De harde kern

Misschien ga ik nu op wat lange tenen staan maar ik vind het volledig ongewenst dat voetbalsupporters zich nu ineens profileren als de ‘redders van hun stad’. Dat voetbalsupporters (en laat ik ze maar geen hooligans noemen terwijl we allemaal wel beter weten als we het over ‘de harde kernen’ hebben nietwaar) menen dat zij zo belangrijk zijn dat ze rellen kunnen voorkomen. Het is een bizarre en absurde situatie waarbij men volgens mij ook even voor het gemak het ‘samenscholingsverbod’ negeert want hé: we moeten op onze stad passen. Het maakt dat ze zich ongelooflijk belangrijk gaan voelen en straks boos worden als ze weer ‘minder gewaardeerd worden’.

Er zijn een boel voetbalsupporters die zich heus wel gedragen, maar in een groep zijn het vaak toch brallende, schreeuwende en regels negerende idioten. Ik herinner me meer dan voldoende excessen in binnen- en buitenland, vóór en ook tijdens de coronapandemie. Jullie zien: ik ben er niet dol op, op dit soort ‘supporters’ met hun spreekkoren en agressiviteit.

Ik ben natuurlijk geen politieagent of burgemeester of wat dan ook maar ik kan me zo voorstellen dat zij zich zeer ongemakkelijk voelen bij het etiket van burger-/stad-/winkelbeschermer dat de supporters zichzelf opgeplakt hebben. Gelukkig lijkt het erop dat ze zich overal keurig gedragen hebben, maar stel, stel dat het wel op rellen uitgedraaid was: hoe hadden onze hooligans zich dan gedragen? Waren ze dan terug gaan meppen? En hoe had de politie/ME dan in hemelsnaam moeten weten wie ‘reller’ en wie ‘ik-ben-een-voetbalsupporter-en-ik-verdedig-mijn-stadter’ was.

Ik zag ook een filmpje van ouders die op plekken waar ‘relsamenkomsten’ gepland waren stonden om de eventuele relschoppers aan te spreken en naar huis te sturen. Ook daar heb ik wel een beetje een mening over. Ik snap het volledig, laat ik dat voorop stellen, maar ik mag toch hopen dat we het gezag vooral laten liggen daar waar het hoort: bij politie en ME (en eventueel het leger). Het kan toch niet zijn dat we zo meteen allemaal burgers op straat hebben rondlopen die zich ook nog ‘ns gaan roeren als het echt de spuigaten uit gaat lopen. Wat je ook vindt van de avondklok, dit kan toch helemaal nooit de bedoeling zijn geweest.

En voor de duidelijkheid: ik ben enorm blij dat het gisteren over het algemeen rustig is gebleven en wellicht waren al die stoere voetbalsupporters voldoende afschrikwekkend voor potentiële rellerschoppers.Tegelijk vind ik het absurd dat er gesproken wordt van een rustige avond als er 131 mensen zijn opgepakt. Hoe kan het toch zijn dat we dit normaal vinden? Niet alleen nu, maar ook bijvoorbeeld met oud & nieuw en ook tijdens en na voetbalwedstrijden?

Het enige wat ik wel denk te merken is dat er toch een soort van nieuw saamhorigheidsgevoel is ontstaan onder de ‘normale’ burgers: de rellen worden unaniem veroordeeld. Tegelijk vind ik het ook bijzonder om te lezen hoe die ‘normale’ burgers zich menen te moeten uiten: de ene is nog grover dan de andere. De relschoppers worden de meest verschrikkelijke dingen toegewenst. Heus, ik snap het, ik ben ook boos, verontwaardigd en ongerust. Maar is het nou echt nodig dat wij, weldenkende volwassenen (toch?) zo ongelooflijk hard zijn in onze geschreven commentaren op social media?

Artikel van 28 januari 2021 hieronder. Burgemeesters die zeggen dit prima te vinden snappen het in mijn ogen niet, zijn alleen bezig met de korte termijn en komen waarschijnlijk later op hun woorden terug verwacht ik.

En hoe gaat het dan met Ova op dit moment?

Twee weken schreef ik een logje over Saar en over hoe we regelmatig steeds maar weer opnieuw dezelfde discussie voeren met haar. Sterker nog: dat was begin vorige week wederom het geval. Want, een vriendin wilde haar verjaardag vieren en vijf vriendinnen uitnodigen en dat mocht van haar ouders … En hoe stoer: Saar zegt dan dat ze niet gaat, maar dat geheel terzijde want ik wil het nu even over Ova hebben.

Want hoe gaat het met Ova? Op en af, ik kan het niet anders noemen. Over het algemeen houdt ze zich kranig, maar de balans is fragiel.

Halverwege vorig jaar heeft Ova haar diploma gehaald en dat was een knappe prestatie. Een HBO-opleiding zonder studievertraging halen en dan ook nog afstuderen in coronatijd terwijl er een heleboel stress en gedoe was vind ik superknap. En ook daarna gebeurden er nog best een aantal gruwelijk verdrietige en vervelende dingen voor haar. Maar goed, ze sloeg er zich redelijk goed doorheen.

Wat het solliciteren betreft zit het niet echt mee. Haar eerste sollicitatie was begin augstus op een functie bij een bedrijf waarvan ze de eigenaresse kende van een aantal lezingen. ‘Ik vind haar niet heel sympathiek overkomen, mam’, zei ze. Maar ze schreef toch en mocht ook op gesprek komen en een dag meedraaien. Ze wist toen al dat ze, als ze het zou worden, geacht werd dagelijks naar kantoor te komen (hoezo thuiswerken in coronatijd) en dat zou hem niet echt worden gezien de reistijd van 5 kwartier. Maar hé, wij vinden iedere sollicitatie ervaring mooi meegenomen. Dus ze ging en werd in haar gevoel bevestigd: de directeur was niet zo leuk. Volg je gevoel was ons advies en hé, het was de eerste sollicitatie dus ‘het kon nog wel wat lijen’ nietwaar? Overigens staat de betreffende vacature nog steeds open maar ook dat geheel terzijde.

Haar tweede ‘sollicitatie’ was geen echte sollicitatie: ze werd benaderd door een bedrijf dat haar vroeg te reageren op een vacature voor een commerciële binnendienstfunctie. Dat is niet waar ze voor geleerd heeft natuurlijk en de enige reden om daar echt voor te gaan is om het bedrijf binnen te komen dat in een voor haar interessante branche opereert. Ook die baan heeft ze toen zelf afgewezen. Misschien als een dergelijke functie haar nu aangeboden zou worden dat ze er dan anders in zou zitten maar ja. Alhoewel: hetzelfde bedrijf benaderde haar eind december met een andere vacature (ze willen haar wel graag) en daar heeft ze op gesolliciteerd (sollicitatie nummer 5 dus) en daarvoor is ze begin januari ook op gesprek geweest. Het was een goed gesprek maar ze vindt zelf dat ze nog te weinig ervaring heeft om deze functie goed te vervullen. Eind januari hoort ze hier meer over maar eigenlijk heeft ze voor zichzelf al de keuze gemaakt om dit (nog) niet te willen.

