Vandaag ben ik 22 jaar moeder want vandaag wordt Ova 22 jaar. Dat werd afgelopen zaterdag gevierd met haar 22 diner en ik mag wel zeggen dat dat buitengewoon geslaagd was. Ik kookte me een slag in de rondte, Mr. T. verrichtte hand- en spandiensten en Saar vervulde met verve de rol van serveerster.

En Ova genoot met volle teugen. En genoot, en genoot … en wat is haar dat van harte gegund. En weet je wat: wij genoten met haar mee! Het was een prachtige avond vol klatergelach, liefde, lekker eten en gezelligheid.

Het is, soort van, traditie blijkbaar dat een van de ouders een toespraak houdt tijdens zo’n diner, nou dat hoef je mij maar één keer te vragen. Hieronder lezen jullie wat ik haar te vertellen had.

Lieve Ova, 

Je 21-diner. Of nou ja,  je 22-diner en waarom we dat nu pas vieren dat is bij iedereen wel bekend en hoeft ook geen verdere uitleg. Daarbij, dat c-woord is al veel te vaak gevallen de laatste anderhalf jaar, dus daar wil ik niet al te veel woorden aan vuil maken.  

Je 22-diner dus. Toen je het ruim 2 (of was het 3 jaar) geleden aankondigde dacht ik echt even: wow, dat wordt wel een dingetje: heb meelij met je mamsie! Maar inmiddels ben ik zover dat ik alles heel relaxed over me heen heb laten komen en ik denk / hoop (ik bepaal tijdens mijn speech wel of het denk of hoop wordt) dat het allemaal goed geslaagd is.
Lieve Ova, wat is het een voorrecht om jouw moeder te mogen zijn. En ik spreek wat dat betreft uiteraard ook namens Mr. T.. Al is die natuurlijk vooral blij dat hij jouw vader mag zijn. Toen wij in augustus 1998, eigenlijk min of meer tussen neus en lippen door, besloten dat ik zou stoppen met de pil hadden we het eigenlijk nog niet eens zo vaak over kinderen krijgen gehad. Ik denk dat best veel mensen mij niet eens zo snel als moeder zouden zien want echt fan van kinderen ben ik niet. Zeker niet van kleine kinderen en dan vooral niet van de kleine kinderen van een ander. Maar hé, dat wist jij natuurlijk al lang. 

Ik vraag me af of een van jouw vriendinnen precies weet wanneer ze gemaakt is? Want wij weten dat van jou natuurlijk precies, bijna zelfs tot op de minuut nauwkeurig. En dat vind jij vooral heel gênant: ieuw, ouders die aan seks doen (en daarbij geluid maken ook nog maar dat is weer een heel ander verhaal!) is natuurlijk ook heel erg niet leuk. Maar goed, toen we jou maakten waren we nog geen ouders, dus dan is het misschien niet zo erg. 

Daarom vertel ik dit verhaaltje graag een keer voor jouw vriendinnen. In die tijd was jouw verwekker (want hij was toen natuurlijk nog geen vader) werkzaam in de melkmachines en hij had een grote klus in Duitsland waarvoor hij vaak lange tijd afwezig was. Op 26 november 1998 vierden wij dat we vier jaar verkering hadden. Dat deden we in Den Bosch waar we een fijne dag hadden en dat deden we ‘s avonds thuis nog ‘ns dunnetjes over. Ik zal verder niet in detail treden natuurlijk, maar een paar weken later hadden we een positieve zwangerschapstest in handen. 

OMG: het ging echt gebeuren! Ook nog wel bijzonder om te vertellen is dat mijn tandarts als derde wist dat jij op komst was want in verband met enorme kiespijn moest hij in actie komen om een kies te trekken. En tja: verdovingen en zwangerschappen daar moet even over overlegd worden.  

Toen ik een week of 5 zwanger was ging ik samen met jouw allerliefste oma en J…… een paar dagen naar Parijs. Ik vond het leuk om een geheimpje te hebben al was ik nog niet zo heel erg goed voorbereid op alles. Toen we een ‘plat du jour’ aten in een of ander Parijs restaurantje wist ik eigenlijk niet of de escargots wel zo goed voor je waren (en er zat ook nog zand tussen!) en van het hoofdgerecht: een of andere vieze en walmende worst ging ik bijna over mijn nek. Maar goed: verder was Parijs heel erg leuk! En jij was daar, veilig onder mijn hart, bij!  

Op 6 februari 1999 hebben we mijn zwangerschap aan mijn ouders bekend gemaakt en dat betekende dat ze opa en oma zouden worden. Wat waren zij blij en ze hebben jou nog best lang op 6 februari een cadeautje gegeven. 

De zwangerschap verliep prima, al was je niet zo heel erg van plan om geboren te worden. De uitgerekende datum was 20 augustus en uiteindelijk bleef je tot 31 augustus zitten. Dat ik het enorm zwaar had omdat Nederland zuchtte onder een hittegolf vond jij niet zo’n probleem, ik des te meer. 

