Ik las ‘Het boek van verloren namen‘ en vond dat zo ongelooflijk en ontiegelijk mooi dus mijn verwachtingen van ‘Een dichtbij verleden‘ waren hoog gespannen.
Champagne, 1940. Inès en Michel genieten van hun wittebroodsweken in hun kasteel Maison Chauveau, als de Duitsers Frankrijk binnenvallen. Michel gebruikt zonder aarzelen zijn invloedrijke positie als hoofd van een beroemd champagnehuis om het verzet te helpen. Naarmate de bezetting voortduurt nemen ook de geruchten over het lot van de Joden toe en de Joodse Céline, een van Michels ondergeschikten, neemt een drastische beslissing om haar toekomst veilig te stellen. Als Inès vervolgens in contact komt met een nazi-collaborateur, brengen de twee vrouwen onbewust niet alleen het leven van hun geliefden in gevaar, maar zetten ze ook de toekomst van hun geliefde champagnehuis op het spel.
New York, 2019. Liv Kent heeft juist het dieptepunt van haar leven bereikt als opeens haar excentrieke Franse grootmoeder op de stoep staat. Ze eist dat Liv per direct met haar afreist naar Frankrijk. Onderweg vertelt Livs oma haar over de -tragische geschiedenis van Maison Chauveau, en ontdekt Liv dat ook in haar heden het verleden nooit ver weg is.
Tja, wat mij betreft mag dit boek niet in de schaduw staan van ‘Het boek van verloren namen’ en dat is natuurlijk jammer. Ik vond de personages in dit boek slecht uitgewerkt en het oog voor detail dat er in het andere boek was, was hier ver te zoeken. Eigenlijk kwam het allemaal een beetje kinderachtig over hoe de personages zich gedragen. Er zit wel een mooie plottwist zo halverwege het boek en het einde is toch nog wat anders dan verwacht. Maar verder: kreeg dat andere boek een dikke vette 10, dit blijft wat mij betreft echt hangen op een mager zesje.
Dan ‘De Heks van Limbricht‘ van Susan Smit. Daar was ik best van gecharmeerd. Het boek verhaalt over waargebeurde gebeurtenissen en ik houd van historische romans.
Limbricht, nabij Sittard, eind zeventiende eeuw. Haar leven lang is Entgen Luijten gewend haar eigen weg te gaan, in familiekwesties, in zaken en in de liefde. Ze wordt daarin gesteund door een grote kennis van de natuur, die ze ook regelmatig aanwendt om haar dorpsgenoten te helpen. Maar dan wordt ze vanwege een paar ongelukkige voorvallen beschuldigd van hekserij. De kasteelheer is gebrand op een bekentenis, waarvoor hij gebruikmaakt van alle middelen die de inquisitie hem ter beschikking stelt. Maar wat als Entgen tegen alle verwachtingen in standhoudt?
De heks van Limbricht is een op feiten gebaseerde roman over de moed, eigenzinnigheid en het politieke bewustzijn van een ongetemde vrouw. Haar proces in 1674, waarvan alle stukken bewaard zijn gebleven, verloopt anders dan iedereen had kunnen voorspellen.
Dit vond ik een mooi boek! Het is mooi hoe Smit verschillende tijdlijnen door elkaar weeft waardoor je Entgen goed leert kennen. Althans: je leert uiteraard de Entgen kennen die Smit heeft gesmeed. Maar het zou best zo hebben kunnen zijn, dat ze zo gedacht heeft (al was ze dan best geëmancipeerd). In ieder geval een tof boek.
Een heel erg mooi boek vond ik ‘Als alles is gezegd‘ van Anne Griffin.
Vijf drankjes, één nacht: Maurice Hannigan heft nog vijf keer het glas op zijn leven Op een avond in juni bestelt de vierentachtigjarige Maurice Hannigan vijf drankjes aan de bar van een hotel. Met elk drankje heft hij het glas op iemand die belangrijk is geweest in zijn leven. Zijn jong gestorven broer, zijn ingewikkelde schoonzus, zijn dochtertje dat slechts vijftien minuten oud werd, zijn zoon in het verre Amerika en zijn geliefde vrouw. Door deze mensen, die hem inmiddels allemaal hebben verlaten, vertelt hij zijn levensverhaal, met alle spijt, ruzies, vreugde en liefde die erbij horen. Als je vijf mensen zou moeten opnoemen die het belangrijkst zijn geweest in je leven, wie zou je dan kiezen? Als je op elk van hen een toost zou uitbrengen, wat zou je dan zeggen? En wat zou je over jezelf te weten komen als alles is gezegd en gedaan?
Ik sloot al lezende Maurice wel een beetje in mijn armen. Met al zijn bottigheid en al zijn bezieldheid. Mooi hoe beschreven wordt waar gebeurtenissen uit het verleden toe kunnen leiden voor de rest van een leven. Hoe klassenverschillen leiden tot onverzoenbaarheid en hoe de liefde mensen mild kan maken. Echt een mooi boek!
Met ‘Niemand zeggen‘ schreef M.J. Arlidge het tiende deel uit de serie met Helen Grace in de hoofdrol.
Na covid-19 bevindt het land zich in een van de zwaarste -recessies ooit. Nog nooit heeft inspecteur Helen Grace met zo veel geweld en onrust te maken gehad. Voor het eerst in haar leven is ze bang om de controle te verliezen: haar trouwe partner Charlie is met zwangerschapsverlof en tegelijkertijd doet haar collega Joseph Hudson er álles aan om haar het leven zuur te maken.
Drie moordzaken houden Helen ’s nachts wakker: een oude, rijke man, vermoord tijdens een inbraak in zijn immense huis; een jonge zorg-manager, in zijn auto doodgestoken met een schroevendraaier; en een jonge studente, aangerand en doodgeknuppeld in het plaatselijke park. Dan krijgt ze bericht dat de privédetective die onderzoek deed naar deze zaken levend in brand is gestoken. Net als Helen dacht hij dat zo veel geweld in korte tijd geen toeval kon zijn, maar zelfs met deze aanwijzing kan ze het verband niet zien. En de tijd begint te dringen, want de dader gaat geen enkele uitdaging uit de weg om zichzelf te bewijzen.
En dit is toch weer een ‘snel, snel, snel doorlezen boek want ik wil weten hoe het afloopt boek’. Arlidge wist me opnieuw te grijpen. Helen krijgt het zwaar voor de kiezen: niet alleen met de zaak die speelt maar ook met haar ex. Dat het echt allemaal hoogstaand is kan ik ook weer niet zeggen, maar er zit zo’n vaart in de boeken van Arlidge dat je gewoon niet kunt stoppen met lezen. En de cliffhanger is opnieuw enorm! Dus op naar deel 11.
