Bijna drie jaar geleden ben ik er, soort van, ingetuind eigenlijk. Ruim een half daar daar weer voor vroeg een vriendin van mij of ik niet het secretariaat wilde doen van een vereniging waarvan zij penningmeester was. Van die vereniging ben ik al een aantal jaren lid. Het is een club met louter vrouwelijke leden (rond de 100) uit ons dorp en de club organiseert allerlei uitjes, excursies, workshops, lezingen, fiets- en wandeltochten en nog van alles meer.
Mijn vriendin is er ongeveer een jaar of 7 lid van geworden (ik een jaar of 4 geleden) en samen met een aantal andere vrouwen van haar leeftijd zorgde zij voor een flinke verjonging van de gemiddelde leeftijd van de club. Maar goed, dat terzijde.
Ze vroeg me ruim 3½ jaar geleden dus om secretaris van het bestuur te worden en ik zei toen dat ik dat niet wilde, er geen zin in had en vooral ook er geen tijd voor had. Ik heb haar wel een aantal tips gegeven van leden die ik dat werk wel zag doen. Maar ja, je raadt het wellicht al: niemand wilde. Dus na ongeveer een half jaar kwam de vraag opnieuw… En tja, toen zei ik toch maar ja. Al wist ik verduiveld goed dat ik het niet moest doen want ik hád er geen zin in, en ik hád er geen tijd voor, en ik vínd het ook niet leuk om te doen.
Lang verhaal kort: deze maand heb ik het secretariaat overgedragen aan een nieuw bestuurslid en ben ik uit het bestuur gestapt. Want ik vond het echt niet leuk om te doen. En het kostte gewoon teveel tijd. Natuurlijk heb ik de jaren dat ik het secretariaat deed het goed aangepakt en was alles meer dan prima verzorgd (want tja, zoiets is met mijn achtergrond appeltje-eitje of klinkt dat heel arrogant). Ze hadden zelfs nog nooit zo’n goede secretaris gehad als ik het bestuur en de leden moest geloven. En tja, een voorzitter die al 40 jaar voorzitter is, die weet dat natuurlijk het allerbeste. Echt, 40 jaar voorzitter van een vereniging: dat moet een vereniging niet willen, maar dat moet zo’n vrouw toch ook niet willen? De rest van het bestuur was redelijk nieuw, maar de voorzitter… Lastig hoor om daarmee om te gaan. En voor alle duidelijkheid: de vrouw in kwestie is tegelijkertijd gewoon hartstikke sympathiek.
Maar goed, dat ellelange voorzitterschap was een van de dingen die mij dwars zaten. Wat me echter het allermeest dwars zat was het feit dat er vanuit de leden zelf minimaal betrokkenheid was. Als we iets organiseerden dan was het prima, maar als we om input of om hulp vroegen, dan was er nauwelijks (in het geval van input) of nul (in het geval van hulp) respons. En het allerergste vond ik de twee notoire klagers. Ongelooflijk! Altijd commentaar! Ik heb er wel ‘ns wat van gezegd, maar dat was tegen dovenmansoren. Maar wat irritant.
Vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend, maar het kan toch ook niet zo zijn dat je tegen heug en meug naar bestuursvergaderingen gaat, het secretariaat doet, notulen en nieuwsbrieven uitwerkt en wat dies meer zij. Dus ik trok de stoute schoenen aan en ben, keurig na de eerste termijn van drie jaar, gestopt. (Dat heb ik ook nog geprobeerd er door te krijgen: gewoon termijnen van drie of vier jaar voor bestuursleden invoeren, maar ja… niet gelukt). Ik voelde me wel wat bezwaard richting mijn vriendin, maar gelukkig snapte ze het ook wel.
Over dit hele bovenstaande heb ik zelfs nog nooit geblogd. Niet eens dat ik ermee zou beginnen. Nou, dat tekent voor mij wel een beetje hoe ik er in stond toen.
En nu ben ik dus gewoon weer even vrijwilligerswerkloos. Heerlijk! Ruim zes jaar ben ik penningmeester van de OR van de basisschool geweest, eveneens zes jaar was ik leidster van een meisjesvoetbalteam. Daarnaast ben ik regelmatig aan het collecteren geweest al is dat de laatste delen grotendeels weggevallen omdat ons dorp een zogenaamde goede doelen week kent (dat werkt goed!). En wie weet, komt er weer iets anders op mijn pad. Maar voor nu is het goed zo.
Ben jij in de wieg gelegd voor vrijwilligerswerk? Zo ja, wat doe je? Zo nee, waarom niet?