Dag 2021

2021 Was een jaar van thuis zijn (en al begin ik dit jaarlijkse logje altijd met dit zinnetje, hoe had ik ooit kunnen weten dat dit jaar wederom écht een jaar van vooral thuis zijn zou worden), liefde, Ova, Saar, Mr. T, Ova Haar Lief, werken, te weinig mensen ontmoeten, verjaardagen, missen, corona, stemmingmakerij, vaccinatiestart, Ova een vaste baan waar ze het erg naar haar zin heeft, avondklok, persconferenties, 1½ meter, handen wassen, niezen in je elleboog, veel verdeeldheid, veel minder saamhorigheid, avondklok, rellen, harde kern voetbalsupporters die ineens ‘hun stad gaan beschermen‘, bestorming Capitool, bye bye Trump!, handwerken, bloed geven, heel veel prachtige boeken, een enkel minder boek, kersenboom, een boel sneeuw die ook nog ‘ns bleef liggen, geen carnaval, nieuwe wasmachine, veel overleden WWII-veteranen waar John er een van was, mijn moeder 76 jaar vieren met een reisje om de wereld, nog veel minder theater en bioscoop, iets meer de teugels laten vieren als het om het naleven van de richtlijnen gaat, althans, wat de dochters betreft, en oké ook zelf zijn we iets soepeler, maar we doen nog steeds behoorlijk voorzichtig, het zo goed als altijd eens zijn met de vele artikelen van Chris Klomp, 15 jaar bloggen, 51 en voor het eerst mijn verjaardag niet delen met mijn schoonvader, een verlate ‘Sarah’ in de tuin, verkiezingen, demissionair kabinet, 17.000.000 virologen, verandering, soms positief, soms negatief, Omtzigt, toeslagenaffaire, openbaarheid van bestuur, 25 jaar samenwonen, opvliegers, een heel mooi coronaherdenkproject mogen begeleiden, 11 jaar getrouwd zijn, Candy Crush, Trivia Crack, Word Blitz en talloze spelletjes WordFeud, studieschuld aflossen, thuiswerken, gelukkig nauwelijks thuis onderwijs, toch maar afzien van langere haren, een late lente en sowieso een jaar met minder goed weer, wederom een bijzondere lintjesregen, geen reünie gedecoreerden, je zorgen maken om een wordfeudvriendin die ‘ineens’ verdwijnt en dat die zorgen dan terecht blijken, een alternatief voor dodenherdenking met een bijzondere film, vrijheidsmaaltijdsoep maken, in de krant, geld in de was, Saar 16 jaar en op iets minder bescheiden schaal vieren, vele rondjes op de hometrainer, nog steeds netwerken, ontelbaar veel kilometers wandelen (op 30 december stond de teller op 3.278,7 kilometer dus ik denk dat ik vandaag op ongeveer 3.285 kilometer uit zal komen), ommetjes wandelen, Facebook, Instagram en LinkedIn, mijn taak als consul oorlogsgraven steeds meer invulling geven, regelmatig discussies over c, en daar verschrikkelijk moe van worden, maar ja, wat moeten we dan?, De slag om de Schelde, beschuit met zwaantjes of nou ja: werk in uitvoering, een wandeljas inruilen tegen een piano die het niet meer doet, heel veel uren onder de veranda, een plastuitje, talloze geannuleerde theaterkaartjes, vergelijkend club sandwich onderzoek, niet alleen in de krant maar ook nog op tv!, frequente bezoeken aan de fysiotherapie, een fietstocht gefietst die mijn ouders vooraf hebben gecontroleerd, Peter R. de Vries, Saar naar Appelhof, Zeist, prachtige huizen, Amersfoort, klompenpaden, Ova een wandelvakantie in Oostenrijk, Mr. T. 55 jaar, uitje Dordrecht met Saar, Ova 22 met een uitgesteld 21-diner vieren, blauw-wit, speech voor Ova, herdenkingen in september, toespraak, gasten uit Amerika en Carentan, work hard play harder, onthulling vector, De slag om de Schelde, zelf een rondleiding verzorgen in mijn allerbeste Engels, tweedeling tussen gevaccineerden en ongevaccineerden, Mijn beste vriendin Anne, derde, vierde en vijfde golf, oplopende besmettingscijfers, een verzuipende zorg, code zwart, nog kortere lontjes, viruswappies, moedeloosheid, de maatregelen niet meer snappen en niet meer uit kunnen leggen aan je kinderen, toch je uiterste best doen, verschrikkelijk coronamoe zijn, maar nog meer onverdraagzaamheidmoezijn, ongelooflijk veel geweldige podcasts luisteren, vele heerlijke gerechten koken, blijdschap, lief, leed, weemoed, dankbaarheid, vele goede dingen, geannuleerde vriendendagen, thuiswerken, nauwelijks sociale contacten, Saar in het examenjaar, profielwerkstuk, Saar die de jongens ontdekt, en de alcohol helaas, proberen je drie zieke vriendinnen zo goed mogelijk te steunen, ontdekken dat dat algemene beschavingsniveau van je landgenoten nog verder kan dalen, fysiotherapie, zorgen, met vrij grote regelmaat frustrerende gesprekken met Saar voeren, lachen, thuiswerken en dat zo beu zijn, poetsen (blergh), nauwelijks uit eten, mijn eerste zelftest (inmiddels deed ik ook een tweede), beide negatief gelukkig, een ongelooflijk indrukwekkende reis naar Auschwitz, tijdens die reis Buchenwald bezoeken, Krakau, Theresienstad, Plaszow, Dresden, verschrikkelijke dingen zien en horen maar gelukkig ook genieten, enorm boos worden als mensen de huidige situatie durven te vergelijken met WWII, steeds meer fotologjes plaatsen, en dat zijn dan gewoon foto’s die ik al wandelend maak met mijn mobiel, maar ik vind ze mooi genoeg om te delen, een krantje uit 1971, eindelijk weer ‘ns een werkgerelateerde fysieke ontmoeting, zwaar onder de indruk van Nasrdin Dchar, en van deze voorstelling en dat was het dan ook wel zo’n beetje dit jaar, 27 jaar samen, een ondeugende Suske, ach, little did we know, die lieve, lieve Suske, niet naar het concert van de Dolly Dots gaan omdat het gewoon niet goed voelt om met ruim 1000 mensen in één ruimte te zitten, vuurwerkverbod, nagels lakken, een heerlijk avondje, heel, heel, heel erg onverwacht afscheid moeten nemen van Suske en daar heel erg verdrietig van zijn, met Ova en Saar naar ‘Alles op tafel’, geweldige film, helaas nog altijd pijn in het lijf, extreem veel Koninklijke onderscheidingen die allemaal op een bijzondere manier uitgereikt moesten worden, een Penning van Verdienste die twee keer verzet werd en uiteindelijk in kleine kring werd uitgereikt, kaarsjes op graven, een hilarische kerstavond en een superfijne Eerste Kerstdag, Mc Donald’s op Tweede Kerstdag want onze plannen vielen vanwege de lockdown in het water, twee weken kerstvakantie, een sociaal leven dat behoorlijk op z’n gat lag, maar gelukkig toch een boel fijne dingen kunnen doen, waarschijnlijk stoppen met de ommetjesapp vanwege te veel competitie, keuken poetsen, erover denken om de wand achter de bank te voorzien van één groot schilderij in plaats van de ongeveer 20 die er nu hangen, een afspraak maken met de badkamerspecialist voor die nieuwe badkamer die er dus waarschijnlijk in 2022 gaat komen, die afspraak is trouwens pas op 15 januari 2022, die teen die ik op 18 december 2020 stootte nog steeds niet goed kunnen buigen, boosterprik, Top 2000, Don’t look up, dromen en vooral domweg gelukkig in de …straat en nog heel veel meer.

