Soms

‘Denk je nu echt dat dat herdenken zin heeft,’ vroeg iemand me laatst. En die vraag zette me best wel aan het denken. Want: heeft herdenken zin? Ja, dat denk ik zeker. Want ik denk oprecht dat stilstaan bij gebeurtenissen, luisteren naar woorden, het aanhoren van verhalen, het ervaren van rituelen iets doet met mensen. Dat het mensen samenbrengt en verbindt.

Maar tegelijkertijd merk ik aan mezelf dat ik op dit moment heel veel niet meer begrijp. Dat ik heel veel mensen niet meer begrijp en dat ik me regelmatig oprecht zorgen maak over de richting die we allemaal in lijken te gaan.
Ik vind mezelf een positief ingesteld mens, een mens dat bij voorkeur het goede in mensen ziet en heus, het gros van de mensen dat ik ken, lijkt eigenlijk ook altijd positief ingesteld, oog te hebben voor anderen en de wereld waarin we leven.

Dus vraag ik me af: waar zijn ze dan? Al die HEEL BOZE mensen? Al die verongelijkte mensen die louter negatief zijn. Die anderen niets gunnen of nou ja, als ze de ander dan iets gunnen, bij voorkeur iets akeligs.

Natuurlijk weet ik best dat ik het niet moet doen, maar soms kan ik het niet laten en lees ik commentaren op facebook, instagram of nu.nl. En vaak word ik naar van de manier waarop mensen zich dan uiten. Het gros is negatief, grof, egocentrisch en overtuigd van het eigen gelijk. Wat bezielt zulke mensen? Zij misbruiken de vrijheid die ons land kent. Vrijheid (of vrijheid van meningsuiting zo je wilt) is een groot goed maar kent in mijn ogen juist grenzen.

Natuurlijk hoef je het niet met elkaar eens te zijn, maar dat kan toch ook op een normale manier geuit worden? En weet je wat misschien vaak nog beter zou zijn: je mening gewoon voor je houden. Een mens kan er voor kiezen om niets te zeggen, niet te reageren. Waarom denken zoveel mensen dat hun (ongezouten) mening van belang is? Denken ze nu echt dat ze een bijdrage leveren aan het debat, aan de saamhorigheid in dit land (het tegenovergestelde volgens mij).

Alhoewel: ik houd mijn mening vandaag ook een keer niet voor me. Waarom? Omdat ik me soms zo moedeloos voel, zo hopeloos ook. Waarom? Waarom al die boosheid en frustratie? We hebben het zo goed in ons land (en ja, ik weet dat er mensen zijn die het beter hebben dan anderen: maar heus, we hebben het goed in dit land). Wat geven wij onze kinderen voor voorbeeld door ons zo te gedragen op het internet? Doen we dat in het echt ook op die manier? Ik mag toch hopen van niet. Alhoewel: het nieuws staat helaas bol van wangedrag van mensen. Mensen zoals jij en ik. Denk ik.

Ik snap het niet. Ik snap oprecht niets van complottheorieën, zelf benoemde virologen, viruswaanzinaanhangers of #ikdoenietmeermeeërs. Ik snap het wijzende vingertje niet, het beschimpen van politici. Ik snap oprecht niet waarom er nog steeds mensen zijn die zeggen ‘het is maar een griepje’, en ik snap oprecht niet hoe het kan dat er nog steeds zoveel mensen zijn die gewoon alle regels aan hun laars lappen. ‘Wie zonder zonde is’ …

Ik snap het niet. Ik snap niet dat het in het politieke debat vaak niet meer over de inhoud gaat maar om afbranden van andere politici. Juist onze volksvertegenwoordigers zouden beter moeten weten. Juist zij zouden toch moeten snappen dat hun gedrag anderen, een soort van, vrijpleit tot hetzelfde gedrag. Als ze het zelfs in Den Haag zo doen, waarom zou ik dan?

Ik snap het niet. Ik snap oprecht niets van felle ‘zwarte piet moet blijven groepen’ en ik snap oprecht niets van felle ‘kick out zwarte pieters’. Waar is de nuance gebleven? Het naar elkaar luisteren? Tradities veranderen geleidelijk. Dat moet niet opgedrongen worden denk ik, maar ook niet koste wat het kost bewaard blijven ‘omdat het onze traditie is en onze cultuur’.

Noem het naïef, maar ik geloof in de kracht van de dialoog, van met elkaar in gesprek gaan. Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn, maar blijf op z’n minst met elkaar in gesprek.

En kom ‘ns naar een herdenking. Of verdiep je in de geschiedenis. Het is nog maar 75 jaar geleden dat de Tweede Wereldoorlog beëindigd werd. Het is nog maar 75 jaar geleden dat zo ongeveer de hele wereld volledig in puin lag. Toen hebben we het gered, dan gaan we het nu toch zeker ook redden? Samen!

17 gedachten over “Soms

  1. Herdenken is goed… Alleen… (bijna een maar) je bereikt vooral de mensen die dat sowieso al vinden. Zij die niet over de verschrikkingen willen horen, of niet snappen wat de verschrikkingen inhouden (bijvoorbeeld de mensen die de intelligentie lockdown met de Duitse overheersing vergelijken) die bereik je niet.

    Die grote mond… Ik kan er ook moe van worden. Leren, lezen, luisteren is er niet meer bij. Twee kanten van een verhaal bestaan niet meer.

    Ik vind ‘de mensen’ steeds minder leuk te vinden (al was het maar omdat niet alleen het verbale geweld de pan uit rijst) .

  2. Persoonlijk lees ik zelden reacties op artikelen in de media.Er zijn mensen die denken dat vrijheid van meningsuiting ook kwetsend en ronduit schandalig mag zijn.De ‘zolderkamerterroristen ‘ noem ik die,lekker anoniem zitten trollen.Het lastige is dat er ook mensen zijn die daardoor beïnvloedt worden en niet op een gunstige manier.Corona maakt het er ook niet gemakkelijker op,het splijt de samenleving,onderhuids was dat natuurlijk voor corona er ook al aanwezig.

  3. Vreemd dat de mensen om je heen zich wel behoorlijk gedragen en ik in het echt (gelukkig) geen grote monden tegenkom. Ik denk: doe in je kleine kringetje je best en laat je niet door negatievelingen ongelukkig maken.

  4. Ik heb je blog gelezen. Vroeger gingen mensen naar de kroeg of een club en dan bespraken ze dingen. Dat is enorm verandert en veel minder geworden. Ook waar mensen heengaan is anders en daarnaast weten we veel meer en veel meer van elkaar door het internet. Het kijk mij eens een mooi leventje hebben, is iets wat je overal ziet waar afgunst door ontstaat. Doe daar een veranderde wereld door corona bij waar een heleboel onzekerheden door ontstaan (waar hzij wel?) en de pleuris breekt uit.

    Het grote verschil met 75 jaar geleden is dat de wereld van de mens toen veel kleiner was met alle gevolgen van dien uiteraard. Nu neemt de mens niet meer klakkeloos aan wat er door het gezag gezegd wordt. Vroeger kwam je iemand met een andere mening ‘wel eens’ tegen, nu lees je ze overal. Hadden we dat maar tijdens de oorlog, dan had het zo ver nooit gekomen.

  5. Herdenken mag nooit worden afgeschaft. Voor iemand die een hekel aan moeten heeft, vind ik echt dat we moeten blijven beseffen dat anderen hun leven gaven zodat wij in vrijheid mogen leven. De kunst is de jeugd daar op de een of andere manier bij te blijven betrekken.
    Ik heb een hekel aan opgedrongen meningen, feiten, zienswijze, geloof…Als iemand om mijn mening vraagt, kan hij/zij ‘m krijgen. Maar op (a)social media ga ik niet in discussie. Jouw mening mag daar niet afwijken van de norm, want de norm dan ook moge zijn. Als je het ergens niet mee eens bent, kun je ook je mond houden. Het is een keuze, hè?

  6. Ik vraag me dat al járen af. Ik vind de wereld vaak ook niet zo leuk. Of nou, de ménsen op die wereld. Die vind ik niet zo leuk. En ik kan er helemaal niets aan doen. Behalve dan proberen de wereld een beetje leuker te maken. Dus probeer ik vriendelijk en beleefd te blijven (lukt bijna altijd). En ben ik aardig voor de mensen om me heen (lukt altijd). Zo hoop ik toch een beetje verschil te maken.

  7. Van herdenken word ik hondsberoerd.
    Dus doe ik dat niet.
    Zeker niet over oorlogen met al hun verschrikkingen en daaraan gekoppelde bevrijdingen.

    Alles wat je voedt, groeit.
    En ja:
    Spreken is zilver en zwijgen is goud.

