De Pest & nog zes andere boeken

En uiteraard wordt er ook nu nog gewoon gelezen hier in huis. Ik las de laatste tijd zeven boeken. Te beginnen met ‘De Pest‘ van Albert Camus, want dat vond ik wel een toepasselijke titel.

De pest is een kroniek van een kuststad in de greep van een dodelijke ziekte. De slachtoffers sterven een snelle en vreselijke dood, en als gevolg van de quarantaine worden de andere inwoners geplaagd door gevoelens van angst en claustrofobie. Het is een meeslepende vertelling over moed en vastberadenheid en de broosheid van het menselijk bestaan.

Mooi boek, ik kan niet anders zeggen. En uiteraard hartstikke actueel. Interessant om te lezen hoe er in het boek met de situatie omgegaan wordt, er zijn wel wat parallellen te trekken. Soms vond ik het beklemmend, soms hoopvol. Mooie karakters, goed uitgewerkt, het boek leest plezierig en vooral Rieux heb ik toch wel een beetje in mijn hart gesloten.

De verloren vader‘ van Diney Costeloe vond ik echt een heel erg mooi boek. De tijdlijn rond 1914-1922 is echt heel erg de moeite waard, die van de huidige tijd iets minder. Maar al met al een boek dat ik met veel plezier gelezen heb.

Renate‘ van Rita Spijker is een vervolg van ‘Tussen zussen‘ en van dat laatste boek genoot ik volop. En ook ‘Renate’ heeft me heel positief verrast,al ergerde ik me af en toe wel wat aan de soms wat simpele schrijfstijl.

Ook ‘Familie op de vlucht‘ is van Diney Costeloe. Ditmaal een verhaal over een Joodse familie in Nazi Duitsland en hun vlucht naar de vrijheid. Een boek over de veerkracht van mensen, over altijd maar doorgaan. Ik denk dat ik meer boeken van Costeloe ga lezen!

Het boekenweekgeschenk 2020 was ‘Leon en Juliette‘ van Annejet van der Zijl. Een kort historisch verhaal gebaseerd op de levens van Leon Herckenrath en zijn echtgenote. Ik houd van historische romans en ook dit verhaal vond ik zeer interessant. Wat een levens hebben deze twee mensen geleefd.

Dan las ik met ‘Het kind uit Toscane‘ van Rhyss Bowen weer een boek gebaseerd op gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog. Niet echt heel hoogstaand dus dat was jammer.

Tot slot de nieuwe Nicci French ‘In hechtenis‘. En dat boek heb ik dan weer wel met heel veel plezier gelezen. Een bijzonder hoofdpersonage dat je op de een of andere manier toch in je hart sluit. Het boek zit ook heel erg goed in elkaar. Van deze zeven boeken vond ik dit toch wel de beste.

Aan welk boek ga jij je wagen?

Kruispunt

Mocht je het eergisteren niet gezien hebben, kijk het terug! Echt doen. Het geeft een beetje weer in welke situatie wij ons vier weken geleden (vandaag vier weken geleden alweer stierf mijn grootvader, ondanks alles lijkt de tijd te vliegen!) bevonden.

Het is een aangrijpende uitzending, die tegelijk ook de veerkracht van mensen toont. En het gaat vooral over mensen!

Natuurlijk is onderwijs belangrijk, economie, kunst en cultuur, sport en al die dingen meer. Natuurlijk is het lastig om je aan regels te houden als je (nog niet of mischien (hopelijk!) wel nooit) niet persoonlijk geraakt wordt door het ernstig ziek zijn of overlijden van een geliefde. En natuurlijk wordt dat nog moeilijker als je je zorgen maakt om je werk of wat dan ook. Maar in de kern gaat het om mensen. En dat moeten we niet vergeten. Alle deskundigen ten spijt die hun podium nemen en krijgen, al die (ongezoute) meningen, al die onzekerheid, al die … (vul het zelf maar in).