2022 … here we come!

Don’t look up

Don’t look up is een film waar op dit moment veel over gepraat wordt dus eergisteren vond ik dat het wel ‘ns tijd werd om hem ook te ‘netflixen’. Er zijn mensen die de film geweldig vinden en mensen die hem finaal afbreken. En zoals altijd vorm ik graag zelf een oordeel. Samen met Ova en Ova haar Lief heb ik eergisteren de film gekeken en ik vond hem vooral heel erg goed en treffend.

Waar gaat deze film over?

“Based on truly possible events.”

Wanneer astronoom Randall Mindy en zijn stagiaire Kate ontdekken dat een komeet over zes maanden een einde zal maken aan het leven op Aarde, nemen ze direct contact op met NASA en maken ze een afspraak met de Amerikaanse president. Die kan dit slechte nieuws niet gebruiken in de aanloop naar de verkiezingen en besluit voorlopig geen actie te ondernemen. Samen met ruimtedefensiexpert Dr Oglethorpe besluiten ze hun bevindingen te lekken maar de media, maar dat blijkt niet het verwachte effect te hebben.

De film legt wat mij betreft haarfijn uit waar het de westerse mens (en ik generaliseer voor het gemak even) aan ontbreekt: de wil om (financiële of eigen) belangen aan de kant te zetten voor het algemene belang, de neiging om alles wat niet leuk en gezellig is niet te willen zien en de bizarre neiging om het leven van bekende mensen belangrijker te vinden dan het voortbestaan van de planeet.

Het is een satirische film die soms ook wel een beetje over het randje gaat maar dat triggert in feite alleen maar. Wat ik wel bijzonder vond was dat er wel wat ‘relbeelden’ waren maar dat er eigenlijk niets te zien was over de totale paniek waarvan je toch zou verwachten dat die uitbreekt als de komeet echt heel dichtbij is.

Verder een tip: kijk de film helemaal af. Want halverwege en aan het eind van de aftiteling zijn nog een paar stukjes te zien.

Al met al: wat mij betreft zeker een aanrader!

Ga jij deze film kijken? Of, mocht je hem al gezien hebben, wat vond je ervan? 

