Nooit hetzelfde, steeds weer anders
Een meter verder, het licht verplaatst
Wat een rijkdom te wonen daar waar 
Je ver weg kunt kijken, de achtergrond steekt donker af 
De paden waar ik wandel en die ik zo goed ken 
De bomen nog kaal, maar de lente nadert 
De zon die zakt, weer een dag bijna voorbij 
De velden nog kaal, de boeren nog niet bezig met zaaien 
Maar dat moment nadert, het nadert: je hoort het bijna …
Spring is in the air!
De Oorlogsgravenstichting bestaat 75 jaar en daar wordt op verschillende manieren aandacht aan besteed. Die aandacht bestaat onder andere uit de serie ‘Lang zouden ze leven‘. Een jaar lang wordt er iedere week op de geboortedag van een oorlogsslachtoffer zijn/haar verhaal verteld.
Het zijn indrukwekkende portretten met steeds andere invalshoeken. Verhalen van verzetsstrijders, slachtoffers van de Holocaust, militairen en burgers. Het zijn echt heel bijzondere portretten en ik vind dat de Oorlogsgravenstichting met deze portretten op een heel mooie, indringende en integere manier de gebeurtenissen van lang geleden onder de aandacht brengt. #Opdatwijnietvergeten
Vandaag is het 27 januari 2022. 77 Jaar geleden werd Auschwitz bevrijd. Oktober vorig jaar liep ik daar rond, over die grond die zoveel voeten betreden hebben, door die gebouwen waar zoveel leed is aangedaan, daar waar het doodstil is omdat de vogels zwijgen. We moeten echt heel erg zuinig zijn op onze vrijheid en de verhalen blijven vertellen.
Oh, wat heb ik genoten van ‘Het meisje uit de trein‘, wat een prachtig en heerlijk boek was dat. Hoe fijn is het dan wel niet dat er nog een deel 2 en een deel 3 was.
‘Het spoor van de liefde‘ vertelt het verhaal de adoptieouders van Gretl. Hoe zij elkaar ontmoet hebben en welke verschillen en vooroordelen zij moesten overwinnen voordat ze samen verder konden.
De hartverwarmende voorgeschiedenis van Gretls Zuid-Afrikaanse ouders – een liefdesverhaal dat ontroert en bemoedigt. Johannesburg, begin jaren ’30. Kate Woodroffe is een beschermd leven gewend. Als ze besluit haar studie sociologie af te sluiten met een veldonderzoek onder arme blanke Zuid- Afrikanen, zijn haar ouders dan ook niet enthousiast. Kates vader is directeur van een mijn. Hij vraagt aan Bernard Neethling, zijn felste tegenstander bij de vakbond, zijn dochter te begeleiden in de achterbuurten van Johannesburg. Zo hoopt hij dat Kate veilig is en dat hij tegelijk Bernhard voor zijn ideeën kan winnen. Er gebeuren echter hele andere dingen. Kate en Bernard raken hopeloos verliefd – een relatie die vanwege het standsverschil tot mislukken gedoemd is.
Als ik heel eerlijk ben vond ik dit boek heel erg tegenvallen en dat is dan toch verrekte jammer. Snel maar door met ‘Tolbos‘ dan.
In de woelige jaren tachtig zwalkt de opgroeiende Katrien in Zuid-Afrika heen en weer tussen haar politieke overtuiging en haar liefhebbende, maar oerconservatieve familie.
Katrien Neethling is tien jaar als ze op de radio hoort dat de politie heeft geschoten op schoolkinderen in Soweto. In diezelfde week raakt de vijftienjarige Wladek Kowalski in Polen betrokken bij een demonstratie tegen het communisme.
In de woelige jaren tachtig leert de opgroeiende Katrien een heel andere kant van haar geliefde Zuid-Afrika kennen. Als een Tolbossie, ontworteld en door de wind voortgedreven, zwalkt ze heen en weer tussen haar politieke overtuiging en haar liefhebbende, maar oerconservatieve familie. Dan blijkt dat ze in beeld is bij veiligheidsdienst vanwege ondergrondse activiteiten tegen de apartheid…
Ook Wladek betaalt de prijs voor zijn verzet tegen het regime. Hij ontvlucht zijn land en vertrekt naar zijn oom Jakób in Zuid-Afrika. Het heimwee is haast ondraaglijk – maar er is ook het nichtje van oom Jakób, die koppige, Afrikaanse meid, onuitstaanbaar en onvolwassen, en toch zo fascinerend.
