90% (bericht van facebook)

Ik las gisterenochtend in het Brabants Dagblad dat Koning Willem-Alexander namens 90% van de Nederlanders de hulpverleners bedankte die afgelopen weekend vol aan de bak moesten. In datzelfde artikel zegt burgemeester Aboutaleb dat hij wacht op een ‘beschavingsoffensief’.
Volgens mij hebben beiden een punt. Ik spreek regelmatig uit dat de grote, (min of meer) milde massa in ons land nooit (of nou ja zelden) een stem krijgt. Tegelijk denk ik ook wel een beetje: hoezo ‘beschavingsoffensief’ als men zelfs in de Tweede Kamer elkaar op een verschrikkelijke manier de maat neemt, wat verwacht je dan van ons burgers?

Als goed voorbeeld goed doet volgen, dan geldt hetzelfde voor slecht voorbeeld.
Waarmee ik de huidige stand van zaken in ons land helemaal niet goed wil praten uiteraard. Ik vind het verschrikkelijk hoe we op dit moment tegenover elkaar staan: wappies tegenover schapen, gevaccineerd tegenover ongevaccineerd, agressievelingen tegenover zorg- en hulpverleners en ga zo maar door.
En toch, ik mag toch zeker wel aannemen dat iedereen beschikt over gezond verstand, dat iedereen voor zichzelf kan nadenken en voor zichzelf een afweging kan maken van wat goed en fout is, wat gewenst of ongewenst is? Maar wie bepaalt dat dan? Mijn mening kan haaks op die van een ander staan. En dat geeft niets, dat mag ook en maakt de boel juist interessant. Maar er zijn grenzen en die grenzen liggen wat mij betreft bij geweld, bij haat zaaien, bij plunderen en rellen (en ook bij mensen die in CAPS LOCK agressieve of kwetsende reacties op social media achterlaten maar dat geheel terzijde).

Grenzen betekenen ook een bepaalde vorm van fatsoen. Spreek elkaar op een normale manier aan en blijf dat gesprek aangaan, zoek de nuance en wees mild. Daarmee ben je echt geen watje, of een schaap of een … vul dat zelf maar in.
Ik snap echt oprecht niet waarom volwassen mensen rellen. Zijn ze uit op sensatie, de kick? Ik vind het verwerpelijk. Zijn ze, door wat voor reden dan ook, radeloos, wanhopig? Dan kan ik er nog enigszins begrip voor opbrengen al vind ik ook dat lastig. Je mag van volwassen mensen toch wel enige zelfbeheersing verwachten? De schade die ze bij anderen aanrichten is immers groot: zowel emotioneel, fysiek als materieel.
En al die betrokken jongeren dan? Persoonlijk kan ik niet zoveel met opmerkingen over onvolgroeide puberbreinen. Dat zal ongetwijfeld zo zijn, maar vormt in mijn optiek geen vrijbrief voor het gedrag dat sommige van hen tentoon spreiden. Waar zijn hun ouders, wat wordt er met deze jongeren wel (of juist niet?) besproken, wat krijgen ze mee vanuit hun omgeving? Zou het dan echt zo zijn dat hun omgeving dit soort gedrag goedkeurt? Dat kan toch niet? Geldt ook hier dat voorbeeld dat doet volgen?

Het is in ieder geval duidelijk dat er dingen moeten veranderen. Dat er meer oog voor elkaar moet zijn. Maar is er op dit moment wel tijd en ruimte voor een structurele verandering? We leven te midden van een enorme crisis, het lijkt me gruwelijk lastig om op dit moment tijd, mensen, geld en ook energie vrij te maken voor welke verandering dan ook. We lopen allemaal wel zo’n beetje op onze tenen nietwaar?

Ik realiseer me dat ik vanuit mijn veilige woonplaats de gebeurtenissen bekijk, dat ik het in alle opzichten goed heb, dat ik nauwelijks in aanraking kom met mensen die het veel slechter heb dan ik, maar dat wil niet zeggen dat ik daar geen oog voor heb. Ik weet donders goed dat er ook in ons welvarende land grote verschillen zijn, dat er kansenongelijkheid is, discriminatie, dat er een boel dingen mis gaan en beter kunnen. Maar wat ik ook weet is dat er bijna geen land ter wereld is waarin het beter wonen is dan in ons land. Je moet het alleen wel wíllen zien. Regelmatig bekruipt me het gevoel dat, juist omdat we het zo enorm goed hebben in dit land, alles nu zo op z’n kop staat. We zijn zo gewend dat alles maar kan en mag dat we niet in staat zijn om even pas op de plaats te maken, dat we niet bereid zijn om een ander voor te laten gaan, dat we niet bereid zijn om wat in te leveren.

De situatie in ons land (in de wereld zeg maar) houdt me enorm bezig. Hoe kan het toch dat we in deze situatie beland zijn? Met zoveel boze mensen (en nogmaals: boos kun je ook zijn uit onmacht, (terechte?) frustratie of verdriet of wat dan ook maar legitimeert bepaald gedrag nooit), al die meningen, het geweld. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat krantenkoppen vaak hard en ongenuanceerd zijn en dat de inhoud van het artikel meestal haaks op die kop staat (maar ja, leest iedereen het artikel?). Talkshows nodigen gasten uit met uitgesproken meningen en lijken er garen bij te spinnen als er vervolgens gedoe is. Om nog maar te zwijgen over het feit dat er zelden kritische vragen gesteld worden of dat er verzuimd wordt corrigerend op te treden. Hoe kan dat toch? Hoe kan het toch? Wanneer komen die mensen uit die 90% nu eens aan het woord? En dan zijn er nog de social media waarop men zich vaak verre van sociaal gedraagt.

Hebben jullie gemerkt hoe ik wik en weeg in mijn woordkeuze? Hoe ik werk met haakjes en komma’s, hoe ik geschreven woord probeer te nuanceren? En dat ik sommige dingen juist ook weer wat chargeer. Heel eerlijk: ik zou nog vele alinea’s kunnen vullen met allerlei dingen die ik vind, denk, voel, maar goed, daar zit waarschijnlijk niemand op te wachten. En het komt toch steeds weer op hetzelfde neer: het proberen te begrijpen wat er gebeurt.

Ik denk dat ik het belangrijkste ook wel geschreven heb. En dan nóg moet ik een drempel over voordat ik het daadwerkelijk plaats en dat zullen sommige mensen wel en sommige mensen niet van mij begrijpen. Tussen de eerste letter van dit stukje en het uiteindelijk op facebook plaatsen zit wel een uurtje of vijf. Waarom? Het zijn gedachtenkronkels, over dingen die mij bezig houden. Waarom doe je dit nu weer Hetty, denk ik dan bij mezelf? Wie zit er nu te wachten op jouw kijk op de dingen. Dat is toch volstrekt niet interessant? En wat zullen de mensen wel niet denken? Waarom jezelf zo kwetsbaar opstellen? Of zo belerend? En die schrijfsels staan hier vervolgens maar te staan. Met welk doel? Wat wil je bereiken?

Maar goed: soms is ‘zwijgen’ geen optie meer, soms is niets doen geen optie meer. Ik reken mezelf tot die 90% en ik denk dat die 90% zich inderdaad wel wat meer mag laten horen. Dus, bij dezen! Een betere wereld begint immers bij jezelf …

16 gedachten over “90% (bericht van facebook)

  1. Ik ben het volledig met je een. Ik denk alleen dat er mensen zijn (en altijd al geweest zijn) die wat minder van dat spul hebben dan de ander. En ook hier geldt, wat voor mij klinkt als gezond verstand, klinkt voor jou misschien wel als onnozel gebabbel.

  2. Het probleem is dat alle mensen machteloos staan tegenover het virus.
    En daar gaan ze medemensen de schuld van geven.

    De geschiedenis herhaald zich qua pandemieen.

    Bij de pest (zwarte dood) kregen de Joden de schuld, want zij sloegen Christus aan het kruis en ze vergiften het drinkwater. ????

    Bij de Spaanse griep kreeg de koning van Spanje de schuld
    Enkel door dat hij ook ten prooi viel aan de ziekte. ?????

    Nu hebben Mark en Hugo het gedaan, dus gaan we uit machteloosheid met stenen en woorden gooien.

    Ik heb een zus die studeerde voor opper wappie.
    Dagelijks bombardeerde zij ons via de groeps familie app met nepnieuws.
    Opeens kreeg zij de griep, zoals zij dat noemde. Al vlug hoorde wij van haar zoon dat zij besmet was met corona.
    Zij liep het op bij een vriendin wappie, die een zeer geleerd wetenschapper was en die ‘alles’ wist over de gevolgen van de vaccinatie op langere termijn.
    Die langere termijn heeft zij niet mee mogen maken want zij stierf op 58 jarige leeftijd aan corona.
    Mijn zus is er van genezen en is opheden zeer rustig op de familie app.
    Dit alles begon 14 dagen geleden.

