Vandaag twee jaar geleden stierf mijn schoonvader aan corona. Daarmee was hij een van de eerste Nederlanders die overleden aan het virus. Het lijkt alsof er sindsdien geen enkel moment van rust meer is geweest: de wereld draait maar door en door en door en er gebeuren de meest verschrikkelijke dingen. En dat vind ik zorgwekkend en verontrustend.
Dat zorgwekkende zit hem in de dingen waarop ik geen invloed kan uitoefenen. Dat virus dát hebben we (nog steeds) niet in de hand (hoe we ons houden, of hielden, aan de maatregelen wél). De verschrikkelijke oorlog in Oekraïne of welke ellende die mensen elkaar waar dan ook ter wereld aandoen: we hebben het niet in de hand. Hoe we echter reageren hebben we wél in de hand. Of we iets positiefs bijdragen hebben we wél in de hand.
We hebben heel veel niet in de hand. Maar de verontrustende verharding en verdeeldheid in ons land (in willekeurig welk land) die zouden we op de een of andere manier toch in de hand moeten hebben? Daar zouden we toch iets aan moeten kunnen doen?
Hoe kan het toch zo zijn dat mensen geloven in de vreemdste complottheorieën, hoe kan het toch zo zijn dat er mensen zijn die twijfelen aan de vrijheid (van meningsuiting) in Nederland, hoe kan het zo zijn dat … en dat … en dat … Kijk het journaal, kijk op nu.nl, op twitter, facebook of LinkedIn: overal worden meningen als voldongen feiten verkondigd en dulden we geen of nauwelijks tegengeluid.
Ik beschouw mezelf als een redelijk weldenkend mens (en de mensen die mij goed kennen weten dat ik soms ook heel erg boos en onredelijk kan zijn) maar ik merk dat ik op begin te raken. Dat de toestand van de wereld me maar bezig blijft houden en dat ik heel veel niet meer begrijp. Of beter: niet meer wíl begrijpen. De rek is eruit.
Vaak ‘predik’ ik dat je dingen niet hóeft te zeggen of te uiten op social media. Soms is het beter te zwijgen. Maar als dat zwijgen echt niet meer lukt, als je het écht zo gruwelijk oneens bent met een ander, als je zo in je kern geraakt wordt, als je je oprecht zorgen maakt, dan moet je soms wel reageren. Je kunt niet altijd weg blijven kijken. Dus laat ik vandaag maar weer een keer mijn zieleroerselen op jullie los. Want vandaag is immers een bijzondere dag; een dag van terugdenken aan …
Soms moet ik echt op mijn vingers gaan zitten (figuurlijk dan, of was dat nou letterlijk?) om niet te reageren op bepaalde ‘veel reageerders’ op facebook. Mensen die alleen maar in HOOFDLETTERS uiterst gefrustreerd reageren op bijvoorbeeld posts van overheden (tja, ik ben nu eenmaal een ambtenaar en lees die dingen dom genoeg. En het raakt me iedere keer weer). Mensen die het hebben over #coronabedrog (of nog erger #cojonabedrog). Mensen bij wie je het nooit goed doet. Ik zou dan willen reageren met vier woorden: Wat draag jij bij?
Altijd maar commentaar hebben is wel heel gemakkelijk vind ik. Even los van het feit dat ik natuurlijk de persoonlijke situatie van deze mensen niet ken. En uiteraard ook los van het feit dat ik begrijp dat mensen die zelf niet aan een woning komen gefrustreerd zijn als vluchtelingen die woning wél krijgen. Even los van een heleboel persoonlijke omstandigheden van anderen die ik niet ken en die ik echt niet wil bagatelliseren. Maar je kunt ook zwijgen of op een normale manier je frustratie en ongenoegen uiten. Dat is ook veel krachtiger denk ik.
Maar waar is de nuance gebleven bij sommige mensen? En als ze zo boos zijn op de overheid, gaan ze dan wel stemmen? Ik vind het oprecht shockerend dat zoveel mensen niet eens de moeite genomen hebben om te gaan stemmen.