En dit boek, lieve lezers, is opnieuw zo ongelooflijk mooi en bijzonder en interessant om te lezen. Prachtig uitgewerkte personages, historische gebeurtenissen mooi verwerkt in het boek, een boel informatie over de apartheid en de strijd daartegen.
Het is een trilogie die bestaat uit twee prachtige boeken en waarvan je, in mijn ogen, weinig mist als je deel 2 laat zitten. Maar heus: deel 1 en deel 3, die moet je gewoon lezen. Echt. Doen!
Af en toe luister ik tijdens het wandelen naar de podcast ‘Taboe‘. Soms vind ik daar best heel leuke uitzendingen tussen zitten maar vrij regelmatig ben ik het ook totaal niet met beide dames eens.
Laatst echter hadden ze als onderwerp ‘poepen‘ en dat vond ik best een heel goede aflevering.
Het lijkt alsof we het in het vrijgevochten, liberale Nederland over alles kunnen praten. Maar is dat wel zo? Ronit Palache en Corine Koole onderzoeken samen de taboes in onze samenleving en vragen zich af of ieder van die taboes wel een functie hebben of dat ze beter kunnen verdwijnen.
In deze aflevering bespreken we het taboe op poepen. We doen het allemaal, net als plassen. Maar je zegt wel snel ik ga even een plasje doen, je zegt niet ik ga even lekker lopen schijten. Waarom is dat? Waarom doen we zo idioot krankzinnig over poepen?
Want ik denk dat de dames gelijk hebben: er rust een enorm taboe op poepen. Het stinkt! Je doet het bij voorkeur thuis en zeker niet ‘op een ander’. Remsporen hoor je weg te poetsen. Scheten zijn om je dood te schamen, zeker als ze ook nog ‘ns geluid maken. Aambeien zijn een welhaast nog groter taboe.
Zelf heb ik jaren last gehad van mijn stoelgang. Het was echt geen pretje om naar de wc te moeten want het deed gewoon hartstikke zeer. Ik denk dat jullie je er dan wel een voorstelling van kunnen maken waar ik allemaal last van had. Zie je wat voor een taboe het is, zelfs ik typ het hier niet voluit 😉
Sinds ik echter elke dag (alweer een jaar of twee denk ik) (gebroken) lijnzaad gebruik (ik gooi het in mijn ontbijt) is dat probleem niet meer aan de orde. En wow, wat is dat fijn!
Enne: verder ruikt het toilet natuurlijk gewoon superfris als ik er geweest ben voor die grote boodschap.
Dus: ga jij met de billen bloot en wil je iets kwijt over jouw stoelgang?
Ik verwacht nauwelijks reacties op dit logje. Dus verras me!
Voor mij niet!
Vandaag een kantoordag en dan ook nog, als je de fietsenkelder uitkomt, zien dat het om 17.15 uur gewoon nog ‘hartstikke’ licht is!
#springisintheair #alwayslookon
Bij de kerstvakantie hoort bij mij ook altijd de keuken poetsen. En dit keer deed ik dat alleen omdat Mr. T. geen vrij had. En als ik dat alleen doe dan gaat dat radicaler dan dat hij erbij is zeg maar. Er worden dingen apart gezet voor de rommelmarkt/kringloop en ik gooi ook wel dingen weg.
Een van de dingen die ik weer tegenkwam waren tig van die labeltjes van pickwickthee. Verhip dacht ik, ooit plaatste ik daar vragenlijstjes van. En nogmaals verhip, dat ‘ooit’ was gewoon in 2016!
Tijd dus voor lijstje nummer 4!
Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.
Vorig jaar wandelde ik 3.291,5 kilometer en ik heb van elke kilometer genoten. Talloze podcasts heb ik inmiddels geluisterd en naast dat ik lekker buiten ben en geniet van al het moois om me heen word ik dus ook nog een heleboel wijzer. 😉
In maart vorig jaar heb ik ook de ‘ommetjesapp‘ gedownload omdat er op het werk een team startte en ik dacht ‘ik zet al een app aan tijdens het wandelen, dan kan die andere er ook nog wel bij’. Dus ik wandelde en wandelde en vond het allemaal prima. En ik stond al snel bovenaan de ranglijst van ons team.