    • Dat lijkt me zo lastig om binnen een familie zo’n verschillende meningen te hebben. Gelukkig hebben wij daar geen last van in onze families. We hebben wel last van coronamoeheid, maar ja, wie heeft dat nu niet?

  3. Ben halverwege gestopt want je strekking is duidelijk en je frustratie natuurlijk ook. Nu weet ik uit ervaring dat het in Rotterdam vaak wel net even wat duidelijk wordt gezegd en gedaan maar ik herinner me de ellende in Eindhoven en Den Bosch nog en dat ging er net zo aan toe. Vanuit mijn werk weet ik dat deze periode in norale tijden al lastig is. Weinig licht, slecht en koud weer en dan ook nog al die verplichtingen en cadeautjes. Er moet veel en bedenk je dan nu eens dat er al zoveel onzeker is, 20.000 besmettingen per dag en iedereen weet dat dit gevolgen gaat hebben. Weinig duidelijk leiding als die al niet samenwerken wat verwachten ze dan van de burger? En dan over dat onvolgroeide puberbrein, vroeger stond er straf tegenover nu eerst altijd nog alle aandacht via sociale media en de bijbehorende druk.

  4. Mooi geschreven. En ik snap je wikken en wegen. En dat is eigenlijk wel heel erg. Maar ik ben bang dat niet iedereen over gezond verstand beschikt. Als je over een klein beetje gezond verstand beschikt ga je zo ver niet. Hoe gefrustreerd of boos je ook bent. Ik blijf het bizar vinden.

  5. Wat heb je dit mooi opgeschreven. Geweld en rellen is inderdaad voor mij ook de grens. Ik word er erg verdrietig van, terwijl ik zelf ook merk dat ik soms moet oppassen en een korter lontje krijg, maar dat uit zich dan vooral in de privékring of in contact met collega’s.

    Ik vind dat de mensen tegenwoordig alles maar zeggen omdat dat moet kunnen, want we leven in een democratisch land. ik vind dat je overal iets van mag vinden, maar je hoeft je mening niet altijd te delen, zeker niet als je weet dat het anderen kan kwetsen, dan kan je het ook voor jezelf houden.

  6. Moeilijk, moeilijk. Ik woon in Duitsland, daar zijn de regels anders, strenger, en handhaving gaat – voor zover ik kan beoordelen – best goed. Zo gaat echt niemand zonder mondkapje de supermarkt in, je wordt direct teruggefloten door personeel. In Nederlandse supermarkten daarentegen verwonder/erger ik me aan mensen die bewust (provocerend?) door de gangen lopen en door niemand (uit angst?) worden aangesproken.

    • Ja, echt he. Vroeger waren we trots op onze tolerantie (of nou ja, zo stonden we bekend), maar daarin zijn we veel te ver doorgeschoten. Soms moeten er nu eenmaal regels zijn. Of moet je het fatsoen hebben om je, uit jezelf, ergens aan te houden.

  7. Ik vind het een ingewikkeld probleem. Sowieso de tijd waarin we leven. En net als jij wik en weeg ik in delen mijn uitspraken en gaat er uitgebreid denkwerk aan vooraf. Zelfs zodanig dat dit mijn 3e poging tot een reactie is.
    De maatschappij verhardt en tolerantie is vaak ver te zoeken. Respect hebben en lief zijn voor elkaar is best lastig. En mss is in de 90% groep de tolerantie te ver doorgevoerd en wordt er te vaak naar verzachtende omstandigheden gekeken. Er is nl geen enkel excuus voor het ‘lastigvallen’ van hulpverleners. Ook niet als je zwaar gefrustreerd bent door beperkingen oid. En waar ik meestal de zaak van meerdere kanten bekijk, merk ik dat ik de pittige celstraffen voor de stenengooiers in Rotterdam meer dan terecht vind.
    Maar goed, mijn korte reactie op je mooie en persoonlijke blog: wij zijn met meer dus dan moet het goed komen.

    Hoop ik…

    • Soms lijkt er ook wel een soort van kentering te zijn. Er wordt wat tegengas gegeven.

      En ik denk echt niet dat van die 90% iedereen op één lijn zit. Verre van zelfs denk ik. Ook daarin zul je nog heel veel verschillende meningen en inzichten hebben.

