Dat kan mijn kleine nichtje ook

Momenteel zit ik middenin de podcast ‘Dat kan mijn kleine nichtje ook‘ en ik vind het zo leuk om te luisteren. In deze podcastserie nemen Gisbert van Balen en Noortje Velthuizen je mee de wereld van de kunst in.

Tot dit moment luisterde ik de afleveringen over Piet Mondriaan, Vincent van Gogh, Karel Appel, Kazimir Malevitsj, Charley Toorop en Rembrandt van Rijn en Gisbert en Noortje vertellen je van alles over de betreffende kunstenaars en hun leven. En naast dat het, vind ik dan, superinteressant is, doen ze dat ook nog ‘ns op een heel naturelle en fijne manier.

De meesten volgen ook een beetje een vergelijkbare weg, van pure armoede naar uiteindelijk excelleren in wat ze maken. En verkoopt de ene in zijn leven één schilderij, de ander is al op redelijk jonge leeftijd behoorlijk succesvol. De meeste kunstenaars blijken ook niet echt heel gemakkelijke mensen geweest te zijn.

Ik heb nooit geweten dat Victory Boogie Woogie een ‘onaf’ schilderij van Mondriaan was. Hij stierf voordat hij het kon voltooien. Desalniettemin schijnt het doek momenteel € 58.000.000,= waard te zijn. Dát vind ik dan toch weer absurd.

Héél trouwe lezers weten dat ik van de oude meesters ben, dus met Rembrandt kan ik beter uit de voeten en ook Van Gogh vind ik (bijna altijd) mooi. Bijna dus, want van ‘De aardappeleters’ word ik een beetje down.


Het is bijzonder om te horen dat men blijkbaar niet blijkt te weten hoe het ‘zelfportet’ van Malevitsj opgehangen moet worden. Wat ik wel weet is dat hij een behoorlijk apart zelfbeeld had. 😉

En dit werk hieronder van deze Rus blijkt uniek in zijn soort te zijn. Je ziet: ik kan hier niets mee. Maar dat neemt niet weg dat ik het een zeer leuke aflevering vond.

De werken van Karel Appel vind ik best heel leuk. Kleurrijk vooral. Ik weet nog dat we ooit een schilderworkshop (of nou ja, we schilderden eigenlijk vooral schilderijen na) en dat een vriendin van me een Appel maakte. Die was uiteindelijk het mooiste.

Noortje spreekt in de serie over Charley Toorop uit dat ze een beetje naar wordt van haar zelfportretten. Toorop schijnt het ook wel behoorlijk lastig gehad te hebben. Een echte kunstenaar leeft voor de kunst, en oh glazen plafond, soort van: als je dan ook nog moeder bent dan wordt het allemaal wel heel moeilijk. Tegelijk bleek uit de podcast dat ze ook nogal een bemoeizuchtig mens was want ze had een mening over de kunstzinnige weg die haar zoon Edgar moest volgen.

Wel mooi trouwens: drie zelfportretten uit drie verschillende levensfases (1934, 1944 en 1954).



Het feit dat de serie in coronatijd is opgenomen geeft een bijzonder sfeertje aan de podcast. Gisbert en Noortje mogen vaak helemaal alleen door de musea dwalen en hebben dan ook alle tijd om hun beschouwingen los te laten. Ik heb nog 7 afleveringen van deze eerste reeks te gaan, maar ik las dat ze afgelopen maand weer met een nieuwe reeks zullen starten. Leuk! Ik ben benieuwd welke kunstenaars ze dan voor het voetlicht zullen brengen.

Welke van de schilderijen spreekt jou het meeste aan?

11 gedachten over “Dat kan mijn kleine nichtje ook

  1. Klinkt leuk! Ik heb ook een voorkeur voor de oude meesters. Hoewel ik een paar creaties van Corneille ook wel leuk vind. Maar dat komt door de kleurtjes.

  2. Dit lijken mij idd leuke podcasts en die ga ik zeker een keer luistern. Zelf ben ik op soortgelijke wijze bezig om naar podcasts over componisten te luisteren. Momenteel ben ik met Beethoven bezig. Erg interessant allemaal. Dat schilderij van die rus, is dat niet Rodkov?

  3. De Victor Boogie Woogie heb ik in het echt gezien in het Gemeentemuseum in Den Haag in 2017. Het is heel anders dan wat je zo op een plaatje ziet. Er zitten veel plakkertjes op en de kleuren zijn gevarieerder. Het leeft ook veel meer als je er echt voor staat. Niet om flauw te doen of zo maar je gaat dan pas echt kijken. Je ziet hoe de schilder heeft zitten puzzelen met de kleuren. Verder is de ruitvorm bijzonder. Het is een experiment voor hem, net in aanraking gekomen met het kubisme. Nu vinden we dat gewoon. Het is leuk om er wat over te weten, maar er zijn altijd hypes over kunst en kunstenaar. Afwisselend kijk ik alleen maar en lees erover. Soms ben ik er dan klaar mee maar er zijn ook schilderijen die blijven boeien waardoor je opnieuw naar gaat kijken. Dit schilderij doet mij wat, maar hele andere schilderijen ook. De kunst zit er voor mij in dat het boeit en beroerd. Aan sommige kunst heb ik ook een hekel maar het is wel degelijk kunst. Ik ben overigens niet van de podcasts en audiorondleidingen want ik versta het niet en vind het te dwingend. Dan heb ik het gevoel dat mijn blik geleid wordt tot ik ‘het’ zie. Dan ga ik te veeleisend kijken om details te vinden om daarmee dan de grootsheid te erkennen.

  4. De Aardappeleters is uit de beginperiode van Van Gogh. Hij woonde in de droeve omgeving en zocht bewust de armen op. Ik word er ook somber van.
    Dat schilderij van Mondriaan hoef ik ook niet in m’n woonkamer. Ik zou er een theedoek over hangen (-:

  5. Kunst blijft iets persoonlijks. Bij mij speelt dan wel een beetje mee “kan ik het namaken”? Dan vallen dus Mondriaan en Malevitsj al af, met genoeg geduld lijkt zoiets me wel na te maken. Toorop, Rembrandt, van Gogh enz. krijg ik van geen iets dat in de verte lijkt voor elkaar dus dát is kunst voor mij. Al blijft het altijd mogelijk dat ook iets dat ik wél na zou kunnen maken soms qua kleuren of sfeer je aan kan spreken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *