Vakantie!

Hoera ende hoezee, ik heb vakantie. Vier weken van zalig niets doen liggen voor me. Alhoewel: ik moet woensdag en vrijdag toch even inloggen om wat kleine dingen uit te zetten. Gevalletje slechte planning tussen mijn twee collega’s en mij. Maar verder dus: vakantie!

Wederom niet in Frankijk want dat heb ik geannuleerd. Al heb ik nu wel een dingetje met de camping daar want ik heb te laat geannuleerd vinden ze. Ik heb geannuleerd op basis van de berichten die Frankrijk eruit gooide dat er elke twee dagen een PCR-test gedaan moest worden door niet-volledig-gevaccineerde mensen en dat was de druppel. En, misschien wel een beetje gemeen, op basis van een verkeerde mail die ze me gestuurd hebben waarin stond dat ik kon annuleren als Nederland rood zou worden (en dat moest natuurlijk zijn ‘als Frankrijk rood zou worden’). Dat ze in Frankrijk drie dagen later bedachten dat die regel pas vanaf 18 jaar zou gelden was een beetje mosterd na de maaltijd. En, van onbezorgd op vakantie gaan was toch al geen sprake gezien dat vermaledijde virus. Daarbij, ik zou daar niet op mijn gemak zitten als regels om de haverklap (kunnen) veranderen. Hoe naïef was ik vorig jaar om te hopen dat het in 2021 wel beterder zou zijn. Dat gedoe met de camping; laten we hopen dat dat goed komt. Al ben ik er bang voor. Het is maar geld en er zijn veel ergere dingen, maar ik wil er toch nog wel wat energie in stoppen.

Wat gaan we dan wel doen? Nou, in de eerste week ongetwijfeld de keuken poetsen. Hoera ende hoezee. En eropuit met vrienden. En in die eerste week vertrekt Saar naar Appelhof. OMG! Ik hoop dat ze enorm gaat genieten, dat corona niet al te veel roet in het eten gooit en dat alles goed gaat. Ova is weer terug van haar wandelvakantie in Oostenrijk, en zij gaat morgen weer aan het werk.

En dan de tweede en derde week naar een heuse stadsvilla in Zeist. Zin in!!! De vierde week is Mr. T. weer aan het werk, dus dan zie ik nog wel wat ik ga doen.

Of ik logjes plaats hier? Geen idee, dat zien we wel. Anyway: ik wens jullie allemaal een heel fijne zomer!

Geïnterviewd soort van

In februari 2010 vroeg Nicole me om een vragenlijst in te vullen en aan dat verzoek voldeed ik graag. Mijn antwoorden van inmiddels 11 jaar geleden zijn hier te lezen.

Laatst vroeg ze me of ik nog een keer een vragenlijst wilde invullen en omdat ik de beroerste niet ben voldeed ik opnieuw aan haar verzoek. Dat lijstje is hier te vinden.

Leuk om weer even bezig te zijn met waarom ik nu eigenlijk blog. En jij: waarom blog jij eigenlijk?

Terwijl Parijs sliep

Laatst las ik ‘Terwijl Parijs sliep‘ van Ruth Druart’. Waar gaat dit boek over?

Parijs, 1944. Het leven van een jonge vrouw neemt een afschuwelijke wending als ze op een dag van haar bed wordt gelicht. Ze wordt op transport gezet naar Auschwitz. Op het perron neemt ze een levensbepalende beslissing: in haar wanhoop geeft ze haar zoontje, een baby nog, weg aan een wildvreemde man.

Santa Cruz, 1953. Jean-Luc heeft met veel moeite het verleden achter zich gelaten. Getekend door de nazibezetting van Parijs en zijn werk langs de spoorlijnen, waar hij getuige was van de gruwelijkheden die de Duitsers aanrichtten, ontvluchtte hij na de Tweede Wereldoorlog Frankrijk om samen met zijn vrouw en aangenomen zoontje een nieuw leven te beginnen in de Verenigde Staten. Dan wordt op een dag zijn ergste angst werkelijkheid en klopt het verleden volkomen onverwacht op zijn deur.