  8. Een mooi stuk heb je geschreven. Met vragen en gedachten die mij ook erg bezighouden. Dat er een pandemie is met maatregelen is al erg genoeg, maar oké, dat kan ik wel aan. Maar al die agressie en dat geweld en onbegrip, dat maakt het pas echt zwaar.
    Ik vraag me ook wel eens af hoe het nou met de 90% zit. Wanneer wij van ons laten horen. Maar dan vraag ik me af hoe je dat dan moet doen. Demonstreren? Niet zo handig met Corona.
    Naar een praatprogramma? Ik denk niet dat wij daar interessant genoeg voor zijn. Zou wel leuk zijn: een praatprogramma met gewone mensen die gewoon met de maatregelen in acht nemend de dag proberen door te komen en met verbazing naar de wereld kijken. Sonja Barend had dat wellicht wel gedaan.
    Mensen aanspreken op gedrag? Dat doe ik al jaren en meestal krijg ik een enorme grote mond terug. En niemand die je bijvalt. Dus zit die 90% eigenlijk wel op één lijn?
    Verder probeer ik echt alle begrip te hebben voor kennissen die niet gevaccineerd zijn. Ik begrijp het ook echt als je het niet in je lichaam wil. En dat is ook prima als je je aan de maatregelen houdt met z’n allen. Maar ik merk vaak weinig begrip terug. Er wordt niet gezegd: ik begrijp dat jij je wel laat vaccineren omdat je bang bent voor het virus en het ook voor de ander en de samenleving doet. Ik zie dan ook weinig begrip voor de overheid die met hele grote groepen ongevaccineerden te maken heeft die zich niet aan de maatregelen houden en in groot familieverband leven. En dat het best heel moeilijk is om dat alles te besturen. Nee, zij hebben het over hoe zwaar zij het hebben. Dat vind ik heel jammer.
    Dus de grote vraag blijft: hoe gaat een beschavingsoffensief er uitzien? Leuk onderwerp voor een praatprogramma!

    Nou, dit was bijna een blog op zichzelf😉,
    hartelijke groet,
    Mirjam uit Haarlem

    • Dank Mirjam uit Haarlem voor je uitgebreide reactie!
      Daar ben ik ook wel benieuwd naar, maar hoe zo’n offensief er dan uit zou zien. We gaan het meemaken.
      Maar dat het triest is dat zoveel mensen tegenover elkaar staan staat buiten kijf.

  9. Als je al die aggressie toch een kon omzetten naar een positieve inval….Waar zijn de ouders? Waar zijn de jongerencentra MET goed opgeleid en ruimdenkend (maar ook etisch verantwoordelijk) personeel? Waar kan de jeugd naar toe met hun frustraties?
    Ik vind het zo erg dat er zoveel vernield wordt, materieel maar ook qua zielenrust bij velen,vast ook bij de daders. Moet dat nou? Waar zijn de “spelregels” gebleven….Misschien moeten we terug naar de Amerikaanse slogan: Don’t ask what your country can do for you, but what you can do for your country”. Een mens heeft het nodig om NODIG te zijn.

    • Dat zou mooi zijn als we wat meer op die manier gingen denken.

      Helaas is het zo dat veel mensen vinden dat de overheid zich nergens mee mag bemoeien totdat ze de overheid zelf nodig hebben. Dat maak ik op gemeenteniveau namelijk heel veel mee.

  10. Al schrijf je een blog dat 5x zo lang is, het heeft geen zin.” Je preekt hier voor eigen parochie.”
    Ik wil niet direct schuldigen aanwijzen maar heb toch vaak het gevoel dat ik vroeger op school wel eens had. Dat er een juf voor de klas stond die geen inzicht had en de klas niet aankon. Er waren altijd kinderen die dat aanvoelde en de boel op stelten zette. De juf gaf dan de raddraaiers uiteindelijk maar hun zin óf strafte de hele klas in de hoop dat de rest dan de raddraaiers wel aan zouden spreken. Hoe langer die juf met die klas door moest hoe meer meelopers er met de raddraaiers heulen omdat die steeds onaantastbaarder werden door hun succes.

  11. Je twijfel over plaatsen en al het wikken en wegen snap ik zo goed. Je wilt niet meedoen aan al het gedoe en alle strijd.
    Als ik eerlijk ben, is op dit moment alle haat en nijd echt mijn grootste verdriet. Ik noem het inmiddels de haatpandemie. Ik word er zó verdrietig van dat ik eigenlijk geen nieuws meer volg. En inderdaad: waarom? Het kan ook echt anders en vol respect. Ik ken gezinnen waarin de één wel en de ander niet gevaccineerd is. Zo kan het dus ook…

Laat een antwoord achter aan Mrs. T. Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *