Ik vond ‘Dochters van een nieuwe tijd‘ van Carmen Korn een interessant boek met mooie personages en in dit eerste deel volg je de vrouwen van 1919 tot na de Tweede Wereldoorlog. In het ene hoofdstuk springt Korn een paar maanden vooruit, in een volgend hoofdstuk een paar jaar. Toch is dat niet lastig, want ze laat al vrij snel weten hoe de gebeurtenissen aan het eind van een hoofdstuk in het nieuwe hoofdstuk afliepn. Wel gebruikt Korn af en toe een behoorlijk ‘kortaffe’ schrijfstijl. Het lijkt net alsof ze het leuk vond om zinnen zo kort mogelijk te maken. Dus dat is even wennen. Wat ik niet zo heel goed van mezelf snapte was dat het regelmatig even duurde voordat ik in de gaten had om welk personage het nu ging. Dat lag niet aan het feit dat er teveel personages in voorkomen, maar waaraan dan wel? Geen idee.

Hamburg, 1919. De Eerste Wereldoorlog is eindelijk voorbij. Vier jonge vrouwen, Henny, Käthe, Lina en Ida, verschillen in karakter en afkomst, maar hopen allemaal op een nieuwe tijd. Samen zien ze de wereld transformeren: van de wederopbouw van Duitsland na een tragische nederlaag in de oorlog en de opkomst en ondergang van de Weimarrepubliek, tot de verschrikkingen van de naziheerschappij. De vier gaan hun eigen weg, maar er is iets wat hen verbindt: hun vriendschap. Dochters van een nieuwe tijd dompelt je onder in de wereld van luxueuze danszalen, vermout, cocktails, opiumkelders en Chinese restaurants, totdat langzaam, maar onverbiddelijk, het einde van de vrijheid nadert door de opkomst van de nazi’s.

Het is in ieder geval zo dat ik deel 2 ook ga lezen. Want ik wil toch vooral heel graag weten wat de cliffhanger rondom Käthe te betekenen heeft!

‘Het dilemma‘ van BA Paris vond ik best een pittig boek omdat ik zelf regelmatig dacht ‘wat zou ik doen in dit geval?’.

haar veertigste verjaardag. Ze droomt er al van sinds haar bescheiden bruiloft, jaren geleden. Iedereen die ze liefheeft zal op het feest aanwezig zijn, behalve dochter Marnie, die in het buitenland studeert. Stiekem is Livia opgelucht dat Marnie niet kan komen. Ze moet haar echtgenoot Adam iets vertellen over hun dochter, een geheim dat ze heeft ontdekt, maar ze wacht totdat het feest voorbij is zodat hun geluk niet wordt verstoord. Adam wil dat alles perfect is voor Livia en heeft vliegtickets voor Marnie gekocht, zodat ze als verrassing aanwezig kan zijn. Op de dag van het feest krijgt hij vreselijk nieuws. Hij moet het eigenlijk aan Livia vertellen, want hoe kan het feest nu doorgaan? Maar Livia ziet er zo gelukkig uit en de gasten kunnen er ieder moment zijn… Hoever zou jij gaan om je lief nog een paar gelukkige uren te laten beleven?

Het boek leest heel soepel al zou het soms ook wel wat vlotter mogen allemaal. Het is ook geen echt hoogstandje, maar wel wel een heel fijn boek voor tussendoor (en zeker na zo’n lijvig boek als dat van Korn is dat erg plezierig).

Gek dat ik minder begrip had voor Livia omdat zij niets vertelt over het geheim van haar dochter, terwijl ik heel goed snapte waarom Adam niets zegt. Maar tegelijk dacht ik dan: zou ik dat kunnen? Niets zeggen. Wat die dingen dan zijn: tja, daarvoor moet je gewoon het boek lezen.

Naar welk boek zou jouw voorkeur uitgaan?

Na ‘Pogingen iets van het leven te maken‘ en ‘Zolang er leven is‘ is daar deel drie ‘Opgewekt naar de eindstreep‘ en de titel doet vermoeden dat er met dit deel een einde aan de reeks van Hendrik Groen komt.

Vanwege de sluiting van het verzorgingshuis in Amsterdam-Noord is Hendrik Groen overgeplaatst naar Bergen aan Zee. De Oud-Maar-Niet-Dood-club is uit elkaar gevallen. Af en toe is er een Omanido-reünie waarbij het ouderwets gezellig wordt en de drank ruimhartig vloeit, maar verder is er niet veel meer om naar uit te kijken. Hendrik moet constateren dat de tijd niet meer zo mild voor hem is: hij wordt steeds vergeetachtiger en begint het overzicht te verliezen. Dat levert het nodige gestuntel op. Hij besluit opnieuw een dagboek bij te gaan houden in een poging weer wat meer grip op de werkelijkheid te krijgen. En anders kan hij er in ieder geval nog eens nalezen wat hij allemaal vergeten is.

Het leven wordt er niet aangenamer op als ook in Bergen aan Zee het coronavirus alles op zijn kop zet. En helaas is er geen Evert meer om er foute grappen over te maken, al doet de voorheen zo brave Hendrik zijn best om zijn vriend hierin te evenaren. Gelukkig heeft hij nog drie trouwe vrienden over om hem op het rechte pad te houden: Leonie (88), Frida (10) en Juffrouw Jansen (4). Die laatste is zijn hond, het afscheidscadeau van Evert. Samen met deze bondgenoten sleept Hendrik zich opgewekt naar de eindstreep.

Net als de eerste twee delen leest dit boek(je) als een tierelier. En eigenlijk kan ik er gewoon niet al te veel over kwijt, want dan zou ik teveel verraden over hoe het boek in elkaar zit. Mijn algehele mening na het lezen van het boek is dat Hendrik nog steeds een fijne, oude man is met een groot hart. En dat je te doen hebt met op die manier aflopende levens. Maar zoals gezegd, het leest hartstikke fijn, er zit weer de nodige humor in verweven en Frida is een prachtig kind.

Het enige waar ik me wel behoorlijk aan geërgerd heb is feitelijk zo’n beetje hetzelfde als wat ik had met de podcast ‘Virus verhalen‘. Grote delen van Nederland hebben in de eerste golf echt totaal niet in de gaten gehad hoe erg de situatie in bijvoorbeeld Brabant was. Ik snap natuurlijk dat Hendrik in Bergen aan Zee woont en dat dat ruim 150 kilometer van mijn woonplaats is, maar in het boek wordt de situatie rondom corona behoorlijk gebagatelliseerd. Maar goed, daar is het dan natuurlijk ook een persoonlijk dagboek voor. 😉

Heb jij de dagboeken van Hendrik Groen gelezen? Wat vond/vind je ervan? En heb je de serie op tv gekeken?

Ik dacht dat ik nog nooit een boek van Karen Rose gelezen had, maar toen ik haar opzocht op mijn blog bleek dat dus niet te kloppen. In dat blogje schreef ik, summier, dat het een behoorlijk heftig boek was en ook dat het een zeer toegankelijk boek was met personages waarvan je gewoon wil weten hoe het af gaat lopen. Datzelfde geldt voor de twee(en een halve) boeken in dit logje.

Allereerst is daar ‘Tel tot tien‘.

In Tel tot tien heeft Reed Solliday in zijn lange carrière bij de brandweer van Chicago nog nooit zoiets meegemaakt als de recente uitbraak van woningbranden. De branden zijn heftig, en nemen snel in aantal toe. De brandstichter lijkt bovendien op persoonlijke wraak uit. Want bij elke nieuwe brand zijn mensen waar Reed en zijn nieuwe geliefde rechercheur Mia Mitchell van houden, het slachtoffer. De dader lijkt uit op dood en vernietiging en lijkt niet te stoppen. De tijd tikt…

En ook dit is gewoon een retespannend boek met behoorlijk pittige gruwelijkheden, een nare moordenaar en twee sympathieke hoofdpersonages. Vlot geschreven, gemakkelijk leesbaar. Kortom met plezier gelezen.

Op dit moment zit ik een beetje in zo’n flow dat ik niet al te moeilijke boeken wil lezen. En tja, dan is een goede thriller niet verkeerd natuurlijk. Dus na ‘Tel tot tien’ opende ik opnieuw een boek van Karen Ros op mijn e-reader. Waar gaat ‘Sterf voor mij‘ over?

Op een besneeuwd veld in Philadelphia doet rechercheur Vito Ciccotelli een uiterst macabere ontdekking wanneer een graf wordt gevonden van een jonge vrouw, wier handen zo zijn gevouwen dat het lijkt of ze bidt. Ciccotelli roept de hulp in van archeologe Sophie Johannsen om vast te stellen wat er verder onder de bevroren grond ligt. Ondanks haar jarenlange ervaring kan niets haar voorbereiden op hetgeen ze vinden: een met exacte precisie vormgegeven matrix van graven. De lichamen zijn allemaal op een speciale manier gepositioneerd en de slachtoffers blijken op gruwelijke wijze gemarteld. Er zijn echter ook nog lege graven – de moordenaar is nog niet klaar.

Opnieuw gewoon een toffe thriller met een boel gruwelijke dingen. Soms allemaal wel wat ‘simpel’ ook wel. Maar vooral heel fijn lezen. In ‘Sterf voor mij’ komen Daniël en Susanna Vartanian voor. Rose schreef drie boeken met hen in de (hoofd)rol. In het eerste boek is die rol wat kleiner, in het tweede boek is Daniël het hoofdpersonage en in het derde boek Susanna.

Momenteel lees ik dus het tweede deel: Schreeuw voor mij. Ik ben ongeveer op een derde nu en -opnieuw- is het een spannend boek, met getroebleerde jeugden en heel veel personages. Maar wederom leest het erg plezierig en houdt Rose me, met haar schrijfstijl, geboeid aan het lezen.

In een kleine Amerikaanse stad wordt het naakte, in een deken gewikkelde lichaam van een jonge vrouw gevonden die op brute wijze is vermoord. Haar gezicht is ernstig verminkt en aan haar teen zit een mysterieus sleuteltje gebonden. FBI-agent Daniel Vartanian wordt op de zaak gezet, ook al is hij nog ernstig getraumatiseerd door de recente dood van zijn ouders, die werden omgebracht door zijn broer, de seriemoordenaar Simon Vartanian. Dan worden er nog meer lichamen gevonden, en de moorden vertonen opvallend veel gelijkenissen met de moord op Alicia Tremayne, dertien jaar daarvoor. Het lijkt erop dat er een copycat-seriemoordenaar actief is die geen fouten maakt – totdat de tweelingzus van Alicia in het stadje opduikt…

Wat de boeken van Karen Rose gemeen hebben (tenminste voor zover ik dat nu kan beoordelen) is dat zowel dader als good guys/girls altijd een heftige jeugd gehad heeft/hebben, dat er heel veel personages in voorkomen, dat de stijl van schrijven gemakkelijk is en tegelijktijdig soms wat hak-op-de-takkerig en vooral ook dat je wilt weten hoe het af gaat lopen. Maar ik denk dat ik na dit tweede deel even een pas op de plaats maak en deel drie ‘Moord voor mij‘ even in de ijskast leg (al zijn de recensies op bol.com wel heel goed, dus wie weet …).