Deze is voor Jeanne + update

Ik weet niet meer precies wanneer we begonnen te wordfeuten, maar het is toch wel een jaartje of twee geleden. We ontmoetten elkaar ‘random’. Heel af en toe doe ik dat, een willekeurig potje starten. En wij hadden een klik: Jeanne en ik. We maakten veelvuldig gebruik van de chatfunctie en we vertelden elkaar best veel. Ik heb haar zelfs laten weten dat ik blog en dat doe ik niet zo snel. Heel af en toe reageerde ze hier op mijn schrijfsels, veel vaker reageerde ze via de wordfeutchat. Een klik dus.

Ze heeft veel meegemaakt in haar leven en vertelde daar via de chat over. Zo rond ons twintigste potje vertelde ze dat ze heel ziek was en gaandeweg vertelde ze daar meer en meer over. Net zoals ik dat ook deed. We hadden een klik.

Op 20 april liet ze me weten dat het heel slecht ging en dat er weer uitzaaiingen waren en uiteraard heb ik daarop gereageerd en haar heel veel sterkte gewenst, maar wat voel je je dan machteloos. Ze legde hierna geen woordje meer. Nadat ze 72 uur lang niet legde werd het potje automatisch afgebroken.

Zo’n potje blijft dan nog een paar dagen in je lijst staan. In die dagen heb ik een paar keer een berichtje haar kant opgestuurd. Ze heeft niet gereageerd. En ik kan me levendig voorstellen dat je prioriteiten elders liggen als het zo verdomde slecht met je gaat.

En nu ben ik van slag en verdrietig omdat ik denk dat ze inmiddels overleden is. Hoe kan het dat je iemand mist die je nog nooit gezien hebt? Die je alleen via wordfeut kent. Iemand die een heel pittig leven gehad heeft maar vooral ook heel positief en wijs was. Ik heb haar mailadres via haar reacties hier. Maar wat doe ik daarmee? Een mail sturen? Maar wat als ze echt gestorven is? Of misschien is ze momenteel gewoon zo ziek dat ze niet kan leggen? Bemoei ik me dan met zaken die me niet aangaan? Leest haar man die mail? Wat? Hoe? En nu? Maar eigenlijk weet ik het wel, voel ik het wel: ze is er niet meer.

Dus, lieve Jeanne: dank voor al die potjes en rust nu maar uit …
Update: ik heb Mensenlinq in de gaten gehouden en wat ik al vreesde klopt: Jeanne is op 25 april overleden …

Hear hear (again)

Ik schreef er hier al over en daar wil ik het ‘schrijftechnisch’ gezien bij laten, maar het onderstaande vond ik te raak om niet te willen bewaren op mijn blog. En dit filmpje legt duidelijk de vinger op de zere plek wat mij betreft.

Kritisch zijn? Ja. Maar ga op enig moment ook weer bezig met opbouwen in plaats van continu maar afbreken …

Garnalen

Ova en ik zijn gek op garnalen. Saar maak je er niet blij mee en Mr. T. eigenlijk ook niet. Maar ja, die heeft gewoon pech. 😉

Dus als Saar dan een keertje niet thuis is met eten en Ova juist wel, dan wil ik nog wel ‘ns iets met garnalen maken. Afgelopen vrijdag aten wij dan ook garnalen met spinazie, zongedroogde tomaten en tagliatelle. En dat was heerlijk!

Ingrediënten:

  • boter
  • 3 knoflook, fijngehakt
  • 500 gram gepelde garnalen
  • 1 ui in stukjes
  • 1 glas witte wijn
  • 150 gram zongedroogde tomaten
  • 400 gram handen verse spinazie
  • 200 ml room
  • peper naar smaak
  • 150 gram geraspte (Parmezaanse) kaas
  • Italiaanse kruiden

  • Smelt de boter en voeg de knoflook toe: ongeveer een minuut bakken.
  • Doe de garnalen erbij en bak ze tot ze roze zijn
  • Schep de garnalen uit de pan
  • Doe weer wat boter in de pan, voeg de ui toe en bak deze een paar minuutje
  • Voeg de witte wijn toe en laat even wat inkoken

  • Voeg de room toe en de zongedroogde tomaten
  • Proeven….eventueel wat zwarte peper toevoegen
  • De spinazie erbij en laten slinken
  • De (Parmezaanse) kaas toevoegen en roeren
  • De garnalen en een beetje Italiaanse kruiden toevoegen
  • Nog wat roeren
  • Intussen de versie tagliatelle koken
  • En genieten maar!


