Dag 2020

2020 Was een jaar van thuis zijn (en al begin ik dit jaarlijkse logje altijd met dit zinnetje, hoe had ik ooit kunnen weten dat dit jaar écht een jaar van vooral thuis zijn zou worden), liefde, Ova, Saar, Mr. T, Ova Haar Lief, werken, mensen ontmoeten, verjaardagen, missen, stemmingmakerij, het nieuws dat onze CdK vertrekt en een paar maanden later het nieuws dat een heel goede bekende de nieuwe CdK wordt (hoe tof!), ‘Wij zijn de politiek’ lezen: mooi boek met rake woorden, aan het begin van het jaar nog denken dat er veel grote feesten zullen zijn dit jaar (waaronder het onze) maar helaas, helaas, iets met een virus in Wuhan en wat later in Italië, gedoe met Saar en een ‘vriendin’, The Handmaids Tail & Outlander, Ova die een prachtige prijs wint met haar afstudeeropdracht, carnaval, Youseum, mijn moeder 75 jaar, op 1 maart bloggen dat er in huis een virus rondwaart want allemaal zwak, ziek en misselijk, twee jonge meiden uit ons dorp die na hun moeder vorig jaar ook nog hun vader verliezen, bloed geven, heel veel prachtige boeken, een enkel minder boek, corona, persconferenties, 1½ meter, handen wassen, niezen in je elleboog, intelligente lockdown, saamhorigheid, wonen in het epicentrum van de uitbraak, heel veel overleden mensen (in onze gemeente een oversterfte van 245 mensen!), heel veel zieke mensen, zorgen om de mensen waar we van houden, veel minder theater en bioscoop, maar een keer of acht rikken, een overleden schoonvader, 50 en voor altijd 96, geen Sarah-feest, vier weken thuisquarantaine voor Mr. T., aanpassen, een sollicitatie als BABS (en dat uiteindelijk niet mogen gaan doen), na vier weken een groepsknuffel, veertien jaar bloggen, Suske en Wiske, verandering, soms positief, soms negatief, 24 jaar samenwonen, opvliegers, een geannuleerd groot feest, 10 jaar getrouwd zijn, Candy Crush, Trivia Crack en talloze spelletjes WordFeud, De Pest lezen, thuiswerken, thuis onderwijs, thuis afstuderen, een aflevering over Kruispunt vanuit het epicentrum, door het jaar heen fantastisch rake columns lezen en die regelmatig op mijn blog zetten omdat ik het echt niet beter zou kunnen verwoorden, my first rösti, een nieuwe gele bank, een bijzondere lintjesregen, geen reünie gedecoreerden, een alternatief voor dodenherdenking, een indrukwekkende dodenherdenking op een lege dam, een zieke vriendin en later in december nog een zieke vriendin, Saar 15 jaar en dat op heel gescheiden schaal vieren, vele rondjes op de hometrainer, nog steeds netwerken, ontelbaar veel kilometers wandelen (op 28 december stond de teller op 2.759,4 dus ik denk dat ik uiteindelijk op ongeveer 2.780 kilometer uit zal komen), Facebook, Instagram en LinkedIn, een heuse influencer blijken op facebook als je post meer dan 1300 keer gedeeld wordt, ongelooflijk veel gebruik maken van onze superfijne veranda, nieuwe taak als consul oorlogsgraven, een ontplofte e-reader, gewoon ontieglijk blij zijn met dagen waarop je je ouders weer een keer ziet voor wat langere tijd, Ova afgestudeerd, dat gelukkig wel kunnen vieren met een heerlijk avondvullend sterrendiner, Saar die met vriendinnen op een heuse camping gaat kamperen, zandsculpturen, happen & trappen met m’n ouders, broer en schoonzus en dat op de enige regendag in juli, spullen verdelen, geen Frankrijjk, wel Ermelo en Mechelen, Ova naar Kroatië en dan vanwege code oranje halverwege naar huis moeten, talloze geannuleerde theaterkaartjes, kritische fout, 15 augustus 1945-15 augustus 2020, de garage wit schilderen, met Ova naar Hulst, Mr. T. 54 jaar, Ova 21 met helaas geen 21-diner en een feestje op heel bescheiden schaal, vernoemingsceremonie, in september toch wat herdenkingsactiviteiten, een rondleiding organiseren voor de ambassadeur, oplopende besmettingscijfers, een verzuipende zorg, kortere lontjes, viruswappies, tweede golf, plasma doneren, Ova die druk solliciteert, steeds op gesprek mag maar dat het (door verschillende omstandigheden) nog niet tot een baan in haar vakgebied geleid heeft, de podcast ontdekken, stoppen als secretaris van een vrouwenvereniging (heel goed besluit!), blijdschap, lief, leed, weemoed, dankbaarheid, vele goede dingen, geannuleerde vriendendagen, thuiswerken, nauwelijks sociale contacten, maar wel een heerlijk weekend naar Texel met Mr. T., Ova, Saar en Ova Haar Lief, een dagje Amsterdam, Verzetsmuseum, Klompenpaden, een nieuwe klas voor Saar die inmiddels in 4 HAVO zit, die haar klas niet echt supertof vindt, maar die inmiddels wel een heel leuke groep meiden om zich heen verzameld heeft, nog steeds aan mezelf merken dat ik steeds anders in het leven kom te staan, dat ik dat over het algemeen erg fijn vind, drie zieke vriendinnen inmiddels, een oud-collega waarmee ik nog veel contact heb met een burnout, ontdekken dat je het algemene beschavingsniveau van je landgenoten toch zeer discutabel vind terwijl je tegelijkertijd in je eigen kring geen echte vreemde zaken of excessen ontdekt, een krantje uit 1970, talkshows en actualiteitenprogramma’s die nog maar een onderwerp schijnen te brengen, ‘experts’ die hun zegje maar wat graag willen doen, 75 jaar VN, pijn aan mijn achterhoofd, tenniselleboog, fysio, zorgen, met vrij grote regelmaat frustrerende gesprekken met Saar voeren, die gaan inmiddels ook regelmatig over alcohol, wanneer landt nou ‘ns wat we zeggen?, lachen, thuiswerken en dat zo beu zijn, geniva leren spelen en talloze potjes Carcassonne, poetsen (blergh), nauwelijks uit eten, een geannuleerde reis naar Auschwitz, 26 jaar samen, vuurwerkverbod, heerlijke nieuwe recepten gekookt, een airfryer kopen, ‘Guus kom naar huus’, ‘Niemand heeft het recht niet beledigd te worden’, aan twee boeken meewerken en mijn naam vermeld zien staan in het ‘dank je wel rijtje’, op het werk een spotifylijst opstarten, Appelhof boeken voor Saar, een heerlijk avondje, helaas nog altijd pijn in het lijf, extreem veel Koninklijke onderscheidingen die allemaal op een bijzondere manier uitgereikt moesten worden, één jeugdlintje, geen kersttradities, mijn teen ongelooflijk hard stoten en daardoor sinds 18 december niet goed kunnen wandelen, een bonus krijgen, op het werk aandacht besteden aan de coronacrisis, Top 2000, dromen, ouders die het nieuwe jaar starten in quarantaine vanwege positief geteste broer/buurman, domweg gelukkig in de …straat en nog heel veel meer.

