Wat een week …
Dinsdag schreef ik dit op facebook:
Ik ontving zojuist mijn tweede vaccinatie. En daar ben ik erg blij mee, maar niet zo blij als ik verwacht had.
Want, en ik denk dat dat misschien voor veel mensen geldt, ik ben eigenlijk ook wel murw inmiddels. Niet perse murw omdat de hele coronacrisis zo lang duurt. Dat is nu eenmaal een feit en daar zullen we mee moeten dealen.Ik ben vooral murw door de stemming die er heerst waardoor ik het moeilijk vind optimistisch te blijven. Niet alleen waar het corona betreft, maar het nieuws staat bol met nare en akelige dingen de laatste tijd. Dat is van alle tijden maar alles bij elkaar opgeteld wordt het wel heel veel allemaal. Maar hier kan ik persoonlijk niet heel veel aan doen.
Waar ik wel wat aan kan doen is, op mijn eigen bescheiden schaal, proberen positief te blijven (al vind ik dat dus verrekte lastig momenteel), het gesprek te blijven voeren en vooral ook mild te zijn.
Mild zijn wil wat mij betreft overigens niet zeggen dat je het overal mee eens bent. Mensen die mij kennen weten dat ik eigenlijk overal wel een mening over heb en die ook buitengewoon graag deel. Maar dat delen doe ik dan graag in een gesprek en op plekken waar ik enigzins invloed kan uitoefenen.
Mild zijn wil wat mij betreft vooral zeggen dat je niet altijd je mening hoeft te geven op social media. En als je die mening dan wél wilt geven dat je die netjes en beschaafd houdt zonder waardeoordelen en veroordelingen richting wie of wat dan ook. Want het zwart-witte eenrichtingsverkeer daar maakt meer kapot dan mij (ons?) lief is.
En toen moest donderdag nog komen … Peter R. de Vries overlijdt, overstromingen, exploderende coronabesmettingen.
Het is af en toe verrekte moeilijk om optimistisch te blijven vind ik. En toch moet dat, moeten we proberen op onze eigen bescheiden schaal goed, lief en mild te zijn voor elkaar.
Ik werk in de thuiszorg in Noord-Limburg en ik heb afgelopen week kelders van cliënten gecontroleerd, aangehoord hoe de kinderen geëvacueerd werden, een slechte uitslag van de dokter besproken, het overlijdensbericht van een kleinkind geprobeerd te verwerken, kruiden remedies tegen kleine kwaaltjes ontvangen en uitgedeeld, geholpen met gerechten voor het offerfeest, dankbaarheid in ontvangst genomen, in stilte mijn werk gedaan zodat de cliënt even kan slapen en nog zo veel meer.
Ik vind het nieuws van de afgelopen week erg en belangrijk, maar ik heb er even de energie niet voor. Volgende week, maand, jaar misschien weer.
Jemig Renee, wat een heftige dingen allemaal. Knuffel op afstand.
Zucht ….
Je hebt gelijk. Je wordt er soms moedeloos van. Toch probeer ik het van me af te schudden. Er zijn zoveel goede mensen. Alleen die schreeuwen niet in de media.
Ik herinner me opeens weer een oude spreuk:
Verander wat je kunt veranderen en laat los waar je geen invloed op hebt.
Ik schreef het al op meerdere plekken…ik heb de laatste twee weken regelmatig verzucht: de wereld gaat naar de kl*te.
Het is naar en verdrietig en ik vind het zo beroerd voor alle betrokkenen…
Het irriteerde me deze week vooral dat de dood van een BN’er een ramp overschaduwde in het nieuws. Waar ik niet mee zeg dat zijn dood niet belangrijk was, maar dat water heeft ook levens verwoest. En dan die besmettingen het verbaasd me dat alles gewoon door kan gaan maar de ziekenhuizen kunnen het aan en de economie moet draaien. Ben dit jaar alweer beu!