Sollicitatie nummer drie was via een werving- en selectiebureau en de recruiter was erg enthousiast en zou Ova voor gaan stellen. Toen bleek echter dat ‘men even vergeten was dat er ook leiding gegeven moest worden aan 15 mensen’ en dat zag men Ova (logisch) niet doen. Dus dat ging ook over.

En sollicitatie nummer vier was voor een functie waar Ova heel enthousiast over was en waar ze naar schreef op het allerlaatste moment (ze had de vacature niet eerder gezien). Later bleek dat men vergeten was deze van het internet te halen en de vacature was inmiddels vervuld. Hier baalde ze wel heel erg van …

Wat wel heel, heel fijn is is dat ze bij haar ‘zaterdagbaantje’ inmiddels multi-inzetbaar (in de lunchroom, achter de kassa, bij het non-food en op het hoofdkantoor) is waardoor ze al vanaf september een vast inkomen heeft. En nog mooier is dat ze, omdat ze in het derde jaar stage heeft gelopen bij dit bedrijf, vanaf 1 januari in ieder geval 3 maanden in haar vakgebied aan de slag kan met uitzicht op een soort van vaste baan. En het is dan misschien wel niet haar droomjob op het gebied van duurzaamheid maar het is wel een job die heel erg aansluit bij haar opleiding en interesses. Dus het is maar wat fijn dat ze nu werkervaring op kan doen en dat geeft een boel rust.

Met Ova en Haar Lief gaat het heel erg goed. Ik ken weinig jonge mensen die zo blij met elkaar zijn. Eind van de maand vieren ze dat ze vier jaar ‘verkering’ hebben. Wat Ova wel heel erg dwars zit is dat ze nauwelijks meer privacy hebben. En dat snap ik best natuurlijk. Mr. T. en ik zijn bijna altijd thuis en ook bij Haar Lief zijn altijd mensen. Tja, onze sociale levens zijn natuurlijk ook (zo goed als) helemaal stil gevallen.

Over het algemeen weet Ova de situatie best goed te handelen, maar soms kan ze ook intens verdrietig zijn. Ze mist haar vriendinnen, wil niet na hoeven te denken over wat ze gaat doen en vooral hoe je dat coronaproof kunt doen. Ze mist uit eten, festivals, feesten, ongeremdheid, genieten, haar oma en opa knuffelen, spontane acties. Ze mist naar de sportschool gaan, shoppen, terrasjes pikken, knuffelen met haar vriendinnen, weekendjes weg en nog zoveel meer … Je wilt als jong volwassenen gewoon niet avond aan avond thuis zitten bij je (schoon)ouders. Toch?

Ik ben heel trots op haar want ze maakt verstandige keuzes als het om corona gaat. Ze denkt goed na over wat wel en niet mag en al is dat soms best lastig en is ze af en toe een partypooper omdat ze dingen niet doet (en oh, ze is niet heilig hoor want oud & nieuw vierde ze met vier vriendinnen). Ze organiseren onderling best veel online en is nu weer bezig met het in elkaar zetten van een pubquiz.

Af en toe wil ze het er gewoon ook niet over hebben, maar dat kan bijna niet. Er valt niet te ontkomen aan corona, niet wat het nieuws betreft, niet wat de tv betreft niet en ook hier aan de keukentafel niet. Dan wordt het haar regelmatig te veel. Ova is een denkertje en zit heel veel in haar hoofd. Och, wat zou ik haar toch graag een onbezorgde tijd hebben gegund, maar helaas, helaas …

Toch hebben we het over het algemeen goed met elkaar. We netflixen wat af, spelen veel spelletjes, ze gaat vaak naar Haar Lief, Haar Lief is vaak hier, we wandelen regelmatig samen en als straks de dagen weer wat langer worden en de temperatuur wat oploopt dan wordt alles beter. Toch?

Hars * Het meisje in het ijs * Knap voor een dik meisje

Ik las ‘Hars‘ van Ane Riel en ik vond het zo mooi, zo mooi! Echt, ik schrijf vaker lyrisch over boeken, dat realiseer ik me, maar dit boek vond ik toch wel een van de mooiste boeken die ik ooit las. Nou laat ik zeggen: het krijgt een plek in de top 25.

Liv stierf toen ze nog maar zes jaar oud was. Tenminste, dat is wat iedereen denkt. Haar vader weet dat hij de enige is die ervoor kan zorgen dat zij veilig is. Dus verlaat hij op een avond zijn afgelegen huis om zijn boot de zee op te duwen en richting de rotsen te sturen, om nadien zijn dochter als vermist op te geven. In het huis dat steeds voller wordt houdt Liv zich in een container verborgen. Zo hoeft zij nooit naar school. En zo blijft zij voor altijd bij haar ouders. Want haar moeder wordt alsmaar groter en komt het huis ook nooit meer uit en haar tweelingbroertje Carl is altijd dicht bij haar, alhoewel zij de enige is die hem kan zien… Spannend, grimmig, verontrustend én liefdevol

Er staat in de omschrijving ‘spannend, grimmig, verontrustend en liefdevol’ en dat is precies wat ik van dit boek vond. Heel erg mooi en op de een of andere manier begreep ik de gekte van, vooral, Livs’ vader. Dus: echt lees dit boek!

* * *

‘Het meisje in het ijs’ van Robert Bryndza dan. Van hem las ik al eerder een geweldige thriller dus mijn verwachtingen waren hoog gespannen.

Haar ogen zijn wijd open. Haar lippen iets uiteen, alsof ze nog iets wil zeggen. Haar lichaam bevroren in het ijs. En ze is niet de enige…

Als het lichaam van een jonge vrouw wordt gevonden in een park in Zuid-Londen, wordt inspecteur Erika Foster ingeschakeld om het moordonderzoek te leiden. Het slachtoffer, de mooie, jonge en rijke Andrea Douglas-Brown, leek het perfecte leven te leiden. Haar vader is een belangrijk en invloedrijk man, haar verloofde een gerespecteerd zakenman. Toch lijken er duistere geheimen te zijn. Werden die het meisje fataal?

Als Erika dichter bij de waarheid komt, verschuift de aandacht van de moordenaar naar Erika zelf, wier laatste zaak verkeerd afliep. Zo verkeerd zelfs dat haar eigen man om het leven kwam. Terwijl haar politie carrière aan een zijden draadje hangt, moet Erika haar eigen angsten overwinnen om een wrede moordenaar te slim af te zijn – voordat het te laat is.

Een fijne schrijfstijl, veel personages en gebeurtenissen en het nodige politiek gedoe: kortom een prima thriller al denk ik toch dat ik ‘Zonder gezicht’ wel wat beter vond. Maar ik wil de volgende boeken met Erika in de hoofdrol zeker weten lezen.

* * *

Tatjana Almuli schreef met ‘Knap voor een dik meisje‘ een openhartig boek over haar strijd tegen de kilo’s.