Wow, wat een mooi boek toch weer. De verhaallijn van 1944 en de verhaallijn van 1953 zijn allebei buitengewoon mooi en goed uitgewerkt. Ik kon me, raar maar waar, buitengewoon goed inleven in beide vrouwen terwijl ik natuurlijk op geen enkele manier iets gelijksoortigs meegemaakt heb. En ook hoe Sam denkt en doet is precies kloppend volgens mij. Ik heb dit boek met heel veel plezier gelezen.

Het gedicht hieronder is de afsluiting van het boek en vind ik ook echt heel erg mooi. Ik zou zeggen: lezen dit boek!

Gedicht voor een geadopteerd kind
Geen bloed van mijn bloed
Of bot van mijn bot
Maar toch, wonderbaarlijk genoeg,
Van mij

Vergeet nooit
Ook maar één moment,
Dat je niet groeide onder mijn hart
Maar erin

Anoniem

Wiske zoekt het hoger op

Het zal altijd wel een raadsel blijven. Welk trauma heeft ons Wiske ooit meegemaakt? Als we met vieren zijn (vooruit met vijven als Ova Haar Lief hier ook is), dan is ze best stoer en zoekt ze contact.

Maar als er ook maar iets anders dan anders is (alhoewel: de stofzuiger is natuurlijk niet anders dan anders maar ook dat is een grote angstfactor) dan is ons madammeke erg bang.

Een paar weken geleden waren er schilders bezig in/om huis. Iek! Vreemde mannen, vreemde geluiden en vreemde geuren. En geen plekje in huis om me te verstoppen, dacht Wiske, dus ze zocht het hogerop.

Of het comfortabel was? Waarschijnlijk niet maar ze zat hoog in de lucht, op de trap die in de garage tegen het plafond hangt de boel in het oog te houden.

Goeie column!

Dank je wel Marjolein Hurkmans voor deze treffende woorden!

Ik ben er wel een beetje klaar mee. Ja, ook met corona natuurlijk. Wie niet? Maar waar ik vooral klaar mee ben, is met dat continu de schuld afschuiven op een ander. Shit happens, soms gaan dingen gewoon anders dan je zou willen. En ja, dan is het heel fijn als je gewoon kan roepen dat dat allemaal komt door Pietje of Loes. ’Als Pietje (of Loes) nooit waren geboren, was het ook niet gebeurd…’ Jammer, zo werkt het niet in het leven.

Het zou zomaar kunnen dat er iemand in een Chinees laboratorium op een dag een reageerbuisje liet vallen, terwijl zijn collega net een raam openzette. En dat er toen een vleermuis langsvloog die diep inhaleerde en zo een virus naar binnen zoog dat inmiddels al anderhalf jaar de wereld op zijn kop zet. Maar het kan ook zomaar zijn dat het niet zo ging. We zullen het nooit weten. Maar wat ik wel met enige zekerheid durf te stellen: het was niet Mark Rutte die het raam openzette en het was niet Hugo de Jonge die het ding liet vallen.

Dansen met Jansen

Mark Rutte en Hugo de Jonge zijn niet persoonlijk verantwoordelijk voor de pandemie. Net zo min als we ze de schuld kunnen geven van de oplaaiing van het virus en de opkomst van de deltavariant. Ik kan me vergissen, maar het lijkt me sterk dat de twee bewindslieden samen op een achterkamertje zitten te bedenken hoe leuk het zou zijn als we ons land, twee weken na de versoepelingen, opnieuw op slot kunnen gooien.
“Lachen Mark, dan lanceren we de slogan ’Dansen met Jansen’. Moet je kijken wat er gebeurt… Ik had toch geen plannen voor tijdens het kamerreces. Ben ik mooi weer van de straat de komende weken.” „Hugo, wat een goed idee. al die deskundologen moeten we natuurlijk ook een beetje aan het werk houden. Waar moet het over gaan bij Humberto als iedereen op vakantie is? Drama! Nee, laten we lekker het coronavuurtje weer een beetje opstoken… Paar duizend besmettingen erbij. Niks meer aan doen…”

