We voeren hier in huis de laatste tijd steeds weer dezelfde discussie en ik word er verdrietig en moedeloos van. Tegelijk ben ik heel blij met, en trots op, de eerlijkheid van Saar.
Saar heeft sinds begin dit schooljaar een hartstikke mooi en fijn clubje vriendinnen om zich heen waarbij ze zich heel goed voelt en daar ben ik erg blij mee. Het groepje bestaat uit zo’n 10 meisjes. En tja, dat is in tijden van corona en lockdowns een probleem.
Toen de scholen nog open waren gold dat minder dan nu want de meiden zagen elkaar op school en we hoeven er niet omheen te draaien, die pubers gaan op school echt niet op 1,5 meter van elkaar zitten. En dat doen ze thuis ook niet als ze met elkaar afspreken. Daar kan ik van alles van vinden en dat vind ik uiteraard ook. Maar ik verbaas me inmiddels al lang niet meer over alle foto’s en selfies op social media waarop jongeren én volwassenen absoluut geen afstand van elkaar houden. Choose your battles …
Voor de lockdown die half december ingegaan is waren we redelijk flexibel met onderling afspreken. Want, zo redeneerden we, als ze elkaar op school al continu zien, waarom zou dat thuis dan niet kunnen binnen redelijke grenzen? Dus afspreken met een groepje van bijvoorbeeld 6 of 7 meiden vonden Mr. T. en ik toen prima. Afstand houden van opa en oma vinden we eigenlijk veel belangrijker en dat gaat over het algemeen erg goed. Het sociale leven van Mr. T. en mij ligt finaal op z’n gat: we zien nauwelijks mensen, heel af en toe spreken we af met bevriende stelletjes dus aan die kant houden we de boel zo veilig mogelijk (voor zover je er zelf ook maar enige invloed op uit kunt oefenen). Maar goed daar wil ik het niet over hebben in dit logje.
Ik wil het hebben over hoe lastig het is om Saar steeds maar weer teleur te moeten stellen in verband met met wie (en vooral met hoeveel) ze af mag spreken. Van die 10 meisjes kennen we maar een stel ouders, van de rest niet. We hebben ook geen telefoonnummers en hoewel ik daar al tig keer om gevraagd heb het schijnt zo niet chil te zijn om die aan je vriendinnen te vragen zodat ik hierover met hun ouders van gedachten kan wisselen. Tegelijk heb ik al gezegd dat, tegen de tijd dat de inmiddels geplande vakantie richting Appelhof, verder georganiseerd moet worden ik die nummers wíl hebben om afspraken te maken over onder andere halen en brengen en dergelijke. En nu kun je wel zeggen: wat een sufferd dat je die telefoonnummers niet hebt, maar zo schijnt het toch niet (meer) te werken. Choose your battles …
Ik heb nu dus geen enkel idee hoe de andere ouders denken over de regels rondom de lockdown, ik heb geen idee of de vriendinnen van Saar bepaalde dingen hierover ook met hun ouders bespreken en of ze vervolgens onderling ook eerlijk zijn over wat hun ouders wel en niet goed vinden.
De discussie van gisteren ging over aanstaande vrijdag. Dan zou de hele groep ‘s avonds af willen spreken. Dat hebben ze sinds de lockdown heel braaf niet gedaan (zo vierden ze oudjaar netjes in twee groepjes van 5 al waren de plannen eerst uiteraard anders. En ja ik wéét het, 5 is ook niet zoals het hoort, maar zonder klachten en in de wetenschap dat ze daarna weer een week thuis zitten en zo goed als niemand zien …).
Waarom dan aanstaande vrijdag met 10? Omdat het om havo4-leerlingen gaat die deze week toetsweek hebben die onderdeel is van het eindexamen, die dus de hele week naar school gaan en ‘dan zien we elkaar toch iedere dag, mama …’. Tja, eigenlijk geen speld tussen te krijgen, maar daar komen Mr. T. en ik weer aan met onze bezwaren en opmerkingen: teveel mensen, niet volgens de regels, wat vinden de andere ouders, wij vinden dit geen goed plan … Op mijn vraag of ik de moeder die we wel kennen mag bellen reageert ze afwijzend want dat wil ze gewoon niet. Ik snap dat vervolgens weer niet want wat kan daar nou op tegen zijn? Ova geeft dan weer aan dat ze heel goed begrijpt dat Saar dat niet wil. En zo draaien we opnieuw in kringetjes rond. Pfffft …
Ik zeg tegen Saar dat ik heel blij ben dat ze weer zo eerlijk is en dat ik het echt lastig vind om haar steeds opnieuw te moeten teleurstellen en ze begrijpt het ook best, maar als je haar snoetje ziet … Saar is een open boek en ik kan haar gezicht lezen, ze is verdrietig en ook wel boos want ‘andere ouders doen niet zo moeilijk …’.
