Ik moest er potjeverdikkeme vroeg mijn bed voor uit afgelopen zondag. De wekker ging om 02.45 uur (en ik had denk ik amper een uurtje geslapen). Voor dat werk van me. Maar dat werk bezorgde me tegelijkertijd wel een fantastische ervaring. Wat wil het geval?

Een van de muziekverenigingen die onze gemeente rijk is bestond 100 jaar in 2020 en dat wilde men vieren met een bijzonder optreden: namelijk een optreden waarbij men de zon op zou zien komen. Nou, we weten allemaal dat een virus een stokje stak voor een boel evenementen maar afgelopen weekend kon de inmiddels 102-jarige toch dat optreden verzorgen. Tot twee keer toe zelfs. En het was fantastisch!

De kiosk midden in de nacht.

Prachtige muziek, veel spektakel met paarden, vuur en dans en dan langzaam de zon op zien komen …
Het was echt magisch! Maar wel heel, heel, heel koud! Het was die nacht maar 9°C!

En waarom ik daar was voor het werk? Nou, omdat aan het eind van de voorstelling een van de vrijwilligers een zeer, zeer, zeer verdiende Koninklijke onderscheiding kreeg.

Ik was rond 6.00 uur ‘s ochtends thuis. Heb toen even wat suffig voor me uit zitten kijken maar heb daarna maar de wandelschoenen aangetrokken.

‘s Middags kregen we visite en ‘s avonds rolde ik rond 22.30 uur mijn bedje in (en dat is heel erg vroeg voor mijn doen). Ik sliep die nacht als een roos en dat kan ik me niet meer heugen. Ik ben blijkbaar nooit moe genoeg.