In hoeveel landen zou men niet willen hebben wat wij hebben? Hoe mooi is je land dat je kunt gaan demonstreren voor je vrijheid van meningsuiting? Hoe bizar is het dat zo’n demonstratie vaak uitmondde in rellen en vernielingen. Hoe ziek is het dat er gemanipuleerde filmpjes op social media verschijnen die de politie in een verkeerd daglicht stellen? Hoe mooi is het dat er vele mensen in de zorg kei- en keihard zijn blijven werken en dat er geen onderscheid gemaakt werd tussen gevaccineerd en ongevaccineerd? Hoe bizar is het dat deze mensen vervolgens te maken krijgen met geweld en intimidatie? Zo kan ik nog heel lang doorgaan helaas.
Hoe kan het zo zijn dat iemand zo ver wegraakt van de werkelijkheid dat men denkt dat het oké is om dit soort dingen te doen? Verdient zo iemand steun of moeten we die echt als verloren beschouwen? Wat is het kantelpunt? Wie bepaalt dat? Ik lees nu vele berichten over ‘dat die wappies maar naar Rusland gestuurd moeten worden’ en er worden veel denigrerende uitlatingen over hen gemaakt. Logisch wellicht maar ook triest en zo blijven we maar over elkaar heen duikelen. Tegelijkertijd betrap ik mezelf inmiddels ook regelmatig op dit soort gedachten als een bekende ‘tegen-alles-figuur’ weer eens de meest bizarre beweringen uit. En zo wíl ik niet denken en voelen. Zo wil ik niet zijn.
Vandaag twee jaar geleden stierf mijn schoonvader aan corona. Ik vraag me regelmatig af wat hij gevonden zou hebben van wat er momenteel allemaal speelt in de wereld. Als we dat toch eens zouden kunnen vragen …
Ik weet het niet meer. Heb wel ideeën hierover maar krijg ze niet logisch op papier. Dus laat ik het even gaan.
Ik loop wat achter de feiten aan. Ik hoop dat jullie een mooie herinneringsdag aan je schoonvader hebben gehad. <3
Ik ken je niet persoonlijk, maar ik begrijp je worsteling.
Zelf werk ik in de thuiszorg en zie ik dus veel lijden, helaas ook veel problemen die zijn verergerd door de corona en bijbehorende maatregelen. Mijn begrip voor ongevaccineerde mensen heeft een deuk opgelopen door de interacties met mensen die mij willen overtuigen van ‘het kwaad’ dat achter alle maatregelen en dus ook de vaccinaties zit. Iedereen heeft recht op hulp en zorg, maar sommige mensen maken het mij en mijn collega’s erg lastig.
In mijn ogen is dit niet nodig, maar het is ieders recht om zijn of haar leven te leven zoals ze dat willen. In mijn werk hou ik mijn mond en doe ik wat van mij verwacht wordt, maar privé ga ik er anders mee om.
Helaas hebben mijn schoonbroer en zijn vrouw besloten geen vaccinaties te halen, een valse qr code te kopen en de kinderen (van 18 en 15) het zo moeilijk mogelijk te maken om zelf een vaccinatie te halen. Die keuze hebben zij gemaakt en daarmee kiezen ze ook voor de gevolgen. Ik voel me niet prettig in hun gezelschap en zoek het dus ook niet op.
De druppel is dat toen mijn partner corona had en zeer ziek was, ze de kinderen bij mij dropten “want dat was al zo afgesproken”. Vervolgens kreeg ik op mijn eigen oprit een preek over dat hij minder ziek zou zijn als hij zich niet had laten vaccineren. In plaats van “wat vervelend, kunnen we iets voor jullie doen?” kreeg ik “eigen schuld, dikke bult”.
Ik weet niet of ik iets kan veranderen, maar ik blijf geloven in de goede bedoelingen van de meeste mensen en negatieve dingen vermijd ik wat meer.
Hopelijk wordt de herinnering aan je schoonvader niet overheerst door de situatie in zijn laatste dagen en alles wat sindsdien gebeurt is, maar gaat het vooral om de mooie tijden in zijn leven.
