Gisteren was er hier in huis eindelijk weer fysiek contact tussen Mr. T. en ons drietjes. We hielden een dikke vette groepsknuffel en wat voelde dat fijn! De laatste keer dat ik Mr. T. aangeraakt (al heb ik hem wel af en toe over zijn rug geaaid in de afgelopen weken, maar dat is alles) heb is 14 maart geweest. Mijn schoonvader overleed op 22 maart en dan twee weken verder rekenen zou betekend hebben dat de ‘thuisquarantaine’ op 5 april zou aflopen. Toen werden echter zijn zus en zwager ziek en aangezien Mr. T. zijn zus op 26 maart (bij het afscheid van mijn schoonvader) elkaar nog fysiek getroost hebben (wat zijn het toch bizarre tijden eigenlijk, maar ik schrijf het vooral ook allemaal op om het niet te vergeten) werd 5 april verlengd naar 9 april. Gisteren dus. Voor De Scholier betekende het ook dat ze weer naar haar eigen bed moest verhuizen, want ze heeft in de afgelopen periode bij mij geslapen. Ik vond dat heel fijn en zij ook. Ik weet niet of het zin heeft gehad die thuisquarantaine, soms denk ik dat we alle vier vrij milde coronaklachten gehad hebben, maar ja, dat zullen we nooit zeker weten. We hebben er in ieder geval alles aan gedaan om te voorkomen dat we elkaar zouden besmetten en daar was het ons om te doen. En dat was af en toe verrekte verdrietig en pijnlijk. Maar sinds gisteren is alles, na heel veel poetsen en wassen, weer redelijk normaal.
Redelijk normaal. Want ja, wat is er nog normaal nu? Ik moet zeggen: ik vind dat we het hier in huis echt heel goed hebben samen. De meiden doen het supergoed en zijn bijna altijd goed gehumeurd. Ze doen wat ze moeten doen (werken aan de afstudeeropdracht en school), De Scholier is aan het koken geslagen, Mr. T. is na een periode van behoorlijke geestelijke afwezigheid aan de slag gegaan met allerlei klusjes en vandaag had hij zijn eerste werkdag (om alvast weer wat te wennen) en ik werk (heb het echt heel druk op dit moment), sport en doe m’n dingetjes. De Scholier skeelert elke dag en De Student en ik wandelen bijna elke dag een flink eind. Er staan deze maand al 80 wandelkilometers op de teller.
Vandaag ruimde ik alle kaarten op die we in de afgelopen weken ontvangen hebben. Echt heel raar: condoleancekaarten en Sarahkaarten door elkaar heen. En ik ruimde de eerste bos bloemen op. Voor mijn verjaardag heb ik misschien wel 10 bossen bloemen gekregen en die hebben we allemaal buiten onder de veranda gezet. En ze staan dus allemaal al ruim twee weken en zijn bijna allemaal nog hartstikke mooi.
En waar ben ik verder nog zoal mee bezig?
- Eergisteren overleed hier in het dorp een geweldige man (78 is hij geworden): een supervrijwilliger die heel veel voor het dorp betekend heeft. Zowel hij als zijn vrouw hadden corona. Met zijn vrouw gaat het nu weer (wat) beter. Het rare is dat zijn vrouw een jaar of 12 ouder is. Zij is jong weduwe geworden met een paar kinderen. Uiteindelijk is ze met hem getrouwd en hebben ze ook nog een paar kinderen gekregen. Ik kan niet zo goed uitleggen wat ik voel als ik aan deze twee mensen denk. Soms heb je mensen, die horen gewoon bij een dorp: lieve mensen, betrokken mensen, mensen die de ziel van een dorp vormen. Dat gold zeker voor deze twee mensen, hij zal zo gemist worden …
Ik schreef in mijn vorige logje al dat er op één dag drie mensen uit ons dorp overleden waren, twee van hen maatschappelijk ook zeer betrokken, maar toch anders dan C. en zijn vrouw. Sorry, maar ik kan het gewoon niet echt goed uitleggen, maar dit overlijden raakt me echt. - Hoe nauw de onderlinge banden hier in de gemeente zijn toont het volgende: op 20 maart schreef ik dat een vriendin van ons haar beide ouders verloor aan Corona. Een van haar schoonzussen is de dochter van de mensen waarover ik het hierboven heb. Zij heeft dus in amper drie weken tijd haar vader verloren en haar schoonouders. Haar moeder is dus herstellende, maar zal altijd een grote zorg blijven gezien haar leeftijd en (beginnende) dementie.