Tatjana is al haar hele leven dik. En krijgt dus al zo lang ze zich kan herinneren ongevraagd commentaar op haar lijf. Naaste familie, wildvreemden, specialisten: iedereen vindt het nodig haar te vertellen dat dik zijn iets slechts is en dat ze daar zo snel mogelijk iets aan moet doen. Alsof het haar niet al duidelijk was hoeveel haar extra kilo’s haar hebben gekost. In haar puberteit waren er geen prille liefdes of eerste seksuele ervaringen, geen onbezorgd ontdekken van de wereld. In plaats daarvan waren er pestende klasgenoten, stiekeme vreetbuien en een constante schaamte. Wanneer ze eenderde van haar lichaamsgewicht verliest ervaart ze voor het eerst de privileges die bij slank zijn horen. Toch neemt het ongevraagde commentaar alleen maar toe – al helemaal als ze weer begint aan te komen. In dit boek neemt ze zélf de regie in het gesprek over haar lichaam, en doet ze openhartig verslag van het leven als dikke vrouw in een land waar dun zijn de norm is.

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het verdraaide knap van Almuli vindt wat ze schrijft en hoe ze schrijft. Zelf ben ik een jaar of 14 geleden ongeveer 20/25 kilo afgevallen en dat afvallen ging redelijk soepel. Het op gewicht blijven is wat dat betreft een grotere uitdaging. Mijn uitgangssituatie was absoluut niet te vergelijken met het beginpunt van Tatjana, dus haar prestatie was groter. Maar Tatjana komt uiteindelijk toch weer aan. Daar vinden mensen van alles van (dat snap ik niet zo goed) maar volgens mij is ze uiteindelijk nu gewoon helemaal tevreden met hoe ze is en wie ze is. En dat is volgens mij het allerbelangrijkst! Ik heb wat rondgesnuffeld op haar instagram en daar zie ik een zelfbewuste dame die voor zover ik dat uiteraard kan beoordelen lekker in haar vel zit. En dat is toch wat we elkaar gunnen?

Verhuizen

Zou het nu weer allemaal normaal worden? Of nou ja, een beetje meer normaal. Want met daddy weet je het nooit natuurlijk. Ik kan niet zeggen dat ik de laatste jaren fijn vond dus het wordt vast beter nu. Gek eigenlijk, vier jaar geleden vond ik het toch best stoer, dat grote huis, de aandacht. Maar dat is snel veranderd. Ik vond het er verschrikkelijk, ik vond de eenzaamheid verschrikkelijk, de gouden kooi, maar ook hoe hij deed.

Het is wel lastig hoor, ik houd van die ouwe, hij is tenslotte mijn vader. Maar vaak voelde ik me de volwassene terwijl hij zich als een soort ontevreden en dreinerig kind gedroeg: en hé, ik ben veertien. Zo moet het toch niet zijn? De eerste twee jaar had ik het nog niet zo in de gaten, maar langzamerhand vond ik het gênant worden en schaamde me ik best vaak. Mummy zegt dat kinderen zich altijd voor hun ouders schamen, maar zou iemand zich zo erg schamen als ik?

Het is ook zo verrekte lastig als niets privé blijft: alles wat hij deed, of juist niet deed, kwam op straat te liggen. Iedereen had een oordeel en vaak wakkerde hij het nog aan ook. Snappen de mensen dan niet hoe dat op mij overkomt? Of op mummy en de rest? Dat het zeer doet?

Mummy zei af en toe wel dat de andere kinderen het beter konden handelen, ze zijn tenslotte al volwassen, maar het is toch gewoon klote als ze zo over je pa praten? Ik ben blij dat ik de laatste tijd bij opa en oma mocht wonen, dat was heerlijk. Maar nu moet ik mee naar Mar-a-Lago en ik weet niet of ik dat fijn vind. Ik denk dat mummy binnenkort de scheiding aanvraagt. Dan ga ik met haar mee.


Op 26 april 2019 plaatste Willem de laatste opdracht voor de WE-300. Voor mensen die niet weten wat WE-300 betekent: schrijf in exact 300 woorden een verhaaltje over het opgegeven onderwerp. De laatste WE-300 had als onderwerp: ‘Aanslag‘.

Lange tijd deed ik mee met de WE-300 maar op een gegeven moment kwam de klad er wat in. Maar vandaag vond ik toch ergens in een hoekje wat inspiratie.

Ik moet trouwens regelmatig aan Willem denken: hoe zou het toch met hem zijn …

Niet constructief

Ik ben het niet altijd met hem eens (vaak wel), maar dit keer slaat hij de spijker toch weer op z’n kop. Maar ik vraag me ook af: balanceren deze mensen echt op de rand van het ravijn of zijn ze doorgeschoten in hun eigen ikke, ikke, ikke?

Het is niet slim om commentaren op facebook te lezen en toch doe ik het regelmatig. (Noem het een soort zelfkastijding.) Daar komen de virusontkenners op mij toch vooral over als echte wappies die anderen schapen noemen die klakkeloos alles geloven wat de babybloeddrinkende elite hen aanpraat. Wappies is trouwens geen goed woord: eerlijk ik vindt dit soort mensen gevaarlijk. Wappies zijn voor mij bijvoorbeeld toch meer de Feyenoordsupporters die we afgelopen zondag bezig zagen. Zijn jullie nou echt zo stom?

Heus, ik denk echt niet dat alles goed gaat in de coronaaanpak en ik verbaas me ook regelmatig maar wat ik wel heel zeker weet is dat een soort van eendracht tussen ons allemaal heel erg constructief zou zijn. Het is een crisis die ons allemaal overkomt, er zijn geen draaiboeken voor en iedereen (nou ja, bijna iedereen) doet z’n stinkende best.

Het is zo gemakkelijk om commentaar te leveren. Een opmerking als ‘waarom zijn de ziekenhuizen nu niet voorbereid?’ is zo snel gemaakt. Misschien deels terecht. Maar wat heb je aan meer bedden als deskundig personeel ontbreekt? En ook hiervan weet ik het fijne niet maar ik heb een paar vriendinnen die in de zorg werken, die sinds maart hun benen onder de kont uitlopen (ja, ze werken onder andere in dat ene ziekenhuis in U waar de eerste golf genadeloos hard toesloeg) en die zeggen: als het gekund had dan was het gerealiseerd.

Terwijl ik dit zo allemaal neertyp weet ik heus wel dat het zinloos is te hopen op een constructieve houding van de hele wereldbevolking. Tornen aan vrijheid van meningsuiting is natuurlijk helemaal ongewenst, maar hopen op wat gezond verstand, een positief kritische houding als je ergens (een beetje) verstand van hebt en zwijgen (ook op toetsenborden) wanneer je dat niet hebt mag toch zeker wel? #doeslief

Cliffrock Castle & De wintertuin

Een van de podcastseries van ‘Blauw Bloed‘ ging over het verhaal van Josephine Rombouts die met haar gezin in Schotland terecht komt en daar als housekeeper van een kasteel aan de slag gaat. Ha dacht ik, dat boek wil ik wel ‘ns lezen! Waar gaat ‘Cliffrock Castle‘ over?