Mark en Hugo kunnen er niks aan doen

Ik denk niet dat het zo is gegaan. Onze demissionaire premier en minister dachten waarschijnlijk dat wij, het volk, in staat waren onze eigen verantwoordelijke keuzes te maken, dat ook de Nederlandse puber de krant zou lezen en de cijfers zou checken en zou denken: ’Joh, het gaat de goede kant op. Maar we zijn er nog niet. Wat fijn dat ik zaterdag naar een festival kan, maar laat ik wel afstand houden.’
Ik denk niet dat het in de hoofden van Mark en Hugo is opgekomen dat er mensen zouden zijn die meteen zouden bedenken hoe de boel geflest kon worden, de toegangstests konden worden vervalst en de mazen in de wet konden worden opgezocht. Of ze nou wel of niet de juiste woorden hebben gebruikt tijdens de persconferentie waarbij de versoepelingen werden aangekondigd, maakt daarbij niet uit. Al hadden ze het volledige Wilhelmus gezongen, dan zaten we nog steeds midden in een pandemie. Ongelukkige woordkeuze, oké, maar schuldig aan al die extra besmettingen? Nee. Het is nou ook weer niet zo dat ze eigenhandig de meute een overvolle kroeg in hebben geduwd die ze eerst hadden volgeblazen met het virus.

Pubers zijn egocentrisch

Kunnen we dan die pubers de schuld geven dat onze vakanties op losse schroeven staan en de festivalorganisatoren op de rand van het faillissement balanceren? Hadden ze zich niet een beetje in kunnen houden? Nee natuurlijk niet. Daar zijn het pubers voor. Die denken niet verder dan hun neus lang is. Adolescenten zijn per definitie egocentrisch. Ze vormen het middelpunt van hun eigen universum. Dat kan iedere puberdeskundige je vertellen.
Vraag een basisschoolleerling een tekening voor je te maken en het kind zal met de tong uit de mond van inspanning enorm zijn best doen. Vraag het een puber en je krijgt een vel met daarop in zwarte viltstift een levensgrote piemel. Als je geluk hebt. Waarschijnlijk zet hij zijn koptelefoon op en de muziek harder. Dat we ze anderhalf jaar min of meer in het gareel hebben kunnen houden, is een wonder op zich. Ze kregen een vinger, grepen een hand, maar dat maakt ze niet tot aanstichters van al het leed in de wereld.
Niemand is dat weekend de stad ingegaan met het idee: ’Laat ik eens lekker een man of 100 gaan besmetten.’ En zelfs hun ouders die niet zeiden: ’Floris en Kimberly, niet meteen knuffelen met al je vrienden hè,’, treft geen blaam. Ook zij hebben niet om het virus gevraagd, laat staan het bedacht en verspreid. Net zo min als de virologen en andere deskundologen die ons avond aan avond de boodschap brengen die we niet willen horen: zij zijn niet schuldig aan de oplopende besmettingscijfers.

Niemand heeft schuld

Kortom: niemand heeft de schuld van het virus dat de hele wereld in zijn ban heeft. Niet de mensen die uit hun dak gingen de afgelopen weken en niet de bewindslieden die dat al dan niet hadden moeten voorzien. Geen van allen hebben ze Covid-19 in elkaar geknutseld, het virus verspreid over de wereld, laat staan er vervolgens de nare deltavariant aan vastgeplakt. Zo zijn er ook geen personen aan te wijzen die verantwoordelijk zijn voor de hoosbuien in het zuiden des lands. Het is gewoon allemaal botte pech!

Stop met vingerwijzen

Misschien wordt het tijd dat we eens ophouden met dat vingerwijzen. Het kost nodeloze energie en we kopen er niks voor. Het virus verdwijnt niet als we elkaar maar genoeg de maat nemen. Kunnen we ons in plaats van op al dat beschuldigende gedoe nou eindelijk eens gaan richten op wat wijsheid is in de toekomst? Want de hele wereld is de pineut. In Afrika en Zuid-Amerika zijn nog nauwelijks vaccinaties beschikbaar. En daarover kunnen we ook weer van alles gaan roepen, maar dat zet echt geen zoden aan de dijk.
En er is geen dader, geen boosdoener. En daar zullen we mee moeten leren leven. Net als met Covid-19 en enorme plensbuien. Het is wat het is en het wordt niet minder als we anderen beschuldigen. Dus: haal diep adem, sit back and relax tot het tijd wordt om puin te ruimen en zet dan je schouders eronder. Dat is een stuk constructiever dan al dat geschreeuw om gerechtigheid. Want die is er niet.

