Bezorgd, verdrietig en boos (of nee beter woedend) ben ik. En die drie emoties strijden om voorrang. Saar had deze week introductieweek voor haar nieuwe opleiding. Ze had het geweldig naar haar zin en genoot met volle teugen .
Vanmiddag zou ze thuis komen, ongetwijfeld moe en voldaan. Maar we haalden haar vannacht al op. Om 4 uur ging de telefoon (je schrikt je rot!): de organisatie van de introductieweek: Saar was gedrogeerd met GHB en wilde naar huis. Mr. T. en ik sprongen in de auto en reden naar Tilburg waar we een onaanspreekbaar hoopje kind aantroffen. Ze keek wazig uit haar ogen, was een aantal keer gevallen, onderkoeld en zag grauw. En ze is gewoon echt een paar uur volledig kwijt.
Gelukkig is er verder niets gebeurd (en terwijl ik dat type vind ik het absurd om dat te typen, want dit is al erg genoeg, maar je begrijpt vast wat ik bedoel) omdat ze niet echt alleen is geweest. Toen haar medestudenten zagen dat het mis was hebben ze haar meteen goed begeleid en van het centrum van Tilburg naar het kamp begeleid waar de EHBO haar opgevangen heeft en wij dus gebeld werden.
Ik wist niet dat het zo heette maar nieuwe studenten worden in groepjes ingedeeld die dan een papa en en mama krijgen die hen begeleiden. Niets dan lof voor de ‘papa’ van Saar en de EHBO (die op basis van een afvinklijst zonder enige twijfel vaststelden dat het ook echt een GHB-drogering was). Ze hebben heel goed gehandeld en waren echt heel lief voor Saar in die 20 minuten dat wij daar waren.
Toen we thuis kwamen hebben we haar de trap op geholpen, ze was absoluut niet in staat dat te doen en hebben we haar in bed gelegd. Ze was echt volledig van de wereld en apathisch. Wat doet zo’n drugs toch met mensen, en ze was meteen weg. Vandaag heeft ze helemaal niets te missen: enorme hoofdpijn, misselijkheid en een heel slap gevoel. Geestelijk lijkt het best goed te aan gelukkig, maar de tijd zal het leren.
Vandaag heb ik als een soort van dwaas rondgehobbeld in huis. Er kwam niets uit mijn handen. Ik belde Ova om haar te vertellen wat er gebeurd was en zij is hier thuis komen werken. Dat was heel fijn. Temeer omdat Saar en Ova heel close zijn, maar ook omdat ik dan even weg kon.
Hoe gek is het dat je eigenlijk denkt ‘maar niet aan teveel mensen vertellen’, alsof je je ergens voor moet schamen of zo. Saar is verdorie het slachtoffer! Ja ze had wat biertjes op en ja dat mag ze officieel nog niet, maar dan nog! En ja, ze heeft al wel ‘ns een kater gehad en ja, daar ben ik helemaal niet blij mee. Maar groeien we allemaal niet op met af en toe onze neus stoten? Maar we stoten dan onze neus omdat we zelf iets stoms doen, niet omdat ons iets aangedaan wordt. En dat is een heel groot verschil
Ik ben het mijn ouders gaan vertellen, heb de huisarts gebeld, had contact met haar nieuwe school (die belde om te vragen hoe het ging), haar werkgever dat ze misschien morgen nog niet kan werken zodat hij tijdig vervanging kan regelen, navraag gedaan over aangifte doen en waarom wel/niet. En ik dacht maar en ik dacht maar. En dat had Mr. T. ook vertelde hij. Hij deed zijn werk, maar als hij in de auto zat malende gedachtes en gedachtes. Boosheid, verdriet en bezorgdheid.
Ik ben bezorgd omdat ik niet weet wat dit voor impact op haar gaat hebben, gaat ze hier last van krijgen of niet? Ik ben verdrietig omdat ik het zo erg vind voor haar, omdat ze haar onbevangenheid hierdoor verliest, haar vertrouwen in anderen wellicht. En ik ben ook boos, nee woedend, op degene die dit soort dingen meent te moeten doen. Waarom? Waarom? Wat bezielt zo iemand?
Ik lees je blogs nu pas omdat ik in de nasleep zat van een lastige terugreis uit Noorwegen.
Wat ontzettend akelig dat je dochter dit is overkomen. Ik heb het zelf ook een keer meegemaakt.(Spaanse vlieg) toen ik jong was en bleef er lang wantrouwend door. Fijn dat iedereen zo goed meedenkt en helpt. Veel sterkte.
Dit is toch vreselijk om te lezen. Wie doet zoiets. Wat een vreselijke ervaring voor je dochter. Meer ook voor jullie. Ik kan me voorstellen dat je eerst denkt, maar niet vertellen, want enzv. Goed dat je het wel gedaan hebt.
Wat verschrikkelijk. Ik kan me heel goed voorstellen dat jullie hier nog wel even mee bezig zijn. En wat ontzettend fijn dat ze niet alleen geweest is.
Oh wat een schrik!
