Vandaag twee jaar geleden stierf mijn schoonvader aan corona. Daarmee was hij een van de eerste Nederlanders die overleden aan het virus. Het lijkt alsof er sindsdien geen enkel moment van rust meer is geweest: de wereld draait maar door en door en door en er gebeuren de meest verschrikkelijke dingen. En dat vind ik zorgwekkend en verontrustend.
Dat zorgwekkende zit hem in de dingen waarop ik geen invloed kan uitoefenen. Dat virus dát hebben we (nog steeds) niet in de hand (hoe we ons houden, of hielden, aan de maatregelen wél). De verschrikkelijke oorlog in Oekraïne of welke ellende die mensen elkaar waar dan ook ter wereld aandoen: we hebben het niet in de hand. Hoe we echter reageren hebben we wél in de hand. Of we iets positiefs bijdragen hebben we wél in de hand.
We hebben heel veel niet in de hand. Maar de verontrustende verharding en verdeeldheid in ons land (in willekeurig welk land) die zouden we op de een of andere manier toch in de hand moeten hebben? Daar zouden we toch iets aan moeten kunnen doen?
Hoe kan het toch zo zijn dat mensen geloven in de vreemdste complottheorieën, hoe kan het toch zo zijn dat er mensen zijn die twijfelen aan de vrijheid (van meningsuiting) in Nederland, hoe kan het zo zijn dat … en dat … en dat … Kijk het journaal, kijk op nu.nl, op twitter, facebook of LinkedIn: overal worden meningen als voldongen feiten verkondigd en dulden we geen of nauwelijks tegengeluid.
Ik beschouw mezelf als een redelijk weldenkend mens (en de mensen die mij goed kennen weten dat ik soms ook heel erg boos en onredelijk kan zijn) maar ik merk dat ik op begin te raken. Dat de toestand van de wereld me maar bezig blijft houden en dat ik heel veel niet meer begrijp. Of beter: niet meer wíl begrijpen. De rek is eruit.
Vaak ‘predik’ ik dat je dingen niet hóeft te zeggen of te uiten op social media. Soms is het beter te zwijgen. Maar als dat zwijgen echt niet meer lukt, als je het écht zo gruwelijk oneens bent met een ander, als je zo in je kern geraakt wordt, als je je oprecht zorgen maakt, dan moet je soms wel reageren. Je kunt niet altijd weg blijven kijken. Dus laat ik vandaag maar weer een keer mijn zieleroerselen op jullie los. Want vandaag is immers een bijzondere dag; een dag van terugdenken aan …
Soms moet ik echt op mijn vingers gaan zitten (figuurlijk dan, of was dat nou letterlijk?) om niet te reageren op bepaalde ‘veel reageerders’ op facebook. Mensen die alleen maar in HOOFDLETTERS uiterst gefrustreerd reageren op bijvoorbeeld posts van overheden (tja, ik ben nu eenmaal een ambtenaar en lees die dingen dom genoeg. En het raakt me iedere keer weer). Mensen die het hebben over #coronabedrog (of nog erger #cojonabedrog). Mensen bij wie je het nooit goed doet. Ik zou dan willen reageren met vier woorden: Wat draag jij bij?
Altijd maar commentaar hebben is wel heel gemakkelijk vind ik. Even los van het feit dat ik natuurlijk de persoonlijke situatie van deze mensen niet ken. En uiteraard ook los van het feit dat ik begrijp dat mensen die zelf niet aan een woning komen gefrustreerd zijn als vluchtelingen die woning wél krijgen. Even los van een heleboel persoonlijke omstandigheden van anderen die ik niet ken en die ik echt niet wil bagatelliseren. Maar je kunt ook zwijgen of op een normale manier je frustratie en ongenoegen uiten. Dat is ook veel krachtiger denk ik.
Maar waar is de nuance gebleven bij sommige mensen? En als ze zo boos zijn op de overheid, gaan ze dan wel stemmen? Ik vind het oprecht shockerend dat zoveel mensen niet eens de moeite genomen hebben om te gaan stemmen.
In hoeveel landen zou men niet willen hebben wat wij hebben? Hoe mooi is je land dat je kunt gaan demonstreren voor je vrijheid van meningsuiting? Hoe bizar is het dat zo’n demonstratie vaak uitmondde in rellen en vernielingen. Hoe ziek is het dat er gemanipuleerde filmpjes op social media verschijnen die de politie in een verkeerd daglicht stellen? Hoe mooi is het dat er vele mensen in de zorg kei- en keihard zijn blijven werken en dat er geen onderscheid gemaakt werd tussen gevaccineerd en ongevaccineerd? Hoe bizar is het dat deze mensen vervolgens te maken krijgen met geweld en intimidatie? Zo kan ik nog heel lang doorgaan helaas.
Hoe kan het zo zijn dat iemand zo ver wegraakt van de werkelijkheid dat men denkt dat het oké is om dit soort dingen te doen? Verdient zo iemand steun of moeten we die echt als verloren beschouwen? Wat is het kantelpunt? Wie bepaalt dat? Ik lees nu vele berichten over ‘dat die wappies maar naar Rusland gestuurd moeten worden’ en er worden veel denigrerende uitlatingen over hen gemaakt. Logisch wellicht maar ook triest en zo blijven we maar over elkaar heen duikelen. Tegelijkertijd betrap ik mezelf inmiddels ook regelmatig op dit soort gedachten als een bekende ‘tegen-alles-figuur’ weer eens de meest bizarre beweringen uit. En zo wíl ik niet denken en voelen. Zo wil ik niet zijn.
Vandaag twee jaar geleden stierf mijn schoonvader aan corona. Ik vraag me regelmatig af wat hij gevonden zou hebben van wat er momenteel allemaal speelt in de wereld. Als we dat toch eens zouden kunnen vragen …