Het gaat om mensen zoals jij en ik …

Ik zag ook de uitzending van Op1 van afgelopen zondag. Waarin professionals aan het woord kwamen maar gelukkig ook gewone mensen. Vooral het verhaal van de dokter die zo ziek is geweest vond ik heftig. Niet in het minst omdat hij uit ons dorp komt en er zo ontzettend slecht uitzag. Logisch na zo’n heftig ziekbed, maar het feit dat hij nauwelijks uit zijn woorden kwam/heel veel moeite met praten had vond ik erg naar om te zien.

Het gaat om mensen …

Wandelen in tijden van Corona

Ik wandel me werkelijk waar helemaal suf sinds de Coronacrisis. Ik wandelde al veel, maar nu nog meer dan anders. Tot gisteren stond de teller op 144 kilometer in april. In 18 dagen heb ik al 20 keer de wandelschoenen aangetrokken. En weet je wat het allerfijnste is, dat ik niet alleen wandel, maar ook vaak op pad ga met De Scholier, De Student en Mr. T.. En dat dat in alle mogelijke combinaties gebeurt. De ene keer met Mr. T., een andere keer met De Student en De Scholier samen en ook regelmatig met één van beide dames.

Hieronder een heleboel foto’s van de omgeving waar ik woon. Ik zou zeggen: Enjoy!
Waar vermaak jij je op dit moment goed mee?

Tien is tin

Mr. T. en ik zijn vandaag 10 jaar getrouwd! Dat hadden we, samen met mijn 50ste verjaardag, groots willen. Maar ja dat ging, logischerwijs, allemaal niet door.

Vanavond zullen we met z’n vijfjes ‘lekker lokaal thuis uit’ eten. Mijn oma zei altijd dat je zoveel mogelijk de dingen moet vieren. En of dat nu groots en meeslepend is of klein en intiem: dat doet eigenlijk helemaal niet ter zake. We hebben het hartstikke goed: Mr. T. en ik en samen met onze mooie dochters, onze schoonzoon, mijn ouders en andere familie en vrienden leiden we een goed leven. Dat dat leven zich nu, noodgedwongen voornamelijk thuis afspeelt was best wennen maar we hebben inmiddels een prima modus gevonden en eigenlijk ben ik vooral trots op ons hoe goed we dat allemaal doen.

Groepsknuffel

Gisteren was er hier in huis eindelijk weer fysiek contact tussen Mr. T. en ons drietjes. We hielden een dikke vette groepsknuffel en wat voelde dat fijn! De laatste keer dat ik Mr. T. aangeraakt (al heb ik hem wel af en toe over zijn rug geaaid in de afgelopen weken, maar dat is alles) heb is 14 maart geweest. Mijn schoonvader overleed op 22 maart en dan twee weken verder rekenen zou betekend hebben dat de ‘thuisquarantaine’ op 5 april zou aflopen. Toen werden echter zijn zus en zwager ziek en aangezien Mr. T. zijn zus op 26 maart (bij het afscheid van mijn schoonvader) elkaar nog fysiek getroost hebben (wat zijn het toch bizarre tijden eigenlijk, maar ik schrijf het vooral ook allemaal op om het niet te vergeten) werd 5 april verlengd naar 9 april. Gisteren dus. Voor De Scholier betekende het ook dat ze weer naar haar eigen bed moest verhuizen, want ze heeft in de afgelopen periode bij mij geslapen. Ik vond dat heel fijn en zij ook. Ik weet niet of het zin heeft gehad die thuisquarantaine, soms denk ik dat we alle vier vrij milde coronaklachten gehad hebben, maar ja, dat zullen we nooit zeker weten. We hebben er in ieder geval alles aan gedaan om te voorkomen dat we elkaar zouden besmetten en daar was het ons om te doen. En dat was af en toe verrekte verdrietig en pijnlijk. Maar sinds gisteren is alles, na heel veel poetsen en wassen, weer redelijk normaal.