2021 … here we come!

De hormoonfabriek

Sorry, weer een lyrisch podcastblogje. Ik luisterde namelijk 12½ uur lang naar de prachtige podcastserie ‘De hormoonfabriek’ en daarvan heb ik me geen seconde verveeld. Wat een beauty!

De podcastserie is gebaseerd op het boek van Saskia Goldschmidt.

Liefde en venijn tussen broers, tegenstrijdige belangen tussen commercie en wetenschap, met bronsthormoon volgestopte fabrieksmeisjes en door testosteron voortgedreven kerels – De hormoonfabriek is een bloedstollend verhaal geïnspireerd op historische feiten, waarin het zicht op goed en kwaad soms wordt vertroebeld door de roes van de vooruitgang.

De succesvolle ondernemer Mordechai de Paauw, Motke voor vrienden, kijkt terug op zijn leven terwijl hij in een bed ligt met een ijzeren rand, dat lijkt op de kooien waarin de proefdieren van zijn laboratorium werden opgesloten. Hij realiseert zich dat het hem niet gelukt is fatsoenlijk te leven. In de jaren twintig van de vorige eeuw stonden hij en zijn tweelingbroer Aron aan het begin van een adembenemend project. Samen met de beroemde hoogleraar en farmacoloog Rafael Levine richtten ze een bedrijf op, waarin het slachtafval van Motkes vleesfabriek gebruikt werd voor het ontwikkelen van hormoonpreparaten.

De omstandigheden aan het begin van de onderneming zijn niet gunstig. Armoede en criminaliteit in de katholieke provinciestad, de klassenjustitie die in het interbellum gemeengoed is en het opkomend antisemitisme vormen een giftig mengsel. Maar Motke zet door, geen prijs lijkt te hoog. Als na de Tweede Wereldoorlog de balans wordt opgemaakt, blijkt dat niemand ongeschonden uit de strijd is gekomen.

Dat boek heb ik nog nooit gelezen, al moet ik zeggen dat de kaft me wel heel bekend voorkomt, dus ik zal het vast wel ‘ns ooit in handen gehad hebben.

Maar dan de podcast. In één woord GEWELDIG!!! Het hele verhaal wordt heel meeslepend gebracht door onder andere Mark Rietman, Monic Hendrickx, Jacob Derwig en Hans Hoes. Het geheel klopt aan alle kanten, de geluiden, de stemmen, de flashbacks, de muziek. Af en toe voelde ik me boos over hoe Motke zich gedraagt, af en toe verontwaardigd en af en toe had ik ook wel met hem te doen. Aan de ene kant snapte ik Rivka, aan de andere kant vroeg ik me ook af waarom ze Esra straft. En ach, die Agnes en Roosje en zoveel andere mensen die in de podcast (en dus ook het boek) naar voren komen.

De gebeurtenissen in ‘De hormoonfabriek’ zijn deels gebaseerd op de geschiedenis van Organon. In boek en podcast heet de fabriek ‘Farmacom’. De gedragingen van de personages uit de podcast zijn door de auteur verzonnen als is ook daarvan een aantal dingen wel echt gebeurd.

Ik wandelde dus 12½ uur lang rond terwijl ik luisterde naar deze prachtige podcast en het was geen seconde lastig om mijn aandacht erbij te houden. Zeer de moeite waard dus!

Spotify at work

Alweer enige tijd heb ik een family account op spotify en daar zitten we gezellig met ons gezinnetje in. Ik heb een playlist met mijn favoriete muziek en ik luister vooral heel, heel, heel veel podcasts. Heerlijk vind ik dat, maar dat wisten jullie ongetwijfeld al. De ‘wrapped’ jaaroverzichten zijn ook altijd leuk en onze familyplaylist is ook grappig.

Een week of twee geleden zat ik er een beetje doorheen met al dat thuis gewerk, het valt me inmiddels best wel zwaar moet ik zeggen. Ik ben de binding met mijn collega’s volledig kwijt al moet ik zeggen dat die binding sinds de fusie sowieso al veel minder is. Niet dat dat heel erg is, maar soms is het best vervelend dat je sommige dingen van anderen pas heel laat (of niet meer) hoort. Maar ik mis de reuring van kantoor, het snel iets regelen, het schakelen, het discussiëren en ik ben die teamsoverleggen zo beu. Ik wil mensen ontmoeten en echt contact.

Maar goed dus, ik was aan het balen en dacht aan ‘Wish you where here’ een van mijn favoriete nummers al bedoelde ik eigenlijk meer ‘Wish I was there’. En toen kwam ik op het, in mijn ogen, briljante idee om een gezamenlijke playlist op te starten met mijn collega’s.

Ik zette een bericht op ons intranet dat het mij superleuk zou lijken als we met z’n allen muziek toe zouden voegen aan de playlist zodat we op die manier toch weer een beetje ‘samen’ zouden zijn.
En wat een succes is die playlist inmiddels. Al ruim 50 collega’s hebben hun muziek toegevoegd en samen hebben we (en ik schrijf dit blogje op 20 december) al ruim 27 uur aan supergevarieerde muziek toegevoegd.

Over het algemeen kan ik de conclusie trekken dat we best een goede muzieksmaak hebben, al zitten er ook heel vreemde en lelijke nummers tussen vind ik. Maar hé, dan swipe ik lekker door.

Een van mijn collega’s heeft inmiddels alle nummers ook in een youtubelijst gezet dus ik kan nu ook gewoon via de chromecast (bijna) alle clips kijken. Zo leuk! En Mr. T. geniet er ook van. Het is een soort van Top 2000 maar dan met veel nummers erin die niet in de Top 2000 terugkomen.

