Een bijzonder integer artikel over wat er gebeurde in een dorpje hier om de hoek. Het dorp waar mijn man vandaan komt, waar mijn schoonvader in het genoemde verzorgingstehuis woonde, waar de ouders (Harry en Doortje) van een vriendin woonden (de in het artikel genoemde schoonvader woonde amper 150 meter van ons vandaan). Stel je voor: je verliest als jong volwassene in amper drie weken tijd twee opa’s en één oma.
Het is nog steeds niet te bevatten en al lijkt het virus in kracht af te nemen het is hier voor heel veel mensen nog steeds de dagelijkse realiteit: verder moeten zonder geliefde mensen, een nieuwe balans proberen te vinden, nog steeds niet dat zo gewenste contact kunnen hebben met sommige mensen of een (zware) herstelperiode voor de boeg.
Neem even de tijd om het te lezen … Het zegt alles.
Van begin tot eind gelezen.
Eventjes stil.
Echt een verschrikking! In een dorp hakt alles er dieper in omdat iedereen elkaar kent. Ieder afzonderlijk heeft zijn verhaal en moet er zelf mee om leren gaan.
Het zou me niets verbazen als er later in termen gesproken wordt van vóór de corona en ná de corona…
Sterkte en een lieve groet ♥
Heel goed, indringend artikel. Lijkt me voor jou best lastig. Het komt zo dichtbij.
Wat een verschrikking. Ik snap niet dat mensen er zo makkelijk over denken. De demonstranten op de Dam, de stelletjes met twee winkelwagentjes die zo nodig samen boodschappen moeten doen. Het irriteert me mateloos. Misschien is het voor veel mensen gewoon een ver-van-mijn-bed-show.
En omdat het daar ver weg in Brabant begon, is het te laat op andere plaatsen doorgedrongen. Als ik ‘om de hoek’ naar de supermarkt ging zagen we minimaal 1 lijkwagen, een ambulance of mensen langs de weg die op 1 van de 2 stonden te wachten. Elke keer weer.
En dan zie ik bergen volk bij elkaar komen en dan denk ik alleen maar straks besmet jij en diegene die maar nee joh dat is alleen in Brabant en kwam door carnaval.
Halverwege gestopt met lezen. De herkenning is te groot. De grootste brandhaard binnen de gemeente Peel en Maas, Kessel, is ook een klein dorp, een hechte gemeenschap. Een gemeenschap die nog lang zal moeten wennen aan de gaten die zijn geslagen. En nu is ook meneer pastoor weggevallen. Morgen wordt hij begraven en staat er een vreemde in zijn kerk… Een kerk waar bijna niemand naar binnen mag.
Nog steeds te bizar en onwezenlijk voor woorden; en toch de keiharde realiteit. Net als in Erp. Het wordt nooit meer zoals het vroeger was.
Ik heb het gelezen. Wat afschuwelijk toch.
Zelfs zoveel woorden geven maar een glimp waar van de impact die het virus achterlaat en voorlopig nog heeft. En onderschat? Dat hebben we zeker, wereldwijd. Hoe heeft iemand ooit kunnen bedenken dat een virus zich zo zou uiten.
Als er iémand beter van zou worden zou ik mezelf nu dwingen me op die lap tekst te concentreren. Omdat dat niet het geval is sla ik het over. Ik ben corona moe en loop een beetje op m’n tandvlees, door een “niet corona” ziekte daar heb je vast wel begrip voor zoals ik natuurlijk ook begrip heb voor jouw betrokkenheid bij dit alles.
Bizar, dat virus. Levensgevaarlijk …… en dan hou ik mijn mond maar over de Dam …..
Ik had het artikel ook al gelezen in de Volkskrant maar het is en blijft onwezenlijk voor ons hier in het hoge noorden. Dan bel ik met mijn tante in Heesch en hoor haar droevige verhaal over de vele bekenden die gestorven zijn….
Ja ik had het stuk al in onze krant gelezen, maar ik heb het nog een keer gedaan uit respect. Zoveel mensen die nu gemist worden.
Het hele artikel met beklemming gelezen. Zo vreselijk heftig en ook zo’n raar idee dat het hier, net een provincie ‘hoger’, zo totaal anders is gegaan.
Bizar dat zomaar, eigenlijk uit het niets, het virus zo toe heeft kunnen slaan. De nog steeds aanwezig angst en het verdriet zijn goed te begrijpen.