Heel herkenbaar… ik heb ook de antwoorden niet en ‘doe ook maar wat’, denk ik vaak. Voor mij werkt het ieder geval om iedere dag weer, bewust stil te staan bij (soms hele kleine) dingen waar ik dankbaar voor ben… en de gedachte dat ik (gedrag van) anderen toch niet verander, er veel is waar ik (toch) geen invloed op heb, het dus vooral bij mezelf moet zoeken en ik vanuit daar, er ook weer kan zijn zijn voor anderen, mochten ze me nodig hebben…
Eens!
Vooral ook mild zijn naar jezelf! 🍀
Dit weekend kruip ik weer even in m’n cocon: veel lezen in de tuin, met tussendoor even het nieuws kijken op Teletekst en nu.nl. Even afsluiten voor berichten over ramptoeristen enzo.
Soms wil ik even niet alles weten.
Ik snap je helemaal. Maar er spelen hier momenteel zoveel privé dingen mee die mijn aandacht nodig hebben dat ik het gewoon los gelaten heb. Ik zit op mijn eigen kleine eilandje en doe dingen die écht belangrijk zijn. Ik kijk amper meer nieuws, ik wil de energie die ik heb daar niet aan verspillen. En ik lees zeker geen reacties meer onder nieuwsberichten of op Facebook. Maar het is inderdaad een hele akelige tijd. Gewoon doorgaan met ademhalen en focussen op de mooie dingen. Die zijn er! Let maar op!
Voor zover ik vervelende dingen niet kan beïnvloeden zet ik ze van me af, zoek er geen info over behalve de journaals. Gelukkig kan er toch nog steeds meer dan 2 maanden geleden, maar de jeugd moet het toch weer even zonder evenementen doen. Misschien hadden ze beter na moeten denken bij de feestelijke week dat er heel veel leek te kunnen maar laten we er maar van uitgaan dat er steeds meer jonge mensen antistoffen hebben omdat ze de ziekte doorgemaakt hebben. Dat is dan toch een piepklein pluspuntje
O.T. het WW op het vorige logje wil niet werken.
Ik heb dat ook vaak. Maar deze keer kwam ik op het briljantje idee om een andere browser te proberen. Bij Microsoft Edge werkte het niet; bij Google Chrome wel!
Huh, werkt het wachtwoord op de ene browser week een op de andere niet? Da’s dat.
Je eigen mening hebben kan geen kwaad,enkel er zijn tal van mensen die van alles maar op het web kwakken.Slecht nieuws doet nu eenmaal beter als goed nieuws,ramptoerisme op het web en zolderkamerteroristme noem ik dat.Ik volg ook het nieuws over de overstromingen omdat het voor ons zo’n bekend gebied is.Met je eindconclusie ben ik zeer eens.
Je slotzin wil ik onderschrijven…
Leven in een provincie getroffen door water maakt dat mijn vertrouwen keldert.
Het ramptoerisme, dat kan ik deels nog handelen (al voel ik mijzelf al een ramptoerist wanneer ik even naar mijn geliefde dijk wandel) maar dat de ME ingezet moet worden in de geëvacueerde gebieden om plunderen tegen te gaan.
Ik kan er met mijn hoofd niet bij.
Heel veel sterkte en weet dat er oprecht aan iedereen gedacht wordt. Het is weinig, maar momenteel één van de weinige dingen die ik kan doen.
Ik wens je alle sterkte toe die je gebruiken kunt
Het is inderdaad momenteel een rare bizarre wereld waarin we leven, soms lijkt het net of het een film zonder einde is, maar net wat je zegt, als we zelf positief blijven en elkaar met respect behandelen, dan blijft er hoop dat we er met zijn allen iets, al is het maar op kleine schaal, tegen kunnen doen.
Volgens mij is dat het enige wat je kan doen inderdaad.
Ik ben het helemaal met je eens en met je slotconclusie. Zelf was ik deze week weg en kreeg (bewust) niet veel mee van alle narigheid. Maar bij thuiskomst overviel het me.