En het allereerste nummer van de lijst was natuurlijk ‘Wish you where here‘.

Welk nummer zou wat jou betreft zeker in deze tijd van thuiswerken passen en zou jij toevoegen aan zo’n playlist? 

Lengen

De dagen lengen
er gloort hoop
optimisme wellicht

We leerden dat het niet snel
goed
voldoende
acceptabel is

We leerden dat het regelmatig
schuurt
boos en
bang maakt

We leerden dat er
veerkracht maar ook onverzettelijkheid
saamhorigheid maar ook ikke, ikke, ikke
behulpzaamheid maar ook achterdocht is

Anderhalve meter is niets
en tegelijk
onoverbrugbaar

Missen
wat je toch kunt zien
wat zo gewoon was
wat ons maakt tot wat we zijn

De toekomst
ongewis
spannend
wat houden we vast

De dagen lengen
er is hoop
optimisme ook

Want zonder hoop en optimisme
kan ik niet
wil ik niet kunnen
Ik wens jou en de mensen om je heen, in alle opzichten, warme en fijne kerstdagen.

Vakantie

Twee weken kerstvakantie heb ik vanaf vandaag. Alhoewel: helemaal klopt dat niet want ik log vandaag en volgende week maandag wel even in om een paar kleine dingen te doen. Maar verder: vakantie!

In eerste instantie had ik het plan om vandaag samen met Saar richting Apeldoorn te gaan om daar het Ereveld Loenen en het nieuwe bezoekerscentrum te bezoeken en vervolgens samen een nachtje in een hotel te verblijven. Dat ideetje ging niet door toen vorige week de extra maatregelen werden aangekondigd. Dus dat is geannuleerd. Wat we nu van plan zijn? Uh, een goeie serie bingewatchen en misschien gaan we welk elke dag een workout doen. Haha, dat zal mij benieuwen. Maar goed: dit logje schreef ik vorige week in concept en afgelopen vrijdag stootte ik mijn teen ontieglijk hard dus zo’n workout gaat ‘m niet worden (het is bont en blauw en dik). Wandelen lukt een beetje en omdat ik toch graag naar buiten wil blijf ik dat doen al heb ik wel een beetje boel een hobbelige gang nu. De stevigheid van mijn wandelschoenen doet echter heel goed.

Wat de kerstdagen zelf betreft gaat natuurlijk niets zoals normaal. Normaliter was er iedere kerst voor beide families een dag gereserveerd maar door het overlijden van mijn schoonvader hebben we onlangs besloten daarmee op te houden. Het is natuurlijk hartstikke gezellig kerst met de hele familie, maar het is ook wel een dingetje ieder jaar: tussen de 25 en 35 gasten kunnen er komen en dat is niet niks. We hebben nu afgesproken dat we ieder jaar rond 23 mei een familiedag zullen organiseren. Op 23 mei 1957 trouwden mijn schoonouders en omdat dat het dan veel waarschijnlijker is dat je ook naar buiten kunt lijkt ons dat een mooi alternatief.

Wat blijft er dan nog wel over? Onze traditionele ‘eenzame-kerstavond-avond’ gaat ook niet door. Als we met de hele club zijn, dan zijn dat 15 mensen en dat kan natuurlijk niet. Bij die groep zijn echter drie vrijgezellen en we hebben besloten om deze drie bij ons uit te nodigen. Zo zijn we met vijfjes. Ik zal koken, we eten samen en er zullen ongetwijfeld spelletjes gedaan worden.

Op Eerste Kerstdag komen mijn ouders hier eten. Als ook Ova Haar Lief hier komt dan ontvangen we netjes drie gasten. Aan onze grote eettafel plaatsen we een extra tafel waardoor we een behoorlijk grote, soort van, vierkante tafel hebben en iedereen kan dan netjes op afstand van elkaar zitten. We hebben de gerechtjes verdeeld: Ova en Haar Lief zorgen voor een voorgerecht, mijn ouders voor de soep, Mr. T. en ik voor het hoofdgerecht en Saar voor het nagerecht. Wat ik ga koken? Ik heb nog geen idee. Iemand suggesties?