Lichtjes

Inmiddels ben ik ruim 1½ jaar actief als consul van de Oorlogsgravenstichting en ik vind het een super eervolle taak om te mogen vervullen. Ik heb inmiddels goed in zicht hoe de verschillende parochies en vrijwilligers werken en ik heb een boel dingen, in samenspraak met deze vrijwilligers, op een lijn gekregen. Het is fijn dat er zoveel mensen betrokken zijn bij het onderhoud van de graven, maar dat maakt het soms ook wel lastig. Zeker als daar zo’n kersverse consul aankomt, ‘een durske ook nog’, dat gaat vertellen hoe het vanaf nu ‘moet’.
Een van de stomste dingen is, vind ik, dat de grafstenen heel snel groen uitslaan en dat vind ik eigenlijk niet kunnen. Met onze buitendienst had ik al afspraken gemaakt dat ze op twee vaste momenten (net voor 4 mei en rond half september in verband met de bevrijding toen in 1944) in het jaar de stenen schoon zouden gaan maken en er extra zorg voor zouden dragen dat alles er netjes bij ligt. Maar dat is te weinig bleek al snel dus dat worden vier momenten per jaar. Een daarvan is net voor de Kerst want ik heb met ‘mijn’ vrijwilligers afgesproken dat er op ieder oorlogsgraf in onze gemeente op kerstavond een kaarsje aangestoken wordt. Op sommige begraafplaatsen in de gemeente gebeurde dat al, in anderen niet. Maar vanaf dit jaar gebeurt het dus overal. En dat vind ik heel fijn. En met mij vele anderen.
Zelf was ik aanwezig in SO waar ik samen met een man, zijn twee zonen en een vriend van hen de kaarsjes aangestoken heb. Een van zijn zonen zei ‘moet je nou ‘ns kijken, deze mannen waren allemaal ongeveer net zo oud als dat ik nu ben. Je kunt je toch niet voorstellen dat ik ergens ver weg zou gaan vechten voor iemand anders’. En daarmee, precies daarmee, raakte hij de kern van alles waar ik me hard voor maak.
Onze buitendienst heeft overigens begin van de week een ronde gemaakt en de mannen zouden de stenen ‘ontgroenen’. Ik zag op kerstavond dat dat niet echt heel goed gelukt was. Dat is balen, maar wat ik jammerder vind is dat ze dat mij niet even laten weten.
Iedere keer weer word ik geraakt door de leeftijden op de stenen. Het gros is zo jong, zo jong. Een graf als dat van R.A. Silverster hieronder is eigenlijk een uitzondering. Maar ook hij mocht slechts 37 jaar worden.
Gisteren ging ik wandelen. Het was gruwelijk koud maar heel helder met mooie luchten. Op 24 december had ik bij het kruisje waar Newman, Huggins en Hollis herdacht worden ook een kaarsje aangestoken. Toen ik er vandaag langs wandelde zag ik dat het maar heel even gebrand had. Tja, die wind maakt het toch lastig om de kaarsen aan te houden. Hopelijk gaat het nu beter.

Geboosterd

Sinds het overlijden van de vader van Mr. T. hebben hij en zijn zussen afgesproken dat we de traditionele kerstdag voor hun familie zouden skippen. Het is uiteraard hartstikke gezellig om elkaar te zien, maar ongeveer 30 mensen te gast is niet bepaald een sinecure. IIn plaats daarvan hebben we afgesproken dat we in plaats daarvan rond de trouwdag van hun ouders een familiedag gaan houden. Die is eind mei, dus dan kan het meestal wel buiten en dat is toch heel wat relaxter.

Ova zou Tweede Kerstdag bij Haar Lief doorbrengen en Mr. T., Saar en ik hadden het plan om naar Zuid-Limburg te gaan. Daar een kekke high tea te gebruiken en dan een stuk door Zuid-Limburg te wandelen en/of rijden. Maar ja, toen kwam die lockdown, dus dat ging ‘m niet worden. 

We hebben ook niet echt meer moeite gedaan om iets anders te verzinnen want we zouden nu met z’n vijfjes lunchen. En Saar hadden we, oh kerstgevoel, een bezoekje aan de McDrive beloofd. 

Toen ik op 24 december dan ook las dat mijn geboortejaar in aanmerking kon komen voor de boosterprik en bleek dat ik die gewoon al op 26 december zou kunnen halen en dan ook nog gewoon hier op 5 kilometer, was dat wel heel erg tof. Ik maakte een afspraak voor mezelf en in een ander tabblad een afspraak voor Mr. T. en we konden allebei op 26 december terecht. Weliswaar met 1½ uur tussenbeide afspraken maar wel op Tweede Kerstdag.

Nou gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat we gewoon tegelijk gegaan zijn maar dat was geen enkel probleem. Het was er trouwens sowieso heel rustig, dus die prikken zaten er al binnen 5 minuten na binnenkomst in. 

We lieten een zak drop achter voor de mensen en vrijwilligers van de GGD en kunnen nu geboosterd en wel het nieuwe jaar in!

