Laatst ontplofte mijn e-reader. Nou, hij ontplofte natuurlijk niet echt, maar hij begon ineens allerlei updates te draaien en het gevolg was dat al mijn boeken foetsie waren. Dat was niet leuk niet! Er stonden namelijk een heleboel boeken op (wel zo’n 1200) en van lang niet alle boeken had ik op een andere plek een kopie bewaard.

Toen hij ‘ontplofte’ was ik bezig in ‘De geheimen van het winterhuis‘ van Sarah Lark. En ook al vond ik het geen supermooi boek, het boeide me toch wel genoeg om het toch uit te lezen. Gelukkig is dat uiteindelijk toch nog gelukt.

Drie vrouwen – Ellinor, Liliana en Dana – in drie verschillende tijden en drie verschillende landen, gaan op zoek naar de betekenis van familie. Ellinors wereld stort in als ze er per ongeluk achter komt dat zij en haar moeder niet verwant zijn aan de rest van hun familie. Op zoek naar de waarheid over haar afkomst reist Ellinor van Wenen naar Kroatië en Nieuw-Zeeland, en ontdekt zo een tragisch liefdesverhaal en een groot familiegeheim… Een meeslepende roman over drie vrouwen, in drie verschillende tijden en drie verschillende landen, die op zoek gaan naar de betekenis van familie.

Het boek las gemakkelijk weg, eigenlijk wel een beetje te gemakkelijk. Soms lijkt het wel alsof auteurs zo ‘simplistisch’ mogelijk schrijven en dat irriteert me af en toe. Ik vond de verhaallijn van Ellinor de minst aantrekkelijke, de twee historische verhaallijnen waren beter, maar toch ‘simpel’. Bijzonder dat het de schrijfster dan toch lukt mij zover te krijgen dat ik het, ondanks ontploffing, toch uit wilde lezen. Goed dat ik het gedaan heb, maar het is geen boek waarvan ik tegen een ander zou zeggen ‘dat moet je lezen’.

Bij de omschrijving van ‘De geheimen van het winterhuis’ staat ‘Voor de lezers van Lucinda Riley, Kate Furnivall en Diney Costeloe’. Van die laatste las ik laatst al twee boeken, dus aan ‘De verloren kinderen‘ begon ik vol verwachting.

Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, zwanger raakt van de gewelddadige Jimmy Randall. Hij stelt haar voor de keuze: als zij wil trouwen om hun zoon te erkennen moet ze haar dochters opgeven. Mavis tekent de papieren van het weeshuis waar Jimmy de kinderen naartoe wil sturen zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt. Als het weeshuis een groep kinderen naar Australië stuurt “om daar een nieuw leven op te bouwen’, maken Rita en Rosie deel uit van die groep – en er is niets wat Mavis daaraan kan doen…

Mmm, wat kan ik ervan zeggen. Nee, dit was -helaas- niet het boek dat ik hoopte dat het zou zijn. Langdradig en, alwéér, een (te) simpele schrijfstijl. Heel erg jammer.