Op een gegeven moment bedacht ‘ommetje’ dat je meer punten zou kunnen verdienen als je voor 9.00 uur zou wandelen (of misschien was dat altijd al, maar ontdekte ik dat pas op een laat moment, dat weet ik niet zeker). En nog wat later bedacht ‘ommetje’ dat je ook extra punten kon verdienen als je tussen 11.30 en 14.00 uur zou wandelen.
Mmmm, ik wist niet heel zeker of ik dat nou nog wel zo leuk vond. Wandelen moet ontspannend zijn vind ik en geen onderlinge strijd worden.
Ook al vond ik het natuurlijk tegelijk ook wel tof dat ik bovenaan de ranglijst van ons team stond. Dus dat is best een beetje tegenstrijdig nietwaar. Maar tegelijk maakte het voor mij niet zo heel veel uit want ik wandelde al tijden ‘s ochtends vroeg en tussen de middag. Zeker bij het thuiswerken is vooral ook die lunchwandeling wel heel tof. Dus die app ging gewoon aan bij iedere wandeling en ik bleef netjes de ranglijst aanvoeren.
En toen bedacht ‘ommetje’ dat er ook nog een andere competitie moest komen. De zogenaamde ‘levelranglijst’. Dat vond ik al helemaal niet zo heel erg leuk, maar vooruit dan maar weer. Overigens kon je ook gewoon niet meedoen aan die levels, maar ja, als je automatisch meedoet en de eerste levels gaan soepel …
Over het algemeen doorliep ik de levels vrij soepel al kwam het ook wel eens voor dat ik in een level bleef hangen. En dat vond ik eigenlijk best raar, want er veranderde niets aan mijn wandelritme. Maar goed, het zal wel.
Wat me op een gegeven moment wel opviel was dat ik mijn eerste positie op het werk verloren was en dat vond ik wel heel erg vreemd. Want de nummer twee wandelde eigenlijk op hetzelfde ritme als ik, hoe kon hij dan ineens mij voorbij zijn. En zover nog wel? Ik hield het een beetje in de gaten en zag dat hij half december (hierboven) ineens 180 punten boven stond. Maar op 8 januari (foto hieronder) stond hij ineens 238 punten boven me. En eigenlijk kan dat niet. Want hij zit feitelijk dus in dezelfde ‘wandelfase’ als dat ik zit.
Nummer 2 ben ik dus en nummer 1 is mijn collega. De ‘medailles die we hebben zijn op twee na hetzelfde. Bij de vijfde is hij ‘hoger’ bij de ‘zevende’ ben ik hoger en de punten die je daarvoor krijgt heffen elkaar op. Dus eigenlijk zijn we gewoon gelijk. Of nou ja, eigenlijk zou hij gewoon nog een x-aantal punten achter me moeten staan omdat we min of meer gelijk opgaan. Hij is denk ik twee weken later begonnen dan dat ik ben, dus dat verschil zou moeten blijven bestaan volgens mij. Of ik snap het hele systeem niet. Dat kan natuurlijk ook.
Lang verhaal maar weer ‘ns kort: in een paar maanden tijd is hij mij voorbijgeschoten en hoe hij dat doet? Geen idee? Ik weet het werkelijk waar niet. En ook al is het maar een wandelapp, het zit me toch niet echt lekker. Hij zal iets gevonden hebben waarmee hij extra punten scoort en waarschijnlijk ben ik te dom om dat te ontdekken. Misschien dat ik hem er nog wel ‘ns een keer naar ga vragen als ik hem ooit weer zie op het werk. Maar ja, met al dat thuiswerken wordt dat hem natuurlijk ook niet.
En dat in combinatie met steeds maar weer die nieuwe challenges van ‘ommetjes’ maakte dat ik de app verwijderd heb. Al wilde ik wel eerst even het level ‘veteraan’ halen, dat dan weer wel natuurlijk. Want dat past wel mooi bij mijn werk vind ik.
Best bijzonder hoe zo’n ommetjesapptoestand een mens bezig kan houden nietwaar? Ik vraag me ook wel een beetje af wat dat nu over mij zegt. Ben ik een zeikerd dat ik me hier ‘druk’ over maak of klopt het echt niet?
Doe jij mee aan ommetjes?
In juni 2009 hebben we hier in huis een flinke verbouwing gehad. Daarvan zijn hier de foto’s te zien (hoe lang nog, dat weet ik niet want Photobucket vindt steeds dat ik iets moet doen en als ik dat dan probeer dan lukt dat niet, maar goed daar gaat het hier niet om).
Al bijna 13 jaar dus genoten wij van onze, toch wel enigszins drukke, wand achter de bank. Eerlijk is eerlijk: ik vond het nog steeds heel erg tof. Maar wilde eigenlijk ook wel ‘ns een keer iets anders. Dat werd uiteindelijk een uitsnede van ‘Stilleven met bloemen in een vaas‘ van Jan Davidsz. de Heem want dat vind ik echt een supermooi schilderij. Sterker nog: we slapen al ruim een jaar onder een heerlijk flanellen dekbed met datzelfde schilderij.
Voordat we deze keuze hebben gemaakt heb ik best veel onderzoek gedaan. Ik ben gecharmeerd van IXXI maar vond dat het toch ook weer net niet. Toen wij in Zeist waren hing daar ook een doek van IXXI dus toen hebben we het goed kunnen bekijken. Heel erg mooi, maar ook wel heel fragiel. En omdat onze muur nogal ruw is twijfelden we ook aan of het wel goed te bevestigen was. We zagen in de woning in Zeist dat het doek ook al een keer naar beneden gevallen was en dat zagen we niet zo zitten.
Iets ander dus, maar wat dan. Uren heb ik doorgebracht op deze website en wow wat is er veel moois te zien daar.
Een voorwaarde voor het nieuwe werk vonden we dat het boven de bank moest ‘liggen’ en dat beperkt het aanbod best wel. Er zijn veel meer staande doeken dan liggende.
Op een gegeven moment had ik enorm veel werken in mijn leeslijst neergezet. Allemaal werken die ik mooi vond en allemaal liggende werken. Op één werk na dan: dat van Jan Davidsz. de Heem: dat bleef veruit favoriet. Maar ja: dat is een staand werk …
Mr. T. snuffelde door al mijn favorieten en hij bracht de keuzes drastisch naar beneden. En hij voegde ook nog een favoriet toe. Tja, je bent boerenzoon of je bent het niet. 😉
Maar ik zie mezelf niet onder de koeien zitten natuurlijk. Lang verhaal kort: we bleven vallen voor de bloemen van Jan. Het zal ook wel een beetje aan zijn naam liggen denk ik. Op de website stond al een foto met dit doek waaruit een stuk gesneden was: dus we hakten de knoop door en bestelden een exemplaar van 180×90.
Het systeem, daar was ik al snel uit. Dat xpozer dat leek me wel wat. Het werk wordt dan afgedrukt op een heel dun doek dat je op een raamwerk spant. Nadat je het bevestigd hebt, hangt het dan een centimeter of twee van de muur.
Vorige week kwam het binnen en gisteren hebben we het opgehangen. De oude schilderijen werden verwijderd, sommigen gaan richting rommelmarkt, een aantal hangt nu op onze slaapkamper en de rest ligt nu op zolder. De gaatjes in de muur werden gedicht, de muur opnieuw gewit en het doek werd opgehangen.
En ik ben superblij! Het is even wennen, het is ook wel kaal. Ergens had ik verwacht dat 180×90 toch groterder zou zijn. We hebben ook nog gedacht aan een groter formaat maar als je het breder maakt, wordt het ook hoger en dat werd dan weer erg krap. En het moet natuurlijk wel in verhouding blijven.
Maar ik vind het vooral heel, heel erg mooi. Blij dus! Ben benieuwd of dit ook bijna 13 jaar blijft hangen. We zien het wel. Als we dit beu zijn, kunnen we altijd nog een ander doek van 180×90 bestellen zodat we af en toe kunnen wisselen.
En hierboven en hieronder een foto met daglicht. Ik ben blij! 