Ben jij gevaccineerd? Ga je de boosterprik halen of heb je hem wellicht al gehaald? 

 

Kerst

Wat valt er te zeggen over de kerst dit jaar? En hoe voorkom ik dat ik in herhaling val? Want zo heel erg tof is het allemaal niet.

Aan de andere kant: we kunnen nog een heleboel dingen gewoon wel. En dat is iets om ondanks alles dankbaar voor te zijn.

We zullen kerst hier in huis op heel bescheiden schaal vieren, maar het zullen ongetwijfeld fijne en warme dagen zijn.

En ik gun iedereen fijne momenten deze kerst. Want het lijkt me dat we dat wel kunnen gebruiken. En ik gun mensen ook mildheid en een zacht hart.

Want het aller-, aller-, allermeeste gun ik ons een wat lievere wereld. Een wereld waarin we lief zijn voor elkaar. Waarin ‘ikke, ikke, ikke’ niet meer de norm zal zijn (is het ook niet, tenminste niet in mijn omgeving, maar waarom lijkt het daar dan wel op???) en waarin begrip voor, en luisteren naar, elkaar weer gewoon is.

Fijne dagen!

Twee kleine visjes & Plantage wildlust

Hoe werd Helen Grace de Helen Grace die ze is geworden vertelt M.J. Arlidge in ‘Twee kleine visjes‘.

Alles in de wind → De vijftienjarige Jodie arriveert bij haar derde weeshuis. Misschien is dit keer alles anders. Misschien blijft ze dit keer ongedeerd en wordt er goed voor haar gezorgd. Maar de waarheid is dat Jodie niemand meer heeft om haar te beschermen. Ze zal zichzelf moeten verdedigen. Ze zal moeten veranderen. Maar wat voor persoon zal ze moeten worden om eindelijk veilig te zijn?

Schuitje varen → Helen Grace is op achttienjarige leeftijd net afgestudeerd van de politieacademie als ze wordt ingedeeld bij de verkeerspolitie. Binnen het team vindt iedereen het een saaie functie, maar dagelijks rondrijden op haar motor bevalt Helen wel. Wanneer ze wordt opgeroepen bij een verkeersongeluk van ongekende schaal, blijkt het om een fatale botsing te gaan. Maar waar haar collega’s uitgaan van een tragisch ongeval, heeft Helen haar twijfels. Waarom riskeerde het slachtoffer zijn leven door een drukke snelweg over te steken? Of was hij voor iets op de vlucht?

Twee korte verhalen dus en niet heel erg boeiend eerlijk gezegd. Daarbij had ik het idee dat ik ‘Alles in de wind’ al gelezen had. Wat dus ook zo bleek te zijn. Een matig verhaal dus, wat dat betreft was ‘Schuitje varen’ iets leuker. Maar niet heel veel. Jammer dus.

In ‘Plantage Wildlust‘ is een hoofdrol weggelegd voor ene Janna en aangezien ik dat natuurlijk de mooiste naam van de wereld vind, wilde ik dit boek graag lezen.

‘Plantage Wildlust’ van Tessa Leuwsha brengt ons naar begin twintigste eeuw. Op Plantage Wildlust in Suriname wil Oscar Brouwer een nieuwe start maken als directeur, ver van zijn tirannieke vader in Middelburg. De slavernij is voorbij, contractarbeiders plukken de koffiebessen. Oscar is een stijve, beschaafde man. Via hem ontsnapt ook Janna, zijn modieuze vrouw, aan een beklemmend milieu. Ze hoopt vriendschap te sluiten met Alma, de huishoudster, en verlangt hevig naar een gezin. Wildlust is een wrede plek; tegen de zwarte opzichter Creebsburg kan Oscar nauwelijks op. De vrije arbeider Rudolf bewaart tussen hen een wankel evenwicht. Als Janna een school wil beginnen wordt ze geconfronteerd met Creebsburg en wendt Alma zich van haar af. Algauw beseft Oscar dat hij voor een onmogelijke keuze staat: moet hij zich vermannen en gaan lijken op zijn vader? Of dreigt hij dan alles te verliezen wat hem lief is? Janna en bovenal zichzelf.

Mmmm, wat vond ik nu eigenlijk van dit boek? Niet heel bijzonder, maar ook niet niet leuk. Oscar is een beetje een rare snuiter en Janna een beetje een vreemde dame. Maar goed: waarschijnlijk passen ze wel goed in het tijdsgewricht. Ik vond het best een interessant boek, maar het pakte me niet zoals ik verwacht had.

Een vaccin weigeren tijdens een pandemie is een daad van naastenhaat

Ik vind de titel van de column eerlijk gezegd een beetje te (tegelijk snap ik hem ook wel heel erg), maar verder: wat een geweldig stuk van Asha ten Broeke. Ik zou zeggen: lees de column maar ‘ns door. Ben benieuwd wat jij ervan vindt.

* * *

Stel: een trein zit op het verkeerde spoor en dendert met passagiers en al richting de afgrond. Dit is uiteraard niet jouw schuld, maar je kunt wel iets doen, want voor je staat een hendel waarmee je de wissel kunt omzetten en levens kunt redden. Ben je moreel verplicht om in te grijpen? Of mag je weigeren?

Mag je claimen dat je een persoonlijke overtuiging hebt die het omhalen van wissels in de weg staat? Zeggen dat een afgrond heus zo erg niet is als je jong en gezond bent? Betogen dat het een inbreuk is op je lichamelijke soevereiniteit om een hendel aan te raken? Beweren dat hendelcontact je DNA zal muteren? En als je het echt zou vertikken, je handen in je zakken zou steken terwijl de passagiers naar hun dood razen, zou het dan niet verdedigbaar zijn als iemand je zou dwingen om toch de hendel over te halen?

De relatie van vaccinweigeraars met het lijden en de dood van anderen is wat minder direct dan in dit gedachte-experiment, maar een verband is er wel. Terwijl de pandemie doorjaagt en de ziekenhuizen vol liggen, blijven ze bedanken voor een veilig vaccin dat allerlei kansen kleiner maakt: dat je ernstig ziek wordt, dat je überhaupt ziek wordt, dat je anderen aansteekt.

Vooral dat laatste is geen detail. Veel mensen praten over vaccineren alsof het een puur individuele kwestie is: ik doe het voor mezelf, en als ik het voor mijn persoontje niet zo nodig of wenselijk vind, hoeft het niet. Maar zo is het nooit geweest. Het was altijd ook een daad van naastenliefde: een bijdrage aan de groepsimmuniteit, om zo kwetsbare mensen te beschermen, en mensen te beschermen die niet gevaccineerd kunnen worden of bij wie de prik niet goed werkt. Een vaccin weigeren tijdens een pandemie is een daad van naastenhaat: je laat oude, zieke en gehandicapte mensen in de steek.

Toch wordt over een vaccinatieplicht geschreven alsof het iets engs is; alsof een groot en mogelijk slijmerig kwaad zich onmiddellijk over ons zal uitstorten als we van mensen gaan eisen dat ze hun handen uit hun zakken trekken en die verdraaide hendel overhalen. Een Maastrichtse hoogleraar is er tegen zodat ‘de groep vaccinweigeraars niet haar fundamentele grondrechten wordt ontnomen’. En de Denker des Vaderlands zegt in een Volkskrant-interview: ‘Wat voor soort samenleving zijn wij als we niet de lasten aankunnen van een paar mensen die niet mee willen doen? Wat zegt het over onze verdraagzaamheid, onze draagkracht, als we dat soort problemen oplossen met dwangbevelen?’

Dat zijn goede vragen. Maar deze ook: wat zegt het over onze samenleving dat het alwéér de kwetsbaren zijn die de prijs betalen voor de torenhoge besmettingen en propvolle ziekenhuizen? Wie zijn we als we de keuzevrijheid verdedigen van mensen die zich op YouTube lieten wijsmaken dat het coronavaccin een gifspuit is, ten koste van zieken en ouderen die geen keuze hebben dan te lijden of te sterven? Wat zegt het over onze barmhartigheid als we uit principe wel de lichamelijke soevereiniteit van een anti-vaxxer beschermen, maar niet de soevereiniteit van degene over wie hij heen hoest?

Toch is die onschendbaarheid van het ongevaccineerde lichaam tot prioriteit verheven: dat is blijkbaar de zorg nu, het grondrecht dat bewaakt moet worden. Maar dit recht was nooit absoluut. Een van de beperkingen was altijd: wanneer je daarmee anderen schaadt. Zoals componist Bram Kortekaas zei: jouw vrijheid om je arm rond te zwaaien, eindigt waar mijn neus begint.

Niet-vaccineren is schadelijk. En onze maatschappelijke neus begint waar de pandemie harder raast dan we hebben kunnen, waar de oversterfte rondwaart, waar een anti-vaxxer een ic-bed nodig heeft voor zijn ‘griepje’ waardoor iemand na een hartaanval of scooterongeluk niet gered kan worden.

Dit is natuurlijk niet enkel de schuld van de principiële vaccinweigeraars. Onze regering heeft meer steken laten vallen dan ik kan tellen; de booster-clusterfuck is enkel het meest recente voorbeeld. Ik kan het mensen niet kwalijk nemen als ze de overheid niet vertrouwen. Maar vertrouw dan je huisarts. Vertrouw wetenschappers. Het is genoeg geweest.

Ik stel een deal voor: vaccinatie of zelfisolatie. Iedereen die dat medisch kan, haalt verplicht een prik of blijft thuis, precies zoals de risicogroepers deden en steeds vaker weer doen. Want het kan niet langer zo zijn dat de keuzes van anti-vaxxers wel consequenties hebben voor anderen, maar niet voor henzelf. En het was nooit een grondrecht om mensen de afgrond in te zien storten, en niks te doen.

