Soms moet iets wat je ziet even bezinken: omdat het zoveel indruk maakt.

Afgelopen woensdag namelijk zag ik de pittige maar ook wondermooie en indrukwekkende voorstelling: 25 Jaar Srebrenica: gevaarlijke namen. Hoe kan je naam in hemelsnaam je doodvonnis betekenen? En toch wordt dat de wrede realiteit voor vele Bosnische moslims.

Het bijzondere aan deze voorstelling is dat twee ooggetuigen hun verhaal vertellen. Met veel bewondering keek ik naar Alma Mustafić die zelf het podium betreedt en vertelt over haar vader en 21 andere familieleden die vermoord zijn. De pijn, de wanhoop en de woede spat van het podium.

Diezelfde bewondering had ik voor Dutchbatter Ray Braat: ook hij vertelt open over zijn uitzending naar Srebrenica: over wat hij daar meemaakte, over de onmacht en frustratie en de angst.

Hoe bijzonder is het wel niet dat deze twee mensen elkaar gevonden hebben en dat ze de moed hebben gehad samen dit verhaal te brengen? Over verbinding gesproken!

Mustafić was 14 toen het gebeurde, Braat 19. Zo jong nog en dan dit de rest van je leven met je moeten dragen. Dat ik daar samen met Saar zat maakte de beleving extra intens.

Ik vond het een bijzonder mooi (een raar woord eigenlijk als het om om zoiets verschrikkelijks gaat) toneelstuk. Het is zo stoer dat Alma en Ray zelf op het podium staan en eerlijk en open hun verhaal vertellen. Dit aangevuld met het spel van drie acteurs en heel passende muziek en zang maakt dit een voorstelling die eigenlijk iedereen zou moeten zien. Iedereen! Maar als je wilt gaan, dan moet je snel zijn want de (voorlopig?) laatste voorstelling is al op 9 december.

Ook heel bijzonder: het gesprek met Alma en Ray na afloop. Ik wilde zoveel vragen stellen, maar uiteindelijk stelde ik ze niet. Waarom niet? Uit respect? Vanwege het feit dat hun verhaal zo overweldigend was? Geen idee.