Vandaag hielp ik de hele dag mee met het gereedmaken van een opvanglocatie voor Oekraïense vluchtelingen. En dat was heel erg mooi om te mogen doen, maar ook pittig. En confronterend. Want als je kinderbedjes aan het opmaken bent, dan denk je automatisch aan je eigen kinderen.

in 1844 vestigden de Zusters Franciscanessen zich in mijn woonplaats en gedurende vele jaren hebben zij een ongelooflijk groot en positief stempel op onze gemeente (en ver daarbuiten) gedrukt. Naastenliefde, het goede doen, zorg voor anderen: het zijn dingen die ze hoog in het vaandel hadden en hebben. Inmiddels moeten we constateren dat de orde in onze gemeente aan het uitsterven is en het klooster krijgt een prachtige nieuwe, maatschappelijke bestemming. Het moderne deel wordt gesloopt en maakt plaats voor woningen, maar het prachtige oude gebouw blijft bestaan en er komen op termijn een aantal heel mooie initiatieven in. De sloop van het moderne deel stond op stapel en daarom zouden de zusters eind maart tijdelijk verhuizen naar een ander klooster in de buurt. Hopelijk leven er over een jaar of twee nog zusters zodat ze dan terug kunnen keren en kunnen zien hoe alles geworden is.

Toen de zusters maandag echter hoorden dat de gemeente opvang voor Oekraïense vluchtelingen zocht boden ze meteen het klooster aan voor de opvang van deze mensen. De band met de ontwikkelaars die het pand kochten is zo goed dat ook zij in die wens meegingen. Want het betekent nogal wat voor zo’n bedrijf. Hele planningen veranderen en worden op de lange(re) baan geschoven. De gemeente was heel blij met het aanbod want de zusters laten een prachtige locatie achter: grote gemeenschappelijke ruimtes, een moderne keuken, mooie kamers met allemaal een privébadkamer, prachtige buitenruimte en nog veel meer.

De zusters hebben alles op alles gezet dat ze woensdag al konden verhuizen en daarna is er met man en macht gewerkt om het klooster in gereedheid te brengen voor de opvang. En dan komt er wat los: collega’s die van alles gaan regelen en organiseren, bedrijven die allerlei materialen sponsoren, een rotaryclub die een speeltuin aanlegt in de tuin van de zusters, mensen die spontaan hun hulp aan komen bieden. Zoveel mooie dingen gebeuren er. Het geeft een bijzondere energie en tegelijkertijd is het ook zo triest, zo triest …