Wat een week …

Dinsdag schreef ik dit op facebook:

Ik ontving zojuist mijn tweede vaccinatie. En daar ben ik erg blij mee, maar niet zo blij als ik verwacht had.

Want, en ik denk dat dat misschien voor veel mensen geldt, ik ben eigenlijk ook wel murw inmiddels. Niet perse murw omdat de hele coronacrisis zo lang duurt. Dat is nu eenmaal een feit en daar zullen we mee moeten dealen.Ik ben vooral murw door de stemming die er heerst waardoor ik het moeilijk vind optimistisch te blijven. Niet alleen waar het corona betreft, maar het nieuws staat bol met nare en akelige dingen de laatste tijd. Dat is van alle tijden maar alles bij elkaar opgeteld wordt het wel heel veel allemaal. Maar hier kan ik persoonlijk niet heel veel aan doen.

Waar ik wel wat aan kan doen is, op mijn eigen bescheiden schaal, proberen positief te blijven (al vind ik dat dus verrekte lastig momenteel), het gesprek te blijven voeren en vooral ook mild te zijn.

Mild zijn wil wat mij betreft overigens niet zeggen dat je het overal mee eens bent. Mensen die mij kennen weten dat ik eigenlijk overal wel een mening over heb en die ook buitengewoon graag deel. Maar dat delen doe ik dan graag in een gesprek en op plekken waar ik enigzins invloed kan uitoefenen.

Mild zijn wil wat mij betreft vooral zeggen dat je niet altijd je mening hoeft te geven op social media. En als je die mening dan wél wilt geven dat je die netjes en beschaafd houdt zonder waardeoordelen en veroordelingen richting wie of wat dan ook. Want het zwart-witte eenrichtingsverkeer daar maakt meer kapot dan mij (ons?) lief is.

En toen moest donderdag nog komen … Peter R. de Vries overlijdt, overstromingen, exploderende coronabesmettingen.

Het is af en toe verrekte moeilijk om optimistisch te blijven vind ik. En toch moet dat, moeten we proberen op onze eigen bescheiden schaal goed, lief en mild te zijn voor elkaar.

Beschermd: Fietsen

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezien | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Beschermd: Oude Willem

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Heimweeland

Wat een mooi boek! Echt, ik heb gruwelijk genoten van ‘Heimweeland‘ van Kati Naumann. De omschrijving bij bol.com dekt de lading bij lange na niet vind ik:

Een vergeten stuk Duitsland en een familiegeheim komen samen. In een zoektocht naar zichzelf zoekt Milla via geotracking naar verloren plaatsen. Midden in het Thüringer Woud stuit ze op een overwoekerd hotel, waar ze een schriftje van een jong meisje vindt. Het herbergt een familiegeheim met wortels in de DDR en uitlopers naar het heden. Het gebied rond hotel Waldeshöh was onderdeel van het niemandsland tussen de twee Duitslanden, Sperrgebiet. Bezit werd onteigend, bewoners verplaatst. Zo ook de familie Dressels, eigenaar van het hotel. Als ze na de val van de Muur terug willen naar hun geboortegrond, blijkt de DDR het hotel en zijn bewoners al lang vergeten te zijn. Maar Milla krijgt het schriftje en het jonge meisje niet uit haar hoofd…

Wat gebeurden er verschrikkelijke dingen in de tijd van het ijzeren gordijn. Dingen waarvan ik nog nooit gehoord had.

Het boek speelt zich af in het heden en het verleden (periode 1945 – 1977). Door deze afwisseling wordt het verhaal boeiend, interessant en aangrijpend. De periode 1945-1977 vertelt over de familie Dressel en hun hotel. De andere verhaallijn speelt in het nu en volgt Milla, hoe ze in contact komt met de familie en wat er dan gebeurt … dat moet je gewoon lezen. Doen hoor!

Werk in uitvoering deel IV

Ik heb het er maar druk mee zeg, met die mooie kleine zwaantjes en hun papa en mama.

De laatste foto’s die ik plaatste ware alweer van 19 juni jongstleden. Inmiddels zijn de kleintjes weer flink gegroeid.