En dan is er dus Tweede Kerstdag en we hebben dus helemaal geen plannen. Dat voelt best raar. Wat we uiteindelijk zullen doen? Geen idee. Misschien rijden we wel naar de zee voor een lekkere strandwandeling (al gooit die teen wel roet in het eten denk ik). En daarbij: als er niet eens ergens wat lekkers te drinken valt …

Voor Oud Jaar is het plan nu dat we die met een bevriend stel doorbrengen. Alleen zit zij op dit moment behoorlijk in de lappenmand (ze wordt 23 december gekatheteriseerd dus dat is allemaal best spannend: hopelijk kunnen ze haar dan meteen helpen want anders wordt het hoogstwaarschijnlijk een open hart operatie) dus het zou zomaar kunnen dat ze op 31 december niet eens in staat is om wat dan ook te ondernemen.

Toen we de verjaardag van Mr. T. in kleine groepjes opdeelden vond ik uiteindelijk dat dat eigenlijk helemaal zo verkeerd nog niet was. Je kunt veel meer tijd en aandacht aan je bezoek besteden en dat is heel fijn. Aan de andere kant begint het nauwelijks mensen zien en zo me behoorlijk parten te spelen.

Maar hé, ik ga ervanuit dat in 2021 alles ten goede zal keren. Dat zal toch zeker wel?

Hoe ga jij de kerstdagen doorbrengen?

Olive Kitteridge

Bij iemand anders (geen idee meer wie, sorry, sorry) las ik haar recensies over ‘Olive Kitteridge‘ en ‘Opnieuw Olive‘ en ik dacht: die boeken wil ik lezen!

Waar gaat deel 1 over?

Olive Kitteridge is gepensioneerd. Haar leven lang heeft ze lesgegeven aan de kinderen van Crosby, een idyllisch gelegen kuststadje in Maine. Haar leerlingen hadden vaak een ander beeld van haar dan zijzelf; nooit een blad voor de mond nemend, in haar eigen ogen altijd oprecht, was ze toch meer gevreesd dan geliefd. Na haar pensionering wordt Olive meer dan ooit betrokken bij de menselijke drama’s achter de keurige façades van het stadje, waardoor haar leven een diepere betekenis krijgt.

En deel 2 borduurt daarop, een paar jaar later, verder:

Bot en een tikkeltje koppig, maar ook kwetsbaar en verrassend gevoelig: Olive Kitteridge is terug. Een paar jaar ouder, en vele veranderingen verder. Ze moet haar leven leren delen met haar tweede man, proberen de relatie met haar zoon te herstellen, omgaan met verlies en eenzaamheid, zich openstellen voor nieuwe levenslessen – en als altijd een luisterend oor bieden aan de andere inwoners van Crosby, Maine.

Allebei de boeken zijn gewoon heerlijke boeken. In sommige hoofdstukken komt Olive maar heel zijdelings voor, in andere heeft ze de hoofdrol. En elk hoofdstuk wordt op de een of andere manier door Elizabeth Strout verbonden en dat doet ze heel erg mooi. Door al die hoofdstukken heen krijg je steeds beter een idee van hoe Olive in elkaar zit, wat ze allemaal heeft meegemaakt waardoor ze is zoals ze is en hoe ze haar leven invult. Verwacht geen grote en meeslepende verhalen maar gewoon ‘uit het leven gegrepen verhalen’ die toch volop boeien. Ik moest heel even aan de stijl wennen, maar daarna: prachtige boeken!

Jammer …

… dat er weer zoveel aandacht naar deze mensen gaat (en nou doe ik het ook nog!). Want kom op, hoe van de wap moet je wel niet zijn als je dit soort dingen doet?

Maar goed, dat geldt, naar mijn bescheiden mening, ook wel enigszins voor al die mensen die toch massaal gingen winkelen op black friday, die met grote gezelschappen gaan feesten in de polder, die gisteren toch nog massaal al die ‘essentiële’ boodschappen gingen doen, of op andere manieren de regels omzeilen.

Nee, het is niet leuk allemaal. En ja, het duurt al zo lang. Maar voor al die mensen die het toch nog niet echt lijken te snappen: kom een keer langs. Ik ken (helaas helaas) genoeg mensen die jou haarfijn uit kunnen leggen wat corona met mensen doet. Díe verhalen brengen mensen pas echt van de wap …

De hofdame

In de afgelopen maanden heb ik genoten van ‘The Crown‘. Prachtige serie die ik ook een heel klein beetje door mijn werkbril bekeek: protocol en etiquette tenslotte maakt deel uit van mijn werk. Een boek als ‘De Hofdame‘ vind ik ook wel interessant en laat de sint nou vorige week gewoon een heus papieren boek meebrengen.

e hofdame vertelt het verhaal van het bijzondere leven van Anne Glenconner, maid of honour tijdens de kroning van koningin Elizabeth en de hofdame van prinses Margaret. Ze is een unieke getuige van de recente Britse koninklijke geschiedenis en geeft in haar memoires niet alleen een kijkje achter de schermen van het koningshuis, maar schetst ook een beeld van een generatie aristocratische vrouwen die gevangen zat in een wereld vol sociale verwachtingen. Ze was voor haar vader een ‘grote teleurstelling’ omdat ze geen jongen was en ze werd niet genoemd in het testament van haar eigen man, die zijn fortuin naliet aan een van zijn werknemers.

Anne Glenconner, inmiddels achtentachtig jaar oud, schrijft in De hofdame met humor, openheid en moed over haar tragische leven in een gouden kooi, haar vriendschap met prinses Margaret en de vrijheid waarvan ze nu pas kan genieten.

Potjeverdulleme, wat een levensverhaal is dit geworden zelf. Ik heb regelmatig vol ongeloof stukken gelezen: over hoe de opvoeding van kinderen zonder meer aan nanny’s werd overgelaten, over hoe sociale banden dingen bepaalden, over het grillige gedrag van haar echtgenoot. Over voorbereidingen van huwelijken, over hoe ze bruidsmeisje was bij het huwelijk van Elizabeth en het hofdameschap. Over vele, vele reizen. Over hoe haar echtgenoot blijkbaar out of the blue een andere erfgenaam benoemde voor zijn bezittingen (wat een onaangename verrassing moest dat na zijn overlijden geweest zijn). En jemig, wat triest: Anne moet twee zoons begraven en zorgt tijdenlang voor haar derde zoon die na een ongeluk lang in coma ligt. Wat me opvalt is het gemak waarmee Anne zich bij al die situaties neer lijkt te leggen. Is het de opvoeding die maakt dat ze dat kan?

Die opvoeding maakt volgens mij ook dat ze nergens grof is, of kwetsend. Ze kijkt beschouwend naar de dingen en velt zelden een oordeel. Knap vind ik, want ze heeft heel wat meegemaakt en op veel dingen heeft ze nooit enige invloed uit kunnen oefenen.

Ik vond het in ieder geval een erg bijzonder boek. Al met al een interessant boek dat een bijzonder kijkje achter de schermen van het Engelse hof laat zien. Ik heb het met veel plezier gelezen.

De gijzeling van Gladbeck

Ik luisterde vorige week een podcast over ‘De gijzeling van Gladbeck‘ en vond het een interessante podcast van een heftige gebeurtenis. Deze gijzeling vond plaats in 1988 maar ik kan me er helemaal niets van herinneren moet ik zeggen.

Na afloop van de gijzeling waren er drie doden te betreuren. Al luisterende is het werkelijk bizar om te horen hoe de pers zich toen heeft gedragen en ook heel bijzonder hoe de politie handelde. Ik kon af en toe mijn oren niet geloven. Denk dat je daarvoor de podcast gewoon maar moet luisteren.


Waar ik me tegelijk enorm aan irriteerde (al begrijp ik dat Joey Huisman dat blijkbaar juist heel fijn vond: lees daarvoor deze recensie maar) was het eindeloze gezanik van Marcel van Roosmalen. Ik had nog nooit van deze meneer gehoord (toen ik hem googelde bleek dat ik zijn gezicht wel ken), maar blijkbaar heeft hij van mopperen een soort van ‘imago’ gemaakt. Ik moet zeggen: ik vind het vooral kleinzielig gedrag. Bah, wat een drama queen (en dat voor een republikein). Maar goed, dit allemaal geheel terzijde.

Kun jij je nog iets van deze gijzeling herinneren?

Surprise voor Mr. T.

Wat een jaar mogen we 2020 wel noemen nietwaar?
Zelfs een goede schrijver krijgt zo’n script niet voor elkaar.

Januari en februari verliepen gewoon zoals dat ieder jaar gaat
Maar vanaf maart staat Europa in standje paraat.