Ik kan me helemaal voorstellen dat jullie je uit het veld geslagen voelen, dat je de hele tijd hebt lopen malen. Nog los van de lichamelijke impact (waaronder ik ook het suffe gevoel maar even schaar) is het denk ik heel goed om oog te hebben voor de mentale impact die dit heeft.
En ja, wat fijn is het dan dat ze goed opgevangen is en dat je daardoor ook vertrouwen mag hebben in de omgeving waar ze zometeen haar studie gaat volgen. Maar dubbel is het op z’n zachtsgezegd wel. Je had die goede opvang liever niet aan den lijve meegemaakt.
Heel veel sterkte voor Saar en jullie allemaal en ga ik nu je vervolg-blogje lezen.
Geen woorden voor, wat afschuwelijk en ja wat had er nog kunnen gebeuren dat is wel waar ze op uit zijn. En dan vinden de mensen om em heen me zeurderig als ik ze zeg uit een flesje te drinken en hun vinger erin te stoppen als ze er niet uit drinken. En dan kan het barpersoneel er nog aan meewerken ook.
Ons verdriet en onmacht omdat je kleindochter zoiets overkomt ziijn groot. Ze hebben met hun rotzooi van onze (klein) kinderen af te blijven. Een heel dikke knuffel meer kunnen we in dit geval helaas niet doen.
Enorm triest dat er mensen zijn die een ander dit toebrengen. Ik snap je emoties volledig, je probeert je kinderen zo goed mogelijk tegen de ‘boze’ buitenwereld te beschermen en dan gebeurt zoiets… Hopelijk houdt je dochter er niks aan over.
Wat een schoftenstreek. Ik kan me voorstellen dat jullie van slag zijn. Hopelijk knapt ze snel op en houdt ze er geen achterdocht of woede naar anderen/onbekenden aan over.
Ach wat een narigheid, je moet zo oppassen tegenwoordig. Echt belachelijk dat je niet meer gewoon onbezorgd kan genieten van je introductieweek. Hopelijk is Saar snel weer de oude!
Vreselijk zoiets. En wat fijn dat zij geen moment alleen is geweest, en er adequate hulp is geboden. Je moet er niet aan denken hoe anders het had kunnen lopen/
Een stukje onbevangenheid is weer verloren gegaan. Saar zal nooit meer haar glas onbeheerd achterlaten…Ik duim dat het daar bij blijft.
Heel begrijpelijk jouw emoties, ze doen je kind iets aan. Wat verschrikkelijk. Maar heel goed hoe die begeleiding was geregeld en het meteen ontdekt werd. Arme Saar en arme jullie allemaal. Iedereen is natuurlijk totaal van slag. Veel sterkte! Ik hoop dat ze sterk genoeg zal zijn om het te verwerken en dat het niet te lang duurt. Vreselijk echt… wat een rotzakken lopen er toch rond!
Och joh, wat een narigheid! Begrijp je boosheid!
De wereld zit vol klootzakken!
Ben blij dat ze spoedig hulp heeft gekregen.
Ik ken gevallen waarbij dat goed fout ging.
Affijn, ze was dichtbij.
Mijn jongste gaat backpacken in Australië. 🙄
Oh jeetje, wat ontzettend naar zeg. Dikke knuffel voor jullie allemaal!
Oh bah, wat verschrikkelijk! Arme Saar, wat vreselijk voor haar en ook voor jullie.
Je gevoelens zijn natuurlijk héél begrijpelijk, precies zoals je zegt, zelf iets stoms doen hoort bij volwassen worden maar dit is nog veel erger dan per ongeluk iemand aanrijden, het gebeurt n.l. niét per ongeluk! Ik vrees dat aangifte doen weinig op zal leveren en misschien niet eens zal kunnen maar áls het kan zeker doen. In ieder geval is er vanuit de organisatie dan nog goed gehandeld en zal mede daardoor de schade misschien beperkt blijven tot een paar erg nare dagen voor Saar. Inderdaad, haar vertrouwen zal een knauw krijgen maar helaas kun je tegenwoordig vreemden niet zómaar vertrouwen .
Au, wat erg. Rotzooi die drugs en rotte mensen die anderen hiervoor uitkiezen. En arme ouders die ervoor komen te staan. Goed om erover te schrijven, want het leven is echt niet vaak rozengeur en maneschijn. Zo fijn dat jullie een hechte familieband hebben. En weer een ervaring rijker al was je die liever kwijt.
Gadver, wat een nare introductie-ervaring. Hopelijk voelt ze zich snel beter. Lof voor de begeleiding! Ik zou toch wel zeker willen weten wat het is geweest. Werd een check bij de SH niet overwogen?
Wat een verschrikkelijk verhaal. Bah wat een belachelijke wereld. Vreselijk voor Saar. Heel veel sterkte voor Saar. Duim dat het allemaal goed komt
Walgelijk dit! Wel hulde voor de mensen die jullie gelijk gebeld hebben en snel hebben gehandeld.
Wat vreselijk!
Vreselijk! Hoe kan je als ouder ooit nog gerust zijn als je kind een avondje uit gaat.