Redelijk normaal. Want ja, wat is er nog normaal nu? Ik moet zeggen: ik vind dat we het hier in huis echt heel goed hebben samen. De meiden doen het supergoed en zijn bijna altijd goed gehumeurd. Ze doen wat ze moeten doen (werken aan de afstudeeropdracht en school), De Scholier is aan het koken geslagen, Mr. T. is na een periode van behoorlijke geestelijke afwezigheid aan de slag gegaan met allerlei klusjes en vandaag had hij zijn eerste werkdag (om alvast weer wat te wennen) en ik werk (heb het echt heel druk op dit moment), sport en doe m’n dingetjes. De Scholier skeelert elke dag en De Student en ik wandelen bijna elke dag een flink eind. Er staan deze maand al 80 wandelkilometers op de teller.

Vandaag ruimde ik alle kaarten op die we in de afgelopen weken ontvangen hebben. Echt heel raar: condoleancekaarten en Sarahkaarten door elkaar heen. En ik ruimde de eerste bos bloemen op. Voor mijn verjaardag heb ik misschien wel 10 bossen bloemen gekregen en die hebben we allemaal buiten onder de veranda gezet. En ze staan dus allemaal al ruim twee weken en zijn bijna allemaal nog hartstikke mooi.

En waar ben ik verder nog zoal mee bezig?

  • Eergisteren overleed hier in het dorp een geweldige man (78 is hij geworden): een supervrijwilliger die heel veel voor het dorp betekend heeft. Zowel hij als zijn vrouw hadden corona. Met zijn vrouw gaat het nu weer (wat) beter. Het rare is dat zijn vrouw een jaar of 12 ouder is. Zij is jong weduwe geworden met een paar kinderen. Uiteindelijk is ze met hem getrouwd en hebben ze ook nog een paar kinderen gekregen. Ik kan niet zo goed uitleggen wat ik voel als ik aan deze twee mensen denk. Soms heb je mensen, die horen gewoon bij een dorp: lieve mensen, betrokken mensen, mensen die de ziel van een dorp vormen. Dat gold zeker voor deze twee mensen, hij zal zo gemist worden …
    Ik schreef in mijn vorige logje al dat er op één dag drie mensen uit ons dorp overleden waren, twee van hen maatschappelijk ook zeer betrokken, maar toch anders dan C. en zijn vrouw. Sorry, maar ik kan het gewoon niet echt goed uitleggen, maar dit overlijden raakt me echt.
  • Hoe nauw de onderlinge banden hier in de gemeente zijn toont het volgende: op 20 maart schreef ik dat een vriendin van ons haar beide ouders verloor aan Corona. Een van haar schoonzussen is de dochter van de mensen waarover ik het hierboven heb. Zij heeft dus in amper drie weken tijd haar vader verloren en haar schoonouders. Haar moeder is dus herstellende, maar zal altijd een grote zorg blijven gezien haar leeftijd en (beginnende) dementie.
  • Ik weet heus wel dat ik ook overal een mening over heb, maar ik kies er vrij vaak voor om die niet te uiten. Op twitter, waar ik bijna nooit iets post maar wel regelmatig lees, volgde ik iemand die ik al heel lang ‘ken’. Zij heeft jarenlang geblogd en ik las haar logjes graag. Inmiddels blogt ze al lang niet meer, maar twittert ze des te meer. De laatste tijd wierp zij zich op twitter op als een soort van corona-deskundige, retweette zij legio stellingen, was ze vaak opruiend bezig, en meende ze in al haar tweets de minister-president, het rivm en de ggd ter verantwoording te moeten roepen. Het waren, in mijn ogen, vaak heel kwetsende dingen die ze twitterde. Het zal ongetwijfeld zo zijn dat we straks, als we de hele toestand rondom Corona, gaan evalueren tot de conclusie komen dat er dingen fout gegaan zijn (en ik vrees nu al al die mensen die dan gaan zeggen dat ze dat al die tijd al wisten. Echt: #doeslief). Maar hé, er ligt geen scenario voor deze hele verdrietige toestand. Hoe hadden we (overheden) hierop voorbereid moeten zijn? Noem me naïef, dat mag, maar denk je nou echt dat de experts maar wat zitten te lummelen? Wat denk je in hemelsnaam te bereiken met je irritante gepush? Ik was er zo klaar mee. De druppel was het toen ze op een gegeven moment twitterde over het feit dat ze ‘steeds meer haat op online onderwijs zag op twitter’ maar dat we ons ‘moesten bedenken dat wat we nu meemaken zonder fatsoenlijke voorbereiding is, in crisistijd. Om dan meteen het hele online onderwijs af te serveren is nogal kortzichtig’. Echt: dat was voor mij de druppel. Kijk ‘ns in de spiegel? Wat heb je zelf al die tijd gedaan? Je veroordeelt al weken mensen die kei- en keihard werken. Voor ons allemaal. Ook voor al die kortzichtige en betweterige Nederlanders. Eigenlijk weet ik niet eens waarom ik hierover schrijf, maar het zat me zo dwars. Al die ‘beste stuurlui’, al dat commentaar altijd en overal. Ja, we hebben een enorme grote crisis, daar hebben we mee te dealen, dat kost kruim en wat niet helpt is oeverloos gezeur. Hier zijn geen kant en klare scenario’s voor: want niemand had dit verwacht. Wees constructief. Dat helpt! Of houd je mond. Dat kan ook.
  • Afgelopen dinsdag namen we afscheid van een Indiëveteraan. Iemand die ik via mijn werk heb leren kennen en waarmee ik heel erg fijn heb samengewerkt. Een zeer lieve, zeer wijze en zeer milde man. Hij zal erg gemist worden.
  • Afgelopen dinsdag ook nam het dorp afscheid van een van haar doden: het is een bijzondere gewaarwording, op iedere inrit een groepje mensen, een passerende rouwstoet, het verdriet van de nabestaanden.
    Dinsdag staan we weer allemaal buiten om afscheid te nemen …
  • Er zijn nog steeds een boel bekenden ziek, maar gelukkig herstellen ze allemaal. Ook zijn er vrienden van ons ziek, maar ook dat komt goed. Gelukkig.