Amalia

In mijn branche (haha, dat klinkt best suf realiseer ik me) is het natuurlijk echt wel handig als je ‘Amalia‘ leest. Want je weet natuurlijk nooit of het je ooit nog van pas komt! 😉

Ons eerste echte gesprek voeren we in de werkkamer van haar moeder. Zij op de donkerblauwe bank, ik in een dito fauteuil, onhandig krabbelend in het opschrijfboekje op mijn schoot. Het is een nieuwe Leuchtturm, zo’n chique met lijntjes en paginanummering, door deze schrijfwarenfetisjist speciaal voor dit doel aangeschaft. De bladzijden leeg, het omslag geel. ‘Waarom niet oranje?’ vraagt Amalia. Pas als ik haar aankijk, zie ik haar spottende blik. Met ‘Amalia’ zet Claudia de Breij de traditie voort die begon met Hella Haasse die een portret van Beatrix schreef (1955) en Renate Rubinstein die Willem-Alexander portretteerde in 1985 ter gelegenheid van hun achttiende verjaardag. De prinses heeft Claudia de Breij meegenomen naar plekken die voor haar belangrijk zijn, waaronder de Koninklijke Stallen, het strand en haar school. Ze hebben gesprekken gevoerd over haar motivatie om af te zien van haar toelage, over zingen voor jezelf, cocktails maken, over hoe paardrijden helpt je hoofd leeg te maken en over de voor- en nadelen van sociale media. Ook kwam aan de orde wat het koningschap en haar toekomstige rol momenteel voor haar betekenen. Het boek laat zien wie Amalia nu is door de ogen van Claudia de Breij. Het boek bevat foto’s uit het privéarchief van de prinses.

Ik vond het best een leuk boekje, het is dun dus je leest het in een paar uurtjes uit. Maar tegelijkertijd had ik er ook wel weer wat meer van verwacht. Volgens mij ligt dat zeker niet aan Amalia want voor zover ik dat op basis van dit boek kan beoordelen is dat een geweldig leuke meid. En er worden een heleboel mooie en rake dingen door haar in het boek opgetekend. Maar misschien had ik gewoon nog wel veel meer willen weten van haar, over haar leven, over wat ze denkt et cetera. En ik realiseer me dat dat natuurlijk geen optie is.

Amalia zegt in ieder geval heel mooie en verstandige dingen. Ze heeft, wederom op basis van dit boek, haar hart op de goede plek en een goed stel hersens dat ze ook nog ‘ns goed gebruikt. Ik hoop dat Amalia nog lang van haar relatief rustige leven mag genieten en dat ze, als ze dan daadwerkelijk Koningin wordt, er met volle teugen van kan genieten. Want al sta je dan ten dienste van het volk (en dat staan ze echt, wat je ook van de monarchie vindt), je mag er zeker ook wel van genieten.

‘Het moment dat je een eenzijdige blik op het leven hebt is het moment waarop je eigenlijk al verloren bent’

Ben jij van plan om dit boek te gaan lezen?

Dag vriendelijke vriend 💔

Dag lieve, onnozele, grappige en bijzondere Suske. Wat hebben we genoten van jouw (veel te weinig) jaren bij ons.

Je was gek op aandacht en een ongelooflijke knuffelkont, je liet alles toe en je vertelde soms hele verhalen. Soms was je best irritant (wie niet?) maar jouw aanhankelijkheid en prachtige koppie maakte dat dat allemaal niet uitmaakte. Je was echt onderdeel van ons gezin.

Dag vriendelijke vriend. Wat zullen wij jou enorm missen 💔


Zorgen

Lieve Suske, wat flik je ons nu? We maken ons grote zorgen om je.

Je bent altijd een heerlijke dikke je weet wel kater geweest en een zeer relaxte kat. Saar kan werkelijk alles met je doen: het deert je nooit iets en je bent ook echt heel gek op haar. Je bent een echte knuffelkat en zoekt graag ons gezelschap op.

Soms ook werden we behoorlijk gek van je. Je kon minutenlang miauwen en ‘klagen’ en je hebt periodes gehad dat je binnenplaste. Wiske en jij negeren elkaar voornamelijk, maar soms werd er flink gevochten. Verder ben je vooral ook veel te dik, dat weten we natuurlijk best wel, maar je leek er geen last van te hebben.

Maar dat binnenplassen werd toch wel een beetje te gek en daarom namen we jou en Wiske (want tja, wie was de dader?) mee naar de dierenarts. Jij werd, omdat je natuurlijk een dikkerd was als eerste onderzocht. De uitslag: suikerziekte.

We kochten een boel dieetvoer voor je (en voor Wiske want tja, die moet hierin mee) en na een tijdje ging het veel beter met je. Je ‘draafde’ zelfs weer dwars door de kamer heen en toen viel ons pas op dat dat miauwen eigenlijk wekenlang weg geweest was. Je ‘kletste’ weer honderduit.

