Vandaag precies een week geleden schreef ik een bericht op Facebook waarin ik onder andere schreef over mijn heel zieke schoonvader die uiteindelijk de dag erna zou overlijden.
Ik schreef dat bericht toen vooral om te laten zien dat het om ‘echte’ mensen gaat die Corona krijgen. Mijn schoonvader is ook echt aan Corona overleden, ja hij was oud, maar hij was fysiek nog heel erg fit en er was geen onderliggend medisch probleem. Corona werd hem echter fataal.
Zolang het je nog niet direct treft, is het misschien gemakkelijk om weg te kijken en je onoverwinnelijk te wanen, maar hier in Brabant is dat al dik twee weken absoluut niet meer aan de orde. De wereld staat echt volledig op z’n kop. Ik ken heel veel mensen die ziek zijn, mensen die voor hun leven vechten, vrienden maken zich zorgen om hun ouders. Mijn ouders heb ik al ruim twee weken niet meer aangeraakt en juist nu zou je zo graag elkaar stevig vastpakken. Het is zo raar om hen maar een enkele keer te zien en dat er dan een flinke afstand tussen ons allemaal is.
Ik schreef dat bericht ook omdat ik me mateloos irriteerde aan de vele mensen die de adviezen vanuit de overheid in de wind sloegen, de mensen die er toch -in grote getale- op uit trokken en geen afstand tot elkaar hielden. Dat was op die zondag, de sterfdag van mijn schoonvader, ook nog zo. Ik begreep daar echt niets van: je ziet toch wat er in Brabant gebeurt … Ik voelde het als een soort van plicht om mensen te waarschuwen voor wat er hier gaande is/was. Na enige aarzeling heb ik het bericht ook nog op LinkedIn geplaatst want dat is natuurlijk toch een heel ander platform. Mijn facebookbericht is ruim 1400 keer gedeeld en het bericht op LinkedIn is bijna 30.000 keer bekeken en er is volop op gereageerd. Beide berichten hebben ook verschillende media bereikt die ons benaderden met de vraag of we ons verhaal wilden vertellen?
Jemig, wat een vraag. Willen we dat? Waarom zouden we dat willen? Laat ons maar met rust. Uiteindelijk hebben we echter toch aan een drietal verzoeken medewerking verleend. Waarom we dat deden? Eigenlijk vooral omdat we denken dat het verhaal verteld moet worden. Dat bekend moet worden hoe surrealistisch het allemaal is als je net overleden vader opgehaald wordt door mensen in witte pakken met overdruk. Over het zien passeren van vier lijkwagens in amper twee uur tijd. Over welke onmenselijke keuzes er soms gemaakt moeten worden.
Maar ook over hoeveel geluk Mr. T. en zijn twee zussen eigenlijk gehad hebben dat ze de laatste week van het leven van hun vader om en om voor hem hebben mogen zorgen (hoeveel mensen sterven er op dit moment niet alleen of met maar één geliefde bij hem/haar). Maar dat dat geluk er nu ook voor zorgt dat we hier thuis al twee weken elkaar geen knuffel meer hebben mogen geven, dat Mr. T. al twee weken beneden op de bank slaapt en 1½ meter van ons vandaag moet blijven. En dat dat nog een hele week gaat duren: op 5 april mogen we elkaar eindelijk weer omhelzen. Het is nauwelijks uit te leggen hoe moeilijk dat is en hoeveel spanning dat oplevert.
Afgelopen donderdag namen we afscheid van mijn schoonvader. Dat was raar en bizar. Normaliter zou de kerk hartstikke vol gezeten hebben, nu waren er 25 mensen die allemaal in eilandjes bij elkaar zaten. Als ik naar ons gezin kijk dan is er het eilandje ‘Mr. T’ en het eiland van ‘De Student, Haar Lief, De Scholier en mij’. Kun je je de eenzaamheid van Mr. T. voorstellen? Mijn beide schoonzussen hebben geen kinderen meer thuis wonen. De ene schoonzus kiest voor minimaal contact met haar man, de andere schoonzus heeft wel gewoon contact met haar man. Maar beide schoonzussen en hun mannen hebben er wel voor gekozen absoluut geen fysiek contact met hun, in totaal, 7 kinderen te hebben (en die hebben weer partners en in twee gevallen ook weer kinderen): allemaal eilandjes dus. Zo raar, zo naar, zo bizar. Tegelijk kijken we met best een goed gevoel terug naar het afscheid (dat overigens ook nog gestreamd werd zodat andere belangstellenden het ook mee konden kijken). We hebben mijn schoonvader, binnen de mogelijkheden, op een mooie manier uitgeleide kunnen doen.
We hebben aan drie verzoeken van de media medewerking verleend. Afgelopen donderdag kwam mijn schoonzus een paar keer aan het woord in ‘Danny op straat’, Mr. T. deed zijn verhaal bij ‘EenVandaag’ (alleen een geschreven artikel op internet, er is niet gefilmd, want dat wilden wij niet omdat ze ook tijdens de uitvaart wilden filmen) en mijn andere schoonzus en ik staan vandaag in het NRC. Er zijn ook media die we af hebben gewezen. Dat ging dan om lokale media of sensatiebladen.
We wisten dat we waarschijnlijk ook wel vervelende reacties zouden kunnen krijgen, want tja, wie zijn kop boven het maaiveld uitsteekt … En ja hoor, dat gebeurde ook. Op zich vind ik ‘inhoudelijke’ reacties nooit vervelend. Iedereen mag tenslotte denken wat hij/zij wil. Maar reacties die pijn doen (en waarvan de schrijver wéét dat ze pijn zullen doen), daar vind ik echt wel wat van. Wat zou het toch fijn zijn als zo iemand dan bij zichzelf denkt ‘misschien toch beter als ik die reactie niet plaats …’. Ach ja, what was I thinking.
Oh, en mocht je de betreffende artikelen al googelend niet kunnen vinden, mail me maar, dan stuur ik je de linkjes.
Negatieve reacties zijn er helaas altijd… en mensen die het niet snappen; niet willen snappen, die ook! Goed dat je jullie verhaal zo hebt gedeeld, het kan al is het slechts enkele mensen de ogen geopend hebben.
Wat kun je alles toch mooi en heel liefdevol verwoorden. Wat die reacties betreft: je slaat de spijker op de kop.
Knuffel en sterkte!
Hoe gaat het nu met jullie?
Heel veel sterkte! <3
Knuffel in deze super moeilijke periode.
Ik kan niet bevatten wat er gebeurd maar NOG minder bevatten hoe laconiek sommige mensen ermee omgaan… Sterkte!
Wat een moeilijke tijd hebben jullie achter de rug… Zoveel verdriet in een keer. Ik ga de artikelen zeker op zoeken.
Sterkte!
Inderdaad hier vanuit Overijssel is het niet voor te stellen wat jullie daar allemaal meemaken, met 1 zwager in Brabant krijgen we wel wat mee, maar natuurlijk in geen verhouding tot jullie. Hoewel het hier ook niet onbezorgd is hoor.Een klein stadje hier in de buurt is ook heel zwaar getroffen, en zo hoor je steeds weer meer verhalen.
Heel goed gedaan om het in de media te laten weten.
sterkte
Ja jij en de regio worden hard getroffen, de kerkklokken luiden vaak heel vaak, ik hoor ze. Had de regering maar eerder ingegrepen hadden ze eerste Brabantse maatregelen voor het hele land laden gelden, dan had het al gescheeld. Nu zie ik donkerrode vlekken op de kaart ver buiten Brabant en die cijfers kloppen niet want niet iedereen wordt getest. Pas sinds eergister zie ik dat mensen afstand houden hier. Ook op TV zijn ze bezig met mensen bewust te maken met frontberichten, maar dit is nog lang niet klaar.
Moest veel aan jullie denken deze week. En al begrijp ik érgens nog wel dat mensen de impact niet helemaal meekrijgen zolang het niet in je omgeving voorkomt snap ik dan weer niét dat er mensen zijn die niet hun uiterste best doen om dat ook zo te houden. Deze weken moeten een bizarre werkelijkheid zijn voor jullie, verschrikkelijk. Heel veel sterkte.
Het grootste deel van Nederland woont in de randstad en voor hen zijn provincies als Brabant & Limburg een ver van mijn bed show. Daarnaast luisteren mensen veel liever naar de buurvrouw die iets herhaalt wat zij op FB heeft gelezen, dan naar professionals en leeft nog steeds het idee dat het vooral oudere mensen treft (Ik lees zelfs reacties waarin wordt gesuggereerd dat het virus bewust is verspreid om de overbevolking en vergrijzing tegen te gaan) en dus hoef je je als jongere niet aan de regels te houden. Hoewel ook ouderen zo eigenwijs zijn als het maar zijn kan.
En dan zien de straten nu ineens zwart van de kinderen; kinderen die ooit alleen buiten kwamen naar en van school.
Mensen miepen liever, en geven anderen liever de schuld van hun ellende, dan hun eigen verantwoordelijk te nemen.
En wat die lullige reacties betreft: vanachter een scherm zijn sommige mensen heel ‘dapper’ en doen er alles aan om andere te kwetsen. Waarom? Beats me. Omdat ze een heel leeg leven hebben en weten dat lullige reacties vaak meer interactie opleveren dan meelevende (en weldenkende) reacties. Lullig doen op zoek naar 5 minuten internet fame. Elke aandacht voor dit soort volk is aandacht te veel.
Sterkte voor jullie. <3
Ik denk dat het goed is om jullie verhaal te delen. Omdat veel mensen niet kunnen (of willen?) overzien wat de gevolgen zijn. Ik vertel jullie verhaal ook (zonder naam en toenaam, hoe jij en de kinderen alleen maar door het raam konden zwaaien naar jullie schoonvader en opa). Juist om mensen in te laten zien dat het niet ‘zomaar een griepje’ is. En het maakt indruk. Het zet mensen aan het denken. Dat is goed. Hou vol daar! Dikke knuffel voor jullie allemaal!
Al lang ben ik overtuigd van de ernst! Jouw blogs bevestigen dat wat ik wist en besef. Goed dat je jullie verhaal wilt delen, ondanks dat er mensen zijn die vanuit onwetendheid denken dat het wel meevalt. Wat een impact dit virus op ons allen zal achterlaten zullen velen pas echt gaan beseffen wanneer het heel dichtbij komt. Gelukkig treft op dit moment nog niemand in mijn persoonlijk omgeving dit virus, maar ik houd mijn hart vast en probeer mij zo goed mogelijk aan de adviezen te houden. Voor afleiding plaats ik vrolijke blogs, zo zit ik in elkaar, en soms mijn onrust. Probeer vertrouwen te houden. Ik wens jullie sterkte, kracht en veel liefde toe in deze moeilijke tijd. Liefde kun je overbrengen zonder aanraken. Vanuit hier een beetje liefde voor jullie allemaal. En ik ontvang graag de links via mijn mailadres. ❤
Ik kan alleen maar heel veel liefde, licht en kracht toewensen voor jullie .. en voor de rest zeg ik alleen maar lief mens… jij bepaalt wie je raakt… ga er maar heel ver bovenstaan, zou ik zeggen. Dikke knuffel xxx
De ‘eilandjes’ in de kerk. Het is allemaal al zó verdrietig en dan mag je elkaar ook nog niet troosten/knuffelen. Heel veel respect dat jullie dit ook niet doen. Moeilijk, maar jullie proberen er alles aan te doen om de verspreiding in te dammen. Respect. Volgens mij heb je goede afwegingen gemaakt met betrekking tot de media. Je hóeft ook niet overal aan mee te werken. En reacties? Zucht… Ik wens je veel sterkte en liefde.
Sommigen willen of kunnen het niet snappen, en dat snap ik dus niet. Ik ga het programma van Danny bekijken en de desbetreffende artikelen lezen.
Ik was al voor de overheid met adviezen kwam bezig met zorgvuldig om te gaan met het contact tussen mij en anderen. Ik ben sws nooit een fan geweest van dicht op elkaar, behalve dan met partner en kinderen.
Dat mensen pijnlijke reacties kunnen geven is een feit. Onbegrijpelijk.
Wat een ‘mooi’ artikel in het NRC. Tussen aanhalingstekens want het is natuurlijk verschrikkelijk om dit allemaal mee te moeten maken. Als je niet beter wist zou je denken dat het een surrealistische film is.
Het item van Danny had ik al gezien voor ik deze blog las (ik kijk zijn reportages regelmatig) en ook dat vond ik mooi gedaan.
Zoals je schrijft is het belangrijk om het te vertellen en mensen de ernst van de situatie te laten zien. Bij sommige mensen lijkt het nog steeds niet door te dringen…
Nogmaals, veel sterkte.
Het is raar dat in een klein land een provincie als Brabant zo hard getroffen wordt en dat mensen in andere delen van het land het nog steeds een ver-van-hun-bed-show vinden. Onbegrijpelijk.
Het is een onwerkelijke situatie waarin jullie nu zitten. Juist in een periode dat jullie elkaar zo nodig hebben mag er geen fysiek contact zijn. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen xxx
Hoewel je weet dat de uitvaart anders dan anders gaat verlopen, is zoiets meemaken wel zeer confronterend. Ook voor jullie dochters die (naar ik aanneem) nog niet veel uitvaarten van naasten hebben meegemaakt). Schoonzussen en hun gezinnen niet fysiek mogen condoleren, geen aaien over kinderbolletjes, het is onvoorstelbaar. Mijn man sprak een vriend uit E. Dat is inmiddels een waar spookdorp. Alle winkels dicht (bakker en slager zijn ook ziek) en alleen een enkeling die rondrijdt om boodschappen bij anderen voor de deur te zetten. Het is onbegrijpelijk dat nog zoveel medelanders hun verantwoordelijkheid niet nemen.
Ik denk veel aan jullie én je hebt me absoluut anders aan het denken gezet. Bedankt daarvoor.
Het is surrealistisch, de situatie waar jullie in zitten.
Ik neem/wij nemen alle adviezen zeer serieus. Behalve voor een korte, snelle boodschap en werk (postbezorging, dus dat kan niet thuis), ben ik thuis. Wij houden elkaar redelijk op afstand.
Mijn 80 jarige vader is boos op me, dat ik niet zijn huis in wil komen. Enerzijds lastig, anderzijds leg ik dat makkelijk naast me neer (we hebben nogal een verleden samen, zal ik maar zeggen, dus dat drukt wel een stempel).
Veel sterkte met alles. Het valt niet mee…Virtuele knuffel voor jullie allemaal.
Wij hadden ook een begrafenis waar we niet heen konden,(geen corona)het was apart maar wel mooi.Ook via streaming een beetje bij kunnen zijn.Wij zitten gewoon deze rit uit,het is niet anders.Enkel via video bellen en foon contact met familie.
Ik moet vaak aan je denken en ik begrijp nog steeds niet dat er mensen zijn die het niet vatten.
Sterkte nog vooral de komende week tot jullie elkaar weer kunnen knuffelen,dan zal het nog niet gemakkelijk zijn maar wel troostrijker.
❤❤❤
Ps mag ik het linkje van nrc
Naar aanleiding van je blog heb ik mijn man erop gewezen dat hij een plan moet maken wat er moet gebeuren vals zijn ouders besmet raken. Ze zijn 90 en 91 jaar en wonen zelfstandig. Wie van de zonen gaat wat doen en wat willen ze en wat kan er. Hoe zit het met de eigen gezondheid van de kinderen. Aan de maatregelen heb ik me steeds gehouden. Maar je deed me nadenken over de rest. Ik hoop dat jullie naar buiten treden nog velen doet nadenken.
Verder neem de tijd voor alles nu en zorg goed voor jezelf en elkaar. Ik duim dat er verder geen zieken zullen komen in jullie familie. Liefst nergens meer, maar dat is onmogelijk.
Toitoi
De vader van vrienden van ons is twee dagen opgenomen geweest. Hij mocht naar huis (en wilde dat ook heel graag) maar zijn vrouw kan niet voor hem zorgen. Nu is zijn zoon (onze vriend dus) met hem in een aparte ruimte gaan ‘wonen’ om voor zijn vader te zorgen. De andere (schoon)kinderen zorgen voor moeder. Een van de zonen (eind 50) ligt nu zelf in het ziekenhuis. Er zijn zoveel schrijnende een beangstigende voorbeelden, dus nadenken over ‘wat als’ is heel verstandig.
Alles heeft consequenties. Ik steek nog een extra kaarsje op.