‘Rusland‘ was al een enorm dikke pil en dat gold ook voor ‘De erfgenamen‘ van Ildefonso Falcones. Ook dit boek was op de e-reader ruim 1500 bladzijdes. Dat maakt dat ik in 2020 pas twee boeken uit heb waar ik nu even een logje over schrijf.

Rond 1400 wordt de stad Barcelona steeds machtiger door de bloeiende handel en scheepvaart. Tegelijk wint de kerk aan invloed en is er voortdurend strijd tussen zowel edelen en koningen van de verschillende rijken, als tussen die edelen en koningen onderling.
Tegen die achtergrond vertelt Ildefonso Falcones het pakkende, avontuurlijke verhaal over twee vrienden. Bernat, de zoon van Arnau (uit De kathedraal van de zee), begint als kaperkapitein; zijn vriend Hugo werkt noodgedwongen voor de aartsvijand van Arnau. Hun leven staat steeds op z’n kop door liefdesperikelen, intriges en machtswisselingen in Catalonië. Is hun vriendschap tegen dit alles bestand?

Ik vond het een mooi boek, maar ook wel een heel veel feiten bevattend boek. Een beetje een vergelijkbaar gevoel als dat ik met ‘Rusland’ had. Je hebt feiten en feiten en niet alle feiten vond ik even interessant. Falcones schrijft wel heel mooi en het leest ook allemaal erg fijn. Je sluit Hugo gewoon in je hart, wat die man allemaal mee moet maken, verschrikkelijk gewoon. Je leeft helemaal met hem, Mercé en alle andere personages mee. En tjonge jonge, ellende, groepen uitsluiten en geweld: het is helaas van alle tijden …

Dan ‘Bloemen voor mijn dochter‘ van Sarah Jio.

Twee vrouwen zijn met elkaar verbonden door de oorlog, de stad Parijs, een mysterieuze stapel liefdesbrieven en door de tijd. Een vrouw komt bij in het ziekenhuis, ze is in de war en lijdt aan geheugenverlies. Ze krijgt te horen dat ze Caroline heet en al jaren een eenzaam en teruggetrokken leven leidt in een appartement aan de Seine. Verder is het enige houvast dat ze heeft wat vage flarden van herinneringen aan een man en een jong kind, en Caroline probeert uit alle macht haar verleden terug te krijgen. Als Caroline naar huis mag, vindt ze daar in een kast een stapel brieven van ene Celine, een jonge weduwe die in de Tweede Wereldoorlog met haar vader en dochter in hetzelfde appartement woonde en die werkte in een bloemenwinkel. Geschokt leest ze over de nazicommandant die Celine chanteerde met haar Joodse afkomst en haar dwong zijn minnares te worden. Over de afschuwelijke dingen die Celine moest doen om haar innig geliefde dochter te beschermen. Naarmate Caroline verder leest, komen er steeds meer herinneringen boven, en langzamerhand realiseert Caroline zich hoe sterk de overeenkomsten tussen haar en Celine zijn.

Tja, wat vind ik nu eigenlijk van dit boek? Wel mooi maar ook wel heel ‘gemaakt perfect’ op de een of andere manier. Heel goed kan ik het niet uitleggen. De cadans in de twee verhaallijnen lijkt te veel op elkaar: de manier van denken van zowel Celine als Caroline komen veel te veel overeen, er zit geen verschil in en dat vond ik dus suf. Ook vond ik het wel een heel erg hoog ‘Haar naam was Sarah-gehalte’ hebben. Er gebeuren nogal onwaarschijnlijke dingen in het boek en op het laatst waren er wat slordigheidjes omdat men een paar keer ‘papa’ heeft vertaald terwijl er volgens mij ‘opa’ had moeten staan. Niet goed natuurlijk.

Maar, het leest supergemakkelijk, heeft uiteraard een boeiend thema en je hebt het snel uit. Dus ik zou toch maar zeggen: lezen!

Als jij de keuze hebt uit een boek van 1500 bladzijdes of een van 275: welk boek zou je dan kiezen (en oh, hoe heerlijk, dat ze op een e-reader gewoon allebei evenveel wegen).