Een virus bepaalt vanaf dat moment ons leven
En lijkt voornamelijk te nemen en weinig te geven.

Hoe bizar het leven soms lopen kan bleek al snel
Want toen kwam J.. zijn gezondheid in de knel.

Hij was grieperig, niet fit en zijn vooruitzichten niet goed
Toen bleek dat hij corona had maakte dat de situatie bitterzoet.

Want ondanks de regels die er op een gegeven moment kwamen
Konden jullie drieën toch voor hem zorgen: samen.

Dat was heel verdrietig, maar op een bepaalde manier ook bijzonder
En was in deze bizarre tijd van restricties bijna een wonder.

Jouw vader heeft al met al een prachtig en mooi leven mogen leven
Hij stierf met jullie erbij en dat was jullie en hem gelukkig gegeven.

Sint heeft veel respect voor hoe jij het daarna deed
Met die thuisquarantaine die ook nog bijdroeg aan het leed.

Maart en april hadden soms wel wat weg van een film noir
Veel dingen mochten niet, dat was best heel raar.

De scholen gesloten, restaurants dicht, codes in allerlei kleuren
Maar gelukkig kon jij na een tijd bij … weer opfleuren.

Je kon weer aan het werk en dat vond je hartstikke fijn
Al is bij … af en toe het ‘huis ook te klein’.

Mensen die mopperen, lange dagen en veel druk gedoe
‘t Is niet fijn, maar gelukkig kun je nog naar je klanten toe.

Nieuwe bussen kwamen er en wat bleek toen al snel
Ze zochten een ‘acteur’ voor een reclamefilm en trokken aan jouw bel.

Een dag mocht jij vervolgens ervaren hoe dat filmen in zijn werk gaat
Doe dit, doe dat, nog een keer: maar het was een leuk resultaat.

Het jaar ging verder en we deden allemaal ons best
Wennen aan ‘het nieuwe normaal’ voelt soms als een pittige test.

Soms waren jullie verdrietig, opstandig of boos, maar meestal ging het wel goed
‘Het is zoals het is’, is jouw credo en geeft ook wel moed.

De geplande vakantie naar Frankrijk werd geannuleerd
Ermelo en Mechelen werden door jullie echter hoogst gewaardeerd.

Er werden terrasjes gepakt, gekletst, gelachen en gekeest
De wandeling naar het Hijgend Hert was een waar feest.

Nederland is mooi, daar getuigen meer dan genoeg films van
Sint hoopt echter dat hij volgend jaar toch weer naar Frankrijk kan.

Je vrijwilligerswerk ligt grotendeels stil, je hoeft niet meer naar E..
Dat betekent een andere invulling van je vrije tijd: een heel nieuw ontwerp.

Geen theaterbezoek, geen wedstrijden, geen bardienst, nauwelijks bezoek
Gelukkig is daar jouw trouwe sudoku en af en toe een boek.

Het was dan wel geen film, maar ook op dat vlak werd je een beetje beroemd
Een interview bij NPO en in het indrukwekkende boek van Hella wordt jouw naam genoemd.

Ach Mr. T., als we 2020 in een film vast konden leggen wat zouden we dan zien?
Een wereld in vuur en vlam of juist veel klein geluk en saamhorigheid misschien?

Want is het niet zo dat juist het tevreden kunnen zijn met fijne momentjes
Je kunt zien als allemaal mooie en kleine presentjes.

De zon die schijnt, een blauwe lucht, Wiske die knort, Suske die wil kroelen
Samen voor de buis, een vieuxtje: je thuis lekker senang voelen.

En tja, dat woordje ‘thuis’ is nog nooit zo beladen geweest als in dit jaar
Blijf thuis, ontvang niet te veel mensen, blijf op afstand van elkaar.

Jullie deden het zo goed mogelijk en volgens mij lukte het wonderwel goed
Om het thuis fijn te hebben: en dat maakte deze periode toch best zoet.

Dus die film van 2020: het wordt geen thriller, horror of science fiction
Al had ik de uiteindelijke film toch liever doorgespoeld als dat kon.

Dit gedicht is nu lang genoeg geworden, ik kap er nu mee
Kijk maar in de camera voor je cadeautjes: ik hoop dat je ermee bent tevree.