Enfin: je werd geboren en ik was verliefd. En niet alleen ik: ook je vader, je kersverse opa en oma, je andere opa en oma, en een boel mensen om je heen. Je was een prachtig klein frummeltje en het was bijna onwerkelijk dat jij ooit in mij gezeten had. 

Je was een lief babietje, je had een huiluurtje maar ook dat ging voorbij en toen mijn zwangerschapsverlof eindelijk (tja, ik was best jaloers op Mr. T. die gewoon kon gaan werken) voorbij was begon ik het echt superleuk te vinden om moeder te zijn. Ik ben gewoon geen mens om altijd thuis te zijn bij, daar heb je het weer, kleine kinderen. Dus mijn nieuwe leven als moeder die ook nog ‘ns drie dagen in de week mocht gaan werken stond me wel aan. 

Van een lief en over het algemeen heel tevreden babietje werd je een dreumes, een peuter en een kleuter. Je keek meestal de kat uit de boom, was bedachtzaam en geen haantje de voorste, je deed je eigen ding en het was niet moeilijk om enorm gek op je te zijn. Je kon minutenlang ‘de bal de bal de bal de bal de bal’ mompelen en een van de leukste quotes uit je vroege jeugd is natuurlijk ‘Ovvaaa isse nie nommetje’. Weet iemand van jullie wat deze enorm filosofische uitspraak van Ova betekent?  

Ik was eigenlijk van plan om alle schriften die ik jarenlang bij heb gehouden te gebruiken voor deze speech. En ter verduidelijking voor jouw vriendinnen: de eerste pak ‘m beet 12 jaar van Ova zijn minutieus bijgehouden door mij. Alle gebeurtenissen: groot en klein werden bijgehouden, etiketjes uitgeknipt, eerste lokjes bewaard, afgevallen nagels ingeplakt (op verzoek vertelt de veroorzaker daarvan dat verhaal straks nog wel even) en nog veel meer. Ook oma was een fanatiek schrijfster en zelfs je vader heeft af en toe een verslag gemaakt. Het zijn van die dingen die waarschijnlijk nog maar één of twee keer gelezen worden (als dat al gaat gebeuren) maar in die schriften komt vooral naar voren hoe enorm veel we van je houden. Maar goed: ik heb bedacht dat ik die schriften niet gebruik, want dan sta ik hier minstens een uur te vertellen hoe geweldig en fantastisch je wel niet bent. Dus ik pik even uit mijn hoofd de belangrijkste dingen.  

In 2005 was het dan eindelijk zo ver: je kreeg een zusje. Je sliep de avond dat ik in het ziekenhuis beviel van Saar niet thuis en papa ging je ophalen bij de oppas. Toen hij je vertelde dat Saar geboren was, was je vooral een beetje teleurgesteld dat je zusje geen ‘Anastacia’ heette. In die tijd kon je je uren vermaken met een computerspelletje over Anastacia. En toen je in het ziekenhuis ging kijken wilde je vooral weer snel weg want je moest immers naar school. Dat plichtsbesef ben je nooit kwijtgeraakt geloof ik. En al vind ik het een heel mooie eigenschap, soms mag het, zeker als je nog jong bent ook wel wat minder. 

Op de basisschool deed je het heel goed al was het niet altijd gemakkelijk voor je. Je hebt een groot rechtvaardigheidsgevoel en je vond vooral dat kinderen lief moesten zijn voor elkaar. Je durfde die mening ook te delen. Het gevolg was dat, ik zei het al, het niet altijd fijn was op school en dat heeft mij menige frustratie gekost. Had ik al gezegd dat ik niet van kleine kinderen houd? Ik kwam erachter dat ik ook niet van k-kinderen op de basisschool houd. Je hebt het wat het leren betreft altijd hartstikke goed gedaan en de juffen en meesters prezen je om je inzicht in hoe de dingen werken en je liefheid. Gelukkig was het meestal wel fijn op de E…. S…., maar sommige dingen hebben jou en ons best verdriet gedaan.  

Na de basisschool was daar het Z…… en wow, de brugklasfoto die tijdens je diploma-uitreiking getoond werd was echt hilarisch: wat een meisje was je nog. En wat stond er vijf jaar later een prachtige jonge vrouw. My first gala was ook jouw first gala: en man man man wat was je prachtig! 

Het Z…… heeft je goed gedaan. Je had regelmatig stress wat het leren betreft (nogmaals: plichtsbesef is mooi maar het mag echt af en toe wel een tandje minder!), maar het allerbeste wat deze school je gebracht heeft is een heel mooie vriendinnenclub waarvan hier nu het grootste deel zit. Meiden: ik ben heel erg blij met jullie clubje. Dank jullie wel voor deze vriendschap over en weer en ik hoop dat jullie als jullie zelf oude omaatjes zijn nog steeds samen op vriendinnenweekend gaan. Stiekem vraag ik me wel af of jullie dan nog steeds atten en zo. En ook jij L….: hoe fijn dat jij en Ova de ontstane vriendschap in Frankrijk nog steeds in ere houden! 