Als de Nederlandse Josephine Rombouts met haar gezin aan de Schotse westkust gaat wonen, grijpt ze de kans om housekeeper op het plaatselijke kasteel te worden met beide handen aan. Zonder enige kennis van huishouding of de Britse elite probeert ze zich staande te houden in haar nieuwe omgeving, waar ze te maken krijgt met Engelse landeigenaren, Franse koks, Schotse onafhankelijkheid, dakdekkers, spoken, etiquette en tradities. Met humor en scherpe observaties beschrijft Rombouts een microcultuur waarvan het bijna onvoorstelbaar is dat die tegenwoordig nog bestaat. Tafeldekken met een meetlat, de strenge regels voor het dragen van tweed – ze verbaast zich vaak, maar leert snel. De verlaten, ruige natuur van Schotland vormt het fraaie decor van haar belevenissen.

Echt een superleuk boek om te lezen. Rombouts schrijft inderdaad met humor over de gebeurtenissen op het kasteel en dat doet ze aanstekelijk en op een heerlijk nuchtere manier. Ik heb dit boek met veel plezier gelezen en ga binnenkort maar ‘ns aan deel 2 beginnen waarin Rombouts schrijft over hoe het haar vergaat na haar promotie tot PA van the lady.

En dan ‘De wintertuin‘ van Kristin Hannah. En dat lieve lezers is een absoluut fantastische roman. Van haar las ik al meer prachtige boeken en ook over dit boek kan ik alleen maar zeggen: LEES HET!!!

De zussen Meredith en Nina zijn erg verschillend van aard. De een bleef thuis om haar kinderen op te voeden en het familiebedrijf te runnen, de ander volgde haar droom om fotojournalist te worden en reisde de hele wereld over. Wanneer hun vader ziek wordt beseffen ze dat ze hun krachten moeten bundelen. Hun afkeurende moeder Anya is zelfs nu niet in staat troost te bieden. Op zijn sterfbed vraagt hun vader Meredith en Nina nog één keer te luisteren naar het Russische sprookje dat hun moeder altijd vertelde, maar waarvan ze nooit het einde hebben gehoord. Zo komt eindelijk Anya’s tragische verleden in het door oorlog verscheurde Leningrad aan het licht. En haar dochters luisteren, helemaal tot het einde…

Tante Jos en nog veel meer interessants

De meeste podcasts die ik luister vind ik superinteressant en ik heb er inmiddels een heleboel geluisterd! Tja dat krijg je met al dat gewandel.

Met mezelf heb ik daarom afgesproken dat ik alleen de echt, echt, echt supertofste, interessantste, mooiste, bijzonderste podcasts in een apart logje gooi en de rest maar in verzamelblogjes plaatst. Want ik wil ze natuurlijk wel bijhouden en gemakkelijk terug kunnen vinden.

Sinds september luisterde ik dus ook onderstaande podcasts. En met sterren geef ik aan wat ik er van vond.

❆ = niet aan beginnen

❆❆ = gewoon een fijn en/of interessant tijdverdrijf

❆❆❆ = geweldig geweldig maar net niet geweldig genoeg voor een apart blogje.

  • Tante Jos → een podcast over een verzetsheldin → ❆❆❆
  • De Hilte 11 → ook een serie over WO II, ik heb de tweede reeks nog niet geluisterd → ❆❆
  • Duke → eigenlijk een heel spannende serie, maar aflevering zes eindigde op een manier zodat ik dacht dat er nog minstens een zevende aflevering zou volgen die dus maar niet kwam en kwam en later kwam ik erachter dat aflevering zes dus de laatste aflevering was en dat vond ik suf/stom  → ❆
  • Nooit meer slapen met als gast Joël Boekaert → ik vind dat een interessante man en de podcast met hem was tof → ❆❆
  • Een jongen in de oorlog → Koos Postema vertelt over zijn jeugd in Rotterdam tijdens WO II → ❆❆
  • God’s president → ik vroeg (en vraag!) me steeds af waarom Trump zoveel aanhangers heeft, dat wordt in deze podcast redelijk goed uitgelegd → ❆❆
  • Coke-vissers → een serie over vissers in Urk die het rechte pad verlaten. Deze serie heb ik niet afgeluisterd → ❆
  • De bewaker van Het Petgat, als onderdeel van de serie ‘verstilde verhalen‘ → ik denk dat ik op dat moment teveel WOII-gerelateerde verhalen heb geluisterd dus ik heb deze aflevering niet eens afgeluisterd en ben daarom verder ook niet aan de rest van de serie begonnen → ❆ / ❆❆
  • Toen was ik 12 → een vierdelige serie met gebeurtenissen uit onze recente geschiedenis (vuurwerkramp Enschede, laatste concert Doe Maar, Bijlerramp, gijzeling in Bovensmilde) → ❆❆
  • Jan & Christina → een fotograaf verdiept zich in het waarom van de veroordeling van een Amerikaanse vrouw → ❆❆❆
  • Toendra → allemaal korte verhalen met allerlei verschillende ‘normale’ mensen in de hoofdrol, de ene aflevering is leuker dan de andere, maar het is prima luistervoer → ❆❆
  • Ronnie. Op zoek naar een utopie → Ruben en Marijke krijgen een kind, maar op wat voor wereld komt ‘Ronnie’ terecht? → ❆❆
  • De kasteelmoord → over de moord op de Belgische kasteelheer Stijn Saelens → ❆❆
  • Oorlog in je lichaam → de vrouw van Hans Jaap heeft kanker, samen maken ze daar een podcast over → ❆❆
  • Opvliegers → de titel doet het al vermoeden: een serie over de overgang maar wat mij betreft te ‘feministisch’ ingezet. Ik ben er dan ook mee gestopt na een paar afleveringen → ❆
  • Miss Podcast → Mischa Blok heeft al vele afleveringen gemaakt, ik luisterde er een aantal van met gasten die ik interessant vind → ❆❆
  • De kofferbakmoord → over de onopgeloste moord op Ralf Meinema → ❆
  • Staatsgeheim → fictie (toch?) over een podcastexperiment → ❆❆❆
  • Adolf → bespiegelingen en discussies over het leven van Hitler, af en toe een aflevering is voldoende (ik heb deze serie dus nog niet af en weet niet of dat er van gaat komen) → ❆❆
  • Kwaad bloed → een serie over waargebeurde moorden, de ene aflevering is interessanter dan de andere → ❆ / ❆❆
  • Met afvallen en opstaan → Aäron Loupatty vertelt over hoe hij van morbide obesitas afkomt in coronatijd → ❆❆
  • Phasmophobia → een liefdesdrama met spookachtige randjes → ❆❆❆
  • Blauw Bloed → het televisieprogramma in podcastvorm met wel per aflevering een gast, voor iemand met mijn werk gewoon hartstikke interessant → ❆❆

Zo, dat waren ze voor nu even. Op dit moment luister ik een podcast over Leopold II en die is echt super interessant, maar wat een ontzettend misselijkmakende man was dat.

