo’n verdriet je leven verder te moeten leven.

Ach, ik weet helemaal niet of jij dit logje helemaal leest (ik hoop het) en ik weet dat ik ook wel heel erg vaak over de Tweede Wereldoorlog schrijf en misschien ben je dat wel beu. Maar jemig, het mag gewoon niet vergeten worden! Nooit! Als alle ontevreden en verongelijkte mensen op de wereld zich ‘ns wat beter verdiepen in de gebeurtenissen van toen, zouden ze dan niet misschien beseffen dat we het gewoon heel goed hebben nu? Dat we wat liever voor elkaar moeten zijn? Dat we niets hebben aan elkaar veroordelen en verrot schelden? Dat we moeten ophouden met elkaar in hokjes te stoppen en te praten over wij en zij, dat we …, dat we … Tja …
Het boek leest gemakkelijk, is soms best wel wat saai (ja, saai, zelfs in deze context), maar het is echt de moeite waard om het te lezen. Het zet alles in perspectief. Alles! Doen hoor!

Nog één keer 2019

Geplaatst op 1 januari 2020 door Mrs. T

Allereerst, uiteraard, vanaf mijn plekje op het wereld wijde web: de aller-, aller-, allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!

En dan deze klassieker … dit wordt immers alweer de twaalfde keer dat ik dit lijstje plaats. Kijk je even mee terug naar 2019?

Wat heb je in 2019 gedaan dat je nog nooit eerder had gedaan?
Welke landen heb je bezocht?
Wat zijn je favoriete momenten van 2019?
Wat is je grootste prestatie van het afgelopen jaar?
Wat is je grootste fout van het afgelopen jaar?
Wie of wat heb je het meeste geknuffeld in 2019?
Wat is het beste dat je vorig jaar hebt gekocht?
Waar heb je het meeste geld aan uitgegeven?
Waar werd je heel erg blij van?
Waar heb je om moeten huilen?
Welke muziek zal je altijd herinneren aan 2019?
Ben je in vergelijking met twaalf maanden geleden:
[a] Dikker of dunner?
[b] Blijer of somberder?
[c] Rijker of armer?
Wat had je vaker of meer willen doen?
Wat had je minder willen doen?
Ben je verliefd geworden?
Wat was je favoriete TV-programma?
Wat is het beste boek dat je in 2019 gelezen hebt?
Wat is de beste (nieuwe) film die je afgelopen jaar gezien hebt?
Wat deed je op je verjaardag?
Heb je iemand gemist?
Wat is het belangrijkste dat je in 2019 geleerd hebt?
Geef 2019 een cijfer van 1-10.

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

En uiteraard vulde ik het lijstje zelf ook alvast in:

Wat heb je in 2019 gedaan dat je nog nooit eerder had gedaan? → Ik ging alleen een weekend weg.
Welke landen heb je bezocht? → Duitsland, Frankrijk en twee keer België
Wat zijn je favoriete momenten van 2019? → Gewoon, de alledaagse momenten dat iedereen thuis is. Samen eten, lunchen, kletsen. Wandelingen maken, naar het theater gaan, zoveel eigenlijk. Werktechnisch gezien was dit echt een van mijn beste jaren ooit met alles rondom 75 jaar bevrijding. Ik heb er van genoten.
Wat is je grootste prestatie van het afgelopen jaar? → Ik heb twee enorme klussen volbracht op het werk. Ik heb er ten volle van genoten en was een soort van verdrietig toen het over was.
Wat is je grootste fout van het afgelopen jaar? → Uh, klinkt het heel erg als ik dat niet weet?
Wie of wat heb je het meeste geknuffeld in 2019? → De Scholier.
Wat is het beste dat je vorig jaar hebt gekocht? → Een nieuw bankstel, maar het is nog steeds niet geleverd.
Waar heb je het meeste geld aan uitgegeven? → Die bank, de wekelijkse boodschappen, kleding en weekendjes weg/vakantie.
Waar werd je heel erg blij van? → Van de mensen om me heen en van mooie boeken, mooie films en theater. En van alles rondom 75 jaar bevrijding en het symposium dat ik organiseerde.
Waar heb je om moeten huilen? → Ik ben niet zo’n huiler. Ben wel vrij veel weemoedig geweest.
Welke muziek zal je altijd herinneren aan 2019? → ‘Rollercoaster’ van Danny Vera en ‘Nuvole Bianche’ van Ludovico Einaudi.
Ben je in vergelijking met twaalf maanden geleden:
[a] Dikker of dunner? → Dunner (scheelt wel drie kilo)
[b] Blijer of somberder? → Toch wel blijer, al heb ik ook wel last van wat weemoedige buien.
{c] Rijker of armer? → Rijker.
Wat had je vaker of meer willen doen? → Nog meer activiteiten bijwonen rondom 75 jaar bevrijding, maar ja, dat zat er agendatechnisch niet in.
Wat had je minder willen doen? → Me zorgen maken.
Ben je verliefd geworden? → Nee.
Wat was je favoriete TV-programma? → Dit zijn wij, Familie Kruijs, Het geheime dagboek van Henrik Groen, documentaires, de Bevrijdingsjournaals.
Wat is het beste boek dat je in 2019 gelezen hebt? → Dat zijn van die moeilijke keuzes. Ik vond buitengewoon de moeite waard: ‘De meeste mensen deugen’, ‘Alice het wolvenmeisje’, ‘Het achtste leven (voor Brilka)’, ‘The hate u give’, ‘Een meisje uit Oradour’, ”t Hooge Nest’, ‘Het moerasmeisje’ en een aantal van de boeken uit de zeven zussen serie.
Wat is de beste (nieuwe) film die je afgelopen jaar gezien hebt? → Ik heb momenteel echt geen idee. Ben wel deze week naar Penoza geweest en vond dat een mwah-film.
Wat deed je op je verjaardag? → Werken en ‘s avonds rikken. De dag ervoor vierden we de verjaardag van mijn schoonvader. Ik vierde mijn verjaardag samen met De Scholier geloof ik. Jemig, dat geheugen van mij …
Heb je iemand gemist? →De Student de eerste tijd toen zij in Zuid-Afrika was.
Wat is het belangrijkste dat je in 2019 geleerd hebt? → Dat een leidinggevende, hoe ongelooflijk hard je ook werkt en hoe succesvol de door jou georganiseerde activiteiten ook zijn, vaak gewoon helemaal niet weet wat je doet en er blijkbaar ook niet echt interesse in heeft.
Geef 2019 een cijfer van 1-10. → Een 9. Het was met recht een topjaar, vooral werktechnisch gezien heb ik genoten van de dingen die ik organiseerde en die ik bijwoonde (dus even niet kijkend naar nummertje 21) en gelukkig gaat het privé ook (meestal) van een leien dakje.