Wat is het fijn als je kind al weet welke opleiding ze wil gaan doen en de opleiding aan de … paste jou als een warme jas. Ook hiervoor werkte je hard en deed je het heel goed. En ook nu weer ging dat regelmatig gepaard met de nodige onzekerheid en stress. Tel daarbij op een zekere eigenwijsheid dan weten jullie vast wel dat het niet altijd gemakkelijk is om dan als ouder tot je dochter door te dringen: wat hebben we vaak dezelfde soort gesprekken gevoerd. Je kunt het wel, je bent goed zoals je bent, leg de lat ‘ns wat lager, wees niet zo streng voor jezelf, heb vertrouwen. Die gesprekken voerde ik met veel liefde en, het klinkt misschien raar, ook met heel veel trots. Want ik wist gewoon: wat een prachtig mensenkind is die Ova toch. Ik heb er nooit ook maar één seconde aan getwijfeld of je het wel zou redden. De … bracht ook nieuwe ervaringen met zich mee: de stage in Zuid-Afrika vond ik een behoorlijk dingetje. Wat was er mis met België? Maar het is natuurlijk superstoer dat je gegaan bent en je hebt er veel geleerd en prachtige herinneringen gemaakt. En tja: je zelfbedachte eindopdracht. Geweldig! Koeienmest koken in de tuin: prachtig gewoon. Aan het einde van de eerste dag van de F… E……. kwam je nijdig thuis: je had verdorie geen prijs gewonnen. Maar hé, dat werd op dinsdag meer dan goed gemaakt: de winst van de ‘B….. C……./e……. i…..’-prijs was voor jou de kers op de (koeien)vlaai! 

Pffft: ik ben al best lang aan het woord geloof ik. Sorry Ova, nog heel even volhouden. 

Uiteraard wil ik het nog even over Jouw Lief hebben. Want die jongeman is inmiddels al ruim vier jaar mijn favoriete schoonzoon. Jouw Lief maakt jou gelukkig en jij maakt Jouw Lief gelukkig en ik vind het erg leuk om jullie samen te zien: jullie stralen aan alle kanten uit dat jullie het fijn hebben samen en ik hoop dan ook dat dat nog heel, heel veel jaren zo zal zijn. Schoonzoon: dank je wel dat je zo lief bent voor mijn meisje en je kunt dat uiteraard ook beter altijd blijven want anders … 

En dan nog even over je werk: wat is het fijn dat je daar je plekje gevonden hebt. Ik weet dat het arrogant klinkt om over je eigen kind te zeggen maar ze hebben daar echt goud in handen. Dat beseffen ze ook heel goed volgens mij dus je kunt daar waarschijnlijk mooie dingen bereiken. Maar stel dat je op enig moment zegt: ik kijk verder dan is dat uiteraard ook goed, met jouw inzet, intelligentie en arbeidsethos mag een bedrijf zich in de handen wrijven als ze jou binnenboord halen. Tegelijk toch even een heel kleine moederlijke waarschuwing: werk hard en wees betrokken, maar wees ook lief voor jezelf en leg de lat niet te hoog.  

Is er dan niets mis met Ova denken jullie misschien? Nee, sorry, er is echt niets mis met ons Ova. Natuurlijk zijn er wel ‘ns wat ruzietjes geweest en soms waren er zelfs heel heftige ruzies maar die zijn volgens mij op één hand te tellen. Jullie pech is dat ik niet vies ben van een pittige ruzie en ik ben iemand die altijd de waarheid zegt. Uiteraard is dat mijn versie van de waarheid, en ik zeg de dingen ook nooit met de intentie om de ander te kwetsen, maar ik zeg ze wel. Want je weet: zachte heelmeesters … Ik ben ervan overtuigd dat mensen gebaat zijn bij eerlijkheid en oprechtheid. En vooral met liefde: oneindige liefde.  

Ik ga afronden nu. Lieve, lieve Ova. Ik zei al een paar keer dat ik niet van kleine kinderen houd maar van jou houd ik vanaf het allereerste moment dat je in mijn armen lag. En ik zal altijd van je blijven houden. Ik ben, en ik spreek ongetwijfeld ook namens je vader, enorm trots op je. Ik houd van de open en eerlijke gesprekken die we voeren, ik houd van jouw eigenwijsheid, van je mooie snoet en sproeten, van je zachtheid en van je humor. Het is een voorrecht om jouw mamsie te mogen zijn.  

* * *

Enne: iemand die weet wat ‘Ovvaaa isse nie nommetje’ betekent?