 

Choose your battles

We voeren hier in huis de laatste tijd steeds weer dezelfde discussie en ik word er verdrietig en moedeloos van. Tegelijk ben ik heel blij met, en trots op, de eerlijkheid van Saar.

Saar heeft sinds begin dit schooljaar een hartstikke mooi en fijn clubje vriendinnen om zich heen waarbij ze zich heel goed voelt en daar ben ik erg blij mee. Het groepje bestaat uit zo’n 10 meisjes. En tja, dat is in tijden van corona en lockdowns een probleem.

Toen de scholen nog open waren gold dat minder dan nu want de meiden zagen elkaar op school en we hoeven er niet omheen te draaien, die pubers gaan op school echt niet op 1,5 meter van elkaar zitten. En dat doen ze thuis ook niet als ze met elkaar afspreken. Daar kan ik van alles van vinden en dat vind ik uiteraard ook. Maar ik verbaas me inmiddels al lang niet meer over alle foto’s en selfies op social media waarop jongeren én volwassenen absoluut geen afstand van elkaar houden. Choose your battles …

Voor de lockdown die half december ingegaan is waren we redelijk flexibel met onderling afspreken. Want, zo redeneerden we, als ze elkaar op school al continu zien, waarom zou dat thuis dan niet kunnen binnen redelijke grenzen? Dus afspreken met een groepje van bijvoorbeeld 6 of 7 meiden vonden Mr. T. en ik toen prima. Afstand houden van opa en oma vinden we eigenlijk veel belangrijker en dat gaat over het algemeen erg goed. Het sociale leven van Mr. T. en mij ligt finaal op z’n gat: we zien nauwelijks mensen, heel af en toe spreken we af met bevriende stelletjes dus aan die kant houden we de boel zo veilig mogelijk (voor zover je er zelf ook maar enige invloed op uit kunt oefenen). Maar goed daar wil ik het niet over hebben in dit logje.

Ik wil het hebben over hoe lastig het is om Saar steeds maar weer teleur te moeten stellen in verband met met wie (en vooral met hoeveel) ze af mag spreken. Van die 10 meisjes kennen we maar een stel ouders, van de rest niet. We hebben ook geen telefoonnummers en hoewel ik daar al tig keer om gevraagd heb het schijnt zo niet chil te zijn om die aan je vriendinnen te vragen zodat ik hierover met hun ouders van gedachten kan wisselen. Tegelijk heb ik al gezegd dat, tegen de tijd dat de inmiddels geplande vakantie richting Appelhof, verder georganiseerd moet worden ik die nummers wíl hebben om afspraken te maken over onder andere halen en brengen en dergelijke. En nu kun je wel zeggen: wat een sufferd dat je die telefoonnummers niet hebt, maar zo schijnt het toch niet (meer) te werken. Choose your battles …

Ik heb nu dus geen enkel idee hoe de andere ouders denken over de regels rondom de lockdown, ik heb geen idee of de vriendinnen van Saar bepaalde dingen hierover ook met hun ouders bespreken en of ze vervolgens onderling ook eerlijk zijn over wat hun ouders wel en niet goed vinden.

De discussie van gisteren ging over aanstaande vrijdag. Dan zou de hele groep ‘s avonds af willen spreken. Dat hebben ze sinds de lockdown heel braaf niet gedaan (zo vierden ze oudjaar netjes in twee groepjes van 5 al waren de plannen eerst uiteraard anders. En ja ik wéét het, 5 is ook niet zoals het hoort, maar zonder klachten en in de wetenschap dat ze daarna weer een week thuis zitten en zo goed als niemand zien …).

Waarom dan aanstaande vrijdag met 10? Omdat het om havo4-leerlingen gaat die deze week toetsweek hebben die onderdeel is van het eindexamen, die dus de hele week naar school gaan en ‘dan zien we elkaar toch iedere dag, mama …’. Tja, eigenlijk geen speld tussen te krijgen, maar daar komen Mr. T. en ik weer aan met onze bezwaren en opmerkingen: teveel mensen, niet volgens de regels, wat vinden de andere ouders, wij vinden dit geen goed plan … Op mijn vraag of ik de moeder die we wel kennen mag bellen reageert ze afwijzend want dat wil ze gewoon niet. Ik snap dat vervolgens weer niet want wat kan daar nou op tegen zijn? Ova geeft dan weer aan dat ze heel goed begrijpt dat Saar dat niet wil. En zo draaien we opnieuw in kringetjes rond. Pfffft …

Ik zeg tegen Saar dat ik heel blij ben dat ze weer zo eerlijk is en dat ik het echt lastig vind om haar steeds opnieuw te moeten teleurstellen en ze begrijpt het ook best, maar als je haar snoetje ziet … Saar is een open boek en ik kan haar gezicht lezen, ze is verdrietig en ook wel boos want ‘andere ouders doen niet zo moeilijk …’.

Als ik dan zeg dat ze dat niet kan weten en dat het waarschijnlijk ook niet zo is dat haar vriendinnen altijd alles wat er thuis besproken wordt zullen delen en dat ze het misschien niet eens gevraagd hebben is dat ook weer stom. Kortom: alles is stom en die k-corona en en en … choose your battles.

Een beloofd land

Onderstaand logje over het boek van Obama schreef ik al een tijdje geleden, voor de verschrikkelijke gebeurtenissen in Washington. Wat een bizarre en surrealistische gebeurtenis. Verschrikkelijk gewoon!

Obama liet al vrij snel een verklaring uitgaan en oh, wat is het toch jammer dat hij weg is!

In wat voor wereld leven we inmiddels toch? Dat mensen zo ongelooflijk opgefokt kunnen worden of raken … Beangstigend.

Maar goed, dat geheel terzijde: hieronder mijn mening over het boek van Obama.


In december 2018 las ik ‘Becoming‘ van Michelle Obama en dat vond ik best een heel boeiend boek. Dus het langverwachte (eerste) boek van Barack Obama wilde ik ook graag lezen. De Obama’s zijn twee boeiende mensen vind ik die, voor zover ik dat kan beoordelen, het hart op de juiste plek hebben zitten. Ook de podcast van Michelle Obama heb ik met veel interesse geluisterd.

Wat staat er op bol te lezen over ‘Een beloofd land‘? En wat vond ik daar dan van?

In dit boeiende, langverwachte eerste deel van zijn presidentiële memoires vertelt Barack Obama het verhaal van zijn onwaarschijnlijke odyssee van een jongeman die op zoek is naar zijn identiteit tot de leider van de vrije wereld, waarin hij in buitengewoon persoonlijke bewoordingen schrijft over de jaren waarin hij politiek werd gevormd en over de bepalende momenten in de eerste termijn van zijn historische presidentschap – een roerige periode vol dramatische veranderingen.