Ik vind garnalen dus heerlijk. Net als zalm. Om witvis, kibbeling en meerval geef ik dan weer minder. Vind daar niet zo heel veel smaak aanzitten.

Gerookte paling of makreel vind ik ook weer niet te versmaden. Net zoals een lekkere tonijnsalade.

Hoe zit dat met jou? Visliefhebber? En wat vind je dan het lekkerst? 

Langer haar, toch maar niet

Dat de kappers dicht waren had ook wel een soort van voordeel. Mijn korte haren groeiden en bloeiden. Toen de kappers na de eerste lockdown weer aan de slag mochten liet ik mijn haren wat langer. En dat is in mijn geval al best dapper vind ik zelf. Want ik houd van kort!

En toen ging de tweede lockdown in en werd het weer langerder. Toen had ik bedacht dat ik toch maar ‘ns ging sparen voor een wat hipper kapsel. Zoiets eigenlijk:

Maar ja, haren en ik, da’s niet zo’n heel goede combi. Ik kan niets en heb er ook het geduld niet voor. En ik laat het liefst mijn haar gewoon altijd aan de lucht drogen.

Enfin: ik spaarde en spaarde dus en het werd steeds stommer vond ik. Het stond me gewoon niet. Vond ik. Ova en Saar vonden dat ik door moest zetten! Mr. T. vond het niet zo spannend allemaal. Hij houdt toch wel van me ;-). 

Maar een Saar die suffe staartjes in je haar begint te maken, dat roept toch echt om maatregelen. Ik heb op onderstaande foto mijn bankhanghuispak overigens over mijn kin getrokken, mocht je je afvragen wat een rare bobbel daar te zien is. En die bobbel is natuurlijk niet mijn kin, maar komt door de rits.

Gelukkig kwam nichtje-en-kapster-in-één E. gisteren to the rescue. En nu ben ik weer heerlijk kort! En ik ben helemaal happy.

Alweer een paar jaar geleden besloot ik om mijn haar niet meer te verven. Ik had het altijd pikzwart. Vond dat echt heel gaaf, maar ik werd er ook wel streng van. Dus nu ben ik niet meer streng. Zie trouwens dat de foto met het hoopje haar niet helemaal klopt met de werkelijkheid. Ik ben nog steeds niet echt grijs, maar op de foto lijkt het van wel.
 
Mr. T., Ova en Saar gaven uiteindelijk alle drie toe dat dat hele korte mij het allerbeste staat. En mocht ik nu toch weer ooit denken: ik laat het groeien, dan hoop ik dat ik aan dit blogje denk!

Vertel: heb jij de lockdown aangegrepen om van kapsel te wisselen? Ben je gestopt met verven misschien? Heb je een lang of kort kapsel? Ben je handig met het in model brengen van je haar? 

Derde C-lijst

In mei en oktober plaatste ik al twee C-lijstjes en omdat corona ons nog steeds erg bezighoudt volgt hier nummertje drie.

Deze week overleed de vader van een vriend van mij nog aan corona, dus hier telt het nog steeds op, al is het gelukkig veel minder heftig natuurlijk dan in maart/april/mei 2020. Maar goed: hier komt onderzoekje nummer drie. Doe je (weer) mee?

  1. In welke provincie woon je?
  2. Hoeveel mensen ken je die overleden?
  3. En hoeveel mensen die ziek zijn (geweest)? Hoe gaat het nu met hen?
  4. Ben je misschien zelf ziek geweest? En zo ja, ben je getest? Hoe gaat het nu met jou?
  5. Het vaccineren is begonnen. En al gaat het niet van een leien dakje: hoe staat het met jou? Al gevaccineerd? Zo ja, met welk vaccin? Klachten gehad? Zo nee, verwacht je snel een oproep of ga je misschien weigeren?
  6. Hoe ervaar je de avondklok? Heb je er veel last van?
  7. Hoe goed volg je de regels nog? Maximaal 1 gast per dag op bezoek? Je handen stuk wassen. Anderhalve meter afstand et cetera.
  8. Wat vind je van de dames van #moederhart?
  9. Heb je al vakantieplannen? Geboekt wellicht? Of wacht je toch maar af?
  10. Wat mis je het aller-, aller-, allermeeste?
  11. En wat ga je het aller-, aller-, allereerste doen als het nieuwe normaal begonnen is?
  12. Heb je een gezin? Hoe komen jullie de huidige beperkingen door? Is het te doen?
  13. Wat voor werk doe je? Heeft jouw werkgever veel last van corona? Of draaien ze juist extra goed? En werk je (nog steeds) thuis?
  14. Wie is jouw favoriete corona-expert?
  15. Welke goede dingen zou je willen behouden als de coronacrisis achter de rug is?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Studieschuld

Alweer een hele tijd geleden schreef ik hier over hoe we de studie van Ova zouden gaan betalen.

Toen Ova in juli vorig jaar afstudeerde had ze een studieschuld van € 17.708,92 maar omdat ze binnen de daarvoor geldende termijn van 10 jaar haar studie heeft afgerond kreeg de ze kosten van het OV terug.

Dat leverde dus uiteindelijk een studieschuld van € 13.500,01 op. En die studieschuld die hebben we dus dit weekend in één keer afgelost. We hadden er tenslotte voor gespaard nietwaar?

Ik schreef het toen al, en ik schrijf het nu nog maar een keer: we hebben al vanaf de geboorte van Ova (en later Saar) voor hen gespaard. Ze krijgen maandelijks € 45,= op hun spaarrekening gestort en daarnaast hebben we dus nog apart gespaard voor de studie.

Wat Ova betreft: die zal het nu zonder onze financiële steun moeten doen. Op 1 april ontving ze voor de laatste keer zak- en kleedgeld want ze heeft nu immers een prima salaris. Dat sparen blijven we doen overigens. We kunnen het missen, dus waarom niet.

Vooralsnog gaan we geen kostgeld vragen maar het is wel de bedoeling dat ze van haar salaris een flink deel spaart. Dat is tot nu toe geen enkel probleem, er is ook helemaal niets waaraan ze momenteel geld opmaakt.

Vragen jullie kostgeld aan jullie kinderen? Of hoeveel zakgeld krijgen/kregen ze? Andere financiële tips die je wilt delen?

De bibliotheek van Parijs – De hel van Tjideng – Goudpapaver

Drie boeken op een rij maar weer. Allereerst las ik ‘De bibliotheek van Parijs‘ van Janet Skeslien Charles.

Parijs 1939: De ambitieuze Odile Souchet is net begonnen aan haar droombaan bij de Amerikaanse bibliotheek in Parijs. Wanneer de nazi’s de lichtstad bezetten verandert alles van de ene op de andere dag. De bibliotheek blijft open, maar de Joodse bezoekers zijn niet meer welkom. Odile en haar collega’s riskeren hun leven door hun Joodse abonnees zelf de boeken te brengen. Maar wanneer Odile ontdekt dat haar vader, een politieman, nauw betrokken is bij het handhaven van het naziregime, raakt zij in een groot persoonlijk conflict. Heeft zij de moed om de juiste keuzes maken?

Ik vond dit een mooi boek maar stiekem had ik er wel iets meer van verwacht moet ik zeggen. Maar desalniettemin een heel fijn boek. Een fijne schrijfstijl en de afwisseling tussen de twee tijdsperiodes vond ik van toegevoegde waarde.

– – –

Op dit moment zijn we via het werk een film aan het opnemen rondom het Jappenkamp Kuching. Deze film wordt op 4 mei 2021 via de lokale omroep vertoond. We gaan wel fysiek herdenken, maar dan heel sober en zonder publiek (of in ieder geval zonder aankondigingen om toeloop zoveel mogelijk te voorkomen). Maar dit maakt dat ik wel erg geïnteresseerd was in ‘De hel van Tjideng‘ waarin Elisabeth Lengkeek verhaalt over haar ervaringen in het kamp van Tjideng.

Elisabeth Lengkeek reist op 28 april 1939 naar Nederlands-Indië, haar verloofde Dick achterna. Als twee jaar later de Japanse troepen Java innemen, komt ze met haar pasgeboren dochtertje in het jappenkamp Tjideng terecht. Dit is het verslag van haar overlevingsstrijd.
Het verhaal van Bep Groen-Lengkeek is een van de weinige documenten over het dagelijks leven in een van de vrouwenkampen op Java.

Een interessant maar ook zeer triest boek natuurlijk. Wat mensen elkaar toch allemaal aandoen. Verschrikkelijk, verschrikkelijk.

– – –

Goudpapaver‘ is het derde deel in de reeks van Laila Ibrahim.

Op het eerste gezicht lijken Jordan, een zwarte lerares van middelbare leeftijd, en Sadie, een witte vrouw die getrouwd is met een ambitieuze Duitse zakenman, weinig gemeen te hebben. Maar hun familiegeschiedenissen, die zich jaren geleden met elkaar vermengden op een plantage in Virginia, zijn nog altijd met elkaar verbonden. Op de plantage hebben hun moeders, Mattie en Lisbeth, een sterke band opgebouwd, ondanks hun verschil in afkomst. Het is 1894 en Mattie ligt op sterven. Sadie en Lisbeth ondernemen als moeder en dochter een zware reis om afscheid te kunnen nemen. Maar ongelijkheid zorgt nog steeds voor grote problemen. Sadie en Jordan zullen samen moeten vechten voor een betere toekomst.

Het is een beetje boel jammer maar dit derde deel is wat mij betreft een slap aftreksel van het tweede en een nog slapperderder aftreksel van het eerste deel. Erg jammer want ‘De eerste krokus’ (het eerste deel dus) vond ik bijzonder goed.

Naar welk boek gaat jouw voorkeur uit?

Wit konijn Rood konijn

Alweer een paar weken geleden zat ik zomaar ineens in het theater. Nou ja, soort van dan. Ik volgde via een livestream de voorstelling ‘Wit konijn rood konijn‘.

De aanleiding van deze voorstelling was één jaar corona in de theaters. Op 13 maart 2020 moesten immers bijna alle theaters ter wereld hun deuren sluiten vanwege corona. In theaters over de hele wereld, van Argentinië tot Australië en van India tot Nederland, gaan acteurs het toneel op om de kracht van theater te tonen. In Nederland staat het stuk op 13 maart 2021 in 42 theaters geprogrammeerd. Iedere voorstelling in Nederland start om 20.00 uur. Door het tijdsverschil wordt het stuk dus gedurende 24 uur op verschillende plekken gespeeld. Hoe gaaf is dat dan wel niet?
Ik had me aangemeld voor de voorstelling die Leon van der Zanden vanuit Helmond zou gaan spelen.

Alle spelers die de voorstelling gingen doen kenden het stuk niet. Ze gingen zonder voorbereiding, repetities en regisseur het toneel op: in de hand een envelop. Leon voert het stuk dus één keer op en daarna nooit meer: we waren getuigen van de definitieve uitvoering want volgens de regel mag iemand het maar één keer spelen.

Wit Konijn Rood Konijn is een internationale theaterhit van de Iraanse schrijver Nassim Soleimanpour. Het stuk is sinds de première tien jaar geleden al in meer dan 25 talen vertaald en al duizenden keren opgevoerd.
En wat vond ik er nu eigenlijk van? Ik vond het bizar en vervreemdend, maar ook heel erg confronterend en mooi. Maar ja, daar mag ik eigenlijk helemaal niet over schrijven want al googlend vind ik nergens iets over de inhoud. Dus ik ga er niets over schrijven. Op twee zinnen na. Dat zal toch zeker wel mogen? Want deze twee woorden raken wat mij betreft de kern van de hele voorstelling: ‘ik reis naar andere werelden door mijn woorden’ en ‘ik heb u niet gezien maar ik heb u wel ontmoet’.

En oh ja, hoe deed Leon van der Zanden het? Ik vond het superstoer dat hij de uitdaging aanging en ik vond dat hij het echt heel erg goed deed. Het duurde amper een uurtje, maar ik heb er echt van genoten.

Beschermd: Mijmeren

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gedacht(en) | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Openbaarheid

Vooropgesteld: Rutte had zich een heleboel ellende bespaard als hij eerlijk was geweest. Of als hij gewoon had gezegd dat er ook over poppetjes gesproken wordt in een formatie en dat dat vrij logisch is. Want alles draait toch ook de juiste mensen op de juiste plek? Dus wat er gebeurd is heeft hij grotendeels aan zichzelf en een tweetal klungelige verkenners te danken. Maar dat grotendeels staat er wat mij betreft niet voor niets op deze manier …

Want wat er nu toch weer allemaal gebeurt gaat mijn begrip ver te boven. Ik wilde er eigenlijk niet over bloggen, maar er niet over bloggen voelt niet oké. Dus ik ventileer hier toch maar even mijn persoonlijke mening over de ‘Omtzigt-toestand’. En daar mag je het mee eens zijn of oneens. Dat vind ik uiteraard helemaal prima. Maar zullen we hier laten zien dat we in ieder geval op een positief kritische manier met elkaar kunnen communiceren? En natuurlijk weten jij en ik heel goed dat wat hier staat er ongenuanceerd staat te staan, dus zonder dat ik het nog wat kan verduidelijken, zonder dat jij en ik er een gesprek over hebben. Terwijl ik dit typ denk ik tegelijk: wat ben ik mezelf nu toch aan het verontschuldigen voor mijn mening? Waarom dat dan weer?

Terug naar de aanleiding: het lijkt me niet meer dan heel logisch dat er tijdens een formatie ook over mensen gesproken wordt. Ik denk dat het onrealistisch is om te denken dat dat niet gebeurt. Het gaat altijd om poppetjes. Overal. In welk bedrijf of organisatie dan ook. En ook bij mij thuis en ik schat zo in ook bij jou thuis, ofbij de voetbalvereniging of het schoolplein. Laten we dus niet Roomser doen dan de paus. Alleen tja, de politiek, die moet alles keurig volgens het boekje doen dat wij momenteel aan het schrijven zijn. Een boekje waarin onrealistische eisen en verwachtingen staan. Want politici zijn bij uitstek matennaaiers, die -eenmaal op het pluche- alleen nog aan zichzelf denken, die kinderbloed drinken en aan orgies doen. En Den Haag is het aan ons verplicht om altijd eerlijk te zijn. Want hunnie zijn er voor mij persoonlijk. Echt: hoe naïef kun je zijn. Dat kan niet. Het kan gewoon niet. Het is niet in het landsbelang als men altijd eerlijk is. En wederom: ben jij altijd eerlijk? Ja zeg je dan, maar ik doe niemand kwaad met mijn jokje. Oh ja, is dat zo? Op jouw (of mijn) bescheiden schaal brengen wij net zoveel of net zo weinig schade aan. Jemig, wat ben ik toch aan het zwalken in dit epistel.

Volgens mij is het volstrekt logisch dat bij de bespreking van coalitiepartners de stabiliteit van het CDA wordt besproken (want daar schort het wel een beetje aan nietwaar?). Het lijkt me ook logisch dat Omtzigt dan ter sprake komt. Ook andere politici zijn bij naam genoemd en dat is toch niet gek: persoonlijke verhoudingen zijn immers ook belangrijk zijn.

Het is zo krom dat de Tweede Kamer eist dat verslagen van vertrouwelijke gesprekken openbaar gemaakt worden. Transparantie oké maar normaliter pas nadat de formatie afgerond is (en dan ook niet letterlijk). Niet tussentijds en niet afgedwongen. Je bereikt niets als je niet in vertrouwen met elkaar kunt praten. Nogmaals: we moeten niet alles willen weten. Wat heeft dat toch voor doel? Waarom?