In het begin van het coronatijdperk volgde ik alles hierover op tv en social media, maar daar ben ik op een bepaald moment mee gestopt. Deels om mezelf in bescherming te nemen tegen die toenemende onrust en prikkels, maar ook omdat teveel negativiteit je mee sleurt in een neerwaartse spiraal. Als je Facebook moet geloven, is niemand gevaccineerd, laat staan een booster genomen en zijn er ook amper mensen doodgegaan aan corona. De werkelijkheid is helaas anders, ook in mijn omgeving zijn er mensen gestorven aan corona, vaak wel met onderliggende klachten, maar niet altijd, ook ken ik mensen die kampen met long covid en ja, ook wij hebben corona gehad, weliswaar niet ziek ziek geweest, maar toch, we merkten het wel duidelijk aan onze longen.
Wat ik wel heb gemist, zijn de kritische geluiden vanuit de pers op het coronabeleid van onze kabinet, want op dat vlak zijn er zeker wel dingen niet goed gegaan. Kijk bv alleen al naar alle bezuinigingen op de zorg van de laatste jaren, waardoor er nu problemen zijn ontstaan.
Wat het stemmen betreft, ja, ik stem wel, maar heel eerlijk? Ik vraag me wel af in hoeverre het nut heeft, want op dit moment is er geen enkel partij die er voor mij bovenuit steekt en vind ik het vreemd dat ondanks de problemen die dit kabinet heeft veroorzaakt, denk aan de toeslagenaffaire, de bezuinigingen op de zorg, de aardbevingsschadeproblematiek in het noorden, nog steeds Rutte als premier kan aanblijven. Aan de andere kant, er is ook niemand anders, en dat maakt het stemmen wel heel lastig.
Ik herinner het me nog van je schoonvader en hoe moeilijk de omstandigheden destijds bij jullie waren ivm besmetting. Hij zal nog steeds gemist worden. Sterkte daarmee voor jullie.
Dat kan ik nu zeggen dat misschien zinvol is. Ik worstel zelf met alle reacties momenteel. Het lijkt alsof iedereen overal zijn/haar plasje over moet doen. Een soort territorium afbakening.
Ik reageer en lees zelf steeds minder.
Ik vind het zo lastig hierop te reageren.
En daarom doe ik het ook hier weer af met mijn inmiddels welbekende zinnetje:
Het is een dingetje.
In dit geval waarschijnlijk een onneembaar ding.
Gek hè, twee jaar alweer. En wat een hoop ellende is er voorbij gekomen. Terwijl in de eerste lockdown iedereen nog zo eensgezind was. De wereld is er niet mooier op geworden. Met de oorlog in Oekraïne als tragisch dieptepunt. Ik lees geen reacties op Facebook. En ik heb mezelf al heel lang geleden aangeleerd om me niet druk te maken over dingen waar ik toch geen invloed op heb. In plaats daarvan probeer ik om me heen de wereld leuker te maken. Dat is een druppel op een gloeiende plaat maar toch blijf ik proberen. Dus laat ik mensen voor gaan bij de kassa. Dus zal ik altijd vragen of ik iemand ergens mee kan helpen. Dus sta ik altijd klaar voor mijn bejaarde buurtjes. Dus stuur ik kaartjes aan Jan en alleman, schrijf alle dagen die belangrijk zijn voor andere mensen in mijn agenda en bel ze die dag om te vragen hoe het gaat. Dat kan ik namelijk wél doen. Zo maak ik (hopelijk) de wereld toch een beetje leuker te midden van alle ellende.
Dat doe je zeker. ❤
Me afvragend waarom jij, en vele anderen, die social media blijft volgen kan ik je verzekeren dat je wereld een stuk lichter wordt als je dat achterwegen laat.
Het krijgt allemaal teveel aandacht naar mijn idee en voegt al helemaal niets toe.
Ik volg de journaals en lees de krant daarbij is het al moeilijk genoeg een eerlijk en evenwichtig beeld te krijgen maar ik probeer me zélf een beeld te vormen. Precies. ook zonder naar al die eigen wijsheid verkondigende (al dan niet) BNners. Wat voegen zij toe met hun mening over zaken waar vrijwel niemand voldoende vanaf weet.
Waar ik persoonlijk niets aan kan veranderen leg ik naast me neer zónder daarover de mening van andere nodig te hebben, daar heb ik niets aan als ik tóch niets kan veranderen. Ook logjes als dit voegen niet toe, het bereikt niet de mensen die het zich zouden moeten aantrekken en de rest heeft het niet nodig, die worden eigenlijk onnodig de put in gewerkt . Ik zal wel egoïstisch zijn maar richt me naar de mensen om me heen die het allemaal zo slecht nog niet doen.
Misschien zou je overleden schoonvader het wel met mee eens zijn want veel dingen leer je bij het ouder worden pas.
Je bent een wijs mens Riet.
Dankjewel Dorothe, ik heb de wijsheid niet in pacht maar probeer het leven leefbaar te houden.
Ik volg de social media onder andere omdat het vanuit mijn werk heel handig is om te weten wat er speelt. Over het algemeen kan ik het ook heel goed handelen allemaal. Vindt de vaste negatievelingen vooral te beklagen. Als je alleen altijd maar tegen kunt zijn, wat voor leven heb je dan? Of is dat alleen maar voor de bühne?
In mijn eigen wereldje probeer ik gewoon het goede te doen. Ik vind het een beetje kort door de bocht om te zeggen dat dit soort logjes niets toe voegen. Dan voegt geen enkel log iets toe. Toch? En daarbij het is mijn blog dus ik kan schrijven wat ik wil. De ander hoeft het niet (helemaal) te lezen en hoeft niet te reageren. Je schrijft dat je dingen waaraan je niets kunt veranderen naast je neer legt. Dat had je ook met dit logje kunnen doen. Ik weet dat we niet altijd hetzelfde over dingen denken, dat hoeft ook niet, maar deze reactie vind ik best kwetsend.
Je laatste opmerking vind ik ook pijnlijk eerlijk gezegd. Sorry Riet, ik kan er niet met van maken.
Het was zeker niet m’n bedoeling je te kwetsen, integendeel. Ik had de intentie iets meer licht in je wereld te brengen en je proberen te overtuigen dat je niet het leed van de hele wereld op je schouders kunt nemen. Je meer te richten op alles dat wél goed gaat, ook in de digitale wereld .Je constateert immers zélf in dit stukje dat mensen alleen maar kijken naar wat er verkeerd gaat , en niet naar dingen die wél goed gaan.
Ik weet uit eerdere stukjes van jou dat in jouw eigen omgeving de mensen het zo slecht nog niet doen en vraag me dan af waarom je de ellende zo opzoekt.
Maar natuurlijk mag jij schrijven wat je wilt , zolang ik dénk dat ik iets kan zeggen om dingen voor anderen iets makkelijker te maken zal ik dat niet laten, ook niet als dat niet makkelijk is en misschien niet in dank afgenomen wordt, het zij zo.
Nogmaals, het was niet mijn bedoeling je te kwetsen maar had oprecht de bedoeling je uit ie bodemloze put te halen waar je in lijkt te zitten.
Wat er aan de opmerking over je schoonvader zo kwetsend is begrijp ik eerlijk gezegd niet zo, maar ook daar sorry, dat was niet mijn bedoeling, maar we zijn allemaal anders. Ik begrijp natuurlijk heel goed dat het een beladen tijd was.
Dank voor je reactie, had niet anders verwacht. 😉
En natuurlijk mag je reageren, maar dan kun je dus ook een reactie verwachten. Wellicht dat we in een face to face gesprek elkaar veel sneller zouden begrijpen want ik weet zeker dat ons beider intentie goed is. Woorden hier staan gewoon zwart op wit en kunnen niet toegelicht worden. Maar goed: ik doe een poging.
De derde alinea bevat feitelijk de reden waarom ik het plaatste. Verder vind ik het logje nog redelijk mild en ook niet deprimerend. Het zijn mijn gedachten op een speciale dag. Ik ben ook niet depressief of wat dan ook. Ik ben juist betrokken en vind het belangrijk om soms dingen te benoemen. Te benoemen zoals ik ze zie.
Ik vind een zin als ‘Ook logjes als dit voegen niet toe, het bereikt niet de mensen die het zich zouden moeten aantrekken en de rest heeft het niet nodig, die worden eigenlijk onnodig de put in gewerkt’ nou niet bepaald tof om te lezen. Zeker niet als je zo goed nagedacht hebt over dit logje. Dat weet jij natuurlijk niet als je je reactie schrijft, maar staat wel heel duidelijk opgeschreven (onder andere in die derde alinea, of nou ja, eigenlijk in het hele logje).
Als ik ergens over schrijf dan doe ik dat omdat ik dat nodig vind, voor mezelf en wellicht ook voor anderen. Het voegt altijd toe. Altijd. Wat dan ook.