Obama neemt de lezer aan de hand op een fascinerende reis, die voert van zijn eerste politieke aspiraties en de cruciale overwinning in de voorverkiezingen van Iowa – waarin de kracht van grassroots activisme aan het licht kwam – tot de revolutionaire avond van 4 november 2008, toen hij tot 44ste president van de Verenigde Staten werd gekozen en daarmee de eerste Afro-Amerikaan werd die het hoogste ambt in het land zou bekleden.

In zijn bespiegelingen over het presidentschap toont hij op een bijzondere en scherpzinnige wijze welke mogelijkheden en beperkingen presidentiële macht met zich meebrengt, en daarnaast biedt hij ons een uniek inzicht in de dynamiek van de Amerikaanse partijpolitiek en de internationale diplomatie. Obama neemt de lezer mee tot in de Oval Office en de Situation Room van het Witte Huis, maar ook naar steden als Moskou, Caïro en Peking. We zijn getuige van zijn overwegingen als hij zijn kabinet samenstelt, worstelt met een mondiale financiële crisis, Vladimir Poetin inschat, schijnbaar onoverbrugbare conflicten beteugelt om zijn Wet op de gezondheidszorg te verwezenlijken, botst met zijn generaals over de te volgen strategie in Afghanistan, hervormingen op Wall Street doorvoert, doortastend optreedt na de ramp met de Deepwater Horizon en opdracht geeft tot Operatie Neptune’s Spear, die leidt tot de dood van Osama bin Laden.

Een beloofd land is een bijzonder intiem en persoonlijk boek – het verhaal over een man die historische beslissingen neemt, over het rotsvaste geloof van de opbouwwerker die op de proef wordt gesteld op het wereldpodium. Obama is openhartig over de moeilijkheden die hij ondervond toen hij als zwarte Amerikaan president wilde worden, waarbij hij de verwachtingen verpersoonlijkte van een generatie die werd geïnspireerd door de boodschap van hoop en verandering en de morele problemen trotseerde die besluitvorming op het hoogste niveau met zich meebrengt. Obama is openhartig over de krachten die hem in eigen land en elders tegenwerkten, eerlijk over de invloed die het verblijf in het Witte Huis had op zijn vrouw en kinderen. Daarnaast is hij niet bang zijn onzekerheden en teleurstellingen te tonen. Toch wijkt hij nooit af van zijn overtuiging dat binnen het geweldige, zich voortdurend ontwikkelende Amerikaanse experiment vooruitgang altijd mogelijk is.

Dit fraai geschreven en krachtige boek getuigt van Barack Obama’s inzicht dat democratie geen geschenk van boven is, maar iets dat is gestoeld op inlevingsvermogen en wederzijds begrip, iets waaraan we samen voortbouwen, elke dag weer.

Wat vond ik nu van dit lijvige boek (864 bladzijdes maar liefst)? Nou, ik vond dat Michelle een, wat mij betreft, interessanter en persoonlijker boek geschreven heeft. Zij geeft echt veel meer een kijkje ín haar gedachtes. Dat doet Barack ook wel maar meer in een verhouding van 5 tegen 95% terwijl dat bij Michelle veel meer was. Obama schrijft wel over zijn dromen, ideeën, twijfels en dergelijke en hij geeft het ook ruiterlijk toe als hij fouten maakt of dingen verkeerd inschat, maar dat persoonlijke blijft allemaal vrij beperkt.

En juist die persoonlijke inkijkjes had ik graag gelezen. Tot en met bladzijde 300 ongeveer heb ik dapper door geploeterd, maar daarna heb ik de rest van het boek grotendeels scannend gelezen. Waarom ik dat deed? Omdat Obama tot in detail heel veel politieke kwesties beschrijft en ik dat eerlijk gezegd niet echt heel interessant vind. De financiële crisis, Obamacare of welk politiek plan dan ook wordt uitgebreid toegelicht. Mooi daaraan vond ik de gedachtes van Obama, maar al dat inhoudelijke vond ik echt veel te zware en te ingewikkelde kost.

Wat ik me tijdens het lezen ook meer en meer realiseerde was dat ik de USA toch echt maar een heel raar land vind. Is het hier al vaak hommeles met politici, het twee partijenstelsel daar is echt verschrikkelijk. Als ik een Amerikaanse politicus was (of ik nu Democraat of Republikein was) dan zou ik me echt verschrikkelijk gaan zitten schamen want hoe Obama de gang van zaken in politieke kwesties of instellingen beschrijft is niet mals. Wat nou landsbelang? Niet belangrijk: eigen partij (of ikke, ikke, ikke) eerst! Ik vind het bizar. Ik had regelmatig met Obama te doen die voor zover ik dat natuurlijk kan beoordelen niet zo in elkaar zit. Net zoals ik het bizar vind zoals daar de (voor)verkiezingen georganiseerd worden, hoe het dan zit met sponsoring en ook dat je je als Amerikaan eerst moet registreren als kiezer voordat je überhaupt je stem kunt uitbrengen. Als ik een Amerikaans burger zou zijn, dan zou ik eisen dat er samengewerkt werd, maar ja…

Al met al ben ik blij dat de Sint het boek heeft gebracht, ik heb er ook best het een en ander van opgestoken en ook de foto’s zijn leuk om te zien. Maar of ik deel twee te zijner tijd ook ga kopen, dat waag ik op dit moment te betwijfelen. Wat wel blijft bestaan is mijn grote bewondering voor deze heel bijzondere president.

Vaccinatie

Vanaf morgen gaat het dan eindelijk gebeuren: de eerste vaccinaties gaan gezet worden en de landelijke aftrap is, ook dat nog, in mijn woonplaats. In oktober plaatste ik een tweede c-lijst met daarin de vraag ‘als het vaccin er is, laat je je dan inenten?’ en de reacties waren toen best verdeeld.

Ik zie dat ik zelf aangeef dat ik dat wel ga doen, maar dat ik het ook best spannend vind maar dat ik vertrouw op de experts. Want zonder dat vertrouwen kan ik niet, al wil dat niet zeggen dat ik niet (gezond?) kritisch ben. Toen Ova de oproep kreeg voor de HPV-vaccinatie vond ik dat bijvoorbeeld best lastig. Temeer ook omdat daarvan gezegd werd dat het ‘maar’ 70% bescherming bood. Maar goed, dat terzijde.

Onderstaand berichtje kwam ik tegen op LinkedIn en geen idee wat jij ervan vindt, maar ik vind er veel waarheid inzitten. Misschien is de steller wat kort door de bocht en ik weet ook niet hoe wetenschappelijk onderbouwd alles wat hij schrijft is, maar het legt wel een vinger op de zere plek.

En jij, ben je er inmiddels uit? Laat je je inenten? Heb je een beroep waardoor je misschien als een van de eersten gevaccineerd wordt? Of val je misschien in een risicogroep?