Tot een paar dagen geleden. Je bent mager, suf en sloom. Voor zover we weten eet je niet meer. Drinken doe je nog wel. We maken ons grote zorgen. Zo meteen kan ik met je naar de dierenarts. Ik hoop dat hij iets voor je kan doen, maar of dat realistisch is …

Ik ♥ pakjesavond

Beste papa van Mrs. T.,

Een keer knipperen, ja het is echt waar
En het nieuwe jaar is weer bijna klaar

Het lijkt nog maar heel kort geleden
Dat ik Nederland verliet heel tevreden

2020 Sloten we af met een soort van opgetogenheid
C zou in 21 verdwijnen, helaas werd dat geen realiteit

En of dat nog niet stom genoeg was allemaal
Gingen ook de weergoden met ons aan de haal

De temperatuur was matig, het was vaak te koud
Nattigheid alom, wat deden we toch fout?

En zo bracht 2021 wel meer chagrijn
Groepen die elkaar belaagden met heel veel venijn

Op een gegeven moment liet de regering de teugels wat los
En was een groot deel van de beperkingen daarmee de klos

De wereld werd weer groter, er was wat meer contact
Er werd weer voorzichtig geknuffeld, dat had impact!

Maar helaas hebben we allemaal te vroeg gejuicht
En is er nu weer een soort van lockdown opgetuigd

Het is zo best lastig om optimistisch te blijven
En niet allemaal met elkaar te gaan kijven

Dus laten we maar hopen dat het na dit jaar
Min of meer gedaan is met corona: dat het is klaar

Sint weet best dat dat misschien helemaal niet realistisch is
Maar er moet iets gebeuren, anders blijft het mis

Al is de wereld nu voor veel mensen somber en klein
Met het gezin samen kunnen zijn dat is altijd fijn

Iedereen snakt naar een terugkeer naar het oude leven
Laten we hopen dat 2022 ons dat gaat geven

2021 Werd voor jullie een kalm jaar zonder verre reizen
Jullie vielen wat dat betreft niet in de prijzen

Wat jullie wel deden waren fijne binnenlandse trips
In een prachtige nieuwe camper voelen jullie je heuse VIPS

En iets wat jullie samen altijd met veel plezier doen
Is kilometers samen fietsen: zitten jullie al aan het miljoen?

Zo werkten jullie ook mee aan jullie dochters project
En werd de mijmerroute gecontroleerd met positief effect

De fietstocht is al door vele mensen gefietst heb ik gehoord
En dat is iets wat de burgemeester van M zeer bekoord.

Je vrouw vertelde ooit dat met jou fietsen gewoon heel erg fijn is
Want als je niet goed hoort is met niet praten onderweg weinig mis

Dus fietsen jullie samen door stad en land
Soms de een voorop, dan weer de ander, maar nooit hand in hand

Dat laatste lijkt deze oude man ook niet zo heel verstandig
Want als je dan valt, dan gaan jullie samen en da’s niet handig

Nog even over dat slechte horen, dat is soms echt wel irritant
Maar gelukkig kan er over gepraat worden, dat is heel relevant

En ook al gaat het dan in een gesprek nog niet altijd goed
We doen allemaal ons best, dat geeft toch moed!

Niet alleen met fietsen breng je je tijd door
Ook klussen doen voor Van B komt nog regelmatig voor

Maar wat ik toch echt heel verstandig vind
En neem dat maar aan van deze oude Sint

Is dat je daar toch een beetje het gas hebt losgelaten
Je bent geen 20 meer, dat heb je goed in de gaten

Dus zo kabbelde 2021 door en deden jullie je ding
Onbewust van het verschrikkelijke wat nog komen ging

Helaas immers bracht november nog groot verdriet
H. stierf plotseling, dat kon toch niet!

Met z’n viertjes stapten jullie vaak op de fiets
Verschrikkelijk dat dat nu weg is, dat is echt niets

Sint ziet aan jou dat dit verlies je echt bezighoudt
En dat te zien laat hem niet bepaald koud

Denk maar terug aan de fijne dingen die jullie samen deden
Dat stemt, ondanks het verdriet, vast wel tevreden

Goed beste papa van Mrs. T., ik nader het einde van dit gedicht
Maar kan niet afsluiten zonder dat ik de surprise toelicht

Jij bent echt de pannenkoekbakkampioen
Bakt vaak een stapel voor een heel garnizoen

Die stapel gaat bijna altijd helemaal op iedere keer weer
Mensen vinden het fijn als je ze bakt: keer op keer

Met suiker, appelmoes, stroop, slagroom of ijs
Heerlijke pannenkoeken met erop lekkere spijs

Op 22 november mochten we er weer van genieten
Dus Sint ging ook wat beslag in de pan aan het gieten

Maar ja, Sint kan niet koken, dat bleek al snel
Zijn baksels kwamen met elkaar in de knel

Dus in plaats van echte pannenkoeken moet je het doen
Met een stapel kartonnen exemplaren van deze oen

Ze zullen dus werkelijk nergens naar smaken ben ik bang
Daarbij, ze staan ook al best heel lang

Pak de surprise nu maar uit en veel plezier
En tot volgend jaar, dan zie ik je weer hier!