Als ik dan zeg dat ze dat niet kan weten en dat het waarschijnlijk ook niet zo is dat haar vriendinnen altijd alles wat er thuis besproken wordt zullen delen en dat ze het misschien niet eens gevraagd hebben is dat ook weer stom. Kortom: alles is stom en die k-corona en en en … choose your battles.
Ik snap heel goed dat je dochter wel eens met haar vriendinnen wil zijn en ergens anders dan thuis. Ze is open en eerlijk, wees blij en geef haar wat verantwoordelijkheid.
Lijkt me inderdaad lastig. Maar mooi inderdaad dat ze zo eerlijk is hierover. Sterkte ermee!
Het probleem is voor deze maal opgelost heb ik gezien.
Ik had anders ook geen oplossing geweten.
Geen schoolgaande kinderen meer, maar wel twee kleine vriendjes die op de basisschool zitten en waar wij op passen.
Ja, stomme corona! Ik begrijp haar behoefte aan contact volledig. Maar of met zoveel bij elkaar verstandig is, dat lijkt me niet. Lieve Saar, neem een besluit waar je voor jezelf verder mee kan. Want daar gaat het om. En er komen betere tijden. Echt! Met oprechte lieve groet van een andere blogger. En blijf gezond allemaal.
Het resultaat van de hele toestand : Saar en een vriendin zijn vrijdag met z’n tweetjes (fijn), er is een groep van vijf (stom vind ik zeker na de persconferentie van gisteren) en eentje kon uiteindelijk niet.
Lees nu pas dit. Een fijne avond met tweetjes toegewenst!
Oei, na de persconferentie is de situatie natuurlijk wéér anders.
Nu mogen scholieren elkaar op school ook niet meer binnen de 1,5 meter benaderen. Dus dat argument ‘kan’ nu niet meer.
Ik wens je / jullie wijsheid. Het is echt een rot periode, zéker ook voor de jeugd.
Ik ben blij dat mijn dochter al volwassen is. Ik heb geen idee wat ik gedaan zou hebben. Maar ik vrees dat ik het niet goed zou vinden. Het mág gewoon niet. En natuurlijk is het sneu, en verdrietig maar waar ligt de grens? Met Oud en Nieuw 5, nu 10. Volgende week 12? Daarna 16? Maar pffff, het is echt wel heel lastig, hoor. Sterkte.
Hier dezelfde situatie. Met deze leeftijdsgroep heb ik echt heel veel medelijden. Wij 50ers hebben ons sociale leven al opgebouwd, gaan straks gewoon weer verder waar we gebleven waren. Voor hen is het zo anders. Stilstand is voor hen echt achteruitgang en die tijd krijgen ze niet meer terug.
‘t Is lastig. Het uitwisselen van telefoonnummers met andere ouders hoort in mijn optiek bij een andere leeftijdscategorie. Evenals het afstemmen van vervoer. Volgens mij kunnen deze meiden dat prima zelf coördineren 😉 Dus dat je vinger aan de pols wilt houden, begrijp ik en dat je puber dat niet wil, begrijp ik ook. Veel geduld en wijsheid…
Ik kan me je worsteling helemaal voorstellen. Het is ook lastig zeg. Maar ik ben het wel met jullie eens dat 10 erg veel is. Teveel.
Oh wat vreselijk moeilijk. Ik weet het gewoon niet. Sterkte
Wat kan ik anders zeggen dan heel veel sterkte en wijsheid, maar wat is wijsheid? Een ding is zeker, jullie mogen trots zijn op deze prachtige en eerlijke dochter.
Echt moeilijk! M’n dochter is een stuk ouder en ziet bewust weinig vriendinnen en altijd met afstand. Ze begint onderhand depri te worden door het gebrek aan sociale contacten. Een nieuwe baan maar collega’s ziet ze niet want: thuiswerken.
Jouw dochter is een stuk jonger. Volgens mij is deze periode voor de jeugd het moeilijkst. Wij hebben een grote tijdlijn waarin een jaar “uitval” door een virus waardeloos is, maar te overzien. De jeugd kan dat niet. Het is prijzenswaardig dat Saar zo eerlijk is. Ik zou je graag advies geven maar ik kan het niet. Met opvoeden is het de kunst om je kind te laten wortelen terwijl ze ook moeten leren vliegen. Dat vraagt veel oefening van beide kanten. Sterkte! Welke keuze je ook maakt, ik begrijp ‘m ♥
Heel, heel lastig. Ik ben blij dat ik geen schoolgaande kinderen meer heb ….
Omdat ze elkaar de hele week op school toch al zien, zou ik het voor deze ene keer goedkeuren, maar ik zou wel zeggen dat ik op haar inschatting vertrouw dat de ouders van de andere meiden dit ook goed vinden.
Zouden andere ouders toch wel bezwaren hebben dan zou ik haar wel vertellen dat ik die ook heb en dat ik het heel vervelend zou vinden als ik als één van de weinige ouders als onzorgvuldig te boek zou komen te staan.
He wat lastig, ik kan me goed voorstellen dat het vermoeiend is! Wat dat betreft zijn we het er allemaal over eens: k-Corona.
Hopelijk gloort er hoop aan de horizon en zijn dit soort battles binnenkort (relatief) verleden tijd. Tot dan; sterkte!
Havo 4 leerlingen zijn rond de 16 jaar, ….over 2 jaar strikt gezien volwassen. Daar moet jullie opvoeding toch al zóveel effect op hebben gehad dat ze overwegend verstandige beslissingen zal nemen. Je mening zeggen is prima natuurlijk maar dat is het dan wel. Natuurlijk ga je niét meer naar ouders van vriendinnetjes bellen, ( alleen om héél bijzondere redenen) Niemand zegt dat tieners opvoeden makkelijk is en een kind zal in die tijd ongetwijfeld fouten maken maar dáár het meest van leren. Hoe moeilijk dat ook is op die leeftijd gaan ze een eigen verantwoording opeisen. Neen, echt niet makkelijk maar met jouw gedegen opvoeding moet ze dat vertrouwen krijgen, vergeet die andere moeders..
Pfff… Heel pittig dit, voor jullie allemaal. Want ja, natuurlijk willen zij met meer afspreken, maar ik snap zó goed dat jij niet wilt dat ze dat doen. Sterkte bij alle overwegingen en ook met het teleurgestelde snoetje.
Voor iedereen is het lastig, dat niet afspreken, maar voor de jeugd het allerlastigst.
Als ik terugdenk aan de tijd dat Zoon jong was en ik nog wel eens gesprekken met ouders had dan wist ik niet alles, maar zij nog heel veel meer minder.
Sterkte…
Wij hadden het er pas ook over, voor kinderen en ouders, ik denk dan ook in welke leeftijd dan ook, is deze lockdown echt veel moeilijker dan voor ons. Kinderen willen de deur uit, plezier maken zonder allerlei regels. Heel moeilijk voor jullie! Sterkte ermee want helaas zijn we nog niet aan het einde van deze rare tijd.
Moeilijk moeilijk moeilijk. Ik heb herken het wel van de tijd dat mijn kinders nog thuis woonden (niet over corona natuurlijk maar wel over alcohol in huis halen) maar kan je geen echt advies geven.
Het is ook rete ingewikkeld en soms ook simpelweg niet goed uit te leggen. Bewondering voor jullie hoe jullie wel gewoon het gesprek hierover blijven aangaan, zodat een ieder zich ook kan blijven uitspreken. Volgens mij kom je ook alleen op die manier tot een goede oplossing… Dikke knuffel van hier xx
Dit is ook lastig. Een puber zoals Saar wil zelfstandigheid, dat leer je met vallen en opstaan en dat loslaten is in deze k**corona tijd nu eenmaal heel moeilijk.
Inderdaad heel moeilijk! Hier een soortgelijke situatie.
We doen zoveel mogelijk ons best en hobbelen maar voort. Elke weekend maar weer afwegen. Lastig, lastig
Wat is dit moeilijk. Op die leeftijd zijn vrienden belangrijker dan eten en drinken samen.
Heel moeilijk. Hier een kind die niemand meer ziet. Alleen on line. Ben bang dat hij daar ook wat aan overhoudt.
O wat lastig is dit! Zo heb ik ook discussies met mijn jongste dochter van 18. En “papa is veel gemakkelijker dan jij, die doet niet zo moeilijk”… Zelfs haar opa en oma doen niet zo moeilijk en de ouders van haar vriendinnen ook niet natuurlijk…
Wat ben ik wel blij van jou te horen dat jullie he wel goed aan de regels houden.
Ik begrijp je heel goed, ik heb hier een 17 jarige die het liefst elke week wel iets wil organiseren om maar samen te kunnen zijn. Ik vind het moeilijk, hij heeft al bijna een jaar online les, is online aan zijn mbo opleiding begonnen en snakt naar menselijk contact. Gelukkig werkt hij in de supermarkt waardoor hij er nog uit komt. Ingewikkelde tijden, en voor jongeren die het liefst hun vleugels willen uitslaan nog meer (en de consequenties nog niet goed overzien). Sterkte ermee!
Moeilijk, moeilijk! Dit is nou weer zo iets waar ik niet bij stil heb gestaan, tot nu toe. Er is trouwens bijna dagelijks zoiets, waarvan ik denk oooh ja dat ook nog.
Sterkte!