Twee weken schreef ik een logje over Saar en over hoe we regelmatig steeds maar weer opnieuw dezelfde discussie voeren met haar. Sterker nog: dat was begin vorige week wederom het geval. Want, een vriendin wilde haar verjaardag vieren en vijf vriendinnen uitnodigen en dat mocht van haar ouders … En hoe stoer: Saar zegt dan dat ze niet gaat, maar dat geheel terzijde want ik wil het nu even over Ova hebben.

Want hoe gaat het met Ova? Op en af, ik kan het niet anders noemen. Over het algemeen houdt ze zich kranig, maar de balans is fragiel.

Halverwege vorig jaar heeft Ova haar diploma gehaald en dat was een knappe prestatie. Een HBO-opleiding zonder studievertraging halen en dan ook nog afstuderen in coronatijd terwijl er een heleboel stress en gedoe was vind ik superknap. En ook daarna gebeurden er nog best een aantal gruwelijk verdrietige en vervelende dingen voor haar. Maar goed, ze sloeg er zich redelijk goed doorheen.

Wat het solliciteren betreft zit het niet echt mee. Haar eerste sollicitatie was begin augstus op een functie bij een bedrijf waarvan ze de eigenaresse kende van een aantal lezingen. ‘Ik vind haar niet heel sympathiek overkomen, mam’, zei ze. Maar ze schreef toch en mocht ook op gesprek komen en een dag meedraaien. Ze wist toen al dat ze, als ze het zou worden, geacht werd dagelijks naar kantoor te komen (hoezo thuiswerken in coronatijd) en dat zou hem niet echt worden gezien de reistijd van 5 kwartier. Maar hé, wij vinden iedere sollicitatie ervaring mooi meegenomen. Dus ze ging en werd in haar gevoel bevestigd: de directeur was niet zo leuk. Volg je gevoel was ons advies en hé, het was de eerste sollicitatie dus ‘het kon nog wel wat lijen’ nietwaar? Overigens staat de betreffende vacature nog steeds open maar ook dat geheel terzijde.

Haar tweede ‘sollicitatie’ was geen echte sollicitatie: ze werd benaderd door een bedrijf dat haar vroeg te reageren op een vacature voor een commerciële binnendienstfunctie. Dat is niet waar ze voor geleerd heeft natuurlijk en de enige reden om daar echt voor te gaan is om het bedrijf binnen te komen dat in een voor haar interessante branche opereert. Ook die baan heeft ze toen zelf afgewezen. Misschien als een dergelijke functie haar nu aangeboden zou worden dat ze er dan anders in zou zitten maar ja. Alhoewel: hetzelfde bedrijf benaderde haar eind december met een andere vacature (ze willen haar wel graag) en daar heeft ze op gesolliciteerd (sollicitatie nummer 5 dus) en daarvoor is ze begin januari ook op gesprek geweest. Het was een goed gesprek maar ze vindt zelf dat ze nog te weinig ervaring heeft om deze functie goed te vervullen. Eind januari hoort ze hier meer over maar eigenlijk heeft ze voor zichzelf al de keuze gemaakt om dit (nog) niet te willen.

Sollicitatie nummer drie was via een werving- en selectiebureau en de recruiter was erg enthousiast en zou Ova voor gaan stellen. Toen bleek echter dat ‘men even vergeten was dat er ook leiding gegeven moest worden aan 15 mensen’ en dat zag men Ova (logisch) niet doen. Dus dat ging ook over.

En sollicitatie nummer vier was voor een functie waar Ova heel enthousiast over was en waar ze naar schreef op het allerlaatste moment (ze had de vacature niet eerder gezien). Later bleek dat men vergeten was deze van het internet te halen en de vacature was inmiddels vervuld. Hier baalde ze wel heel erg van …

Wat wel heel, heel fijn is is dat ze bij haar ‘zaterdagbaantje’ inmiddels multi-inzetbaar (in de lunchroom, achter de kassa, bij het non-food en op het hoofdkantoor) is waardoor ze al vanaf september een vast inkomen heeft. En nog mooier is dat ze, omdat ze in het derde jaar stage heeft gelopen bij dit bedrijf, vanaf 1 januari in ieder geval 3 maanden in haar vakgebied aan de slag kan met uitzicht op een soort van vaste baan. En het is dan misschien wel niet haar droomjob op het gebied van duurzaamheid maar het is wel een job die heel erg aansluit bij haar opleiding en interesses. Dus het is maar wat fijn dat ze nu werkervaring op kan doen en dat geeft een boel rust.

Met Ova en Haar Lief gaat het heel erg goed. Ik ken weinig jonge mensen die zo blij met elkaar zijn. Eind van de maand vieren ze dat ze vier jaar ‘verkering’ hebben. Wat Ova wel heel erg dwars zit is dat ze nauwelijks meer privacy hebben. En dat snap ik best natuurlijk. Mr. T. en ik zijn bijna altijd thuis en ook bij Haar Lief zijn altijd mensen. Tja, onze sociale levens zijn natuurlijk ook (zo goed als) helemaal stil gevallen.

Over het algemeen weet Ova de situatie best goed te handelen, maar soms kan ze ook intens verdrietig zijn. Ze mist haar vriendinnen, wil niet na hoeven te denken over wat ze gaat doen en vooral hoe je dat coronaproof kunt doen. Ze mist uit eten, festivals, feesten, ongeremdheid, genieten, haar oma en opa knuffelen, spontane acties. Ze mist naar de sportschool gaan, shoppen, terrasjes pikken, knuffelen met haar vriendinnen, weekendjes weg en nog zoveel meer … Je wilt als jong volwassenen gewoon niet avond aan avond thuis zitten bij je (schoon)ouders. Toch?

Ik ben heel trots op haar want ze maakt verstandige keuzes als het om corona gaat. Ze denkt goed na over wat wel en niet mag en al is dat soms best lastig en is ze af en toe een partypooper omdat ze dingen niet doet (en oh, ze is niet heilig hoor want oud & nieuw vierde ze met vier vriendinnen). Ze organiseren onderling best veel online en is nu weer bezig met het in elkaar zetten van een pubquiz.

Af en toe wil ze het er gewoon ook niet over hebben, maar dat kan bijna niet. Er valt niet te ontkomen aan corona, niet wat het nieuws betreft, niet wat de tv betreft niet en ook hier aan de keukentafel niet. Dan wordt het haar regelmatig te veel. Ova is een denkertje en zit heel veel in haar hoofd. Och, wat zou ik haar toch graag een onbezorgde tijd hebben gegund, maar helaas, helaas …

Toch hebben we het over het algemeen goed met elkaar. We netflixen wat af, spelen veel spelletjes, ze gaat vaak naar Haar Lief, Haar Lief is vaak hier, we wandelen regelmatig samen en als straks de dagen weer wat langer worden en de temperatuur wat oploopt dan wordt alles beter. Toch?