En iets in de trant van dat ik ‘mensen onnodig de put in werk’ is ook niet echt tof om te moeten lezen. Want dan kun je beter juist die betweters en schreeuwers op social media gaan lezen. Wat ik dus, voor mijn werk, moet doen. Ik kan er me dus niet aan onttrekken en ja, dat gezanik en gezeur komt me af en toe verschrikkelijk de strot uit.
Dat wat betreft je laatste zin. Je schrijft: Misschien zou je overleden schoonvader het wel met mee eens zijn want veel dingen leer je bij het ouder worden pas. Die vind ik echt getuigen van ‘ach meiske, je komt nog maar net kijken’. Ik ben (nog net) 51 en vind het bijzonder dat je dan blijkbaar dingen nog niet schijnt te snappen of zo? Het komt op mij een beetje denigrerend over. Jij hebt jouw rugzak aan levenservaring en ik de mijne. De jouwe is misschien iets meer gevuld maar dat wil niet zeggen dat ie kwalitatief beter (of slechter) is.
Goed, dat was wat ik nog even kwijt wilde. Enne: ik houd ook wel weer van dit soort interactie.
We kunnen het ook eens zijn dat we het soms oneens zijn. Het is in ieder geval jouw eigen mening i.p.v. van een column van een ander, dat is voor mij een reden om te lezen én te reageren (juist om de wederzijdse waardering) al blijft het een feit ik (bijna dertig jaar ouder) inderdaad stukken milder denk over alles en nog wat dan 30 jaar geleden.
Dat jij veel dingen ziet (moet zien) vanwege je werk, lijkt me best ingewikkeld. Ik merk namelijk dat ik zelf weg probeer te blijven van dat soort verharding. Misschien eigenwijs of naïef, maar ik word er alleen maar gefrustreerd en verdrietig van als ik dat soort dingen lees en dat wil ik niet.
Pas zei iemand tegen mij dat er, tijdens mijn wandeling, geen oorlog is. Ik vond dat iets om te onthouden. Proberen te genieten van het moois dat er wél is.
Jij verwoord precies hoe ik er ook over denk. Nu kijk ik heel weinig op Facebook en Twitter en daar ben ik alleen maar blij om. Het valt niet mee om in deze tijd nog positieve dingen te zien maar toch ben ik blij met de mensen om ons heen, met familie en dorpsgenoten, met de mensen in de zorg en iedereen die helpt met de opvang van vluchtelingen.
Fatsoen is soms ver te zoeken. Ik vind het ook allemaal best wel zorgwekkend en ik wil niet zeggen dat vroeger alles beter was, maar toen werd er toch op een nettere manier met elkaar omgegaan. Nu roept iedereen van alles, er wordt veel geweld gebruikt en alle respect lijkt gewoon te verdwenen. Verloedering, dat is het.
Sterkte op de sterfdag van je schoonvader. Twee jaar geleden woonden jullie zo ongeveer in een rampgebied, met al die coronadoden. Het was een heftige periode.
Het lijkt wel alsof bijna iedereen zijn gelijk wil halen. Koste wat kost. Wat is er mis mee om het oneens te zijn?
Ik ben het niet met mensen eens die zich niet willen laten vaccineren, maar dat is toch geen reden om te ruziën?
Soms word ik moe en moedeloos van al het geruzie.
Ik doe er meestal het zwijgen toe, maar af en toe moet ik me uiten. Maar wel op een aanvaardbare manier ( hoop ik).
Mooi om even bij je schoonvader stil te staan. ❤️
Volgens mij is het probleem vooral dat mensen alleen nog maar oog hebben voor hun eigen mening en er niet voor openstaan om situaties van verschillende kanten te bekijken. Helaas wordt die mening dan inderdaad vaak opgedrongen en dan niet op een nette manier. Ik probeer het zelf zoveel mogelijk los te laten.
Sterkte met de herdenking van het overlijden van je schoonvader en ook met de rest, ik voel tot in mijn botten wat je bedoelt, ik ben er, van het hele gebeuren wat je zo treffend beschrijft, zo moe van.
Lieve groet Amanda
De verwording!
Zoveel mogelijk oneens zijn met elkaar.