Lieve groet,
Sinterklaas

Die stapel pannenkoeken maakte ik dus voor mijn vader en afgelopen zondag beleefden we een heerlijk avondje.

In de stapel zaten de cadeautjes verstopt. Het maken van de surprise viel nog niet echt mee, ik hield er zelfs twee blaren aan over!

En wat maakten we verder nog?

Opa maakte een raket voor Ova zodat ze de hele wereld rond kan reizen.

Saar maakte voor oma een fornuis want ze vindt het supertof dat oma steeds vaker ‘buiten de grens’ kookt.

Opa maakte voor Saar een heerlijk nieuw ‘luchtje’.

Mr. T. maakte voor Ova Haar Lief een heuse kamer. Ova Haar Lief woont sinds kort op kamers in Tilburg.

Ova maakte voor haar vader een wandelstok want ouderdom komt toch echt met gebreken volgens Ova. En daar kan je maar beter goed op voorbereid zijn.

Ova Haar Lief tot slot maakte voor mij een schilderij van ‘The screaming eagles’.

Alle surprises gingen gepaard met toffe gedichten en uiteraard waren er nog een heleboel andere cadeautjes. Man, man, man wat houd ik van 5 december!

Tot slot nog een foto van een tekening van Saar. Deze maakte ze 7 jaar geleden. Het is de sint die samen met Piet aan het relaxen is in Spanje. Heerlijke tekening!

Hoe was jouw sinterklaas?

Gedicht

Wat ik met pakjesavond het aller-, allerliefste zou ontvangen lieve sint?
Is een einde aan deze crisis die ons aan handen en voeten bindt.

Dat uitersten inbinden en ook willen zien
dat er een gulden middenweg is misschien?

Corona-ontkenners, wappies, schapen, moederharten
grote onderlinge verdeeldheid speelt ons parten.

Beste stuurlui aan beide kanten en duistere complotten
Facebookwaarheden en relschoppers die zich noemen ‘vrijheidspatriotten’.

Haalde je die prik(ken) nu wel of niet
het vrijwaart niemand van de maatregelen, zoals je ziet.

Anderhalve meter afstand, blijf thuis bij klachten en veel handen wassen
die regels zijn echt niet zo moeilijk toe te passen.

Avondklok, lockdowns en nog veel meer, niets lijkt voldoende te helpen
om het grote aantal besmettingen, opnames en sterfgevallen te stelpen.

Iedereen loopt op z’n tenen en is coronamoe, dat lijkt me evident
maar het virus is ons helaas nog niet beu, ook dat is bekend.

Code zwart hangt ons boven het hoofd, mutaties verschijnen
het heeft echter geen nut om daarover te blijven chagrijnen.

De mensen in de zorg lopen zich het vuur uit de sloffen
beseffen we wel hoe we met hen boffen?

Sarcastische opmerkingen over politici en OMT
wellicht begrijpelijk, maar hoe hélp je daar daadwerkelijk mee?

Het is een virus dat ons momenteel de wet voorschrijft
hoe wij daarmee omgaan is wat bij mij beklijft.

Eerlijkheid gebied mij om hier ook te zeggen
dat ik niet alle regels aan mijn dochters uit kan leggen.

Die eerlijkheid betekent ook dat ik hier gewoon ga schrijven
dat ik het soms verdraaide lastig vind optimistisch te blijven.

Ga er maar aan staan, doe het maar eens goed voor 17.000.000 mensen
met allemaal verschillende opvattingen, ideeën en wensen.

Heel eerlijk, soms schaam ik me hoe wij Nederlanders het nu doen
er lijkt geen ‘samen’ meer te zijn en nog minder fatsoen.

We zitten in een situatie die niemand ooit had kunnen vermoeden
die we door ons gedrag best goed kunnen beïnvloeden.

Het heeft gewoon geen nut om elkaar van alles te (blijven) verwijten
want dat doet de samenleving meer en meer splijten.

Is dit het voorbeeld dat we onze jeugd en elkaar willen geven?
Dat kan toch niet, waar is de nuance gebleven?

In Frankrijk zeggen ze ‘ces’t la ton qui fait la musique’
daar wil ik voor pleiten, en plein publique!

Dat ‘beschavingsoffensief’ mag er wat mij betreft dus snel komen
hopelijk blijft het wat dat betreft niet alleen bij dromen.

Hoe fijn zou het zijn als we allemaal wat liever zouden doen
ja lieve Sint, geef ons allen maar wat ‘lief’ in onze schoen.

Gewoon wat geduld, mildheid, begrip en aandacht voor elkaar
dan wordt 2022 vast een veel ‘beterder’ jaar!

Hoe fijn zou het zijn als we dat gewoon weer samen kunnen beleven?
Een virusvrije toekomst immers zult u ons niet kunnen geven.

Goed lieve Sint, dit gedicht is al veel te lang, dus ik rond nu maar af
dank voor alle fijne herinneringen die u mij al vele jaren gaf.