- Ik weet heus wel dat ik ook overal een mening over heb, maar ik kies er vrij vaak voor om die niet te uiten. Op twitter, waar ik bijna nooit iets post maar wel regelmatig lees, volgde ik iemand die ik al heel lang ‘ken’. Zij heeft jarenlang geblogd en ik las haar logjes graag. Inmiddels blogt ze al lang niet meer, maar twittert ze des te meer. De laatste tijd wierp zij zich op twitter op als een soort van corona-deskundige, retweette zij legio stellingen, was ze vaak opruiend bezig, en meende ze in al haar tweets de minister-president, het rivm en de ggd ter verantwoording te moeten roepen. Het waren, in mijn ogen, vaak heel kwetsende dingen die ze twitterde. Het zal ongetwijfeld zo zijn dat we straks, als we de hele toestand rondom Corona, gaan evalueren tot de conclusie komen dat er dingen fout gegaan zijn
(en ik vrees nu al al die mensen die dan gaan zeggen dat ze dat al die tijd al wisten. Echt: #doeslief). Maar hé, er ligt geen scenario voor deze hele verdrietige toestand. Hoe hadden we (overheden) hierop voorbereid moeten zijn? Noem me naïef, dat mag, maar denk je nou echt dat de experts maar wat zitten te lummelen? Wat denk je in hemelsnaam te bereiken met je irritante gepush? Ik was er zo klaar mee. De druppel was het toen ze op een gegeven moment twitterde over het feit dat ze ‘steeds meer haat op online onderwijs zag op twitter’ maar dat we ons ‘moesten bedenken dat wat we nu meemaken zonder fatsoenlijke voorbereiding is, in crisistijd. Om dan meteen het hele online onderwijs af te serveren is nogal kortzichtig’. Echt: dat was voor mij de druppel. Kijk ‘ns in de spiegel? Wat heb je zelf al die tijd gedaan? Je veroordeelt al weken mensen die kei- en keihard werken. Voor ons allemaal. Ook voor al die kortzichtige en betweterige Nederlanders. Eigenlijk weet ik niet eens waarom ik hierover schrijf, maar het zat me zo dwars. Al die ‘beste stuurlui’, al dat commentaar altijd en overal. Ja, we hebben een enorme grote crisis, daar hebben we mee te dealen, dat kost kruim en wat niet helpt is oeverloos gezeur. Hier zijn geen kant en klare scenario’s voor: want niemand had dit verwacht. Wees constructief. Dat helpt! Of houd je mond. Dat kan ook. - Afgelopen dinsdag namen we afscheid van een Indiëveteraan. Iemand die ik via mijn werk heb leren kennen en waarmee ik heel erg fijn heb samengewerkt. Een zeer lieve, zeer wijze en zeer milde man. Hij zal erg gemist worden.
- Afgelopen dinsdag ook nam het dorp afscheid van een van haar doden: het is een bijzondere gewaarwording, op iedere inrit een groepje mensen, een passerende rouwstoet, het verdriet van de nabestaanden.
Dinsdag staan we weer allemaal buiten om afscheid te nemen … - Er zijn nog steeds een boel bekenden ziek, maar gelukkig herstellen ze allemaal. Ook zijn er vrienden van ons ziek, maar ook dat komt goed. Gelukkig.
En nu weet ik eigenlijk niet meer wat te typen. Murw ben ik. Murw door die vele, vele mensen die gestorven zijn. Maar tegelijk ben ik op de een of andere manier toch ook wel happy. Happy omdat ik mijn ouders vandaag weer even zag (uiteraard op afstand), happy omdat het heerlijk weer is, happy omdat ik trots ben op mijn fijne gezinnetje. Pfffft, ik weet het gewoon allemaal niet. Het is veel, heel veel. Maar het komt goed. Echt. Ooit!
