Wauw, ik vond ‘9 november‘ van Colleen Hoover echt een geweldig boek. Al moet ik zeggen dat ik het boek aan het einde wel een beetje aan kracht in vond boeten.
Dit verhaal strekt zich uit over vijf jaren, waarin hoofdpersonen Fallon en Ben elkaar ieder jaar treffen op, jawel, 9 november. De eerste ontmoeting is net voordat Fallon verhuist naar New York. Voordat ze vertrekt brengen ze de dag samen door. Ieder jaar ontmoeten ze elkaar ook weer op diezelfde plek.
Als je het zo leest dan denk je misschien ‘wat een raar boek’ en ik dacht dat ook -heel even- toen ik eraan begon. Maar wat een fijn boek is dit! Fijne personages, een prettige schrijfstijl en uiteraard een heel bijzonder thema. Het is een zogenaamd ‘new adult’ boek. Dat zijn dus blijkbaar de boeken die je leest nadat je de ‘young adults’ ontgroeid bent, maar hé, deze vijftiger (geen idee welke term daar dan voor staat ‘very old adult’ misschien?) heeft er werkelijk van genoten! Als je zin hebt in een fijn boek: lezen!
Het boek ‘De Tweede Wereldoorlog in honderd foto’s‘ hoort natuurlijk hier in huis te zijn. Want ik vind het heel belangrijk om de gebeurtenissen van toen te bewaren en door te geven. 100 Foto’s, 100 verhalen.
De oorlogsjaren komen steeds verder van ons af te staan. Althans, chronologisch. Emotioneel gezien is de oorlog nog steeds dichtbij. Dan zijn het vooral de beelden die het verleden zichtbaar en voorstelbaar maken. De Tweede Wereldoorlog in 100 foto’s is een nationaal project in het kader van 75 Jaar Vrijheid. Inwoners van Nederland zijn uitgenodigd om op uiteenlopende wijze te participeren. In eerste instantie per provincie en daarna op landelijk niveau, zijn de meest aansprekende foto’s van Nederland, Nederlands-Indië, Suriname en de Nederlandse Antillen tijdens de Tweede Wereldoorlog bijeengebracht. Vertegenwoordigers uit alle geledingen van de samenleving hebben vervolgens De Tweede Wereldoorlog in foto’s samengesteld. Een verzameling die visueel aantrekkelijk is, maar vooral bestaat uit foto’s die hun zeggingskracht ontlenen aan de indringende verhalen die erachter schuil gaan. De Tweede Wereldoorlog in 100 foto’s geeft een veelzijdig en verrassend beeld van hoe de Nederlandse samenleving terugkijkt op de jaren van oorlog, bezetting en onderdrukking.
En achter al die verhalen zit zoveel meer … Het is een bijzonder boek en op deze website zijn, per provincie, nog veel meer foto’s te bekijken. Er verschijnen op dit moment weer een boel nieuwe boeken rondom WOII en ook dit boek staat op mijn verlanglijstje.
Ik moet zeggen dat ik met Dorothé eens ben. Ik heb dat gevoel ook. Ik heb een paar oorlogsboeken op mijn ‘te lezen’-lijstje staan maar ik sla ze even over. We mogen het zeker niet vergeten en dat doe ik ook niet maar ik merk dat ik het – voor nu – te zwaar vind.
Al die Engelse termen, het zal wel. Ik lees als het me aanstaat. Het eerste boek zet ik op mn lijst het tweede kom ik tzt wel ergens tegen.
Noem jezelf gewoon oudere jongere. Die term van Kooten en Bie blijf ik geweldig vinden.
Wat ik jammer vind, is dat alle geplande bevrijdingsfeesten en -herinneringen af zijn geblazen door de crisis. Zo ontzettend veel mensen hebben daar energie in gestoken. Zelfs musea die hun ruimtes hebben heringericht. En nu dit…
Het fotoboek is zeer de moeite waard. Wat Naomi zegt: iedere dag een stukje.
Lieve groet.
Nu de generatie van mensen die de oorlog hebben meegemaakt langzaam verdwijnt, is het nog belangrijker dat we de boeken hebben. Ik kijk niet alles wat op tv komt rondom bevrijdingsdag, maar ik vind het belangrijk dat we niet vergeten.
Er stonden er een flink aantal in de Volskrant afgedrukt, die ik goed heb bekeken. Bij mij werkt de voortdurende aandacht voor de oorlog juist wrevel op. Natuurlijk mogen we niet vergeten. Ik lees er ook regelmatig over. Als ik in mijn boekenkast kijk dan staan er zeker 25 oorlogsgerelateerde boeken in. Maar af en toe voelt het alsof het met de haren erbij gesleept wordt. Het schip van mijn opa en oma werd tot zinken gebracht en zij moesten vluchten. Mijn andere opa was gedeputeerde van Gelderland en moest de rivier overroeien om te vluchten. Diverse ooms moesten onderduiken. Ik vind wat de mensen na de oorlog gedaan hebben minstens zo belangrijk als wat er toen gebeurde. Toen moesten ze weer verder, de boel opbouwen, voor het eerst naar school. Een oom van mij ging pas op zijn 10e voor het eerst naar school en moest die achterstand inhalen. De volgende klassen zat hij als puber bij de kleintjes omdat je niet alles in een jaar kunt inhalen. Ik hoop dat ik je met deze reactie niet ontrief, want dat is niet de bedoeling. Het kwam zo in mij op. Als je het je stoort, wis hem dan maar.
Er is dit jaar natuurlijk wel extra aandacht omdat het 75 jaar geleden is. Wat mij betreft kan dit verleden nooit genoeg aandacht krijgen, omdat de gebeurtenissen van toen (en ja, ook de wederopbouw hoort daarbij) nooit vergeten mogen worden.
New adult. Weer wat geleerd. Zal mijn leeftijdscategorie wel zijn dan;). Dat fotoboek lijkt me heel bijzonder. Ik dek dat ik daar lang over zou doen. Elke dag een klein stukje.