Een facebookbericht op mijn blog

Onderstaand bericht plaatste ik op 31 december op mijn facebookpagina en ik vind het wel handig om het hier ook nog even te plaatsen (want dan blijft het ‘beter bewaard’) …

* * *

Als ik terugkijk naar het jaar dat achter me ligt dan weet ik gewoon niet wat te schrijven. Wát een jaar was het. Ik zou pagina’s kunnen vullen met van alles dat ik gedacht en gevoeld heb, alles wat me verbaasd heeft, waar ik blij mee was, wat ik verdrietig vond, wat me verraste, waar ik boos om werd of wat me frustreerde. Een jaar vol tegenstellingen vond ik het vooral. Een jaar waarin prachtige dingen gebeurden maar ook een jaar met gebeurtenissen die ik niet begreep, niet wilde begrijpen ook.

Een jaar waarin we afscheid namen van mijn schoonvader, een jaar waarin ons dorp afscheid nam van veel te veel geliefde dorpsgenoten, waarin wereldwijd veel te veel mensen afscheid moesten nemen van veel te veel geliefden. Het was een jaar vol verdriet. Maar het was ook een jaar vol veerkracht. Met mooie initiatieven, nog steeds, met #aandachtvoorelkaar, met elkaar helpen.

Een jaar met in de rats zitten als je neus ook maar even dicht zat, met discussies met mensen over de RIVM-richtlijnen, met complottheorieën waar ik niets van begrijp, mensen die weigeren zich aan de regels te houden, mensen wier flexibiliteit en creativiteit grote bewondering afdwong. Een jaar van laconieke mensen en van mensen die de regels nauwgezet volgen.

Een jaar waarin vele mensen bikkelhard gewerkt hebben, een jaar van onzekerheid voor veel mensen, een jaar met nauwelijks theater, uit eten, terrasjes pikken of andere uitjes. Een jaar ook waarin we eens te meer ervoeren hoe belangrijk vrijheid is en hoe moeilijk het is als die vrijheid beknot is. Een jaar dat wat mij betreft vaak dieptepunten kende als het ging om juist onze vrijheid van meningsuiting.

Een jaar waarin bleek dat we niet altijd in staat zijn rekening te houden met anderen, een jaar waarin discussies regelmatig bikkelhard waren en niet over de inhoud gingen maar op de persoon gespeeld werden.

Een jaar waarin ‘al de zachte stemmen‘ waarover de Koning het had in zijn kersttoespraak nauwelijks gehoord werden. Een jaar waarin in mijn ogen voornamelijk de extremen een podium kregen.

Het was een jaar waarin ik me vaak realiseerde hoe blij ik ben dat ik in Nederland woon. En ja, ook hier gaat lang niet alles vlekkeloos, maar er zijn niet veel landen waar het ook daadwerkelijk beter zal zijn. Denk ik. Regelmatig ergerde ik me ook enorm aan mijn land, het gedrag van sommige mensen, het toch feesten terwijl dat niet mag, het eeuwige gediscussieer … kritisch zijn mag, moet zelfs, maar zullen we gewoon bij onze eigen leest blijven? En als we het niet met elkaar eens zijn dat wat liever brengen? #doeslief

Het was een jaar waarin we door afstand te houden lieten zien hoeveel we van de ander houden. Een jaar waarin werktechnisch gezien zo goed als alles anders moest maar waarin we uiteindelijk erg mooie dingen hebben gerealiseerd. Een jaar waarin het thuiswerken me regelmatig opbrak: ik mis de reuring van kantoor, het mensen ontmoeten, het snel dingen regelen. Een jaar met vierkante ogen, met veel teamsoverleggen, met veel te weinig contact met collega’s en externen.

Het was ook een jaar met een heleboel fijne dingen: je gedragen weten als je schoonvader sterft en je drie dagen later je 50ste verjaardag viert, genieten van prachtig voorjaarsweer, een afgestudeerde dochter, talloze genoeglijke uurtjes onder de veranda, recepten uitproberen, één op één ontmoetingen, #dekrachtvansamen, blokjesverjaardagen met daardoor extra aandacht voor je gasten, bijna 2800 wandelkilometers, waarderen wat je hebt in plaats van wat je wilt, vele uren spelletjes spelen, boeken lezen, muziek luisteren, Netflixen, vakantie in Nederland, podcasts luisteren, een toffe sinterklaasavond, genieten van de top 2000, domweg gelukkig zijn in de …straat met Mr. T. en mijn prachtige dochters, en nog veel, veel meer.

Het was een jaar dat ons enorm op de proef stelde. Een jaar waarover ik nog veel meer zou willen schrijven maar dan staat het hier zonder enige nuancering te staan en de ervaring leert dat social media zich niet altijd leent voor dit soort gedachtespinsels.

Wat ik wens? Wat ik ons allemaal wens? Een mild, gezond en fijn 2021. Een nieuw jaar waarin we hopelijk terugkeren naar een goed en beter ‘oud normaal’.

Nog één keer 2020

Allereerst, uiteraard, vanaf mijn plekje op het wereld wijde web: de aller-, aller-, allerbeste wensen voor het nieuwe jaar! Precies dat schreef ik vandaag een jaar geleden. En pfffft, wat een jaar is het geworden. Ik hoop vanuit mijn tenen dat 2021 een, in alle opzichten, beter jaar gaat worden …

En dan deze klassieker … dit wordt immers alweer de dertiende keer dat ik dit lijstje plaats. Kijk je even mee terug naar 2020? Geen idee of veel mensen daar zin in hebben, maar het zou juist nu wel interessante antwoorden op kunnen leveren denk ik.

  1. Wat heb je in 2020 gedaan dat je nog nooit eerder had gedaan?
  2. Welke landen heb je bezocht?
  3. Wat zijn je favoriete momenten van 2020?
  4. Wat is je grootste prestatie van het afgelopen jaar?
  5. Wat is je grootste fout van het afgelopen jaar?
  6. Wie of wat heb je het meeste geknuffeld in 2020?
  7. Wat is het beste dat je vorig jaar hebt gekocht?
  8. Waar heb je het meeste geld aan uitgegeven?
  9. Waar werd je heel erg blij van?
  10. Waar heb je om moeten huilen?
  11. Welke muziek zal je altijd herinneren aan 2020?
  12. Ben je in vergelijking met twaalf maanden geleden:
    [a] Dikker of dunner?
    [b] Blijer of somberder?
    [c] Rijker of armer?
  13. Wat had je vaker of meer willen doen?
  14. Wat had je minder willen doen?
  15. Ben je verliefd geworden?
  16. Wat was je favoriete TV-programma?
  17. Wat is het beste boek dat je in 2020 gelezen hebt?
  18. Wat is de beste (nieuwe) film die je afgelopen jaar gezien hebt?
  19. Wat deed je op je verjaardag?
  20. Heb je iemand gemist?
  21. Wat is het belangrijkste dat je in 2020 geleerd hebt?
  22. Geef 2020 een cijfer van 1-10.