Soms echter, zijn ze ook een tijdje foetsie. Dan zou het best kunnen dat ze de andere kant op zijn gezwommen dan dat ik wandel. Ter verduidelijkeling (hahaha, een mens kan maar ergens mee bezig zijn) heb ik even een kaartje gemaakt met daarop aangegeven waar ik de zwanenfamilie regelmatig tref.

Daar bij het nest in de buurt wandel ik meestal naar links, maar ze kunnen uiteraard ook naar rechts zwemmen. Ach, ze hebben zoveel keuze.
Enfin, ik kom ze dus lang niet altijd tegen. Op 22 juni was het zelfs zo dat het nest ‘gekraakt’ was door een eendenfamilie!
Dus ik was maar wat blij dat ik de familie op 28 juni weer tegenkwam. In negen dagen waren ze best gegroeid!

En ik wandel ook wel ‘ns een andere kant op dus toen ik op 30 juni dit zag, toen werd ik even een beetje bangig. Het zal toch zeker niet?
Gelukkig waren ‘mijn vriendjes’ op 1 juli weer present.
En op 4 juli weer. Als de papa of de mama zijn of haar veren opzet dan is ze eigenlijk niet heel blij met me, maar tegelijkertijd blazen ze niet meer. Misschien wennen ze aan die rare mevrouw?

Het is af en toe best lastig om fatsoenlijke foto’s te maken. Want vaak kan ik niet heel dichtbij komen en ingezoomde foto’s met mijn telefoon zijn meestal niet heel scherp. Maar ja, ik (en jullie) moet(en) het er mee doen. Dit is 8 juli.
En die twee foto’s hieronder zijn van gisterenavond.

Voor Aagje / Loesje / D…..


He gats, ik vind dit soort dingen gewoon niet tof. Ik ontvang een mail en reageer daar op en krijg dan een foutmelding.

Twee dagen later probeer ik het opnieuw, wederom een foutmelding.

Dus Loesje / Aagje / D….., ik heb echt geprobeerd te antwoorden, maar het lukt gewoon niet.

Op mijn heupen

Een paar maanden geleden had ik al een paar dagen behoorlijke last van mijn rechterheup en begin vorige week speelde dat opnieuw op. Afgelopen maandag had ik echt, echt, echt veel pijn en daarom klom ik in de telefoon voor een afspraak met de huisarts. Zorgen maakte ik me eigenlijk niet, maar omdat het al de tweede keer was, dacht ik dat het verstandig zou zijn om er even naar te laten kijken.

Mijn zelf gestelde diagnose ‘overbelasting’ werd bevestigd door de huisarts en dat was het belangrijkste. Er is niets mis met het gewricht en er is ook geen sprake van een slijmbeursontsteking.  Dus dat is vooral heel goed nieuws want één nieuwe heup in dit huishouden is voorlopig meer dan voldoende.

Het moet in principe vanzelf overgaan. En dat deed het de vorige keer ook. Ik wandelde minder (want alleen dan had ik echt last en bij het opstaan uit een stoel of uit bed even) en zat voor de zekerheid ook wat korter op de hometrainer. Wel heb ik toch wat pijnstillers gekregen voor als het echt te heftig wordt. Maar goed: het verschil tussen maandag en woensdag (de dag dat ik naar de huisarts ging) was al heel groot (uiteraard ten positieve). Het ging er mij meer om dat ik straks op vakantie weet wat het is en ook eventueel, mocht het dan opspelen, goede pijnstilling heb.

En ach, ik was er nu toch: ik vroeg ook meteen voor een verwijzing om bloed te laten prikken. Volgende week worden mijn cholesterol, kreatinine en nog wat andere zaken gecontroleerd want dat was inmiddels misschien al wel heul lang geleden.

Ik had trouwens een afspraak om 8.40 uur en zat al een tijdje te wachten. Om 8.50 uur vroeg de huisarts naar meneer Van Bakel. Tja, niemand stond op dus ze ging verder met de volgende klant. En ik ging dus verder met wachten. Toen had ik rond 9.00 uur een helder ogenblik. Mijn neef heet Van Bakel, hij is op precies dezelfde dag geboren en we hebben dezelfde huisarts. Een controle bij de assistente wees al snel uit dat er een ‘foutje’ gemaakt was. Mijn belletje was wel verwerkt onder mijn naam, maar de afspraak was onder mijn neef zijn naam in de agenda terecht gekomen. Haha, heb ik zondag weer een verhaal te vertellen als ik mijn neef na pak ‘m beet één jaar weer ‘ns zie.