De heksenjacht die zich afspeelde vind ik buiten proportie. Ik snap gewoon niet dat politici zo met elkaar omgaan. Dit moeten we niet willen. Natuurlijk mag het debat hard tegen hard gaan, maar het kan toch niet de bedoeling zijn dat mensen zo verschrikkelijk beschadigd worden? En de politici die het hardste roepen hebben vaak tot nu toe weinig of niets gepresteerd. Of die zullen Rutte wellicht pas echt beginnen te begrijpen als ze in zijn schoenen komen te staan. Altijd balanceren, altijd jezelf verdedigen terwijl je vaak niet het achterste van je tong kan en mag laten zien. Oh de vrijheid die oppositie voeren geeft! Als jij als werknemer bijvoorbeeld wordt ontslagen kun jij moord en brand schreeuwen en daarmee de sympathie winnen. Het bedrijf waar je werkt zal nooit vertellen waarom de dingen gegaan zijn zoals ze gegaan zijn. Tenminste, als het een goed bedrijf is. Had ik al gezegd dat we niet alles moeten willen weten? Dat niet moeten eisen?

Heeft dit gedrag te maken met de continu duwende en trekkende media, met ‘eisen stellende burgers die overal verstand van hebben’, met alles wat klakkeloos op social media wordt gegooid én geloofd, met steeds sneller leven, steeds sneller meningen geven, altijd maar de eerste willen zijn, met het ‘ik weet het niet’ niet als antwoord accepteren, met de ratrace die ons leven aan het worden is? Ik weet het niet, ik weet het niet, maar ik vind het zorgwekkend.

Als de oppositie het heeft over de ‘Rutte-doctrine’ wat is daar dan van waar? Dát vraag ik me af? Is het echt zo of is het afgunst? Komt het omdat Rutte toch dingen voor elkaar krijgt? Als Wilders het heeft over een ‘verziekte cultuur’, hoe komt dat dan? En hoeveel heeft Wilders zelf aan die verziekte cultuur bijgedragen? En hoe kan het toch zijn dat Rutte zich af en toe laat verleiden om zich tot het niveau van Wilders te verlagen? Zijn de heren en dames politici niet allemaal schuldig aan de huidige situatie? Door populistisch gedoe, door niet meer echt ergens voor te staan? Kaag ruikt haar kans geloof ik, en ik ben ervan overtuigd dat ze die ten volste zal gaan benutten: ze speelt het spel handig. Maar ik vind politiek geen spel! Het moet om inhoud gaan, om ons land.

In geval van heel belangrijke zaken (zoals de formatie) moet alles ook in vertrouwen besproken kunnen worden. En moet men de garantie hebben dat het ook geheim blijft zodat mensen vrijuit kunnen spreken. Een van de hot items van D66 is een gekozen burgemeester (haha, hier blogde ik er al een keer over en gaf ik aan dat ik er nog wel een keer op terug zou komen. Nou dat doe ik nu dan maar even al is het opnieuw heel erg summier). Wat mij betreft het slechtste idee ever. Geen hond die dan nog zal solliciteren, want dat je solliciteert wil je niet op straat hebben liggen omdat het om je toekomst gaat. En wat als je het niet wordt … dan weet iedereen dat. Maar dat terzijde. Wat ik wil zeggen: sommige dingen moeten wij (het plebs zo je wilt) gewoon niet willen weten. Maar ik geloof dat ik dat al een paar keer eerder heb gezegd hierboven. 😉

Voordat je nu zegt ‘nou Mrs. T., wat een volgzaam typje ben je toch’ dat is niet zo. Ik heb verstand en ik gebruik het. Op mijn bescheiden schaal. Of ik blog erover (al weet ik ook heus wel dat dat weinig zin heeft). Zoals hier, hier, hier, hier en hier.

Maar goed, ik houd er maar weer ‘ns mee op. Ben blij dat ik even teenentander van me afgeschreven heb.

Enne: ik sta gelukkig niet alleen → klikkerdeklik! Een stukje daaruit: Transparantie zorgt niet voor méér vertrouwen maar juist voor minder. Vertrouwen betekent: iemand vrijuit laten handelen, onbespied, en erop rekenen dat hij het juiste doet. In een cultuur van maximale transparantie is het vertrouwen minimaal.