Oh, zo te kunnen schrijven als Ken Follet, wat zou dat machtig mooi zijn! Follet schreef met ‘De schemering en de dageraad‘ een vierde boek voor de Kingsbridge-trilogie die nu dus geen trilogie meer is. Bijzonder trouwens is dat dit vierde boek feitelijk het eerste boek is want het speelt in de periode 997 tot en met 1007 na Christus.

997 na Christus. Engeland wordt van twee kanten belaagd, in het westen door Wales en in het oosten door de Vikingen. Gerechtigheid is ver te zoeken en geweld en wetteloosheid zijn aan de orde van de dag. De koning staat machteloos en de chaos regeert. In deze turbulente tijden raken de levens van drie mensen onlosmakelijk verbonden met elkaar en met een klein gehucht dat later Kingsbridge zal worden genoemd. Het dorp van een jonge botenbouwer wordt geplunderd door de Vikingen en hij vlucht met zijn familie naar een ander dorp om daar een nieuw leven op te bouwen. Een Normandische edelvrouw volgt haar geliefde echtgenoot naar Engeland, maar realiseert zich al snel dat de gewoonten in haar nieuwe land heel anders zijn dan ze gewend is, en dat iedereen op brute wijze vecht om de macht. Een jonge monnik droomt ervan zijn bescheiden abdij ooit tot een roemrijk centrum van kennis en geleerdheid te verheffen. Alle drie raken ze tegen hun wil betrokken bij de machinaties van een bisschop die meedogenloos streeft naar macht en rijkdom, en niets geeft om de levens van de gewone mensen.

Ik vond het gewoon een heerlijk boek. Met een boel historische info, met slechteriken en bullebakken, met oorlog en vrede, liefde en lijden, ontwikkelingen en stilstand. Leuke personages en misselijkmakende personages. Gewoon een pracht van een boek. Lezen dus! En als je nog nooit van deze tetralogie (ja, ja, ik leerde vandaag een nieuw woord) gehoord hebt: dan heb je bijna 3500 pagina’s voor de boeg. Puur genieten!