En nu weet ik eigenlijk niet meer wat te typen. Murw ben ik. Murw door die vele, vele mensen die gestorven zijn. Maar tegelijk ben ik op de een of andere manier toch ook wel happy. Happy omdat ik mijn ouders vandaag weer even zag (uiteraard op afstand), happy omdat het heerlijk weer is, happy omdat ik trots ben op mijn fijne gezinnetje. Pfffft, ik weet het gewoon allemaal niet. Het is veel, heel veel. Maar het komt goed. Echt. Ooit!

Hoe’st nou?

Hoe’st nou, een toepasselijker titel is er eigenlijk niet in deze ongekende tijden van bang zijn voor een kuchje. Hoe’st nou? Nou, op en af eigenlijk. In alle opzichten.

Nog steeds zijn er heel veel zieken om ons heen en dat zijn echt niet alleen maar oude(re) mensen. Ook vrienden uit onze vriendengroepen zijn ziek (maar herstellen wel allemaal gelukkig) en dat is in een aantal gevallen zelfs heel ziek. In ons dorp zijn erg veel mensen ziek. In een weekend stond de ambulance zes keer in de straat en gisterenavond werd er nog een (redelijk jonge) buurman opgehaald.

En er gaan heel, heel veel mensen dood. Echt heel veel en dat is heel verdrietig. Temeer omdat er vaak geen afscheid genomen kan worden zoals je dat zou willen. We prijzen ons wat dat betreft gewoon heel gelukkig hoe Mr. T. en zijn zussen voor hun vader hebben mogen zorgen. Mijn schoonvader is tenminste niet alleen gestorven.