Er zijn mensen die springen in de plassen
Als het regent dat het giet
Er zijn mensen die zonnestralen vangen
Zelfs als je ze door de wolken even niet ziet
Er zijn mensen die harten veroveren
Zonder dat ze er echt iets voor doen
Er zijn mensen die het mooiste zoeken
Heel het jaar in elk seizoen
Er zijn mensen die klaar staan
Voor een ander zonder winst of eigen belang
Er zijn mensen die je tranen dragen
Ook al duurt het nog zo lang
Er zijn mensen die regenbogen vinden
In het vroege ochtendgloren
Er zijn mensen die zichzelf zijn
En niet per se ergens bij hoeven horen
Er zijn mensen die sterren laten stralen
Als ontelbare lichtjes in de nacht
Er zijn mensen die in jou geloven
Meer nog dan jij zelf ooit had gedacht
Er zijn mensen die niet bang zijn
Om ergens aan te beginnen
Er zijn mensen die de liefde boven alles
Altijd zullen laten winnen
Een tijd geleden kreeg ik die echte post, weten jullie nog? En in die echte post zat en kaart met deze tekst. En die tekst, die vind ik wondermooi en superoptimistisch.
Ik vind het zo knap hoe mensen met woorden kunnen toveren, met weinig woorden veel kunnen zeggen, een cadans toe kunnen voegen aan woorden waardoor het echt beklijft.
Eigenlijk dacht ik dat het gedicht wel op internet te vinden zou zijn, maar dat is het dus niet. Dus de schrijfster heeft het helemaal zelf bedacht of ergens in een boek gevonden. Ik vond ze in ieder geval mooi genoeg om met jullie te delen!
Heb jij een gedicht wat voor jou veel betekent?
Oh, ik weet niet meer bij wie ik las over ‘Het meisje uit de trein‘ van Irma Joubert, maar dank, dank, dank voor deze geweldige leestip! Ik denk dat ik wellicht mijn mooiste boek van het nieuwe jaar al uit heb. Wat heb ik genoten van dit machtig mooie boek!
Jakób, een jonge Poolse verzetsstrijder, heeft zijn aanslag op een Duitse gevechtstrein tot in de puntjes voorbereid. De trein blijkt niet gevuld met oorlogsmaterieel, maar met Joden op weg naar Auschwitz…
De zesjarige Gretl is de enige overlevende. Verteerd door schuldgevoelens neemt Jakób haar het meisje uit de trein mee. Drie jaar lang woont ze bij zijn familie, en houden Gretl en Jakób elkaars geheim verborgen. Na de oorlog stuurt Jakób haar naar Zuid-Afrika in de hoop haar een goede toekomst te geven.
Ik kan niet anders zeggen dan dat dit boek echt heel, heel erg mooi is geschreven. Als Joubert zich inleeft in de jonge Gretl dan doet ze dat, in mijn ogen, perfect. Maar ook als ze Jakób of de oudere Gretl volgt doet ze dat op zo’n prachtige en invoelende manier. Het bewaren van geheimen, het bang zijn het verkeerde te doen of mensen te kwetsen: het wordt wondermooi uitgediept. Ik heb buitengewoon van dit boek genoten. En hoera, hoera: er is ook nog een deel twee (daar ben ik nu in bezig) en een deel drie. Doe jezelf een heel groot plezier en lees dit boek (en ik denk dat dat ook voor deel twee en drie gaat gelden)!
Ik maakte deze foto’s tijdens mijn tweede wandeling van de eerste januari van het nieuwste jaar.
Vond niet alleen de zonsondergang mooi, maar ook de machtige, grijze wolkenluchten!
Allereerst, uiteraard, vanaf mijn plekje op het wereld wijde web: de aller-, aller-, allerbeste wensen voor het nieuwe jaar! En ik hoop, ik hoop, ik hoop werkelijk waar vanuit mijn tenen dat 2022 toch een beter jaar mag worden …
En dan deze klassieker … dit wordt immers alweer de veerrtiende keer dat ik dit lijstje op de eerste januari van het nieuwe jaar plaats. Kijk je even mee terug naar 2021? En tja, ik weet niet hoe het met jullie is, maar echt een heel tof jaar vond ik 2021 niet.
Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.
En hieronder alvast mijn antwoorden: