Ik weet niet meer precies wanneer we begonnen te wordfeuten, maar het is toch wel een jaartje of twee geleden. We ontmoetten elkaar ‘random’. Heel af en toe doe ik dat, een willekeurig potje starten. En wij hadden een klik: Jeanne en ik. We maakten veelvuldig gebruik van de chatfunctie en we vertelden elkaar best veel. Ik heb haar zelfs laten weten dat ik blog en dat doe ik niet zo snel. Heel af en toe reageerde ze hier op mijn schrijfsels, veel vaker reageerde ze via de wordfeutchat. Een klik dus.
Ze heeft veel meegemaakt in haar leven en vertelde daar via de chat over. Zo rond ons twintigste potje vertelde ze dat ze heel ziek was en gaandeweg vertelde ze daar meer en meer over. Net zoals ik dat ook deed. We hadden een klik.
Op 20 april liet ze me weten dat het heel slecht ging en dat er weer uitzaaiingen waren en uiteraard heb ik daarop gereageerd en haar heel veel sterkte gewenst, maar wat voel je je dan machteloos. Ze legde hierna geen woordje meer. Nadat ze 72 uur lang niet legde werd het potje automatisch afgebroken.
Zo’n potje blijft dan nog een paar dagen in je lijst staan. In die dagen heb ik een paar keer een berichtje haar kant opgestuurd. Ze heeft niet gereageerd. En ik kan me levendig voorstellen dat je prioriteiten elders liggen als het zo verdomde slecht met je gaat.
En nu ben ik van slag en verdrietig omdat ik denk dat ze inmiddels overleden is. Hoe kan het dat je iemand mist die je nog nooit gezien hebt? Die je alleen via wordfeut kent. Iemand die een heel pittig leven gehad heeft maar vooral ook heel positief en wijs was. Ik heb haar mailadres via haar reacties hier. Maar wat doe ik daarmee? Een mail sturen? Maar wat als ze echt gestorven is? Of misschien is ze momenteel gewoon zo ziek dat ze niet kan leggen? Bemoei ik me dan met zaken die me niet aangaan? Leest haar man die mail? Wat? Hoe? En nu? Maar eigenlijk weet ik het wel, voel ik het wel: ze is er niet meer.
Dus, lieve Jeanne: dank voor al die potjes en rust nu maar uit …
Update: ik heb Mensenlinq in de gaten gehouden en wat ik al vreesde klopt: Jeanne is op 25 april overleden …
Ik snap helemaal dat je van slag bent. Het is op deze manier niet af.
Inmiddels zijn er al een paar bloggers overleden en dat kwam bij mij ook goed binnen en liet mij niet los. Ook daar moest ik door een rouwproces heen.
Dat is het lastige aan het virtuele. Zo ben ik elke keer weer blij wanneer ik Plato ergens zie reageren, of BetjeSonnetje.
Het niet weten is killing.
Wat verdrietig, ik kan begrijpen dat je van slag bent. Mss leer je elkaar via Internet soms wel sneller en intenser kennen. Het omgekeerde komt natuurlijk ook voor, daar zijn genoeg voorbeelden van. Maar je scrabbelvriendin nu zonder afscheid moeten missen, is naar en hard. Ik denk dat je qua je gevoel goed zit. Sterkte dus…
Wat verdrietig en wat moeilijk dat je niet weet wat er gebeurd is.Mooi dat je via woordfeud zo’n contact hebt opgebouwd en zo kan je iemand ook echt missen Sterkte gewenst en hopelijk krijg je toch nog duidelijkheid.
Dat is het bijzondere aan internet! Het heeft zijn negatieve kanten, maar het kan mensen ook bij elkaar brengen. Ik vind het bijzonder dat je iemand kunt missen die je nooit in het echt ontmoet hebt, maar ook heel mooi!
Oh, dat snap ik helemaal. Ik zou toch mailen. Maar ik zou wel wel heel lang na moeten denken over de tekst. Sterkte!
Bijzonder hoe je op deze manier toch een band kan opbouwen met iemand.
Ik zou gewoon een beetje e-mail sturen. Dan heb je in ieder geval alles gedaan wat in je macht lag om haar (of haar familie) een hart onder de riem te steken.
Oh, wat heftig. Ik snap best dat je daar heel verdrietig van bent. Ik hoop dat je een manier vindt om contact te kunnen krijgen met haar familie.
Heftig ja, maar ik denk dat een kaartje met ‚sterkte‘ nooit verkeerd is, toch? Voor haar of voor haar nabestaanden …..
Ik wordfeud (is dat met -d of met -t?) ook al járen met dezelfde groep mensen. Ook met bloggers die inmiddels niet meer bloggen, zo hou je toch iets van contact.
Volg je gevoel, veel meer weet ik ook niet te zeggen. Snappen doe ik het wél!
Herkenbaar en begrijpelijk mrs. T. … volg je gevoel, en volgens mij doe je dat ook. Neemt niet weg dat je wel degelijk verdriet kunt hebben en voelen al heb je elkaar nog nooit gezien… Dikke knuffel
Oh dat lijkt me ook heel naar… Ik speel ook met iemand die ik random tegenkwam al jaren geleden en we chatten af en toe ook wel eens. Nadat ik zelf een tijdje wilde stoppen heb ik dat laten weten, maar heb haar, omdat ik met veel mensen speel, eigenlijk niet meer uitgenodigd.
Ik zou een mailtje sturen als ik jou was! Misschien leest ze het nog of leest iemand het voor en zolang je die mail niet onbestelbaar terugkrijgt wordt hij anders wel door iemand anders gelezen en hoor je mogelijk nog hoe het is/was. Proberen kan altijd anders blijf je ermee in je hoofd zitten misschien… Zou ik wel hebben in ieder geval.
Ik begrijp jouw gevoel, dit is niet af. Je weet niet echt zeker wat er gebeurd is (ook al vermoed je het wel), maar dat maakt het moeilijker om afscheid te nemen en af te sluiten.
Ja dat is naar en dat blijft in je hoofd zitten hè. Ik hoop dat haar man het leest.
Zelf speel ik al jaren, echt jaren, ‘Een tegen honderd’ met Cees. Maar daar kun je niet reageren. Ik zou zo graag iets meer van Cees willen weten…