Ik zag gisteren een gesprek/documentaire over de zorg en nazorg van coronaslachtoffers en hun naasten en nabestaanden. Zo ontzettend schrijnend… ik zat er gewoon bij te huilen. Vreselijke tijd is dit! Dikke kus Xx
Een hele dikke knuffel voor je. Wat kan het leven ongenadig hard raken.. 😥
Gecondoleerd voor alle lieverds die je ontvallen zijn. Je hebt geen reden nodig om te treuren om het overlijden van een bekende. Dat je treurt zegt alles.
Het is zo veel waarover je schrijft! Alles wat in sneltreinvaart op jou en je gezin afkwam. Je zal het maar op je bordje krijgen…
Ondanks alle verdriet heb je plek voor dankbaarheid. Respect!
Lieve groet ♥
Jeetje, wat gebeurt er veel naars in jouw omgeving. Poeh… Dat is heftig! Fijn om het van je af te schrijven hier. Hart onder je riem van mij voor jou!
Tjonge jonge, het is heel wat als dit zo achter elkaar leest. Het is voor iedereen een heftige tijd, dat wel, maar als je om je heen kijkt en ziet dat er zoveel mensen in je eigen omgeving zijn getroffen dan komt dat denk ik wel tien keer zo hard aan. Ik kan niet meer doen dan mijn medeleven betuigen en je veel liefde en kracht toewensen.
Vasthouden, fysiek contact. Zo belangrijk, zo fijn, zo gemist!
Jullie hebben heel wat in te halen.
Laat het bijzonder zijn en tegelijk ook snel weer ‘gewoon’ worden.
Soms kun je je gewoon niet voorbereiden, het leven blijft onvoorspelbaar. Laten we leren uit wat gebeurt. Maar dan nog zal het leven ons verrassen. Maar dat je je murw voelt kan ik begrijpen. Toch spat de kracht van doorleven uit je blog. En wat Twitter betreft, ik ben blij dat ik daar niet bij ben aangesloten. Al die betweters die maar hard roepen. Ben benieuwd wat ze zelf in daden omzetten. Ik wens jullie alle goeds en dat het zonnetje mag blijven schijnen. 🍀
Dappere dochter van ons we zijn trots op jou. Ondanks alle verdriet zijn er zoveel mooie en lieve dingen. Zoals een mooie bos bloemenen lekkere paasbonbons die je op de keukentafel vindt als je thuis komt, en echt elke dag even een telefoontje of appje. En dan die stralende lente. En domme mensen met alleen maar comentaar je zult ze helaas altijd hebben. Laten we kijken naar alle harde werkers die hun best doen in deze moeilijke tijd.
Het is ook wel heel heftig wat er om je heen gebeurt. Fijn dat jullie elkaar weer vast kunnen houden want dat is zo nodig. En ook fijn dat je de mooie dingen blijft zien. Dat is belangrijk. Blijf daarvan genieten! Dat mag. Of nee, dat moet.
Wat fijn dat de thuissituatie nu een beetje genormaliseerd is, lijkt me vreselijk om elkaar van zo dichtbij toch te moeten missen.
Hoewel ik soms ook wel het gevoel heb dat er dingen soms niet of verkeerd opgepakt zijn valt dat natuurlijk niemand echt te verwijten, zoals je zegt, hierop kán niemand goed voorbereid zijn, ook wijzelf niet.
Voor die negatieve berichten schijnt toch animo te zijn want op het moment dat ieder ander zo iemand op een nette manier van repliek dient zijn ze snel uitgepraat is mijn ervaring. Dat deel van je verhaal zou dus eigenlijk beter als een reactie bij die twitteraar hebben kunnen staan.
Ga nu maar genieten van de “hereniging” tijdens de paasdagen, het wist al het andere niet uit maar maar kan helpen bij de verwerking, fijne dagen.
Oh wat is het veel veel veel. De enige manier om het aan te kunnen is inderdaad genieten van een knottende kastanjeboom, een zingende merel waarvan je wakker wordt en het besef dat je een geweldig fijn gezin hebt. Ik wens je ondanks alles toch hele mooie paasdagen
Nou, een HAPPY Hulk knuffel voor jou.
Die werken altijd.
Wat heb je het mooi opgeschreven. En dat je helemaal murw bent na (tijdens) deze intense periode kan ik goed begrijpen. Fijn dat jullie gezin nu in rustiger vaarwater komt.
