Ik ben het niet altijd met hem eens (vaak wel), maar dit keer slaat hij de spijker toch weer op z’n kop. Maar ik vraag me ook af: balanceren deze mensen echt op de rand van het ravijn of zijn ze doorgeschoten in hun eigen ikke, ikke, ikke?
Het is niet slim om commentaren op facebook te lezen en toch doe ik het regelmatig. (Noem het een soort zelfkastijding.) Daar komen de virusontkenners op mij toch vooral over als echte wappies die anderen schapen noemen die klakkeloos alles geloven wat de babybloeddrinkende elite hen aanpraat. Wappies is trouwens geen goed woord: eerlijk ik vindt dit soort mensen gevaarlijk. Wappies zijn voor mij bijvoorbeeld toch meer de Feyenoordsupporters die we afgelopen zondag bezig zagen. Zijn jullie nou echt zo stom?
Heus, ik denk echt niet dat alles goed gaat in de coronaaanpak en ik verbaas me ook regelmatig maar wat ik wel heel zeker weet is dat een soort van eendracht tussen ons allemaal heel erg constructief zou zijn. Het is een crisis die ons allemaal overkomt, er zijn geen draaiboeken voor en iedereen (nou ja, bijna iedereen) doet z’n stinkende best.
Het is zo gemakkelijk om commentaar te leveren. Een opmerking als ‘waarom zijn de ziekenhuizen nu niet voorbereid?’ is zo snel gemaakt. Misschien deels terecht. Maar wat heb je aan meer bedden als deskundig personeel ontbreekt? En ook hiervan weet ik het fijne niet maar ik heb een paar vriendinnen die in de zorg werken, die sinds maart hun benen onder de kont uitlopen (ja, ze werken onder andere in dat ene ziekenhuis in U waar de eerste golf genadeloos hard toesloeg) en die zeggen: als het gekund had dan was het gerealiseerd.
Terwijl ik dit zo allemaal neertyp weet ik heus wel dat het zinloos is te hopen op een constructieve houding van de hele wereldbevolking. Tornen aan vrijheid van meningsuiting is natuurlijk helemaal ongewenst, maar hopen op wat gezond verstand, een positief kritische houding als je ergens (een beetje) verstand van hebt en zwijgen (ook op toetsenborden) wanneer je dat niet hebt mag toch zeker wel? #doeslief
Ook ik mag mijzelf bij tijd en wijle even kastijden op Facebook en ben tot de conclusie gekomen dat schaap een soort geuzenaam is. Want een beetje schaap weet beter wat er speelt dan de schaap-roepers, die in heel veel geloven, behalve in feiten.
Ik schrik er vaak van hoe agressief mensen op elkaar reageren. Ongelooflijk vind ik dat. Ik probeer me er zo min mogelijk van aan te trekken. Er valt toch niet met dat soort mensen te praten.
Helaas woont de boven genoemde ‘arts’ in mijn dorp. Ik kan dus niet onder alle meningen en nieuwsberichten uit. Daarnaast werk ik in de thuiszorg en elke cliënt wil het er toch over hebben.
Als ik de uitlatingen van deze demonstranten hoor voel ik me vaak moedeloos en ik heb toch ook wel medelijden met ze. Hoe zwaar moet je leven zijn als je er van uit gaat dat je alles weet en dat je ieder ander moet wantrouwen?
Ik hou me vast aan de uitspraak die ik tijdens mijn studie hoorde: “ik kan het je uitleggen, maar ik kan het niet voor je begrijpen”
Goed stuk van jou. Ik ben het helemaal met je eens. En van Öz ook een goed stuk
Ja, heel soms kastijd ik mezelf ook op Facebook. Maar ik geef toe dat ik het soms ook gewoon heel fascinerend vind hoe die mensen denken. Ik probeer dan te snappen hoe je zo kunt denken, maar ik kom er (gelukkig?) niet achter.
Ze hadden een hek om al die demonstranten moeten zetten. Dat was het een kwestie van wachten wie de eerste klachten kreeg.
Ik volg het coronadebacle niet meer. Hoef ik me ook niet op te winden over minister de Jonge die alsmaar achter de feiten aanloopt.
Op Facebook volg ik niet veel, en politici die ik wilde volgen sinds een lange tijd al helemaal niet meer. Ik werd ook ziek van al die commentaren en heb dan de neiging om een tegenreactie te schrijven maar dan word je echt tot op het bot beledigd. Geen zin meer in. Ik vind het vreselijk al die lui die maar doen alsof het allemaal wel meevalt. Moeten ze eerste een zieke of erger, een dode in hun omgeving meemaken soms?
Het valt inderdaad niet altijd mee om de rust te bewaren bij sommige berichten. De gebeurtenissen op het museumplein vond ik echt schokkend, en ik snap die mensen ook niet. Maar ik vermoed dat zij echt het gevoel hebben dat ze strijden voor een goede zaak????
Gelukkig volg ik de media niet of nauwelijks en sla columns over het onderwerp over, ze helpen mij niet en helpen niemand, zetten alleen maar de meningen nog scherper tegen elkaar. Het komt mijn gemoedsrust heel erg ten goede om me er zo min mogelijk “tegenaan te bemoeien” terwijl ik ondertussen gewoon de regels blijf opvolgen en uiteraard m’n hersens blijft gebruiken.