Heel veel groeten en een boks,
Sinterklaas

Pakjesavond coronastyle


Vanavond vieren we, als altijd, pakjesavond conform het beproefde recept: mijn ouders komen en samen met Ova Haar Lief zijn we met zeven. Er zijn cadeautjes en natuurlijk surprises.

Wat we wel doen is de eettafel vergroten zodat deze vierkant wordt en mijn ouders op veilige afstand van ons kunnen zitten.

Saar heeft beloofd te koken; straks ga ik even naar de supermarkt om de boodschappen daarvoor te doen. Ik hoop op een heerlijk avondje. Dat zal best goed komen!

Vier jij vanavond sinterklaas en hoe pak je dat aan?

Tilapia

Ik maak niet zo heel veel mee momenteel en al heb ik een boel te vertellen (of nou ja, ik zou van alles willen schrijven over bijvoorbeeld de toestand van de wereld, corona, eindeloos thuiswerken en hoe me dat toch wel frustreert, KOZP en hardcore zwarte piet lovers, Trump, Baudet, you name it) op de een of andere manier heb ik daar dan ook weer niet zo heel veel zin in.

Dus plaats ik maar weer een ‘culinair hoogstandje’ dat ik laatst maakte. Het recept heette ’tilapia uit de oven met spruitjes en pompoen’ en was heerlijk!

Ingrediënten voor 4 personen:

  • 1 rode ui
  • 500 gram spruitjes
  • 800 gram pompoenblokjes
  • 1 citroen
  • 1 rode peper
  • 3 teentjes knoflook
  • 2 eetlepels olie
  • 2 theelepels uienpoeder
  • 4 theelepels paprikapoeder
  • beetje zout
  • 1 theelepel gemberpoeder
  • 1 theelepel korianderpoeder
  • 4 tilapiafilets

En dan:

  • oven voorverwarmen op 180°C (wij hebben de allersufste combimagnetron ever die we ongeveer vier jaar geleden kochten toen de eerste kaduuk was en ik ben er zo niet tevreden over, maar ja, we moeten het ermee doen. Als er in een recept 180°C staat kan ik gerust 195°C instellen. En als er 20 minuten staat dan kan ik gerust 25 of soms zelfs 30 minuten instellen. Dus ooit, ooit, ooit als er een nieuwe keuken komt, dan wil ik een goede oven en minstens een vijfpits fornuis, maar goed dat allemaal geheel terzijde)
  • ui in ringen snijden, buitenste blaadjes spruitjes verwijderen en aan de onderkant insnijden
  • spruitjes en pompoenblokjes in een pan met kokend water gooien en 9 minuten laten garen. Goed uit laten lekken en in een ingevette ovenschaal doen. Meng de rode ui erdoorheen
  • Citroen in partjes snijden. Rode peper fijnsnijden (goed je handen wassen naderhand want ik heb een keer met mijn pepervingers in mijn oog gewreven: dat was hels!), knoflook persen
  • Meng de rode peper en knoflook met de olie, uienpoeder, paprikapoeder, zout, gemberpoeder en korianderpoeder
  • Leg de tilapiafilets bovenop de spruitjes en pompoenstukjes
  • Bedek de tilapiafiletsmet het kruidenmengsel, leg de citroenpartjes er bovenop.
  • Vervolgens circa 17 minuten laten garen in het midden van de oven (en in het geval van onze oven dus 25 minuten)
  • En daarna: genieten!

Wachtwoorden

Echt, he, er zijn overal dagen voor. Blijkbaar was er vorige week zelfs een heuse nationale ‘verander je wachtwoorden dag‘. Dás toch best bijzonder denk ik.

Of ik heel handig met mijn wachtwoorden omga weet ik niet. Ik heb een stuk van 5 wachtwoorden die, soort van, op elkaar lijken en die ik vaak gebruik voor bijvoorbeeld webwinkels waar ik een account heb.

Mijn whatssapp, hotmailaccounts en nog wat andere dingen heb ik beveiligd met dat ‘tweetraps gedoe’. En ik bewaar al die info dan dus in een bestand. Maar om nou eerlijk te zeggen dat ik regelmatig de wachtwoorden verander. Nee. Dat doe ik alleen op mijn werk.

Verander jij je wachtwoorden regelmatig? Doe je dat dan ook via een tweetrapsbeveiliging? En hoe onthoud jij ze eigenlijk allemaal?