Eergisteren stierven er in ons dorp drie mensen binnen amper 10 uur tijd. Twee van hen corona-gerelateerd, of de derde ook corona-gerelateerd was weet ik niet. Op dit moment zijn er nog best een boel mensen uit ons dorp die ergens in het land op een IC liggen.

Er sterven veel echtparen, en in een dorpje verderop een moeder, haar zoon (43) en een oom. Hoe kom je zoiets als familie ooit te boven? Het is zo veel en zo groot. Iedereen die zich opgesloten voelt en daarvan baalt zou ik aan zijn/haar haren hierheen willen slepen en al die vers gedolven graven willen laten zien.

Tegelijkertijd zijn er ook wel positieve berichten te melden: de vaders van twee verschillende vrienden zijn weer thuis om te herstellen en ook andere dorpsgenoten (toch veelal mannen) zijn ook weer thuis. De vriend van mijn peettante is ook weer thuis na een wekenlang verblijf. Een vriend van ons heeft zich, samen met zijn uit het ziekenhuis ontslagen vader, ‘opgesloten’ in een deel van hun huis om daar voor zijn vader te zorgen. Inmiddels is de vader terug naar zijn eigen huis en zit de vriend in quarantaine. En volgens mij kan ik eigenlijk nog veel, veel meer positiefs melden, maar ergens blokkeer ik af en toe. Het is ook zoveel dat ik het gewoon allemaal niet meer kan onthouden. Je wilt niet weten hoeveel appcontact er met verschillende vrienden en kennissen is om steeds weer te vagen hoe het gaat, hoe het gaat, hoe het gaat … Soms vergeet ik het zelfs te vragen en dan voel ik me schuldig, maar het is gewoon te veel om bij te houden.

De meiden doe het echt heel erg goed. De Student is aan het afstuderen en kan eigenlijk het grootste deel gewoon thuis doen. De rest gaat via skype-verbindingen. De Scholier heeft maar een paar uurtjes per dag les. Ze begint om 8.30 en is vaak om 10.30/11.00 uur al klaar met de digitale les. Daarna maakt ze nog huiswerk. De Scholier is aan het kokkerellen geslagen, ze heeft al een paar heerlijke avondmaaltijden bereid. Verder heeft ze het skeeleren herontdekt. Ook slaapt ze al sinds de thuisquarantaine van Mr. T. bij mij in bed en dat is stiekem toch wel heel fijn.

We zijn alle vier wel af en toe wat verkouden, soms heb ik het idee dat mijn longen pijn doen, maar ja, mijn borstkas doet altijd pijn, dus leg mij het verschil maar even uit. Mr. T. denkt dat hij koorts heeft, maar dat blijkt dan weer niet zo te zijn. En de koorts die ik zou kunnen hebben, zijn altijd gewoon opvliegers want die doen ook nog steeds vrolijk een duit in het zakje. We zijn ook alle vier wel af en toe wat neusverkouden en ook keelpijn kunnen we afstrepen, maar verder gaat het prima.

Eigenlijk zouden Mr. T. en ik morgen een groot feest gedaan ter ere van mijn 50ste verjaardag en onze tiende trouwdag. We zagen natuurlijk al lang aankomen dat dat ‘m niet zou gaan worden dus het feest is uiteraard al lageannuleerd. Natuurlijk is dit in het grote geheel der dingen maar peanuts, maar het is toch ook beter verdrietig. We gaan waarschijnlijk in januari 2021 in de herkansing.