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

En uiteraard vulde ik het lijstje zelf ook alvast in:

  1. Wat heb je in 2020 gedaan dat je nog nooit eerder had gedaan? → Een inkoppertje eigenlijk: periodes van thuisquarantaine meegemaakt, afscheid genomen van mijn schoonvader, ruim 9 maanden thuis gewerkt, social gedistanced, mondkapjes gedragen en nog heel vele dingen meer.
  2. Welke landen heb je bezocht? → Duitsland en België, al bezochten we deze landen niet echt natuurlijk toen we bij het Drielandenpunt waren 😉
  3. Wat zijn je favoriete momenten van 2020? → Vulde ik vorig jaar nog in ‘gewoon, de alledaagse momenten dat iedereen thuis is. Samen eten, lunchen, kletsen’ en ook al vind ik dat nog steeds heel fijn het was een beetje te veel ‘thuis’ dit jaar. Ik denk dat onze week in Mechelen en onze weekendje Texel mijn favoriete momenten waren dit jaar. .
  4. Wat is je grootste prestatie van het afgelopen jaar? → Zo goed mogelijk de moed erin houden. 
  5. Wat is je grootste fout van het afgelopen jaar? → Misschien dat ik in eerste instantie corona toch wel een beetje als een ver van mijn bed show ervaarde. En dat ik dacht ‘het is maar een virus’ en ergens denk ik dat nog steeds. Maar ik ben wel iemand die zich dan aan de regels houdt want dat vind ik niet meer dan logisch. 
  6. Wie of wat heb je het meeste geknuffeld in 2020? → Saar.
  7. Wat is het beste dat je vorig jaar hebt gekocht? → De chromecast.
  8. Waar heb je het meeste geld aan uitgegeven? → De wekelijkse boodschappen en de vakanties. Ik kocht weinig kleding dit jaar. 
  9. Waar werd je heel erg blij van? → Ik ben dit jaar niet heel erg blij geweest realiseer ik me. Het was er het jaar ook niet naar. Waar ik wel blij om was, was hoe goed we het als gezin toch samen deden. Ondanks best wel wat gedoe, verdriet en frustratie over en weer. En waar ik ook blij van werd was het feit dat we op het werk alles op een andere manier door konden laten gaan. Op andere manieren konden we dit jaar toch aandacht aan mensen besteden en ook de herdenkingen waren waardevol.  
  10. Waar heb je om moeten huilen? → Ik ben niet zo’n huiler, zelfs dit jaar volgens mij nauwelijks gehuild. Ben wel vaak gefrustreerd en boos geweest. Op de omstandigheden, op het gedrag van mensen, op al die hobbyvirologen, op het ‘ikke, ikke, ikke’ van de maatschappij. 
  11. Welke muziek zal je altijd herinneren aan 2020? → ‘Soldier on’ van Di-Rect en  ‘The Weight’ van Danny Vera.
  12. Ben je in vergelijking met twaalf maanden geleden:
    [a] Dikker of dunner? → Zwaarder, zo’n 3 kilo. Maar niet dikker. Beetje raar.
    [b] Blijer of somberder? → Somberder. Van hoop in het voorjaar ging ik naar pessimisme op dit moment. Ik geloof niet dat ik de mensheid nog zo leuk vind. En da’s raar, want de mensen die ik ken zijn eigenlijk allemaal van goede wil.
    {c] Rijker of armer? → Rijker. 
  13. Wat had je vaker of meer willen doen? → Inkoppertje: mijn ouders knuffelen, met vrienden afspreken, naar het theater gaan, uit eten, et cetera et cetera. 
  14. Wat had je minder willen doen? → Me zorgen maken.
  15. Ben je verliefd geworden? → Nee. 
  16. Wat was je favoriete TV-programma? → The handmaid’s tail, The Crown, Dit zijn wij, Meisje van Plezier, documentaires, Klassen, de Bevrijdingsjournaals, Kamp van Koningsbrugge. 
  17. Wat is het beste boek dat je in 2020 gelezen hebt? → Dat zijn van die moeilijke keuzes. Ik vond buitengewoon de moeite waard: ‘Lichter dan ik’, de boeken van J.D. Barker met Sam Porter in de hoofdrol, ‘Genadeschot’, ‘Het pad naar de zee’, ‘De eerste krokus’, ‘9 November’, ‘De Pest’, ‘De verloren vader’, ’De jongen, de mol, de vos en het paard’, ‘Het huis aan het meer’, ‘Iets om voor te leven’, ‘Een onmogelijke keuze’, ‘Wij zijn de politiek’ en ‘De kracht van samen’. Maar misschien kijk je gewoon beter even in de categorie ‘gelezen’. 
  18. Wat is de beste (nieuwe) film die je afgelopen jaar gezien hebt? → Ik ben heel dit jaar niet in de bioscoop geweest volgens mij. Ik kan het me in ieder geval niet herinneren en heb er ook niet over geblogd. We zouden naar ‘De slag om de Schelde’ gaan, maar ja … lockdown
  19. Wat deed je op je verjaardag? → Ik werd 50 en dat wordt normaliter groots gevierd met het zetten van Sarahs op de avond voor je verjaardag en zo. Maar ja, corona. En mijn schoonvader overleed drie dagen voor mijn verjaardag. En ik deelde mijn verjaardag altijd met mijn schoonvader. Dus er was weinig te vieren. Ook al door de thuisquarantaine waar we in zaten. Mr. T. en de meiden hebben er toch het beste van proberen te maken en ik heb ook mijn ouders even gezien. Verder vielen er vele felicitatiekaarten én rouwkaarten binnen en werden er veel bloemetjes en cadeautjes bezorgd dus dat was wel fijn. En we aten thuis uit, met heerlijk eten van een gerenommeerd restaurant hier uit de buurt.
  20. Heb je iemand gemist? → Mijn moeder, mijn vader, mijn collega’s, vrienden, kennissen, gewoon heel veel contacten die je normaal gesproken voor lief neemt en die er nu niet waren.
  21. Wat is het belangrijkste dat je in 2020 geleerd hebt? → Ik denk dat ik hier echt een enorm epistel neer zou kunnen zetten. Hoop is iets waar we niet zonder kunnen denk ik altijd, maar ik weet niet zeker of ik die nu nog heb. Ik vond dat dit jaar heel duidelijk liet zien dat de wereld waarschijnlijk beter af is zonder de mensheid. Want wat was er veel gedoe, op alle fronten. Of is het echt dat dat gedoe alle aandacht krijgt en dat ‘de gewone man’ geen aandacht krijgt, want nogmaals: in mijn eigen kleine bubbeltje merk ik zelden dit zielige verongelijkte gedoe en als ik dat wel merk, dan kan er een redelijk gesprek gevoerd worden. Dat mis ik ook: redelijkheid. In maart/april had ik echt de hoop dat door alle saamhorigheid de wereld er wat beter uit zou gaan zien als de coronacrisis eenmaal achter de rug zou zijn, maar inmiddels vrees ik met grote vreze.  
  22. Geef 2020 een cijfer van 1-10. → Een 5. En ik denk dat ik dan nog best mild ben.