De twitteraccounts van mensen met vooropgezette meningen die – niet gehinderd door enige kennis van zaken – het WWW volplempen, zou ik lekker mijden. Tenzij je je graag ergert natuurlijk. Sorry voor de lange zin maar je begrijpt hem vast.
Hoe gaat het met de KO’s bij jullie?
Mooi dat je je gezin weer mag knuffelen, dat is toch wel een ongelooflijk rare gewaarwording dat dat niet kan. Die veteraan, wat mogen we bij zin dat Brabant nog heeft mogen vieren vorig jaar.
Iedereen gaat anders met ‘erge’ dingen om. Of dat nu een ongeluk, overlijden of zoiets als dit is. Een mens gaat daarmee door fases en helaas is acceptatie de laatste. Het is duidelijk dat diegene op Twitter nog niet in de laatste fase zit. Ik denk dat iedereen de mensen om zich heen heeft leren kennen deze tijd, positief en ook negatief.
Als het lukt om in alle verdriet en zorgen ook die dingen (weer) te zien die blij kunnen maken, is dat een voorrecht. En ik gun je dat voorrecht van harte!
Gelukkig dat jullie elkaar weer konden vasthouden na de “thuisquarantaine” van je man. Juist als er zoveel verdrietigs om je heen gebeurt heb je dat zó nodig.
Ik wens jullie heel veel sterkte!
En wat die twitteraarster betreft: domme mensen hou je altijd. Probeer er geen aandacht aan te schenken, ze zijn het niet waard.
Zo bizar, wat jullie allemaal meemaken…zo anders dan wat hier gebeurd. Althans, er gebeurt hetzelfde, maar raakt qua verdriet niet mijn persoonlijk leven zoals dat van jou. Oneerlijk bestaat niet in deze situatie, toch begrijpt me het gevoel van oneerlijkheid. Jullie draagkracht wordt wel erg belast…
Het zijn bizarre tijden. Een dikke virtuele knuffel ❤
Fijn dat de thuis quarantaine van Mr T eindelijk voorbij is.
Gelukkig mogen jullie elkaar weer knuffelen. Er is zoveel met jullie gebeurd de laatste weken, dat het te begrijpen is dat je het soms ook eventjes niet meer helemaal weet.
Heel veel sterkte xxx
Ik zou het ook vreselijk vinden als er niet meer geknuffelt kon worden.
Heel bijzonder om te zien hoe ook in deze bizarre tijd op respectvolle manier afscheid wordt genomen van een veteraan.
En wat moet die knuffel fijn zijn geweest!
Verder wens ik je opnieuw sterkte bij alles wat je nu treft.
De ‘mixed emotions’ slingeren tussen je woorden door. Het hele gebeuren is ook nauwelijks te bevatten. Wel heel erg fijn dat Mr T gezond is gebleven, net als jij,je ouders en je kinderen.
En de laatste alinea maakt oh zo duidelijk dat jij het vermogen om te genieten van / blij te zijn met de kleine / alledaagse dingen in/van het leven nog bent verloren. Houdt dat vast, mooi mens. xxx
Ik lees je al jaren, ik reageer nooit. Wat een mooie blog, waar ondanks al je verdriet, door de regels heen leest hoe dankbaar je voor alles bent. Mooi. Gecondoleerd met al het verlies van mensen die je hart ooit hebben geraakt, gefeliciteerd met je Sarah-schap. En de betweters op twitter of andere sociale media…. ik lees ze met ontsteltenis; overal commentaar op maar een andere suggestie of zelf het heft in handen nemen….hahahaha…. dat doen ze niet. Stuurlui, wal, we kennen ze. En het zijn de mensen die (in mijn ogen) nog steeds hun ogen niet geopend hebben, dat er ondanks alle donkerheid ook een zonnetje is, dat we dankbaar voor een hoop dingen mogen zijn, dat we het samen moeten rooien in deze tijd. Ik laat ze, eigenlijk vind ik ze ook vermakelijk. Sterkte, hou vol, zet ‘m op, blijf bloggen!
Niet te vatten allemaal wat er gebeurt. Fijn dat jullie het goed hebben samen. Ik wil geen clichés typen maar je wel steunen., maar iets zinnigs heb ik ook niet te zeggen.