Ik ben zelf hard aan het werk. Er gaat heel veel van mijn reguliere werk niet door en dat moet afgezegd worden. Tegelijk ben ik heel druk met het bedenken van een gepaste 4 mei herdenking en zijn er allerlei andere grotere en kleinere dingen die om aandacht vragen. Een van de allerergste dingen vind ik nog wel dat heel veel van de overleden mensen in onze gemeente vaak ook maatschappelijk betrokken zijn. Dat wil zeggen dat heel veel mensen ook ooit Koninklijk onderscheiden zijn, we zullen dit jaar helaas veel mensen van onze lijst moeten halen. Sterker: ik heb nu al zeker 12 namen van de lijst moeten halen, allemaal mensen die ik via mijn werk ken. Ook heel verdrietig is dat zo ongeveer de allerliefste Indiëveteraan van onze gemeente is overleden. Een heel fijne man was dat, zachtaardig en zo ongelooflijk wijs. Hij was al best lang ziekelijk en heel erg broos en eergisteren is hij overleden. Dinsdag is de uitvaart, uiteraard in besloten kring, dus ik kan er niet naar toe. Wel ga ik hem de laatste eer bewijzen bij het monument in onze gemeente.

Met Mr. T. gaat het echt op en af. Het ene moment is hij stillekes en wat verdrietig. Het andere moment is hij gewoon de Mr. T. die we kennen. Hij heeft vrede met de dood van zijn vader maar vindt de huidige situatie echt heel moeilijk. Ik heb hem sinds 15 maart geen knuffel meer gegeven. We dachten dat die situatie tot en met zondag zou duren, maar inmiddels zijn zijn zus en zijn zwager ook allebei ziek en omdat Mr. T. hen nog zag op 26 maart wordt de quarantaine dan ook weer verlengd. Het moeilijke is dat je gewoon niet weet of het wel zin heeft, maar we doen het toch maar, want je wilt niet met schuldgevoel komen te zitten ‘hadden we maar …’.

Verder zou het heel goed zijn als hij weer aan het werk kan. Mr. T. is gewoon niet iemand om weinig om handen te hebben, dus ik hoop oprecht dat dat eind van komende week kan. Probleem is wel dat hij eigenlijk deze week en volgende week een aantal vrije dagen had opgenomen omdat in het paasweekend hier een evenement zou plaatsvinden waarbij hij vrijwilliger is. Tja, dat evenement gaat natuurlijk niet door. Hopelijk kan hij die vrije dagen toch weer inleveren.

Verder zit ik elke dag op de hometrainer en wandel ik elke dag (vaak alleen, soms met De Student en De Scholier erbij). Ik lees een boel, doe mijn dagelijkse rondje blogs al kan ik me er niet altijd toe zetten om te reageren, lees ik vaak vol verwondering hoe de beste stuurlui nog steeds aan wal staan, irriteer ik me aan mensen die zeuren en nu, en wel nu nu nu, een oplossing willen (geef mensen de tijd om goede oplossingen uit te werken!), ontloop ik het nieuws zoveel als mogelijk (maar ja, dat is natuurlijk bijna niet te doen), irriteer ik me mateloos aan politiek gekonkel over Europese gelden, geniet ik van Outlander, Oogappels en Meisje van Plezier. Ik mis mijn ouders en sociale contacten en toch vind ik het, zoals ik al schreef, hier in huis nog allemaal prima gaan.

Ik heb de stille hoop dat heel deze ellende toch ook nog wat positiefs zal opleveren. Dat mensen blijvend meer voor elkaar zullen zorgen, dat mensen zich blijven realiseren dat de basis toch echt thuis is, dat sommige beroepen de erkenning krijgen die ze verdienen, dat sommige productieprocessen toch weer teruggehaald zullen worden, dat bedrijven met veel kantoorpersoneel van dat personeel gaat ‘eisen’ dat ze veel vaker en meer thuis zullen werken (en dan niet alleen op woensdag en vrijdag) zodat dat een boel filedruk en vervuiling scheelt, dat multinationals hun rol gaan pakken (en ja, ik weet dat money makes the world go round, maar dromen mag toch), dat de wereld er wat schoner van wordt en nog heel veel meer. Het moet toch zo zijn dat we ook iets positiefs overhouden … Dat moet! Toch?