Het elfde uur

Ik heb inmiddels een heleboel podcasts klaar staan om er ooit, wellicht, misschien een verzamellogje als deze aan te wijden. Maar er zijn altijd podcasts die, wat mij betreft, zo speciaal zijn dat ik ze even extra onder de aandacht wil brengen. Eén zo’n podcast is wat mij betreft ‘Het elfde uur‘ van Klara.

Waar gaat deze podcast over?

Op 11 november 2018 was het precies honderd jaar geleden dat er einde kwam aan de Grote Oorlog. Precies om 11.00 uur zwegen de wapens. Dat elfde uur is ook meteen de titel van het boek van historicus Pieter Serrien waarin hij de laatste 24 uur van de oorlog reconstrueert. Het is een verschrikkelijk verhaal want zelfs in die laatste minuten van de oorlog bleven er doden vallen, zowel bij burgers als militairen. Naar schatting 2700 mensen kwamen om in die laatste 24 uren van de oorlog.

De podcast bestaat uit 24 afleveringen waarin Serrien vertelt  wat er aan de verschillende frontlinies gebeurde. Hij vertelt verhalen vanuit commandoposten, van beslissingen die de opperbevelhebbers nemen en neemt de luisteraar mee naar bezette of net heroverde steden. Je luistert naar gewone soldaten (Duits en geallieerd),  officieren en burgers.

Het is onthutsend hoe politiek bedreven wordt waardoor er nog zoveel onnodige slachtoffers vallen. Het is onthutsend om te lezen dat er echt tot een paar seconden voor 11.00 uur nog gevochten wordt, met alle gevolgen van dien.

Een heel interessante, maar ook heel pittige podcast.

Club sandwich

Sinds de heropening van de horeca ben ik al weer vier keer wezen lunchen. Tja, alles om de horeca een hart onder de riem te steken nietwaar? En tot op heden bestelde ik, hoe saai, iedere keer een club sandwich. Want die vind ik gewoon heel erg lekker.

Nou had ik bij nummer één nog gewoon kunnen denken, dat het toeval was, bij nummer twee werd het dat al wat minder, bij nummer drie ontstond een patroon en ik besloot zojuist bij het schrijven van dit blog dat ik dat patroon ga doorbreken. Niet omdat ik ze niet lekker vind, maar omdat ik ook wel weer ‘ns wat anders wil bestellen.

Mijn eerste clubsandwich at ik op 30 mei bij Boer Goossens en het was meteen ook de allerlekkerste! Ik was er samen met Mr. T. en het was sowieso zalig om een keer samen een terras te pakken.

Nummer 2 at ik op 5 juni toen ik samen met Ova ging lunchen. Deze komt op nummer 3 te staan. Ik at hem bij een tentje in onze gemeente, daarom zet ik maar even geen link want ik wil geen verontwaardigde horeca-ondernemers die ik geregeld tegenkom op mijn blog.

Ik had het maar druk met lunchen. Nummer drie at ik, opnieuw in mijn gemeente, toen ik samen met een collega ging lunchen. Helaas pindakaas: deze eindigt op de laatste plek. Hij was vooral veel te droog.

En de laatste club sandwich, die at ik al weer op 12 juni jongstleden (waardoor ik dus ongelogen vier club sandwiches at in 2 weken tijd). Deze komt op de tweede plek. Samen met een aantal vriendinnen wandelden we die ochtend een heerlijk ommetje dat we afsloten met een gezellige lunch bij Thuys.

Ik moet dus de conclusie trekken dat het inmiddels al weer ruim twee weken geleden is dat ik ben gaan lunchen. Van dat ‘redt de horeca’ komt dus niet heel veel terecht. Daar moet ik snel maar ‘ns weer verandering in gaan aanbrengen.

Wat is jouw favoriete lunchgerecht als je ‘uit lunchen’ bent?