  8. Herdenken is waardevol, maar ik denk dat (net als met onze tradities) verandering normaal is. Mijn ervaring is dat het vaak over WOII gaat en er weinig ruimte / kennis is over andere conflicten. Ik heb een tijd in België gewoond en daar vind je natuurlijk veel meer informatie over WOI, zonder WOII te vergeten.
    Het is logisch om je te concentreren op de dingen waar je zelf het meeste van merkt en hoe langer het geleden is, hoe minder direct de gevolgen zijn.
    Ik heb familie in Nieuw-Zeeland omdat de broer van opa er tijdens de wederopbouw uit armoede naartoe is verhuisd en ik heb nieuwe buren die vanuit Palestina zijn gevlucht. Kunnen we beide horen en erkennen in het herdenken? Kunnen we beide onderwijzen aan de nieuwe generaties?
    Ik vind herdenken waardevol, maar kan me soms irriteren aan de nadruk op bepaalde onderwerpen. Klink dat logisch of is dit een heel warrig verhaal?

    • In onze gemeente herdenken we in september en mei met WWII als basis maar besteden we tegelijkertijd aandacht aan recentere gebeurtenissen of gebeurtenissen van langer geleden. Verleden, heden en toekomst zijn wat dat betreft onlosmakelijk met elkaar verbonden.

  9. Herdenken moet niet worden afgeschaft, maar het mag voor mij soms wel ietsje minder. Vergeten mogen we het zeker niet, dus ik hoop dat het wel in de geschiedenislessen aan bod komt. Geen idee eigenlijk, jij weet dat vast. Met name WO II. Verder is en wordt er genoeg over geschreven.

    Ik snap ook niks van mensen die anderen moedwillig kwetsen door kwaad te spreken of altijd maar negatief zijn over van alles. Ik heb een Engelse vriendin, die is altijd overal boos op/over. Heb wel eens gevraagd waarom ze zich zo boos maakt altijd en of ze vindt dat het helpt. Ze ‘vindt’ van alles over alles en iedereen, maar keek toen een beetje verongelijkt. Want ja, zij vindt dat…
    En mensen die van alles doorvertellen zonder te weten of wat ze hebben vernomen wel de waarheid is… Vaak meegemaakt op mijn werk o.a. Dat ik iets hoorde en het voor me hield. Niet omdat iemand het me vroeg, maar ik dacht ik hoor ooit wel of dit klopt. Achteraf hoorde ik dan weer van mensen, jeetje, dus dat wist jij al? Waarom heb je niks gezegd?

  10. Ik snap het ook niet. Echt niet. Als ik de laatste dagen op Twitter zit en als ik sommige berichten op Facebook zie (nee, die zoek ik niet, maar die komen dan soms ineens voorbij), word ik heel verdrietig.
    En ik ben het helemaal met jou eens.

  11. Een tijdlang heb ik als Atlas de wereld op mijn schouders geprobeerd te dragen. Ik ben ermee gestopt voordat ik eronder bezweek. Ik doe een aantal kleine dingen in kleine kring en dat is het. De wereld is vol standpunten en ik wil me niet in de polemiek mengen. Ik denk dat bewustzijn dat je standpunt een standpunt is misschien een stap is, maar ook dat is een standpunt.

  12. Tja, herdenken zóu mensen aan het denken kunnen zetten, maar dan moeten die mensen wél bij zo’n herdenking aanwezig zijn… en daar zit het probleem. Daar zitten altijd de mensen die niét aan het denken gezet hoeven te worden. Ik hoor dus bij de mensen die uiteraard op 4 mei mee gedenken maar er verder niets van verwacht.
    Ik zei het al eerder, ik wil niet overal een mening over te “moeten hebben” als dat verder niet belangrijk is voor het functioneren van de maatschappij. Maar ik wil ook geen mening, of leefwijze, opgedrongen krijgen omdat anderen vinden dat alleen hun ziens/leefwijze de juiste is.
    In de huidige maatschappij leeft dat erg en krijg je snel een etiket opgeplakt dat nergens op slaat. Ik begrijp je zorgen zeker en voel me heel erg niet meer thuis in deze maatschappij. Zo ik de keus gehad zou hebben zou ik graag Henk op zijn laatste reis vergezeld hebben. Het zal de leeftijd wel zijn , maar zolang ik nog door moet doe ik dat wel zoveel mogelijk op de manier die altijd goed genoeg geweest is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *